‘Nee, dit jaar een heerlijk rustige kerst!’ Kerstavond elders, eerste kerstdag wordt van mij niet meer gevraagd dan pesto-pasta en sla en tweede kerstdag zijn we samen en creëren we een feestmaal uit alle voorraden die we toch hebben ingeslagen.
Maar wee: ontbrekende kerststress is dodelijk! Geen paniek om menu’s, boodschappen, last minutes, deadlines, versierselen, schone ramen, plees en vloeren.
Een gevaarlijk soort gezapigheid neemt bezit van mij en daar gaat het mis.
Niks hoeft, alles mag.
Terugmijmerend naar vorig jaar, toen ik met het snot voor de ogen als een kip zonder kop de zaken op een rijtje probeerde te krijgen, me angstvallig aan ellenlange (vaak onzinnige) lijstjes vastklampend als een drenkeling aan een stuk hout.
Door het gebrek aan lijstjesstructuur verlies ik de weekindeling uit het oog en spiek op m’n telefoon welke dag het is! Plots is het te laat voor de kerstkaarten. Mezelf sussend dat een ieder de schuld bij PostNL legt, ga ik toch voor “gezellige kerstdagen!”; kniesoor die daarover valt.
Met een supermarkt die 365 dg per jaar geopend is, valt ook daar geen adrenalinestoot te halen. Niks dramatisch ineenstorten voor de net gesloten deuren vanwege een onontbeerlijke ingrediënt wat je vleesschotel nodig had.
En nu?? Bingewatchen? Ineens kan ik niet kiezen uit de lijst van 100 aanbevelingen. En bingewatchen plán je niet voor tweede kerstdag. Doorhalen voor de buis ontstaat spontaan; om één uur ’s nachts elkaar aankijken en dan gaan voor nóg een aflevering, en nóg één!!
— bingewatchen is trouwens wél perfect voor halfwas-bejaarden met een lichte neiging tot vergeetachtigheid, want bij één aflevering per week ontstaat een sinkhole in je geheugen, waarin de vorige aflevering totaal verdwenen is —
Verveeld pak ik de stofzuiger, die precies op dat moment de geest geeft na 15 vreugdevolle zuigjaren! Plots is stofzuigen een absolute levensbehoefte, maar zelfs Coolblue bezorgt niet op tweede kerstdag…
Pfff, hoe had ik mij verheugd op een paar aanééngesloten (2) vrije dagen met een zee aan tijd, in te vullen naar behoefte.
Verveling knaagt aan de randen van mijn kerstgeluksgevoel. Ik plof op de bank met nóg een appelbol en bedenk of ik die weg zal spoelen met koffie of met wijn. Dreigende kerstkilo’s negerend ga ik voor wijn; wellicht een stap naar de vrolijke noot in mijn treurige kerstbestaan.
Het is duidelijk: ik lijd! En wel aan een heuse kerst-depressie!! Mijn lief herkent de symptomen en zorgt voor een goed maal als bodem voor de overige glaasjes troost. Snikkend van het lachen rol ik niet al te laat in bed en verheug me op de vrolijke, vroege tonen van de wekker als start van een normale dag! 
Jeanette
Deel met wie je dit Midlife Pleasure momentje gunt!
Heel gemakkelijk via onderstaande links!
5 pings