Gut…

Is het de herfst? Vallend blad zou het gemoed beïnvloeden. Maar ik word er altijd blij van! De kleurenpracht, die later als grote confetti door de tuin vliegt en bescherming biedt aan alles wat eronder leeft. Bomen die zich opmaken om een winterslaapje te pakken, terwijl de knoppen, nog in schutkleur getooid, zich weer opmaken voor een voorjaar in het eerste groen!
Paddenstoelen die je blijven verrassen, in eenvoud, pracht of veelheid!
Woeste luchten, die in enig ander jaargetijde hun weerga niet kennen; ik houd van de herfst!    

Gut, zou het dan de leeftijd zijn, dat melancholie me ineens bij de strot kan grijpen?
Of de ‘postovergang’ — het dubieuze fenomeen waarvan ik nog niet weet of ik er blij mee moet zijn — die me bij tij en wijle in een snotterend wrak veranderd? Getriggerd door emo momenten, zoals bruiloften vol (idiote) beloftes voor de rest van het leven,
eerste zwangerschappen met prille ouders die staan te juichen (blind voor het feit dat grut ook kutgrut kan zijn!),
tranentrekkende films, een boek waar ik ínleef, muziek uit lang vervlogen tijden,
de gouden plek voor een bijna vastgeroeste asielhond, de kat die na drie jaar thuiskomt of
écht ouden van dagen die elkaar al 65 jaar méér dan lief hebben.

Soms zijn kleine dingetjes genoeg om te balken; een langpootmug waar ik net onbedoeld drie poten uittrok (waarbij ik het leed van de langpootmug niet wil bagatelliseren tot ‘klein dingetje’), een lieveheersbeestje geplet tussen raam en kozijn omdat hij net op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zat, de roos die maar niet uitkomt terwijl ie ook z’n best doet, voorrang krijgen terwijl ik van links kom.
En, niet te vergeten, de woest emotionele snaar die geraakt wordt na net iets teveel wijn… waardoor ik de ober wil kussen als hij de deur voor me openhoudt!

Gut, érgens in mijn leef-tijd van de afgelopen jaren ben ik toch onbewust een grens over gegaan; de grens van onbedaarlijk!
Onbedaarlijk emo, onbedaarlijk snotteren, onbedaarlijk lachen, onbedaarlijk genieten, maar ook onbedaarlijk in m’n denkhoofd blijven zitten zonder te bewegen!
Gelukkig heb ik mijn blog, waar ik kan spiegelen en me af kan vragen waar al dat “Gut…” vandaan komt!  

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook