Het kon niet uitblijven, mensen met klimaatdepressies, ecostress of zelfs ecorexia.
Door de één weggezet als aanstellerige doemdenkers, door de ander liefdevol opgevangen in zogenaamde rouwcirkels.
Feit is dat paniekzaaierij en onjuiste berichtgeving ook een vruchtbare bodem kan zijn voor klimaatgerelateerde stressklachten.
Ik ervaar dat zelf. Volg noest de laatste adviezen op om mijn tuin een eldorado te maken voor met uitsterven bedreigde soorten.
— over verbeter de wereld en begin bij jezelf enzo —
Soms ondoordacht en soms ingehaald door een andere waarheid…
Het hebben van een insectenhotel is een must!
Talloze ontwerpen bekeken, in prijs variërend van tien tot meer dan honderd euro; een royale suite voor een egel drijft de prijs op!
Kom tot de conclusie dat de stapels haardhout voor de kachel, (ook hachelijk onderwerpje tegenwoordig) voldoende hotelkamers bevatten voor vele verschillende insecten.
Tevens voorkom ik onnodige uitstoot door een autorit naar het tuincentrum: twee vliegen in één klap!
Inmiddels spijt van deze ondoordachte beslissing. Delen van ons ‘insectenhotel’ worden opgeofferd voor de houtkachel en zorgvuldig ingenestelde insecteneitjes geroosterd. Bovendien bivakkeren er andere gasten in het hout.
Laat op de avond hoor ik een zwaar bromgeluid en even later vliegt een slaapdronken wesp in mastodontformaat langs mijn hoofd; door de warmte in huis gestoord in zijn winterslaap.
Moment van keuzestress: een levensparende reddingsactie of een genadige, snelle dood? Ik sla ‘m dood, wat de nodige ecostress oplevert!
Dus volgend jaar gewoon een hotelgebouw buiten!!
Ten behoeve van de mezen, onmisbaar in de strijd tegen de eikenprocessierups, moeten we stoppen met bestrijdingsmiddelen van buxusmot.
Ik heb één redelijke grote, twintig jaar oude buxusstruik.
Nog nooit van buxusmot gehoord, dus ook niet van het bestrijden daarvan.
Buxus gelukkig, mezen gelukkig en ik gelukkig. Ecogeluk!
Tot de totale ommekeer in de ‘waarheid’ omtrent mezenbabysterfte!!
Zorgvuldige sectie op mezenbabylijkjes bracht aan het licht dat níet buxusmotbestrijdingsmiddel de boosdoener is, maar de rommel waarmee wij onze honden vergiftigen om vlooien te killen!
— btw, ga hier ecoblij vrijuit met natuurlijke oliën! —
Heen en weer geslingerd tussen rampscenario’s en ‘wetenschappelijke’ inzichten ervaar ik af en toe best ecostress!
Hoe huichelachtig welkom zijn dan de woorden van een heuse(?) klimaatkenner, dat het nog zeker duizend jaar duurt voor de mensheid uitsterft!
Pfff, we hebben nog ff!!
Beschaamd herken ik een nieuw fenomeen: ecohypocrisie…
Jeanette
Recente reacties