Fietsfilmpjes

Ik ga fietsen. Alleen. Bepaal ik m’n eigen tempo, kijk naar wat ík wil zien en hoef niks te zeggen. Egotripje dus! Ik snuif de natuur. Met je neus ‘zie’ je bijna net zoveel als met je ogen: dor grasland, hars, dennenappel, boslucht en warm asfalt.
Een terras op een zonnige dag geeft een keur aan verhalen, maar tijdens een fietstochtje in je uppie ontvouwt zich een doorlopende film met ultrakorte shots. Verbaasd over deze ontdekking ga ik er eens voor zitten – weliswaar moet ik af en toe opstaan om, al balancerend op de pedalen, mijn achterste te luchten teneinde zadelpijn te voorkomen –
Verder beleef ik uiterst relaxed glimpjes van andermans leven.

Nationaliteit is moeilijk. Behalve onze oosterburen; nog altijd gehelmd. De Britten meestal bleek, maar verder gok ik door mijn gekleurde bril van vooroordelen een klein persoonsprofieltje bij elkaar. De quasi dominante man, die met z’n bierbuik stoer vooruit al zwaaiend richting geeft aan zijn muizige eega, die op gepaste afstand volgt. Een jonge moeder, aan het eind van haar latijn, fietst met haar blik op oneindig weg van haar gezin. Manlief probeert met zijn fiets vol koters te voorkomen dat de oudste op haar fietsje wordt platgereden door voorbijrazend verkeer – ik denk dat het avondmaal in ijzig stille harmonie zal worden genoten –
Twee gezellig genietende grijze hoofdjes snorren elektrisch ondersteund voorbij; te snel voor een impressie.

Ik zoek een bankje om vanuit stilstaand perspectief te observeren. Bankjes langs een fietsroute worden echter continue geconfisqueerd; ongetrainde fietsers gunnen hun achterwerk een moment rust op twee planken met een luchtspleet, honeymoon-tandems nemen elke gelegenheid te baat om elkaar beter te leren kennen en even verder verstoort een stel kinderlijke midlifers de rust met hun boomboxje op vol volume. Al swingend schudden zij zadelpijn uit hun stijve billen en andere geplette orgaantjes.
Ik fiets voorbij om even later slechts oorverdovend vogelgezang te horen.

Mijn enige irritatie op deze tocht wordt veroorzaakt door racefietsers. Met onverantwoorde snelheden laveren zij belloos door de zondagsrijders. Luid brullend crashes voorkomend, laten zij in hun kielzog volkomen ontredderde ouwetjes die geschrokken in de berm geraken. Eenmaal malend in het rulle zand komen zij tot stilstand en vallen om. De veroorzakers van dit leed zijn allang weer bezig de volgende “vrij baan!!!” te brullen. Ik wens ze een omgevallen boom over het fietspad na de eerstvolgende scherpe bocht! Onmiddellijk schakel ik terug naar mijn ‘zen-modus’ van fietsend toeschouwer. Het naaikransje ratelt voorbij en de pseudo sportieve fietsclub navigeert naar het eerstvolgende terras!

Goed plan! Ik stap af en verlaat mijn mobiele bioscoop voor een heerlijke Spaanse koffie…

Jeanette

Volg/like Midlife Pleasures nu ook op facebook
Deel dit verhaal makkelijk met anderen via onderstaande links