Haarscherp…

Soms is het een geur, soms een enkel beeld, soms een stem, een lied of gewoon een klein voorvalletje wat ineens een herinnering uit je jeugd oproept.
Lang vergeten, weggegleden in alle nieuwe gebeurtenissen in je jonge jaren.
Onlangs had ik er één. Totaal onverwacht! Voor de spiegel.

Daar zit ie!! Voorzichtig glurend uit mijn linkerneusgat. Verontrustend dik, onbuigzaam en zwart… Ik buig me over mijn vergrootspiegel, biddend voor een zinsbegoocheling en hoopvol twijfelend aan echtheid. Kan er niet omheen, hij is écht!
Ik bestudeer een onontkoombaar nieuw fenomeen in mijn midlife bestaan. Een onvervalste, solitair groeiende ouwevrouwen-haar!!! Koppig zwart in oprukkend grijs!

Het verwijderen, middels een ferme ruk met een pincet, veroorzaakt bittere tranen.
Wat als mijn door leeftijd getergde follikels hebben besloten tot een andere verschijningsvorm van mijn gezichtshaar?? Niks geen donsvachtje meer als vrouwelijke baardvorm en uitsluitend zichtbaar bij strijklicht en met een goede bril.
Nee, broedend in het haarzakje wachten struise, zwarte, onbuigzame monsters hun kans af om mijn kin te bezetten.

Ik tuimel terug in mijn jonge jeugdjaren.
Regelmatig kregen wij bezoek van een ‘tante’, tante Zuster in dit geval. Geen tante en ook geen zus. — in die tijd had ik talloze ‘ooms’ en ‘tantes’, vrienden van mijn ouders, die voor het gemak een soort familiestatus kregen omdat ze vaker over de vloer kwamen dan de echte —
Ik denk dat ze haar titel dankte aan het feit dat ze, naast vriendin des huizes, als verpleegkundige de scepter zwaaide in de operatiekamers van het ziekenhuis.

Tante Zuster was een bijzondere verschijning; niet gehinderd door enige charme was ze doortastend aanwezig. Haar skills binnen operatiekamers, strekten zich uit tot het dirigeren van (vooral) de gastheer. Tante Zuster bepaalde wanneer wij tv keken en voorál naar welk net! Weliswaar beperkte zich dat in die tijd tot 1, 2 en 3; desalniettemin toch licht despotisch als de gast bepaald. Mijn vader volgde goedmoedig haar voorkeuren en wijzigde desgewenst de zender via de knoppen aan de televisie. — gelukkig voor mijn vader ging tante Zuster voor sport en met name voetbal —
Maar haar zenderkeuze was mijn minste zorg.

Haar momenten van komen en gaan bezorgden mij hoofdbrekens. Kordaat als ze was greep ze mij bij binnenkomst (en vertrek) vast voor een heuse ‘tante-Zuster-hug-met-twee-kussen’! Wanhopig worstelend in haar omarming probeerde ik me tevergeefs te onttrekken aan het kusmoment!!
Daar lag het zeer! In de vorm van talloze korte, harde, onbuigzame, zwarte baardharen.
Met mijn vriendin H (getergd door dezelfde traumatische begroetingsrituelen als tante Zuster bij hén aanschoof) heb ik vele strategieën bedacht en ingezet om te ontkomen aan het innige, maar stekelige onthaal van tante Zuster.
Het is ons niet gelukt.

Wanneer het is gestopt weet ik niet meer. Wellicht door het verscheiden van tante Zuster of misschien werden wij te oud voor innigheden met een neptante.
Maar één ding is zeker: er was slechts één zwarte neushaar nodig om de ‘tante-Zuster-hug-met-twee-kussen’ en bijbehorend gevoel haarscherp op te diepen uit mijn jeugdherinneringen!

Jeanette

Deel deze blog naar hart-en-lust, als je genoten hebt van het verhaal!
Makkelijk via onderstaande links of volg en deel  Midlife Pleasures op facebook