Eén jaar!!

Vandaag zijn we precies een jaar getrouwd!
30 januari 2020 was dé dag waarop we, na wat gesputter mijnerzijds, elkaar het ja-woord gaven.
Geen Las Vegas huwelijk, maar wel snel besloten ‘om praktische redenen’.
Zó praktisch dat we de hele ceremonie voor 0 centen dachten te fixen, maar de wachtlijst voor gratis trouwen was te lang.
Gelukkig hebben we er uiteindelijk een soort van geweldig feest van gemaakt, met een klein (max toegestane) gezelschap van familie en vrienden.
Niet wetend dat we aan de vooravond stonden van een zo bizar jaar!
Geen idee hoe groot de roze wolken zijn van pasgetrouwden, maar wij stonden al snel weer met de voeten in de klei.

Een beetje onwennig beleefden wij onze wittebroodsweken.
Als ‘newlyweds’ gingen we ineens (na meer dan 20 jaar samen) op in het spel over machtsverhoudingen en rolverdeling bínnen het huwelijk…
Het leidde tot vermakelijke discussies zonder compromis.
Onze ‘honeymoon’, (waarvan de term is gebaseerd op de aanname dat de eerste maand na het trouwen de gelukkigste is van het hele huwelijk: zo zoet als honing) was gelardeerd met randjes pittige rode peper — Madame Jeanette… —
Tegen het einde van onze honeymoon sloop corona het leven binnen.

Onze huwelijksreis, het gezamenlijke cadeau van de bruiloftsgasten, werd een paar weekjes uitgesteld. In de veronderstelling dat ‘het’ dan onder controle of weg was.
We hadden zelfs nog niet het besef dat we ons huwelijk ‘op het randje’ van een eindeloze reeks beperkingen hadden gevierd.
Het was raar, best wel een beetje eng; we waren vooral braaf met z’n allen in het opvolgen van opgelegde maatregelen om verspreiding te voorkomen.
Gelijker tijd kwam een eindeloze stroom nepnieuws op gang, roerden ‘corona-ontkenners’ zich en was er een wildgroei aan ‘deskundigen op het gebied van…’!

Het voorjaar kwam en de lichtpuntjes aan de horizon, waar iedereen zich aan vastklampte, werden groter en kwamen dichterbij. Het juk van de intelligente lockdown werd losser en we konden meer bewegen. Geknuffel en gezoen buiten intieme kring bleef beteugeld door de anderhalve meter regel en schoorvoetend gebruikten we hier en daar een mondkapje.
Onze huwelijksreis werd opnieuw uitgesteld, nu, met een iets ruimere marge, naar de herfst.
Onze huwelijkse staat was ongemerkt ingesleten; de reis om het huwelijk te bestendigen en woeste nachten in bruidssuites te doorleven, was met de romantiek op de lange baan geschoven.
“We zijn getrouwd!”
“Gut ja, dat is ook zo!” …

De herfst ging voorbij. Zonder huwelijksreis.
We rolden in een tweede (corona)golf. Voor we het wisten kondigde 2021 zich aan.
Nog steeds staat de wereld op z’n kop. Nog steeds is het zoeken naar ‘hoe dan wel?’ Nu ‘maakbaarheid’ ineens niet vanzelfsprekend is en terecht wankelt als houvast. Uitersten worden zichtbaar; in boosheid en onmacht, maar gelukkig ook steeds meer in positieve krachten!
Binnen ons eerste huwelijksjaar waren de baren ook best woelig.
We liepen tegen onvermoede grenzen aan (van onszelf en elkaar) in het beleven van “écht niet normaal!!” Maar de huwelijksboot dobbert vrolijk verder!

Natuurlijk! We hebben immers onze huwelijksreis nog tegoed!! Waar we gaan terugkijken op dat ongelooflijk hectische eerste huwelijksjaar en toosten op wat dan is!

Y neemt zijn rol als eega uiterst serieus! Naast overheerlijke bonbons, kreeg ik vanochtend een prachtige bos bloemen om te vieren dat ik het eerste jaar als toegewijd echtgenote heb volbracht! Wat een vent hè?  

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook