Saskia

Saskia
En toen was ze dood. Ik kende haar niet. Althans, niet persoonlijk.
En toch maakt haar dood me triest.
Ze was één van de oprichters van een forum. Het forum waarop we onze liefde voor onze honden deelden; voor onze rottweilers.
Het Rottweilerforum!

Maar we deelden meer dan verhalen over onze honden.
We boetseerden aan het beeld van elkaars leven.
Kleine beetjes gedeeld vormden het plaatje; een virtuele schets. Ook van haar.
Brokjes informatie waren als klei, waarmee het leven van de ander vorm kreeg.
Ook haar leven.
Het bleef behelpen. Nooit een oogopslag of klein gebaar, nooit een zucht van wanhoop of een schaterlach. Woorden, emoticons en af en toe een foto, waren de bouwstenen.

Voor mij de eerste (voorzichtige) stappen naar een internet community.
Ik ‘vond’ anderen in ten minste één gemeenschappelijke passie.
Ik wilde deel uitmaken van die groep, erbij horen. Besteedde uren van de avond of nacht in denkbeeldig samenzijn.
Beetje virtuele provinciaal was ik wel. Netjes en beleefd. Probeerde vooral (virtuele) lange tenen te mijden. Wat je schreef stónd er en íedereen kon er iets van vinden! Onzeker stond ik langs de lijn als er felle discussies werden gevoerd op het scherm.

Langzaam leerde ik wanneer het écht hard tegen hard ging; de virtuele degens fanatiek gekruist. Wanneer een ironische ondertoon leidde tot felle reacties, wanneer met respect en empathie naar elkaar geluisterd werd en hoe verschillend humor kan zijn.

Saskia wist het allemaal.
Gepokt en gemazeld door het leven (níets is haar bespaard gebleven) maar met onnavolgbare amsterdamse(?) humor laveerde ze feilloos langs grote en kleine ego’s.
Ze raakte ieder van ons met wie ze was.
Tot mijn spijt heb ik haar niet ontmoet; ons contact bleef virtueel.

Was dit dan virtuele ‘vriendschap’, zijn dit virtuele tranen en maakt dat het tot virtuele rouw? Bestaat er dan ook zoiets als virtuele dood??

Helaas is haar dood levensecht
Voor de liefsten in haar leven
een oorverdovend missen

Jeanette