Alzheimer

Het was collecteweek. Nou is het elke week wel collecteweek voor iets, maar dit was de mijne; met de bus langs de deuren.
’t Is een dingetje, voorbehouden aan de iets oudere, meestal vrouwelijke medemens voor wie ‘nee’ zeggen moeilijk is of affiniteit met het doel.
Eerder ervaring opgedaan bij de Hartstichting, maar naarmate ook mijn hersencellen vergrijzen bedel ik graag voor onderzoeksgeld voor de meest voorkomende vorm van dementie.

“Ik loop voor Alzheimer”
Wat een belachelijke openingszin, bedenk ik me terwijl de muntjes in mijn bus rammelen.
Ok, iedereen snapt het, maar taalkundig kondig ik mijn doel gebrekkig aan.
Dus voordat ik op de volgende deurbel druk, bedenk ik wat alternatieven.
Móet ik eigenlijk wel iets zeggen, vraag ik mij af? Ik steek m’n bus, met de A van Alzheimer duidelijk naar voren, richting gulle gever of gierige knijper.
Maar in het schemerige licht van de voordeur worden nonverbale signalen gemist en het is niet geversvriendelijk.

Ik loop wel (van deur tot deur) maar het gaat niet om mij, dus probeer ik:
“Wilt u een bijdrage leveren voor onderzoek naar Alzheimer?”
Pff, hóe formeel en oubollig klinkt dat.
Dus swing ik met een nieuwe het volgende tuinpad op:
“Góedenavond!!…” (vrolijk, goed volk in het donker)
“… Ik collecteer..” (dus trek de beurs maar vast)
“… voor stichting Alzheimer!” (hét doel) Punt!
Yes!! Dit is ‘m! Merk het aan de reacties én in m’n bus.
— word trouwens argwanend wanneer een eindeloze stroom munten in de gleuf verdwijnt. Grap nog dat alle kleine beetjes helpen, maar vrekken ontbreekt het aan humor! Veel gerinkel, een bus met overgewicht en tegenvallende cijfers —

Mensen die bekend zijn met het doel geven gul. En delen graag hun verhaal.
In dit geval van een partner, familielid of goede vriend met Alzheimer.
Ik luister, als kleine tegenprestatie voor hun donatie. De schrijnende verhalen rechtvaardigen alleszins het vragen om steun voor onderzoek!
Daarnaast dragen vele anderen dit en andere doelen een warm hart toe en doneren graag.

Maar ook dit jaar weer hier en daar een ‘Nee!’ Via een sticker op de deur, het ontbreken van een (werkende) deurbel of via het excuus dat er ‘hélemaal geen kleingeld in huis is…’! Wil niet flauw zijn met de opmerking dat papiergeld ook door de gleuf past, dus presenteer ik enthousiast de QR code op de bus!!
Tadáá! Pareer hun excuus met modern betalingsverkeer!!
— moet zeggen dat klinkende munt een stuk sneller gaat… —
Maar nee hoor. Terwijl hun iPhone 11 Pro Max snel wordt weggemoffeld, verkondigen ze zonder gêne óók geen betaalapp te hebben…
Ga de discussie niet aan; we leven in een vrij land.

Het is weer voorbij, die ene week per jaar dat in huize MP strikt om 18.00 uur wordt gegeten. Klokslag 18.30 ga ik op pad met m’n bus.
De ‘donatiedrift’ is stukken groter na een goed maal; met een gesust geweten buikt het lekker uit!

Jeanette

PS, het kan nog he!

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook