Gespinte

Van een afstandje vallen ze niet op, maar balancerend op de trap en kritisch spiedend met bril, kan ik er niet omheen: talloze spinnen- en muggenpoepen. Gelukkig zijn de kozijnen donkergroen, dus de poepen onzichtbaar. De webben helaas niet.
Spinnenbeesten schijnen hier niet tevreden met een mooi webje van enkele draad.
Er worden complete burchten-in-web gebouwd.
Bij voorkeur in hoekjes waar een normaal mens niet bij kan.

Bij mijn eerste ijverige streek met het Hara wissertje, verstoor ik gelijk twee identieke spinnen. Met enorme snelheid laten ze zich, via mijn wissertje, aan een draadje naar beneden zakken. Natuurlijk niet ver genoeg om vaste grond onder de poten te krijgen.
Nee, halverwege blijven ze, perfect in lijn, afwachtend hangen. Schudden helpt niet en staande op de bovenste tree van de trap heb is er weinig afzetgebied. Ik laat ze als marionetten bewegen. Grappig gezicht, maar ik schiet geen flikker op. Dus daal ik af en zoek een geschikte struik voor het duo. Maar ze verrekken het hun draadje los te laten! Uiteindelijk slinger ik met een lassobeweging het draadje tweemaal om een tak en geef een ruk. Vrij!!

Opgetogen bestijg ik opnieuw de trap. Maar het wemelt van de spinnen en ze zijn vastbesloten hun plek niet op te geven! Spinnen zijn nuttig, dus het volgende halfuur probeer ik met rustige dwang het spinnengespuis naar elders te dirigeren.
Af en toe valt er één in het emmertje. Om verdrinking te voorkomen, laat ik het water rustig over de stoep weglopen tot er een drijfnat spinnenlijfje voorbij komt drijven.
Even overweeg ik de hogedrukspuit ter ontruiming, maar de ramen zijn oud en niet bestand tegen zoveel waterkracht.
Ik pulk, veeg, duw en blaas, onderwijl het gespinte vervloekend!
Ze presenteren een scala aan verdedigingstechnieken, maar de aanhouder wint.
En dat ben ik.

Een uur later zit ik, genietend van een welverdiend wijntje, mijn noeste arbeid te bewonderen.
En het gespinte neemt, vrolijk webbend en poepend, hun zwaar bevochten domein weer in!