Overgave…

Vandaag een klein blogje over een groter dan gedacht onderwerp: overgave.
Van Dale kan er kort over zijn: 1 het zich overgeven of 2 toewijding.
In mijn beleving is overgave van andere orde!!
Misschien maak ik het groter dan het is; mijn leven zou een stukje simpeler zijn als ik niet van zo’n begrip de grenzen opzoek en oversteek.  
Een beetje meer ‘laisser fair’ in mijn overgave misschien??

Overgave staat voor mij gelijk aan controleverlies.
En pats, daar zit mijn weerstand!! Dat ík niets meer bepaal!!
“Controleverlies, over m’n lijf (en dan álles), over m’n denken (wargedachten en wartaal) en over m’n leven is toch van totaal andere orde dan overgave?”, sus ik mezelf.
Dus laat ik controleverlies even los en geef me over…

Dat ik nu over overgave schrijf, komt niet uit de lucht vallen!
Onlangs, toen ik voor de keuze werd gesteld: een fietstocht op m’n eigen fiets óf als duopassagier bij Y op de tandem…
Toen we naar de fietsverhuur reden, tekende zich gelijk al het verschil in beleving af: Y grijnzend bij het idee dat híj bepaalde en ik sterk twijfelend over precies dát!
Hakte de knoop door en besloot tot de ‘achtertrap-positie’.

Echter, de achtertrap-positie is ook alléén maar dat: meetrappen of niet!
Om van richting te veranderen moest ik al in overleg/discussie of me overgeven aan de wil van stuurman Y. Zelfs staking had geen effect; als ik niet trapte, zette hij een tandje bij en stuurde vrolijk waar hij wilde!
Kon me dramatisch van de tandem laten vallen om m’n punt te maken, maar dat grenst aan hysterie en dat is niet zo mijn ding.
Dus nam ik vol overgave plaats achter Y z’n brede rug.

Het duurde even voordat ik ging genieten van mijn afhankelijke positie.
Sturen heeft geen zin, dus kon ik foto’s of filmpjes maken, appen of Wordfeuden.
Kon me (als restprotest) volledig terugtrekken in mijn ‘achtertrap-bubbel’, maar daar wordt de fietstocht niet gezelliger van.
We waren een heus team!! Vlógen al samentrappend door de natuur en bedwongen steile duinen (licht tot zwaar ondersteund door elektriek…).
Het was heerlijk!

Natuurlijk was er een moment van verzet!! Smal fietspad, links gras (zacht) en rechts los gestorte blokken steen met afgrijselijke punten (dodelijk).
Als beelddenker koos ik voor rechts en verstoorde onze samenwerking door teveel naar links te gaan hangen.
Discussie!
Ik verloor!!
We hebben onze tocht volbracht in knarsetandende harmonie.
Maar ook met een gevoel van triomf: ik gaf me over en overleefde!

Och, wat is mijn blog weer therapeutisch voor mezelf!!

Jeanette

PS, volgende blog over twee weken!

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook