We rijden door een heel smal straatje. Voordeuren met piepkleine stoepjes, geflankeerd door potten met schitterend gekleurde bloemenpracht. Een pittoresk straatje, waar auto’s verboden zouden moeten worden.
Voor onze auto schríjdt een man. In t-shirt met korte mouw waaronder imposante, getatoeëerde armen en een korte broek met boomstammen van benen en méér dan forse kuiten!! De plechtigheid waarmee hij ons dwingt stapvoets achter hem te blijven, doet op z’n minst affiniteit met uitvaartbegeleiding vermoeden!
Y blijft respectvol op gepaste afstand van het voortschrijdende individu. In welke hoedanigheid deze man zorgt voor een bijna serene kleine processie, is ons volslagen onduidelijk! Gezien het ontbreken van een lijkauto en zwarte hoge hoed, kan doodgraver worden geschrapt.
Y murmelt een soort van “Waarom gaat die kerel niet aan de kant?”, maar postuur en onverstoorbare uitstraling van onze voorganger, doet ons braaf volgen.
Het is per slot van rekening vakantie; we hebben geen haast…
Hij draagt iets in zijn linkerhand. Het lijkt een plastic zak. Zijn uitstraling en de manier waarop hij voorkómt dat wij voorbij rijden, prikkelen mijn fantasie:
“Wat zou hij met zoveel tedere omzichtigheid dragen?”
Getriggerd door het doodgravers-beeld, bedenk ik dat het wellicht de stoffelijke resten zijn van een dierbaar huisdiertje??
— met het stoffelijk overschot van een ménselijke levensgezel loop je niet op deze manier over straat —
Uiteindelijk keert hij zich half naar onze auto. Zijn vorsende en geïrriteerde blik nodigt niet direct uit tot een gesprekje. Y rijdt hem voorzichtig voorbij. Door het halfgeopende autoruit klinken geagiteerde klanken en de man zwaait driftig met z’n plastic zakje. Het is duidelijk dat hij contact probeert te maken. “Waarom stop je niet even?” vraag ik Y, nog mijmerend over de trieste gang van de man naar de laatste rustplaats van…
“Hij ziet er dreigend uit! Ik rijd maar liever rustig door!”
Plots wordt de reden van de gang met het plastic zakje mij volkomen duidelijk!
Ik schreeuw nog een waarschuwing! Tevergeefs!
Y — Oost-Indisch blind — ziet de aanzienlijke, bruine, kunstig gedraaide hondendrol op de weg volledig over het hoofd.
Met de linkervoorband van de auto plet hij het indrukwekkende uitwerpsel tot een dikke plak bruine smurrie tussen de klinkers…
De getergde brul van de ‘doodgraver’ weerklinkt tussen de gevels van het smalle straatje…
Jeanette
Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!
1 ping