nov 16

Vilein of viswijf-plat?

Als ik met mijn blogoog rondloop, vraag ik me af waar mijn vileiniteit gebleven is!
Is de wereld nou zo saai geworden of dobber ik langzaam af naar een niveau van lobbige-bijna-met-pensioen-schrijver?
‘Lobbig’ in de zin van meerdere tevelen! Overgewichtige gezapigheid!
Mis dat in één oogopslag zien waar de scherpe humor zit en niet kunnen wachten om dat te delen; brave humor is er al genoeg!
Jarenlang kwam ik dagelijks situaties tegen die zich makkelijk in midlifepleasurestijl lieten beschrijven; het verhaal al gevormd in mijn hoofd en vrijwel ongewijzigd op ‘papier’.
Vlieg er nog wel in hoor! Maar op het verkeerde moment en (vooral) tegen de verkeerde persoon.
Niet chique vilein, maar viswijf-plat!

Inmiddels een onderzoek gestart waarom ik nu zoek naar onderwerpen en vooral naar de juiste toon.
Heb ik iets verloren, word ik kritisch blind of verkeer ik in een wereld waar gezapigheid hoogtij viert?
Of gebeurt er teveel? Is de wereldlijke onrust zo dichtbij dat schrijnen sowieso pijnlijk alledaags wordt en niet wacht op een vilein sausje.
Dat families of vrienden onderwerpen van gesprek mijden omdat verdeeldheid hen aan twee uitersten van het universum brengt; zelfs met humor niet te overbruggen.
Humor móet juist kunnen schrijnen, zeggen de weters!
— en dat vind ik ook; zelden beschaafde ik mijn teksten —

Ik dobber, dus ik zoek! Letterlijk een beetje tussen levensfasen in; stoppen met ons bedrijf betekent andere tijdvulling (maar wat?) en iets met AOW en OUD schemert ook rond in mijn geest.
En, niet onbelangrijk, we dobberen samen, Y en ik!
Maar (nog) niet in dezelfde stroom. De hiërarchie is enigszins verandert: hij directeur af en ik geen personeelslid meer met onduidelijk omgrensde taken als vliegende kiep en boekhouder…
We zijn straks echte-lieden in ons nieuw te vormen huis-tuin-en-keukenpact!

Flying hen – chicken

In aanloop naar die status ontdek ik  mijn viswijf-plat! Ineens dichter bij en vaker ín mijn persoonlijke zone, schreeuw ik ongenuanceerd om ruimte, elk onbenullig wissewasje aangrijpend. Alleen al ‘gewoon’ wachten tot ik iets op tafel zet, zwiept mijn humeur naar dieprood!! Verwijs woedend naar (heul) oude tijden, waarin het enige (vrouwen)recht het aanrecht was!
Of een losse opmerking over de bulten (schone) was, die de stoelen om de eettafel sieren! Die bulten lagen er ALTIJD al!!!
— niet dezelfde btw —
Het bijzondere is, dat er fysiek niet zoveel is veranderd! We waren (met het bedrijf aan huis) eigenlijk altijd al 24/7 samen. Daarmee lijkt één (gemoedelijk kabbelend) stroompje waarop we samen een nieuwe levensfase invaren vooral mentaal nog wat ver!

Toch een blog! Over mijn viswijf-plat!
En, teruglezend, hier en daar een beetje vilein!

Jeanette

nov 02

Keerzijde van de slowcookclub

Koken is leuk!
De beschikbaarheid van goede ingrediënten is essentieel en recepten dienen duidelijk te zijn in handelingen en eerlijk in bereidingstijd! Behalve voor dat laatste kun je op internet je hart ophalen in receptenland. Je kiest je tafelsuccesjes en slaat ze op in je receptenapp.
Twee uitdagingen: nieuwe probeersels (onontbeerlijk voor mijn ontwikkeling op culinair gebied) kúnnen jammerlijk mislukken en koken voor 6+ personen is voor mij lichtelijk stressvol. Dus vooral met feestdagen moet ik varen op mijn klassiekers en oefenen in bulk!

Geheugengaten
De veelheid opgeslagen recepten blijft voor mij, als notoir chaoot, een struikelblok.
Net als bij de honderdtallen foto’s op mijn mobiel (equivalent van niet ingeplakte afdrukken), is ordening ver te zoeken.
— wellicht brengt mijn status als pensionado hierin soelaas!! —
Vergeet soms zelfs waarover ik (kook)info wilde googelen, als in: tijdens het koken naar de bijkeukenkast lopen en niet meer weten wat je wilt halen…
Bestaan er digitale vormen van ouderdomsvergeetachtigheid?

Modder gooien
Naast het downloaden van (pre-georganiseerde) e-receptenboeken, schoorvoet ik nu in de facebookcommunity omtrent kokkerellen.
Als slowcookerbezitter ben ik, na goedkeuring(?), lid geworden van een slowcookersclub die recepten deelt. Lekker kneuterig en bovendien praktisch; miskleunen worden met tal van tips rechtgebreid!

Flabbergasted aanschouw ik het grote aantal berichten wat niet gaat over slowcook-successtories, maar over de manier waarop de leden met elkaar ‘omgaan’!! Hoe kun je in godsnaam de aanval op de persoon inzetten als diens recept je niet aanstaat? Het gaat echt ver! Leden voelen zich geïntimideerd en zijn verdrietig!
Wat begon als gezellig online kook-kransje, mondt uit in digitaal modder gooien of erger.

Nog een dingetje
Loop ook tegen iets heel anders aan in het slowcookkransje: de foto’s!! Vol enthousiasme worden complete series gedeeld. Het proces van A tot Z met tussenliggende kooktijden van 4 – 24 uur of langer.
— Daarover zijn de meningen trouwens ook verdeeld en lopen de voor- en tegen discussies soms hoog op. Net als over het fenomeen ‘übertrouw aan de slowcooker’; álles moet slow gecookt!
Degene die zegt dat lasagne uit de oven gewoon het lekkerst is, wordt gefileerd. Een ieder heeft plots een Italiaans familielid, dat zweert bij slow-cookt-lasagne! —

Terug naar de foto’s. Regelmatig wordt het eindresultaat vol trots gedeeld.
In veel gevallen zie ik een grote pan vol kots… en als ik dat éénmaal zie, gaat het tussen m’n oren zitten en vergaat me de eetlust.
Het verschilt per slowcookkok weliswaar van kleur en structuur (als in halfverteerde stukjes…); ik blijf het zien.
En dat is heftig voor iemand met emetofobie!!

Kan het natuurlijk in de groep gooien!! Maar ik denk dat er veel trouwe slowcookzielen tot op het bot gekrenkt zullen worden. Wie weet word ik geroyeerd als lid van de slowcookersclub!
Het zal even pijn doen, maar bespaart me wel alle beelden van slow-cooked-puke!!

Jeanette

okt 19

Klaar…

Het terrein druppelt langzaam leeg

Handen onthand door ontbrekend gereedschap
Kale muren, lege ruimtes, holle vloeren
Bruggen die decennia droegen
werkeloos aan de grond

Rond de tafel drinken we koffie
verward door dit scheiden van tijden
Toen, nu en straks
niemand wist hoe dit zou voelen

Hoe veilig het verleden
alledag en ritme, waar we blind in voeren
Plots is daar het nu… en de weemoed
toch een beetje onverwacht

Verhalen volgen elkaar op
opgediept, nu het nog kan
Gedeeld, herkend en aangevuld
herinnering uit lang vervlogen tijd

Ineens is stoppen niet meer zo’n
moment om naar uit te kijken
En dat ‘lekker niet meer hoeven’
misschien toch niet zo leuk

Met de handen in de zakken
dolen we een beetje rond
Dwalend door de lege ruimtes
van toen en thans

Straks is alles anders
Toch vinden we ons pad
als de dagen zich aaneenrijgen
in het nieuwe nu

Jeanette

sep 28

De mond gesnoerd…

Als gevolg van een keelingreepje drie dagen spreekverbod.
Voor mij is dat lang… heel lang!
Wellicht was een stilteretraite een goeie optie geweest; stom in het land der sprekenden is een ware uitdaging.
Mijn vooraf afgesproken tekens: duim omhoog, duim omlaag en/of opgestoken middelvinger, bleken vele ladingen niet te dekken!!
Alras uitgebreid met stampvoeten, handen in de lucht, ogen wegdraaien en, als ultiem wanhoopsgebaar, mijn hand langs mijn keel, wat zoveel betekende als “Kappen!”, “Genoeg!!”!
Maar niemand snapte de humor en voor uitleg was het te laat!

Realiseerde me ineens hoe gebrekkig de fantasie van de ontvanger is!
Had hele volzinnen gebarentaaliseerd, maar Y (in dit geval), haakte na de eerste aanwijzing al af!
“Groen!” en ik wijs 10 groene dingen aan. Y noemt alles letterlijk op, behalve de connectie tussen deze tien: groen!
En dat was nog maar het eerste woord van een zin…
Gelukkig had ik iPad en Pencil! Gebruikt als een modern leitje kon ik eindeloos schrijven en wissen.
Schrijvend (altijd al) lang van stof, kalkte ik hele verhalen in volzinnen op mijn padje, waardoor de feitelijke strekking al snel verwaterde.
Als boodschapper heb je ook een taak: kort, simpel en DUIDELIJK!
— waarop ik trouwens verbaal al langer oefen vanwege (ontkende) toenemende doofheid —

Het waren gezellig dagen!
Helaas mocht ik ook niet lachen en juist dan komt er zoveel grappigs voorbij!! Dat vertaalde zich dan in amechtig gesnuif en vooral veel “Kappen!!” gebaren!
Heb alles in relatieve eenzaamheid beleden; geloof dat mijn spreekverbod voor de anderen niet echt als hinderlijk werd ervaren…
Na een verbod van drie dagen ben ik nu de fase ‘stemrust’ ingegaan!
Met beleid (eerst nadenken…) en zo min mogelijk (korte zinnen) praten zonder teveel intonatie.
Dat resulteert in een soort monotoon gemurmel, waarbij ik de woorden als het ware uitblaas — idealiter —

Al met al is het een leerzaam proces!
Kunnen we elkaar in de stilte nog begrijpen?
Dit experiment duurde voor Y en mij net te kort; ik vertaal mijn opgestoken middelvinger al weer in een verbale (geblazen) tirade!
De enige die mij in deze dagen bijna feilloos ‘verstond’, was Ché, onze hond!
Alleen bij het gebaar “Nee!!” ontstond de nodige ruis, maar dat lag ongetwijfeld aan de boodschapper…

Jeanette

sep 14

Aan alles komt een eind…

Hierbij een mededeling van huishoudelijk aard: zó een lange stilte op Midlife Pleasures is niet eerder voorgekomen!
Aan beide geen gebrek (midlife en pleasures), maar het samenkomen van beleving en verhaal liet even op zich wachten.
 
Agenda en (vooral) hoofd vol vanwege ontwikkelingen die nu ineens erg snel gaan: de laatste maanden van dit jaar zijn we bezig met sluiting van ons bedrijf en voorbereiding op het leven als pensionado’s vanaf januari 2025!
(maar over deze carrière switch later zeker meer)
Vooral voor Y blijkt het beëindigen van het familiebedrijf na bijna 105 jaar toch een onverwacht grote stap!

Als, na jaren van onzekerheid, ineens kogels door kerken vliegen en stukken op hun plaats vallen, wordt het ineens echt:
We gaan stoppen!!
En daarbij hoort een plan de campagne. Het informeren van onze klanten was hiervan een belangrijk onderdeel. Te vroeg zou het doel missen en blíjf je uitleggen en te laat is sneu!
Dus gaven we iedereen vriendelijk te kennen dat ze drie maanden de tijd hadden om een andere garage te vinden en wat daarvan de reden is.

Onze verwachting dat de meesten terstond op zoek zouden gaan naar een ander adres, bleek onnozel! De aankondiging dat de werkplaats op 1 oktober dicht gaat, bracht een lichte paniekgolf teweeg; de telefoon staat nog steeds roodgloeiend!
Krampachtig worden onderhoudsbeurten naar voren gehaald (zelfs van december!) om nog een jaartje te kunnen teren op de liefdevolle verzorging van het vehicle door een vertrouwd adres.
Iedereen snapt het, maar is ook enigszins verontwaardigd: “Waar moeten wij nú heen met onze auto!?” — een vraag die wij onszelf nu ook stellen… —
Maar hartverwarmend (en daardoor des te knagender) zijn alle lieve reacties!
Y grapt wel “Over de doden niets dan goeds!”, maar het doet zijn (oude) Ford hart toch wel heel goed!

deze moet boven ons bed…

Vanaf 1 oktober gaan we opruimen! En opruimen is ook verwerking.
Aan veel spullen hangen verhalen. Van ver terug (opa W) naar het heden (Y) en alles wat daartussen lag. En herinneringen betreffen niet alleen goederen, maar juist ook mensen (personeel en klanten); bij talloze bakjes leut komen heerlijke herinneringen naar boven, van warm tot lachwekkend, van (bijna) ongeloofwaardig tot bizar!
De oudste (nog rijdende) klanten tikken de 90 aan en velen hebben de ‘garagetrouw’ doorgegeven aan jongere generaties, dus ook via overlevering bereiken de mooiste verhalen de kantinetafel en wordt er gelukkig ook heel wat gelachen!

En ik? Ik ‘ontruim’ vrolijk mee! Allang blij dat het bedrijvenzooi is! Wee als ik straks privé de bezem door kasten en (boven)kamers moet halen…
Maar dat komt laterrrr
En MP blijft mijn uitlaatklep bij uitstek en dus lekker bestaan, alleen nu even wat minder frequent!

Jeanette

aug 10

Nog even… zesenzestig!

Rommel langzaam wat naar m’n verjaardag.
By libben en wolwêzen (vrije Friese vertaling van Deo volente) komende vrijdag zevenenzestig! En dus AOW!
Waarom schreeuwt mij dat in hoofdletters toe? Die O sijpelt ook zonder nadruk wel door in mijn bewustzijn.
Eén klein, vriendelijk hersengebiedje laat mij nog steeds geloven dat míjn jaren niet tellen; eeuwige jeugd lacht mij toe!
Helaas overruled de cerebrale cortex dit gebiedje steeds vaker en komen de signalen van het falende fysiek luid en duidelijk door.
De vraag: “En hoe gaat het nu met jou?”, noopt steeds vaker tot het antwoord: “Ga zitten, ik zet koffie!”…

Dacht ik dat ‘het rondje fysiek’ (https://www.midlifepleasures.nl/midlife-issues/tanende-fysiekjes/) een vrouwendingetje is; tegenwoordig komen ook de partners (mits echte O’s!) aan bod, waardoor een onverwachte reeks aan écht serieuze ellende voorbijkomt!!
Bespeur zelfs een licht competitief elementje.
Van een akelige depressie, tot een lichte TIA met bijna volledig herstel, tot een goedaardige hersentumor die succesvol is verwijderd, maar restverschijnselen vragen om een lang revalidatietraject.
Ik kon meedoen in het rondje hersenaandoeningen: “Mijn man heeft Parkinson!”
Mijn status veranderde subtiel: “Parkinson is een erg nare ziekte!!”, waarna Ernst-Daniël Smid en Rob de Nijs als trieste Parkinson iconen de revue passeren.
Ik wees trots naar Y! Mijn sterke, actieve en verder gezonde Parki met tremor!

— heb me, na dit rondje, niet meer aan zoiets aards als beginnende doofheid gewaagd; was even benieuwd hoe lang de ontkenningsfase elders duurt en mijn tekortkomingen in spraak en articulatie alom worden herkent —

Maar goed, de zestiende zevenenzestig! Benieuwd wanneer ik mijn eerste ‘basispensioen van de overheid’ ontvang en wat ik ermee ga doen!
Nodigt het uit tot bubbels en een exquise hapje met mijn lief of verdwijnt het roemloos in de huishoudpot??
Laat het weten in mijn volgende blog

Jeanette


jul 21

To pee or not to pee… free

Soms blijft het wel of niet aanschaffen van een artikel besluiteloos in je gedachten hangen.
Ik hoor altijd graag persoonlijke ervaringsverhalen over gebruik, voor- of nadelen en doelmatigheid.
Maar nadat ik lang geleden — toen de brazilian wax plots een musthave bleek — op een familiefeest bij de youngsters had geïnformeerd of en hoe ze hun schaamhaar schoren, ben ik toch iets terughoudender geworden; de reacties waren op z’n minst verbaasd.
En toen ik op mijn vijftigste verjaardag enthousiast mijn eerste (miniformaat) vibrator, die ik van een goede vriendin had gekregen, rond liet gaan, werd ik bestempeld als de toch enigszins excentrieke tante, die op de vreemdste momenten een klein ‘marktonderzoekje’ doet om vooral niet achter te blijven in de vaart der volkeren!
Gelukkig is er internet…

Mits reacties niet uitmonden in het over en weer smijten van niet relevante shit, kun je soms een redelijk beeld krijgen van het gewenste item.
Zo onderzoek ik nu de voors en tegens van het plastuitje!
Proberen sneaky informatie te zoeken is er niet meer bij; zodra je ergens het woord plastuitje hebt gefluisterd, worden ze in alle soorten en maten veelvuldig aangeboden op je telefoon of tablet.
Van het ‘Unisex auto-urinoir van 1000 ml met interface(?) en deksel’ van Temu (nogo!!) voor € 2,86(??) tot de Peebuddy, Urinelle plaskoker of Travelsafe P-mate van Bol; er is een gevarieerd aanbod voor een simpele behoefte:
makkelijk, discreet en spatloos wildplassen.
Gelukkig was daar de Vierdaagse afgelopen week, waarmee de, voor lange wandeltochten onmisbare plastuit, een boost kreeg op internet!

Ik zie foto’s van dames met plastuitje bij een urinoir — semi wild vind ik dat —
Of zij die drukbezochte, minder schone Dixies kunnen negeren en bomen, heggen, discrete hoekjes zoeken voor een ervaring die eeuwenlang slechts aan piemeldragers was voorbehouden.
Echt, het gebruik van de plastuit staat nog maar in de kinderschoenen!!
Nu nog de juiste keuze…
De ‘Liberpee’!! De hashtag ‘feelfreewithliberpee’ spreekt mij aan én ik hoop op een puur Nederlands product, opdat mijn plastuit slechts een lichte footprint heeft en niet over ’s werelds oceanen zwerft in containers vol (zinloos) plastic!!
Twijfel nog wel over de kleur.

Wat ik van de verhalen begrijp, is veilig oefenen een absolute noodzaak!
Je begint in de douche en zonder kleren!
Na (bijna!) 67 jaar zittend plassen, wordt staand ‘laufen lassen’ in een tuitje een dingetje! Bovendien moet je je bovenbenen enigszins bij elkaar houden om de juiste positie van de Liberpee te garanderen tot het eind!
Denk dat ik vele sessies blaas- en bekkenbodemontspanning nodig heb voor het eerste bevredigende resultaat!!
Lukt het om rechtop en zonder lekkage via tuit vooruit te plassen, dan doe je ‘het’ met kleren aan! Ik denk dat elk kledingstuk een plan van aanpak behoeft, want sluiting, pasvorm, stof en handigheid moeten op elkaar aansluiten!
Skinny jeans plus corrigerende slip met pijpjes vergt weken oefening, terwijl de soepjurk enkel wat hijswerk en een discreet plekje vraagt.

Oh ja, dat plekje… Mijn idee dat hoog tegen iets aan plassen met rangorde te maken heeft, is achterhaald.
Het is puur praktisch: van grote hoogte plassen spettert!!!
Dus gebruik je een boom, struik of muur om de straal geluid- en spetterloos naar beneden te laten stromen!

Gelukkig tal van bomen, struiken, palen, schuttingen en muren in onze tuin om mijn plastuitplas tot ware kunst te verheffen!

Keep you posted #feel happee to peefree

Jeanette

jul 06

Killer instinct…

Hoewel ik al jaren probeer bewust om te gaan met wat leeft, loert hypocrisie venijnig om een hoekje!
Schuldgevoel, nachtmerries en diepe rouw na het klieven van een onschuldige rups – https://www.midlifepleasures.nl/alledag/bio-logisch/ – behoeden mij niet voor een huichelachtige benadering van kleinere geleedpotigen en naaktslakken.

Voor die laatsten komen op internet de meest gruwelijke martelpraktijken voorbij, teneinde de legers die momenteel de tuinen leegvreten, doeltreffend de nek(?) om te draaien!
Ik gedoog de naaktslak!
Niet omdat het beestje mijn hart roert; kan het gewoon niet opbrengen ze op te pakken. Vertrouw op natuurlijke vijanden om de aantallen te reduceren. Overigens met weinig resultaat!

Minder ‘laisser faire’ ben ik tegenover muggen en vliegen!
(Huis)vliegen zijn irritant en moeilijk te doden, ♀steekmuggen sneaky en hongerig!
Daar Y sinds lang zijn taak als jager van het gezin heeft losgelaten, rest mij het vrijhouden van woon- en slaapvertrekken van zoemende en stekende gevleugelden.
Scan, voordat ik in bed stap, de omgeving op geduldig wachtende bloeddorstigjes.
Geniepig houden ze zich schuil tot ik bijna in slaap val…   
Wacht nog even, in de hoop dat ze zich laven aan mijn bijslaapje; meestal tevergeefs!

Knip het licht aan. Voor het gespuis teken om te verdwijnen! Neem mijn wapen ter hand, een muggen-taser in de vorm van een klein tennisracket, en ga op jacht. Eenmaal gespot, is de mug ten dode opgeschreven! Jarenlange training heeft mijn killer-skills geperfectioneerd.
Met satanisch genoegen grill ik de mug op mijn stroomstootwapen!!
De geur van gegrilld vlees vult de slaapkamer. Wip ‘m nog even om, zodat het vlees aan beide kanten gelijkmatig roostert.

Terwijl ik me van het lijkje ontdoe, vraag ik mij steeds opnieuw af op welk punt de liefde voor dieren stopt en mijn killer-instinct het overneemt?

Jeanette

jun 22

Campingperikel en Cane Corso’s

Het campingleven is een minikopietje van de dagelijkse beslommeringen thuis. Aan alle menselijke behoeften moet worden voldaan en aan het dagelijkse ritme wordt tijdens de vakantie vaak angstvallig vastgehouden. Gemoedelijkheid lijkt ineens wel van groter belang en buren worden vriendelijk begroet en (vooral) enthousiast uitgezwaaid als ze weer vertrekken.
Vaak is dat ook het eerste ‘praatje’ met medeveldgangers: “Zit er het weer op??”, als de halve huisraad op het veld ligt, de auto eigenlijk al vol en kinderen jengelend zeuren hoe lang het nog duurt!
Maar over het algemeen leeft het genoeglijk samen; etterbakjes en aso’s krijgen wat meer ruimte en (meestal) slechts een afkeurende blik, maar alles is tijdelijk, dus emoties lopen zelden hoog op.

Tot…

… ik het veld op kom lopen en zie dat we nieuwe overburen hebben. De plekken zijn ruim bemeten en met zo’n 150 m2 elk, zit je niet snel op elkaars lip.
Echter, de nieuweling moet hebben gedacht dat hij die 150 m2 naar believen kan indelen (dafür bezahlt er ja auch…) en heeft zijn caravan midden op het veld gezet met de kont akelig dicht bij ons (denkbeeldige) piketpaaltje.
“WTF is dit hier!!”, stamp ik onze caravan in.
“Onze nieuwe overburen!”, reageert Y onderkoeld.
“Ja, óverburen!!”, tier ik welig. “Dit neigt naar twee-onder-één-kap!”

Inmiddels is de nieuwkomer onverstoorbaar bezig met ‘levelen’, pootjes uitdraaien(…) en de luifel unterstützen.
“Als het je stoort moet je er iets van zeggen”, oppert Y. Maar gezien het fanatisme van de metervreter en mijn lichtelijk obstinate gemoed, lijkt me dat geen goed plan.
Bel, voor het eerst in al die jaren, naar de receptie. Die reageren onmiddellijk en wijzen overbuur onverbiddelijk z’n plek. Onder zwaar protest en door vrouwlief luidkeels gesteund in verontwaardigt gepruttel trekken ze zich terug in eigen hoek. Tegen vrienden doen ze uitgebreid verslag van het verraad van één van de buren; de toon is gezet.
Met een zielig gevoel voor ‘je gram halen’, zet hij even later zijn schotelantenne met een lang snoer zover mogelijk onze kant op…

“Is ie lief?”, vraagt Metervreter later auf Deutsch, terwijl hij naar Ché wijst.
“Ja, maar erg enthousiast in z’n begroeting!”, reageer ik, laf ook auf Deutsch!
Geen probleem, hij is honden gewend, zegt hij. Heeft zu Hause een héle grote hond en wijst maatje Deense Dog XL. Tuurlijk, denk ik sceptisch en vraag naar het ras.
“Ridgeback!” Nu moet ik de eerste Ridgeback maatje Dog XL nog tegenkomen, maar ik ga zijn grootheidswaan niet corrigeren.
Wat voor ras Ché is? — alsof elke hond een rashond moet zijn —
Maar ja, Ché ís een Labrador. Dat vertel ik hem.
“Haha, bestimmt eine Mix mit Cane Corso!” Ik schiet in de lach en ik zie hem tevreden denken dat ik geen flauw idee heb hoe een Cane Corso eruitziet.
Laat hem in de waan en loop weg.

Cane Corso

Hoor hem even later tegen zijn vriend: “Haben eine Labrador x Cane Corso Mix, aber wissen das selber nicht!”

Ché

Ik zin op wraak…

Jeanette

PS vond gisteravond bij thuiskomst een strontje op de campingstoel! Onder de zonneluifel, dus kan onmogelijk van een overvliegende vogel zijn…
Denk dat ik paar stukjes brood rond zijn caravan strooi! De meeuwen doen de rest…

jun 02

Hangtieten…

Dat dekt de volledige lading. Ik kan er niet meer omheen… ik heb hangtieten!!
Jarenlang ontkennen, bedekken, verstoppen, takelen en borstspierversterkende oefeningen, het mocht niet baten, ze volgen een natuurlijk pad.
Deze staat bereiken ze niet zomaar. Van pront naar plat duurt jaren.
Het is een natuurlijk proces, maar eentje, waarbij mijn bewustzijn
— heel bewust — jammerlijk achterbleef!
Verloochenen houd je lange tijd op de been als het fysiek langzaam verlept!

Het hield me natuurlijk al enige tijd bezig.
Wanneer keken ze voor het laatst uitdagend omhoog?
Was mijn afkeer van het dragen van beha’s soms dodelijk voor hun vorm en stevigheid?
En sinds wanneer ligt er ’s nachts altijd wel één in de weg? Tussen arm en buik, kreunend onder het slappe gewicht van haar zus?
Het vlijen van links danwel rechts, kost nachtrust.
En mijn beha’s, indien gedragen, worden allengs corrigerender; met beugels of vulling, hijsbanden en beteugeling van rollen.

Ook het woord “hangtiet” stoort me! Of, nog erger, “theezakjes”.
Het heeft toch iets onappetijtelijks?? Verval in overtreffende trap, een verleptiet.
Of zelfs licht agressief; iets waarmee je, indien nodig, ook kunt slaan!
Waarom niet een liefdevol woord, wat recht doet aan schoonheid en functie, ook op hoge(re) leeftijd? Het bestaat niet!
Het zou een omschrijving worden, net als “een door levenslijnen van verdriet en vreugde doorgroefd, karaktervol gezicht”…
Vertaald naar mijn borsten:
“Twee donszachte langgerekte vormen, waarvan de tepels, omringd door een koesterend hofje, zacht rustend op mijn buik, zich na een pront leven afvragen of dit fucking uitzicht de beloning is na jaren trouwe dienst!”

Onlangs werd de onverbiddelijke zwaartekracht, waartegen mijn borsten al lange tijd strijden, pijnlijk duidelijk.
Tijdens het aanbrengen van make up of het föhnen van mijn haar krijg ik het altijd onaangenaam warm!
Ik vouw dan voor de fris vaak even een wattenschijfje met wat lotion onder mijn borsten. Zo ook gisteren.
Door tijdnood gedreven (so me), schiet ik snel m’n kleren aan en ‘vergeet’ voor het gemak mijn beha (so me).

’s Avonds laat kleed ik me uit en pulk als laatste de sokjes van mijn voeten.
Op dat moment zie ik twee dubbelgevouwen wattenschijfjes vallen…

Die zijn dus de héle dag, tijdens ál mijn bewegingen, angstvallig op hun plaats gehouden door mijn hangtieten!!
Op 1 juni 2024 moest ik het onder ogen zien!
Mijn hangtieten zijn een onontkoombaar feit!!

Jeanette