Weinig veranderd…

Al drie weken geen blog!! Het knaagt!
Maar je hebt van die tijden… dan komen stromen van gebeurtenissen samen in een draaikolk, waarin ik, amechtig ademhalend, nog net niet met m’n vingertjes omhoog, al watertrappend probeer koers te houden!
— Hoe is die?? Lekker pathetisch toch? En hoe bruikbaar voor vele staten van zijn, haha!! —
Simpel vertaald: het kwam er even niet van.

Maar ik mag weer van mezelf! Het verhaal zit al in mijn hoofd en gaat over mijn verzamelwoede van recepten! Begon met kookboeken, veel kookboeken.
Maar elk met maar een paar gebruikte en bevlekte pagina’s; de favorietjes.
Nu sla ik mijn favorietjes digitaal, dus duurzaam, op!! Duurzaam, maar allerminst overzichtelijk.
Van de inmiddels over de honderd heerlijkheidjes, wacht het merendeel op uitvoering tot culinair hoogstandje!

Voordat ik een nieuwe blog begin, blader ik altijd even door het ‘archief’ of ik niet in herhaling verval; toch een reëel risico met een (iets!) ouder wordend brein!
Verlies mezelf in het lezen van leuke en soms wat minder leuke, midlife pleasure verhalen!
Nee, mijn receptenverzamelwoede heeft nog geen blogplek gekregen en dat blijft nog even zo.
Vond onderstaand verhaal (uit 2018!) over het heerlijke en uitdagende proces; een nieuw recept eetbare vorm te geven!
Er is sindsdien weinig veranderd…

Kookpunt

Ben aan het koken. Y dreutelt om mij heen: “Wat kan ik doen?”
“Niks”, zeg ik. “Ben bezig met een nieuw recept!”
Alsof dat antwoord duidelijkheid verschaft in het afwijzen van enige hulp.
“Zal ik dan vast wat opruimen?”, schampt hij blijmoedig aan de gebruikelijke zooi wanneer ik kook. “Nee! Ik heb álles nog nodig!”, overdrijf ik.
“Ga de hond maar eten geven”. Oftewel: doe even iets anders en niet hier!

“Wat doe je ook weer allemaal door het voer?”
“Hoe vaak heb ik dat al verteld, opgeschreven, klaargezet?” verzucht ik (slechts) lichtelijk geïrriteerd. “Jahaa, maar jij doet het altijd. Ik houd dat allemaal niet bij hoor!”
“Ok, pak even een briefje en schrijf mee!” Afwezig roer ik in een pan.
Ik som de ingrediënten op en bedenk goedmoedig dat het misschien ook wel wat een gedoe is geworden, dat voeren van (één!) hond.

“En… wat moet dan eerst??” probeert hij aarzelend.
— iets begint zich te roeren in mijn buik. Ik herken het onmiddellijk, maar weet het te onderdrukken. Niet dat dat helpt; het verspreidt zich als kabbelend vloedje via beide borsten naar mijn schouders en presenteert zich vervolgens aan de buitenwereld als uitwaaierende rode vlek in mijn decolleté —
Nadrukkelijk som ik nogmaals, goed arrrticullerrrend en op volgorde het recept op.
Op afstand hoor ik mompelend gemopper.

Ik reset mezelf en keer mindful terug naar mijn pannen.
Aándacht, daar draait het om met koken. De liefde moet proefbaar zijn in het gerecht.
Ik word weer blij! Hoe zen kan koken zijn?

…
…
…
…

“Is het niet wat overdreven allemaal? Dat beest proeft het vlees niet meer door al die zooi!”

KADZJENGGG!! Weg toewijding, weg bezieling, weg mindfulness, halló rode bef!
Gelukkig onderken ik tijdig het ultrakorte lontje, wat sinds mijn midlife alleen maar in lengte is afgenomen. Ik onderdruk een stroom ongebreidelde verwensingen en duid liefjes welk pilletje of poedertje hoort bij welk lichaamsdeeltje of aandoeninkje.

Lusteloos kwak ik wat kruiden bij het gerecht; rijst en sla zullen mijn nieuwe probeersel wel redden. Mannenmagen missen de ‘liefde’ in het eindresultaat niet snel; heb het nooit voorbij horen komen als manco.

“Ik heb alles erdoor geroerd, maar nu ligt er nog een pilletje. Weet eigenlijk niet welke dat is!”
…
…

In stilte eten wij de maaltijd. De enige die onbekommerd en volledig zen geniet van alle heerlijkheden in haar bak, is onze hond!

Jeanette