Patroon

Je hebt van die eigenaardigheidjes die zich in de loop van de jaren steeds sterker manifesteren! Was de impact eerst nog gering en in wezen te verwaarlozen, gaandeweg de tijd vormen ze een vast patroon. Wat je gek genoeg ook nog mist als het er even niet is! Het gevaar van patronen is dat ze ingesleten raken; als stenen trappen na eeuwenlang gebruik. Het pad wat ze volgen wordt steeds dieper en daarmee het patroon grimmig rechtlijniger. Had ik zijn eigenaardigheidje maar getackeld toen het nog iets eigens en aardigs had. Toen was afleiding en zachte, verholen dwang nog voldoende om de loop te beïnvloeden. Nu vereist het een directe confrontatie en is de afloop alleszins onvoorspelbaar.

Het patroon is niet autonoom, niet eigenmachtig; het vindt zijn oorsprong in de geest van de bestuurder – de patroonheilige – En deze zelfverkozen status wordt door hem met verve verdedigd! Het loslaten van het patroon leidt immers op z’n minst tot gezichtsverlies, rouw, troonsafstand, fantoompijn.
Dit alles valt echter in het niet bij de immense leegte die het ontberen met zich meebrengt. Alle houvast verbrokkeld tot niets. Geen pil biedt soelaas, geen schouder troost, geen bacchanaal keert het ontij. Dit is eenzaam lijden in de meest primitieve zin! Dus verheft hij het patroon tot onaantastbaar recht.
Ik zou dit recht per decreet moeten kunnen opheffen om bloedvergieten te voorkomen. Me richten op herstel van rust, wederzijds vertrouwen en respect.

Teneinde inzicht te krijgen in deze broeierige strijd, verdiep ik mij in onderliggende oorzaken. De uitkomst blijkt confronterend! Ik kan mijn eigen (minieme..) rol niet ontkennen; heb zijn kleine eigenaardigheidje gedachteloos aangewakkerd tot mateloos irritante gewoonte! Slaafs volgend in traditionele rolverdeling, onschuldig onachtzaam op heimelijke machtsovername en krachteloos meegaand in de ontkenning als het ter sprake kwam. En dan die huichelachtige zorg voor de inwendige mens, teneinde een vlucht-momentje te creëren. Glimlachen op de juiste momenten, misschien wel om de ander.
Maar bovenal mijn stille chagrijn – lijdzaam (toe)kijken, gespeend van elke keus–

Is het zijn hebbedingetje? Een onontbeerlijk alternatiefje voor een snelle bak of huppelkut? Of is het oerdrift de macht letterlijk in handen te nemen, al is het maar op afstand?

Ik reken ermee af: het komende jaar is het míjn afstandsbediening!!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!