Als gevolg van een keelingreepje drie dagen spreekverbod.
Voor mij is dat lang… heel lang!
Wellicht was een stilteretraite een goeie optie geweest; stom in het land der sprekenden is een ware uitdaging.
Mijn vooraf afgesproken tekens: duim omhoog, duim omlaag en/of opgestoken middelvinger, bleken vele ladingen niet te dekken!!
Alras uitgebreid met stampvoeten, handen in de lucht, ogen wegdraaien en, als ultiem wanhoopsgebaar, mijn hand langs mijn keel, wat zoveel betekende als “Kappen!”, “Genoeg!!”!
Maar niemand snapte de humor en voor uitleg was het te laat!
Realiseerde me ineens hoe gebrekkig de fantasie van de ontvanger is!
Had hele volzinnen gebarentaaliseerd, maar Y (in dit geval), haakte na de eerste aanwijzing al af!
“Groen!” en ik wijs 10 groene dingen aan. Y noemt alles letterlijk op, behalve de connectie tussen deze tien: groen!
En dat was nog maar het eerste woord van een zin…
Gelukkig had ik iPad en Pencil! Gebruikt als een modern leitje kon ik eindeloos schrijven en wissen.
Schrijvend (altijd al) lang van stof, kalkte ik hele verhalen in volzinnen op mijn padje, waardoor de feitelijke strekking al snel verwaterde.
Als boodschapper heb je ook een taak: kort, simpel en DUIDELIJK!
— waarop ik trouwens verbaal al langer oefen vanwege (ontkende) toenemende doofheid —
Het waren gezellig dagen!
Helaas mocht ik ook niet lachen en juist dan komt er zoveel grappigs voorbij!! Dat vertaalde zich dan in amechtig gesnuif en vooral veel “Kappen!!” gebaren!
Heb alles in relatieve eenzaamheid beleden; geloof dat mijn spreekverbod voor de anderen niet echt als hinderlijk werd ervaren…
Na een verbod van drie dagen ben ik nu de fase ‘stemrust’ ingegaan!
Met beleid (eerst nadenken…) en zo min mogelijk (korte zinnen) praten zonder teveel intonatie.
Dat resulteert in een soort monotoon gemurmel, waarbij ik de woorden als het ware uitblaas — idealiter —
Al met al is het een leerzaam proces!
Kunnen we elkaar in de stilte nog begrijpen?
Dit experiment duurde voor Y en mij net te kort; ik vertaal mijn opgestoken middelvinger al weer in een verbale (geblazen) tirade!
De enige die mij in deze dagen bijna feilloos ‘verstond’, was Ché, onze hond!
Alleen bij het gebaar “Nee!!” ontstond de nodige ruis, maar dat lag ongetwijfeld aan de boodschapper…
Jeanette
3 pings