mei 30

Kijk-en-geniet blog

By Jeanette in Alledag

Het wil allemaal nog even niet; nog steeds ‘uit het lood geslagen’. Vind het moeilijk om het evenwicht weer te (her)vinden.
Dat Fair er niet meer is om mij in het nu te houden in deze bizarre tijd,
speelt een grote rol.
Honden ( of andere dieren) leven in het moment en zijn wars van alle opsmuk die wij aan het leven hangen.
Opsmuk waarvan we ons nu (even?) met z’n allen afvragen of het inderdaad niet wat minder kan!
Enfin, bij gebrek aan rust en inspiratie vandaag een ‘wandeling’ door mijn laissez faire tuin.

Vorig jaar eindelijk bestemming gegeven aan een aantal boomstronken. Met hulp van vrienden Gr (inspiratie) en G (spierballen) een afscheiding gemaakt tussen gras en tegels, van prachtige, grillig gevormde stammen.

Laissez faire kun je prima aanvullen met eigen inbreng en nu al, na één jaar, is er een prachtig stukje tuin ontstaan! Eénjarigen voelen zich zo thuis, dat ze spontaan besluiten het opnieuw te proberen en prachtig (on)kruid nestelt zich in lege potten, alsof het er hoort.

Daar ontstaat het idee van ‘pot-op-pot’.
Het Roberts(on)kruid laat ruimte voor een bovenverdieping met een (gekweekte) gast!

Natuurlijk is deze stijl van tuinieren ook een durend gevecht met hardnekkige ‘pain-in-the-ass’jes’ zoals het overenthousiaste Heermoeskruid en de verstikkende bodembedekker Zevenblad. Hoe nuttig, eetbaar of ‘natuur’ ze ook zijn, ze worden beteugeld! (uitroeien blijkt onmogelijk…)

No words…

Als ik een foto moest kiezen, die laissez faire het allerbeste weergeeft, is het onderstaand beeld. De kruiwagen (van G…) is in een paar maanden tijd liefdevol omarmd door Winterjasmijn en een aantal ‘snellopende’ klimmers!

Het is ook: je tuintafel niet repareren, waar de ‘dierbare’ herinnering zichtbaar is van de tanden van één van onze vorige rottweilers

Akelei is één van mijn lievelingsbloemen en heeft zich in vele vormen en kleuren verspreid over onze tuin! Weinig eisend groeien ze op de meest ‘schrale’ plaatsen. De zaadjes strooi ik kwistig overal; gun iedereen de pracht van dit plantje!

Geel gekleurde Kamperfoelie geeft kleur aan de takken van de pruimenboom. Helaas geeft ze op warme zomeravonden niet de geur af waar ik zo van houd.
Maar de andere kamperfoeliestruiken maken dat ruimschoots goed!

Kamperfoelie kronkelt zich door de
takken van de pruimenboom

De vijg is een ontzettend dankbare struik. Bo, de blondgespierde vriend van Fair, liet geen gelegenheid voorbij gaan om de Vijg met veel geweld te snoeien. Binnen de kortste keren had Vijg de schade hersteld.
Zoveel vijgen aan een laaghangende tak is wel een bittere constatering dat Fair niet meer ‘mee-tuiniert’! Ze was gek op vijgen en tot op zo’n anderhalve meter (op haar achterpoten en met een hupje) waren de takken leeg gepeuzeld!

Tja, ik hoop dat de bewoner van deze eierschaal nu gezond en wel om ons huis vliegt…

Nauwelijks meer leesbaar na vijf generaties Rottjes hier, maar geen van onze honden heeft de boodschap ooit gelezen. Vreemde katten trouwens ook niet…