Zelfdenkend vermogen…

Stel: je ziet de foto van een BN’er staan boven een advertentie die gouden bergen belooft met een (slechts geringe) investering waarmee je de crypto handel instapt en winst op winst stapelt.
Binnen no time klotst het ‘geld’ tegen de plinten en kun je lang gekoesterde dromen waar maken.
Waar haal je je gram als je, korte tijd later, aan de rand van de financiële afgrond staat, berooid van alles wat je vóór deze financiële topmove nog wel had, omdat “resultaten uit het verleden geen garantie bieden voor de toekomst” en je de kleine lettertjes niet goed hebt gelezen??
Gooi je stront tegen de ramen van de BN’er, klaag je met je laatste centen de aanbieder van de werelddeal aan, of steek je je hand (spreekwoordelijk) in eigen boezem??

Influencers
Natuurlijk een fancy term voor een eeuwenoud fenomeen; maar ik worstel ermee. Pfff, als ik soms hoor, bij welk inhoudsloos gewauwel op sociale media, duizenden volgers zich maar al te graag aansluiten bij de community, vraag ik me ook af wat dit zegt over de volgers…
— natuurlijk doe ik vele, zowel influencers als volgers, tekort bij mijn kort-door-de-bocht-oordeel; chargeer graag in deze —
Ik snap de commercie in het ‘gebruiken’ van populaire influencers voor producten en ik snap de influencer, die handig ‘gebruik’ maakt van populariteit.
Bén je van beroep influencer? Is er een school waar je de opleiding influencer kunt volgen? Of benut je op een hele slimme manier je eigen vaardigheden?
Ik denk het laatste. En daar komt ook wel een tikje jaloezie om de hoek kijken.

Midlife Pleasures
Ik heb natuurlijk een afslag gemist; als influencer had ik MP heel anders in de markt kunnen zetten. Met duizenden, zo niet tienduizenden volgers die maar al te graag de vaak vrolijke kanten van hun overgang willen vinden, beleven en delen.
De MIDLIFE PLEASURES COMMUNITY, met mij als MP queen!!
Gewoon af en toe een Tena-achtig product aanprijzen, waarmee we ons met z’n allen droog door de dag heen kunnen lachen. Of een potje anti-rimpel, waardoor we er weer uitzien alsof we onze ‘tevelen’ achter de oren hebben gestreken en vastgeplakt. Of dat ene pilletje, wat alle overgangs-shit laat verdwijnen als sneeuw voor de zon! YEAH!!
Het geld klotst tegen de plinten en ik hoef niet na te denken waar ik het aan uitgeef; zolang het maar met bakken is ten behoeve van een gezonde economie…

Te mooi om waar te zijn! Steek de hand in eigen boezem; ben die afslag domweg voorbij gegaan…
Wellicht teveel blindgevaren op mijn zelfdenkend vermogen: “Doe maar normaal”??
Maar het zaadje is geplant; wie weet… binnenkort…

Jeanette

Weinig veranderd…

Al drie weken geen blog!! Het knaagt!
Maar je hebt van die tijden… dan komen stromen van gebeurtenissen samen in een draaikolk, waarin ik, amechtig ademhalend, nog net niet met m’n vingertjes omhoog, al watertrappend probeer koers te houden!
— Hoe is die?? Lekker pathetisch toch? En hoe bruikbaar voor vele staten van zijn, haha!! —
Simpel vertaald: het kwam er even niet van.

Maar ik mag weer van mezelf! Het verhaal zit al in mijn hoofd en gaat over mijn verzamelwoede van recepten! Begon met kookboeken, veel kookboeken.

Maar elk met maar een paar gebruikte en bevlekte pagina’s; de favorietjes.
Nu sla ik mijn favorietjes digitaal, dus duurzaam, op!! Duurzaam, maar allerminst overzichtelijk.
Van de inmiddels over de honderd heerlijkheidjes, wacht het merendeel op uitvoering tot culinair hoogstandje!

Voordat ik een nieuwe blog begin, blader ik altijd even door het ‘archief’ of ik niet in herhaling verval; toch een reëel risico met een (iets!) ouder wordend brein!

Verlies mezelf in het lezen van leuke en soms wat minder leuke, midlife pleasure verhalen!
Nee, mijn receptenverzamelwoede heeft nog geen blogplek gekregen en dat blijft nog even zo.
Vond onderstaand verhaal (uit 2018!) over het heerlijke en uitdagende proces; een nieuw recept eetbare vorm te geven!
Er is sindsdien weinig veranderd…

Kookpunt

Ben aan het koken. Y dreutelt om mij heen: “Wat kan ik doen?”
“Niks”, zeg ik. “Ben bezig met een nieuw recept!”
Alsof dat antwoord duidelijkheid verschaft in het afwijzen van enige hulp.
“Zal ik dan vast wat opruimen?”, schampt hij blijmoedig aan de gebruikelijke zooi wanneer ik kook. “Nee! Ik heb álles nog nodig!”, overdrijf ik.
“Ga de hond maar eten geven”. Oftewel: doe even iets anders en niet hier!

“Wat doe je ook weer allemaal door het voer?”
“Hoe vaak heb ik dat al verteld, opgeschreven, klaargezet?” verzucht ik (slechts) lichtelijk geïrriteerd. “Jahaa, maar jij doet het altijd. Ik houd dat allemaal niet bij hoor!”
“Ok, pak even een briefje en schrijf mee!” Afwezig roer ik in een pan.
Ik som de ingrediënten op en bedenk goedmoedig dat het misschien ook wel wat een gedoe is geworden, dat voeren van (één!) hond.

“En… wat moet dan eerst??” probeert hij aarzelend.
— iets begint zich te roeren in mijn buik. Ik herken het onmiddellijk, maar weet het te onderdrukken. Niet dat dat helpt; het verspreidt zich als kabbelend vloedje via beide borsten naar mijn schouders en presenteert zich vervolgens aan de buitenwereld als uitwaaierende rode vlek in mijn decolleté —
Nadrukkelijk som ik nogmaals, goed arrrticullerrrend en op volgorde het recept op.
Op afstand hoor ik mompelend gemopper.

Ik reset mezelf en keer mindful terug naar mijn pannen.
Aándacht, daar draait het om met koken. De liefde moet proefbaar zijn in het gerecht.
Ik word weer blij! Hoe zen kan koken zijn?





“Is het niet wat overdreven allemaal? Dat beest proeft het vlees niet meer door al die zooi!”


KADZJENGGG!! Weg toewijding, weg bezieling, weg mindfulness, halló rode bef!
Gelukkig onderken ik tijdig het ultrakorte lontje, wat sinds mijn midlife alleen maar in lengte is afgenomen. Ik onderdruk een stroom ongebreidelde verwensingen en duid liefjes welk pilletje of poedertje hoort bij welk lichaamsdeeltje of aandoeninkje.

Lusteloos kwak ik wat kruiden bij het gerecht; rijst en sla zullen mijn nieuwe probeersel wel redden. Mannenmagen missen de ‘liefde’ in het eindresultaat niet snel; heb het nooit voorbij horen komen als manco.

“Ik heb alles erdoor geroerd, maar nu ligt er nog een pilletje. Weet eigenlijk niet welke dat is!”

In stilte eten wij de maaltijd. De enige die onbekommerd en volledig zen geniet van alle heerlijkheden in haar bak, is onze hond!

Jeanette

Robotje

(Tijdelijk) inboeten aan mobiliteit heeft alleen maar nadelen zou je zeggen.
Maar er gebeuren ook leuke, grappige, lieve en onverwachte dingen!

Ten eerste de rolverdeling in het huishouden…
Ik heb mijn eigen ijzeren discipline en dat wijkt nogal af van wat gemiddeld als een door ijzeren discipline gevoerd huishouden wordt gezien!
Alleen ik kan stofzuigen, alleen ik kan opruimen, alleen ik kan dweilen, alleen ik kan de was opvouwen, alleen ik kan de bedden (snel) opmaken, alleen ik kan de plees schoonmaken zodat je eruit kunt drinken, alleen ik kan ramen lappen, alleen ik kan de kookplaat reinigen, alleen ik kan koken etc.
Naast ernstige zelfoverschatting (behalve wat betreft het laatste), schort het nogal aan regelmaat en planning.

En daar botst het lichtelijk de laatste tijd. Y probeert op kousenvoeten de routine te wijzigen in regelmaat en rust, maar ik blijf tegenspartelen. Natuurlijk omdat ik denk dat hij het niet (zo goed) kan, maar vooral omdat ik ervan baal dat ik het moet overlaten.
Het zal niet prettig zijn, wanneer ik als een Hyacinth (Schone schijn) 2.0 met m’n neus overal bovenop commentaar lever! Ik snap dat, maar geef niet toe!
Dus doen we het nu samen. En dat gaat steeds beter. Ik grijp nog wel eens even in als hij een half uur met één dekbedhoes staat te worstelen of als hij fluitend zwarte was bij 40° wit indondert.

 
P gaat in dit hele gebeuren z’n eigen gang. Pakt, buiten het zicht van Hyacinth, een emmer en doet de plees of zuigt stof. Geen gezeur en schoon.
Boodschappen doen ze om beurten, net als mij rondrijden.
Ben dankbaar en baal als een stekker!!
Koken lukt meestal en af en toe nemen we onze toevlucht tot ‘gemak’!
Iets met roeien en riemen! Nu is gemak al ver doorgedrongen in het overnemen van huishoudelijke taken, maar soms heb je toch een extra duwtje nodig.
Vriendin kwam aanzetten met een robotstofzuiger: “Ik heb er twee, dus laat dat ding hier lekker z’n ding doen!” Hoe lief is dat?

Wij sceptisch natuurlijk! Kleden op de houten vloer, een hond, allerlei op- en afstapjes, deuren, drempels. Kortom, een oud, onpraktisch huis voor een robotje! Ga dus proefdraaien in de slaapkamer met houten vloer. Tijdswinst zit er nog niet in, want ik volg enthousiast alle bewegingen en sta versteld hoe hij ook ‘hoekjesstof’ opzwiepert en verzwelgt!! Ook Ché ziet Robotje wel zitten en is hooglijk verbaast als Robotje ineens onder het bed verdwijnt. Gaat met z’n kop plat op de grond liggen om niks te missen.
Ineens hoor ik Robotje kuchen en stampen onder het bed. Tegelijkertijd zie ik de snoeren van de bedlampjes bewegen… Gelukkig komt hij even later ongehavend tevoorschijn!


Ben helemaal blij, dus gaat Robotje naar de bijkeuken. Even later zie ik dat hij zelf z’n laadstationnetje heeft opgezocht en al stroom lurkend staat uit te rusten! Voldaan opgeladen krijgt hij een nieuwe uitdaging: de kamer. Losse kleden en hondenspeelgoed verwijderd en hoppa! Af en toe zit hij kreunend vast tussen de houtkachel en de plint, maar hij worstelt zich los en zuigt vrolijk verder!
Hij verdwijnt onder de bank en even later zie ik een lang en dun snoer van kerstverlichting óók onder de bank verdwijnen!! Buiten bereik staat Robotje zich dramatisch te verslikken! Het eindigt in wanhopige piepjes en ik hoor een laatste noodkreet: “Error!! Check app for instructions!!” en dan is het stil.

Godverdegodver, één dag uit logeren en hij roept al om z’n moeder!!
Ik bel mijn vriendin en vraag of ze Robotje-in-nood wil contacten via de app. Maar ze gebruikt de app nooit en is het wachtwoord ook al lang vergeten.
“Trouwens, hij heet Guus! Misschien luistert ie dan beter!”
Y plukt Guus onder de bank vandaan en we ontdoen hem van verstikkend snoer. De reddingspoging lukt en even later snort Guus weer vrolijk door de kamer!!
Ché is compleet in love met z’n snorrende nieuwe vriendje op wieltjes en weet hem al te reanimeren als hij stilvalt!
Zo hebben we er ineens twee ‘huishoud-hulpjes’ bij!

Jeanette

‘Klein’ berichtje…

Bezig oude app berichtjes te wissen. Ga zorgvuldig te werk, want er staan dierbare berichtjes in. Onder andere twee (voor altijd) laatste appjes!
Ineens kwam ik een bijzonder berichtje tegen, wat me terugbracht naar afgelopen zomer.

Soms gebeuren er van die dingen, waar je een warm gevoel van krijgt; vooral als je dat warme gevoel hebt kunnen doorgeven aan iemand die dat nodig heeft.
Ik vind dat altijd moeilijk, want ik wil de ander niet confronteren met ‘bemoeienis’; helemaal als je elkaar niet kent.
Wat is het verhaal?


We staan op de camping. Zijn nogal gesteld op ruimte en vrij uitzicht, met andere woorden: hoe minder buren, hoe beter!
Het weer was in ons voordeel, want de vele regen had veel plaatsen onbruikbaar gemaakt. Wij staan op een ‘terpje’ en houden droge voeten.
Wat er bij ons vanaf stroomt vult de buurplaatsen tot ‘onplaatsen’; vrij uitzicht gegarandeerd …

Na twee dagen redelijk weer, drogen ook de buurplaatsen op. Terug van een dagje uit, worden we (onvermijdelijk) geconfronteerd met buren. Er staat een grote caravan, achter de caravan een groot hek om de hele plek, compleet met poortje.
In de omheinde ruimte staat van alles. Stoelen, ligbedden, barbecue, vuurkorf, speelgoed etc. Klinkt als: veel kinderen of veel honden of beide!!
Op dit moment is alles stil en verlaten, dus kunnen we enkel in onze rijke fantasie invullen hoe het buurgezin is samengesteld.

Het duurt niet lang of daar komen ze: pa, ma, 4 kinderen en een hond. Een gezellig stel, wat zich nestelt binnen het hekwerk, de boodschappen uitpakt en tweetalig kwebbelend (Nederlands en Engels) een maaltijd bereidt van geroosterd vlees, diverse salades en brood. Niet alle kinderen zijn even blij, dus wordt er geruzied, gehuild, gelachen en gekletst.
Wij groeten vriendelijk, doch knarsetandend; íets minder overbevolking op het belendende perceel was ook goed geweest.
— Alhoewel, pensionado’s die elke gelegenheid aangrijpen om zich ongevraagd binnen je comfortzone te wringen met blablaverhalen of jeuzelend over falend fysiek, is erger! —

De camping is schitterend gesitueerd in de Limburgse heuvels en naast de ingang ligt een prachtig complex, alwaar junks in verschillende stadia van ontwenning ook genieten van het mooie uitzicht en de rust.
Tijdens de gesprekjes die we af en toe met (vooral) de buurvrouw hebben, verteld ze dat haar man sinds kort in de kliniek werkt.
Voor mezelf vul ik gelijk in, dat de hele familie nog op zoek is naar een woning en tijdelijk op de camping bivakkeert.
Y kan situaties veel sneller op werkelijkheid inschatten en helpt mij nuchter uit m’n romantische droom: “Hij zit natuurlijk als patiënt in die kliniek!”
De weinige en ongebruikelijke uren die de man met zijn gezin doorbrengt, bevestigen dit.

Gelijk kijk ik anders tegen de buurvrouw en haar kinderen aan.
Besef dat dit een soort compromis in ‘vakantievieren’ is.
Niet het makkelijkste, maar wel liefdevol!
Als ze ’s avonds laat een keer alleen terugkomt, vraag ik of ze nog een kopje (troost)thee wil. Ze bedankt vriendelijk en geeft aan alleen nog maar te willen slapen.

De volgende dag gaat ze met haar kinderen op pad. Ze willen naar een museum en dat moet zonder hond. Ze hebben de hond achtergelaten in de caravan en vraagt of wij willen ‘oppassen’. We hoeven niets te doen, alleen maar te bellen als hij blijft janken of blaffen. Ze geeft mij haar mobiele nummer en ze vertrekken.

De hond (een nog jonge labrador en grote steun en toeverlaat voor het hele gezin!) heeft geen kik gegeven en uren later komen moeder en kinderen opgetogen terug.
Geen alarmerende telefoontjes betekent meer quality time met elkaar, in de vorm van lekker rondslenteren in de stad en samen heerlijk eten!
We krijgen een klein cadeautje voor het ‘oppassen’, maar het feit dat ze zo heerlijk ontspannen op stap zijn geweest, is voor ons al een geschenk op zich!

Twee dagen later vertrekken wij. De buren maken een dagwandeling met elkaar en de hond. We hebben al afscheid genomen, omdat we elkaar niet meer zien.
Thuisgekomen blijft het mij bezighouden. De moed van dit gezin om zo met elkaar de brokstukken op te pakken en proberen weer heel te worden,
vervult mij met veel bewondering.
En vooral met spijt dat ik dat niet heb laten weten.
Omdat ik haar mobiele nummer nog heb besluit ik een tijdje later om dat alsnog te zeggen!
En ik stuur een appje:

Hart onder de riem…

willen je toch laten weten dat we bewondering hebben voor de manier waarop je je redt.
En grote bewondering voor het ‘redden’ van je gezin op dit moment!

Kon het je niet meer persoonlijk zeggen; wij waren vertrokken voor je terugkwam. (maar wellicht zou het daardoor onbedoeld ook wel te dichtbij komen)

We vonden het van moed getuigen dat je zo eerlijk in het kort jullie situatie schetste.

Wellicht treffen we elkaar nog eens op camping de O. Als het voor jullie ook weer ‘gewoon’ vakantievieren is!! 

Wij wensen jullie alle goeds, veel kracht en vooral veel liefde!! Koester wat is, ook in het nu 🤗🍀

Jeanette & Y 
(de ‘hondenoppas’ die niet nodig bleek ☺️)

(Sorry dat ik je mobiele nummer ‘misbruik’ voor ons hart-onder-de-riem-berichtje)

Kort daarna krijg ik een appje terug:

Wat ongelooflijk lief!
Het is alsof u wist dat ik het nodig had vandaag, die hart onder de riem. 
Het zijn moeilijke tijden, maar hopelijk met een goede uitkomst.

De camping is in ieder geval een groot succes bij de kinderen, dus dat helpt!

Wie weet tot ziens! En nogmaals heel erg bedankt voor uw lieve berichtje, het was precies wat ik nodig had. ❤️

S

Het is één van die app ‘gesprekjes’, die ik koester en bewaar.
Misschien zien we elkaar weer en hebben ze het ‘gered’!
Zelfs deze vorm van contact, kan soms even het verschil maken!

Charley Mackesy

Jeanette

Weer gezeik…

Wat verbindt ons meer
dan eindeloos gezeik
over Hollands weer?

Toch ontstaan ook in gezeik
over ieders favoriet soort weer
twisten in gelijk en ongelijk

Waar de één de zon bemint
gaat de ander voor
een frisse tegenwind

Zelfs evenwichtig weer vergalt
kleinzielig zeurplezier
omdat er niks te zeiken valt

Maar dat nu al weken achtereen
de regen leidt tot overlast
brengt zelfs notoire zeikers dicht bijeen

Koester de saamhorigheid en eendracht
over de zoveelste
eindeloze watervracht!

Hoe lachwekkend eensgezind
zijn we nu al wekenlang
over klaternatte stormwind

Unaniem zo diepgezucht
Onder weer een uitgestrekte
grijze regenlucht

Eindelijk samen één
in dit zeikerige
weerfenomeen

Maar eensgezindheid
is slechts schone schijn
Ook regen zaait verdeeldheid

Pessimisten zeiken
dat het slecht is
voor de dijken

En dat al ons etensgoed
stil verzuipt
in watervloed

En dat het als een paal boven water staat
dat het niet goed komt
met ons klimaat

Terwijl de optimist beweerd
dat evenwicht in bos- en heidegrond
eindelijk is teruggekeerd

Dat we nu leren om teveel aan water
beter op te slaan
voor later

En hoewel ik steeds probeer
blijvend blij te zijn
ondanks het weer

Ben zelfs ik toch af en toe
wel een beetje
regenmoe



Jeanette

Kerst verhalen bingen!

Yes! Je kunt de midlife pleasures kerst-(en kerst gerelateerde) verhalen bingen!!
Als je even genoeg hebt van de zoveelste Sissi, het jaaroverzicht, feelgood kerstfilms en de teringzooi die zich tijdens kerst en de hersteldagen daarna heeft opgestapeld, ga je lekker cocoonen en leest, onder het genot van een goed glas en de top 2000 de kerstblogs van de afgelopen jaren!

Kersemus https://www.midlifepleasures.nl/midlife-issues/kersemus/
Kersemus 2
https://www.midlifepleasures.nl/alledag/kersemus-ii/
The Ladies of the rings
https://www.midlifepleasures.nl/midlife-issues/the-ladys-of-the-rings/
Nieuwjaar https://www.midlifepleasures.nl/alledag/nieuwjaar/
Tjerk, de haan
https://www.midlifepleasures.nl/mijmeringen/tjerk-de-haan/
Post-itje
https://www.midlifepleasures.nl/midlife-issues/post-itje/
Vrolijk kerstfeest
https://www.midlifepleasures.nl/alledag/vrolijk-kerstfeest/
Terugblik op 2018
https://www.midlifepleasures.nl/midlife-issues/kerst-2018-terugblik/

Kerst 2023

Ik wil altijd een echte kerstboom, niet in de laatste plaats vanwege de geur; beetje dennenboslucht in de kamer!
De afgelopen jaren kocht ik, enkele dagen voor kerst, de laatste boom bij de kerstbomenwinkel. Het was altijd het sneue exemplaar, door iedereen afgekeurd! Met een scheve top waar geen piek op paste, een groot gat waar geen takken groeiden; je hoefde niet te kiezen welke beste kant voor moest, want die was er niet!
Sneu voor mij was dat ook voor deze boompjes de volle mep moest worden betaald! Pas na kerst kon ik hem gratis ophalen…
Maar zo’n boompje verdient ook aandacht en liefde tijdens de kerstdagen, dus sleten talloze minder fraai getakte boompjes hun laatste dagen bij ons!
Ze hadden allemaal een kluit, dus na 6 januari, plantten we ze liefdevol in de dikke zeeklei, waar ze uiteindelijk toch het loodje legden!
Denk dat ze niet van klei hielden…

De kerstbomenwinkel bestaat niet meer, dus op zoek naar een andere leverancier. Gevonden! Probleem is, dat daar alleen maar héél veel, prachtige exemplaren stonden. Hoe ik ook zocht, er waren geen misbakseltjes.
En het waren allemaal Nordmannen; plastieken schoonheid, maar dan echt. Zonder dennenbosgeur en zonder vallende naalden, die je na 3 maanden nog terugvindt.
Ik heb eentje besteld, met een ‘niet-goed-nieuwe-boom’ garantie!!  
— hoe diep kun je zinken?? —
Zonder kluit, dus de enige hoop op overleven is eraf gezaagd!
Hij werd gebracht en het is werkelijk een plaatje! 🌲 Net niet echt…
We hebben hem in het licht gezet en het daarbij gelaten;
elke bal zou afbreuk doen aan zijn schoonheid!

Telkens als ik hem zie voel ik toch een soort triestheid. Waarom staat ie niet in een groot Nordmannenbos, samen met z’n Nordmannenvriendjes, groot te groeien tot Nordmannenreus?
Of is ‘gekweekt echt’ altijd nog beter voor het milieu dan ‘kunststof namaak’?

Jeanette

Omarm de amoebe!

Inclusiviteit is hot! Er gaat geen dag voorbij waarop wel iets of iemand wordt gecanceld, gedist, geskipt, geomitteerd of, in pre-millennium-nederlands, tragisch buiten de boot valt.
Aan ons de schone taak de drenkeling weer binnen te halen en op te nemen in de warmte van de medemenselijkheid, empathie, liefde en zorg.

Groot was de schok om via een (wetenschappelijk?) onderzoek naar het effect van emoji’s, geconfronteerd te worden met  mijn éénzijdige visie over inclusiviteit; deze betreft alleen de gewervelden!!!

Dat emoticons mij konden drijven tot zoveel kortzichtigheid was stuitend!!
— mijn gevoel overbrengen via uitdrukkingen op de ‘gezichtjes’ van emoticons is eigenlijk al een heel veeg (zo niet uiterst zorgelijk) teken!! 😜
Zoek me soms scheel om dat ene passende kopje te vinden, tussen de tientallen voorbeelden die de snaar nét niet raken!
Baal dat ik in mijn email maar twee emoji’s (lach of huil) kan creëren en heb de neiging om in geschreven brieven een smiley te tekenen! —

Naast mensenkopjes zijn dierenemoji’s populair. Hoe meer gegoogel naar die smachtende, eenzame, zwijgende, huilende, woedende, hebberige of oneindig trouw ogende diertjes, hoe groter de keuze in beestenkoppies of -lijfjes met menselijke trekjes. 😹
Daar wringt het op verrassende wijze; wij koesteren de gewervelden!
De ongewervelden verliezen het in de wedloop naar populaire emoji!!

Ok, inmiddels zijn de spin en de slak 🐌 opgenomen in de emoji galerij en zelfs de inktvis of zeester kun je vinden; wel gespeend van elke emotie!
En hier en daar zie je zelfs een plant of een boom (mits herkenbaar!).
Maar onherkenbare levensvormen zoals platwormen, schimmels of amoebes hebben hun weg naar emoji-land nog niet gevonden!

Het gebrek aan inclusieve emoji’s schijnt verstrekkende gevolgen te hebben; het staat onze bewustwording van biodiversiteit in de weg!!
Eigenlijk verrast deze conclusie mij niet, als je gelooft dat melk in de fabriek gemaakt wordt, een ei van tarwe of mais en niet kunt bedenken dat het hammetje ooit aan een varken zat, hebben we in het creëren van leerzame emoticons nog een lange weg te gaan!

Laten we de amoebe omarmen en massaal op zoek gaan naar een amoebe-emoji; wie weet vormt dat het eerste ieniemienie stapje naar een pril bewustzijn van wat er (ook) leeft!

Jeanette

Noot: ik zag de humor in de ridiculiteit van een onderzoek naar de invloed van emoji’s op onze visie over biodiversiteit! 😜

Bron info: Scientas, interview Mattia Falashi

Liefde is…

Bij gebrek aan (klein)kinderen die knuffels behoeven, verzin of gebruik ik gelegenheden van ons ‘hondenkind’ ChéChé om knuffels te kopen.
Meestal eindigen ze in desolate staat, maar als protest tegen de wegwerpcultuur, herstel ik waar mogelijk met chirurgische precisie de gehavende lijfjes, of ontdoe ik het van het inwendige om als leeg omhulseltje nog enige tijd als plat speeltje dienst te doen!
Slechts in sommige gevallen rest uiteindelijk een eervolle gang naar de Kliko!

Piepemuis ter ziele…

Ikea hond “Hond”, is overigens grote uitzondering op de regel; na het eerste noodzakelijke en uitgebreide cosmetisch herstel, wordt hij nog steeds volop ‘bereden’, geknuffeld, rondgezeuld of doet dienst als kussen.

“Hond”

Elk van onze honden hadden hun eigen speelgoedbeleid, waarbij de dames toch vaak íets minder desastreus te werk gingen als de mannen.
Fair, onze rottweilerdame, zorgde op haar eigen manier voor levensverlengende acties, waarvan het verhaal over “Popje” het treffende voorbeeld is. https://www.midlifepleasures.nl/alledag/popje/
Wellicht zijn hondenmannen meer gericht op vertoon van masculiene kracht.
Bij gebrek aan waardiger tegenstanders, leven ze zich uit op onschuldige speelgoedbeestjes!

Okkie, hier nog compleet

Onlangs was Ché licht ziekjes. Uitstekend excuus om, naast wat troostvoer, ook een nieuwe knuffel te kopen. Het werd “Puppie”.
Ché was in de wolken met Puppie en zeulde haar het hele huis door. Geen moment werd Puppie aan haar lot overgelaten.
Hij sliep met Puppie, liet haar node achter gedurende zijn wandelingen, nam haar mee naar kantoor, speelde met haar en zelfs tijdens het eten lag Puppie naast de voerbak.

Plots besloot hij dat er toch een armpje teveel zat aan Puppie. Dat armpje smaakte naar meer en hij besloot ook een pootje te amputeren!
Ik zag geen licht in herstel, aangezien zowel armpje als pootje danig uit vorm waren! Gunde Ché zijn gehandicapte Puppie!
Tijdens een woest moment, enige tijd later, moesten ook het ander armpje en pootje van Puppie eraan geloven!
Voor Ché was Puppie nog gewoon Puppie; zijn zorg voor haar bleef onverminderd trouw.

Puppie

Ik zag het zwerk al drijven, dat ledemaatloze lichaampje vroeg om verdere destructie!!
En ja, gister was het zover! Alle organen kundig verwijderd en wat restte was een gapend gat in haar onderlijfje!!
Ik denk dat hij verliefd is op haar hoofdje, wat keer op keer ongeschonden uit de amputatiestrijd komt!
Ik moet het hem nageven; ze kijkt nog steeds zo lief met haar zwarte neusje en alerte oortjes!

Wat een wijze les weer, van onze Don Chuan ChéChé; liefde draait niet om uiterlijk, het gaat om de inhoud…

Jeanette

To please or not to please?

In wachtkamers kom je tot ontdekkingen. Tenminste, als je je niet terugtrekt in je telefoonbubbel. Je leest roddels over b-nederland, die je op sociale media onmiddellijk wegzwiepert, waagt je af en toe aan een uitgebreide horoscoop of ontdekt aandoeningen, die op jouw lijf geschreven zijn!
Of je kunt om je heen kijken om te constateren dat er meer mensen zijn die ontbubbelen! En ja, daar ontstaat Het Gesprek met Onbekenden!!

Zit in een grote wachtkamer met een profi koffieautomaat! Ga voor een cappu. Dat betekent wachten, want dat ding moet brubbelen en verhitten, stoom afblazen en gieten. Dus een kleine file koffie-behoeftigen is het gevolg.
Maak daar een kluchtige opmerking over naar de wachtenden achter mij, teneinde het file-leed te verzachten.
Wazige blikken manen mij enkel tot opschieten en de deur naar een kort praatje knalt dicht!

Op de grote tafel, waaraan ik plaatsneem met m’n cappu, liggen minstens twintig bladen; voor wie uit z’n telefoonbubbel in een leesbubbel wil verdwijnen.
Groet met een vrolijk “Goedemorgen!!”, maar de bubbels lijken geluiddicht.
Even later schuift een echtpaar aan en al snel zijn we in een gesprek gewikkeld over bubbels en het doorbreken daarvan.
Ik haal mijn kleine ‘marktonderzoekje’ aan, waarin ik tijdens een fietstochtje eens níet elke tegenligger groette. Groot was mijn teleurstelling dat er van de twaalf slechts één het initiatief nam en mij vrolijk gedag zei!!
We vinden elkaar in tal van voorbeelden.

Teruggeworpen op mezelf in de drukke wachtkamer, besluit ik toch tot een leesbubbel. Vind een artikel over pleasen!! En ja, ik herken het één en ander!
Rijst vooral de vraag, waar het ‘gewoon’ aardig zijn voor een ander ophoudt en behoefte aan waardering begint!
Dat laatste blijkt, volgens de geraadpleegde ‘deskundige’  te vragen om therapie! Want je probeert bevestiging te halen bij anderen.
Doormalend zie ik langdurige trajecten in coachingsland om van mijn please-gedrag af te komen, teneinde waardering te krijgen voor wie ik bén en níet voor wat ik doe!

Gut, was ik maar uit die bubbel gebleven en had ik me maar gewoon doodgeërgerd aan al die lomperds die hun bek niet opendoen.
Blijf nu zitten met de prangende vraag: “To please or not to please???”

Jeanette

Over wesp en karma

En toen zat ik een boodschappenlijstje te maken. Een dikke luie wesp vliegt luid zoemend en gedesoriënteerd om mij heen.
Donker buiten, dus no way dat hij met vriendelijke dwang zelf het luchtruim kiest.

Zet verschillende uitzetprocedures in.
Niks helpt, dus de stofzuiger. Met lange slang en vermogen op wespvriendelijk, zuig ik ‘m op.
Hij tikt even in de bocht van de buis maar land redelijk zacht in het stof.
Ik zie m zitten (heb geen stofzak), naast een zeefje wat eerder is ‘losgeslagen’!

Heb nu twee uitdagingen: het zeefje uit het stof krijgen en de wesp z’n vrijheid terug geven. Meestal open ik het deksel boven de vuilcontainer en stort de opgezogen inhoud af, maar dat is geen optie.
Wesp en zeefje zouden gezamenlijk ten onder gaan in afval, terwijl ze dat beide niet zijn!!
Bedenk dat ik het stofcontainertje moet legen in een brede open bak. Wesp kan dan het stof van z’n vleugels schudden en rustig een nieuwe overwinteringsplek zoeken en ik kan het zeefje veilig oppakken.

Maar… het regent! Dus valt mijn plan in duigen. Wesp zou de combi water-stof niet overleven.
Zie ‘m licht stuffig en hevig verontwaardigd door het stofcontainerraam kijken, nog groggy van zijn reis door de stofzuiger slang.
Ga voor de minst aantrekkelijke optie: stofcontainer legen in de bijkeuken. Voorzichtig stort ik af in een grote emmer.
Met z’n ‘last in first out’ voordeel bromt wesp geïrriteerd boven op de berg stof. Schep ‘m op met een theezeefje en blaas voorzichtig zijn vleugels stofvrij. Transporteer het beestje naar het houthok, alwaar ik hem de mooiste overwinteringsplekjes wijs.

— Met schaamrood herinner ik mij een minder wespvriendelijke blog uit 2019.
Nu mijn karma weer in evenwicht is, mag ie (nogmaals) worden gelezen! http://www.midlifepleasures.nl/alledag/klimaatdepressief-of-ecohypocriet/   —

Mijn boodschappenlijstje ligt halfaf op tafel; de supermarkt allang gesloten. Zo gaat het vandaag de hele dag; elke aangevangen activiteit wordt bruusk afgebroken door een nijpend probleem.
Of is dat juist de kenmerkende en terugkerende realiteit van de chaoot…

Jeanette