Selfie…

2020 is voorbij.
Ik weet nog hoe naïef de start was. Goeie voornemens afgezworen, afgelopen jaar ‘blablablabla’ en we zien wel wat het nieuwe jaar ons brengt. Een paar data stonden vrolijk vast in mijn agenda:
ons huwelijk, reservering van een voorseizoen Texel, jaarlijks terugkerend lang weekend met vrienden, paar lang tevoren geplande huwelijken of net zo lang tevoren bekende data van speciale verjaarsvieringen.
Verder lag 2020 uitnodigend open.
Om ingevuld te worden met leuke, noodzakelijke, vervelende, verrassende, saaie of spetterende dingen des levens.
Dat naïeve aannemen dat het volgende jaar wel op dezelfde manier zal voortkabbelen als de voorgaande jaren is voorbij.

Op 30 januari zijn we getrouwd. Met een select gezelschap aan familie en vrienden. — niet om besmettingskansen te reduceren, maar simpelweg omdat wij voor de éénnagoedkoopste-ceremonie-optie hadden gekozen in het kader van ‘eerder praktische dan romantische overwegingen’ —
Het was ons laatste legale feestje van het jaar; onze huwelijksreis zit nog in het vat.  
Eind februari sloop een besmettelijk virus ons land binnen en begin maart werden tal van maatregelen genomen om verspreiding te voorkomen.

Heel langzaam ontstond een lichte, maar onbekende bewustzijnsleegte, die ik moest vullen met coronarealiteit.
Het was heel besmettelijk, je kon enorm ziek worden en zelfs overlijden. Impact van de beelden uit Italië was groot en met aan hysterie grenzend fanatisme foeterde ik iedereen op afstand en liep de hele dag van alles te ontsmetten.
Het noorden werd minder hard getroffen en wij prijsden ons al gelukkig met frisse zeewinden, die virusvrije lucht aanvoerden.
En in onze onschuld dachten we nog dat het niet langer dan een paar weken zou duren…

Die onschuld veranderde in weerstand, ongeloof, afschuw, boosheid, verdriet of machteloosheid; geen emotie is afgelopen jaar ongebruikt gebleven. Vooral angst schemerde altijd ergens en kleurde andere gevoelens. Ik sloot me een tijdlang af voor nieuws en dacht zo de uitschieters in mijn emoties te kunnen hanteren; tevergeefs.
In de onzekerheid over vele facetten van het virus, tierde op sociale media een ander virus vele malen weliger: nepnieuws.
Van complete recepten om corona te voorkomen tot complottheorieën over geplande verspreiding als verdienmodel.

Het leek ook alsof alles ons sneller raakte en bewegingen kwamen op gang. Een saamhorigheid die hoop gaf, een krijsend verzet tegen alle maatregelen en tegelijkertijd een ‘wij eerst’ mentaliteit die grote groepen aan hun lot overliet.
In mijn selfie zie ik beide kanten. Waar ik de schreeuwende verongelijktheid blaffend veroordeel, constateer ik af en toe ook een triest egoïsme.  
Ik kan mijn korte lontje wel plaatsen; het beheersen zou een waardig voornemen kunnen zijn! En afstand nemen van mijn overtuiging dat de lontjes van anderen veel korter zijn en hun geblaat ongenuanceerd…
En… houd ik hoop! Op een samen waarin we elkaar (weer) vinden!

Onderstaand de link naar het prachtige lied van Paul van Vliet (met Mike Boddé) “Er is nog zoveel niet gezegd…”
Ik had het niet beter kunnen zeggen…
https://youtu.be/30jk2JS189I

Er zijn weinig selfies die mijn kritische blik overleven; deze blijft voorlopig staan!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook