Hoop…

Kijk even in alle rust en volledig zen naar onderstaande foto…

Já!
Dit is wat je denkt dat het is…
Een hoopgevend en buitengewoon duurzaam project(je).
Erg bio en logisch, toch??

Zet een avocadopit in een pot met grond en je zult, mits de goeie kant boven, na een maandje of vijf een heus avocadoplantje hebben!!
Geen idee wanneer een avocadoplant ook heuse vruchten gaat dragen, dus ik google:
“… vanaf dit moment duurt het eventjes, maar na ongeveer 5 jaar goede verzorging zullen er steeds meer vruchtjes groeien en na 7 jaar kun je met een beetje geluk echt de vruchten van de boom plukken…“

Geduld is niet mijn grootste deugd, dus het idee van een avocadoboom komt op mijn bucketlist voor een volgend leven.
Fair weet wel raad met mijn projectje; binnen de kortste keren heeft ze een nieuw balletje gescoord!!

Niet getreurd, de mogelijkheden tot ‘eigen’ kweek uit afval zijn ongekend.
Krijg een tip dat je van het overgebleven kontje bleekselderij weer een volle bos kunt maken…
Ik koester, ik praat, besprenkel en bid, maar uitgezonderd enkele zielige wortelsprietjes gebeurt er niets

Dat leven uit de wortels hier op geen enkele wijze naar boven wordt doorgegeven blijkt uit de steeds rottere staat van de overgebleven stengels. Nergens vormt zich hoopvol nieuw leven.
Het leek me ook al een soort Jezus-actie-maar-dan-met-bleekselderij-in-plaats-van-brood;
blíjven delen…
Uiteindelijk zijn de stengels zo vies verrot dat het geheel begint te meuren.
Na een korte diepere gedachte van ‘the circle of life’ enzo, breek ik toch ook dit projectje af

Teleurgesteld zet ik nog één keer in: op gember.
Flikker een respectabele knol in de modder in de hoop op spontane vermeerdering van het gewas…
Nadat Fair meerdere malen met de wortel aan de haal gaat omdat ze denkt dat ik een spannend ‘bot’ heb begraven, geef ik het op!

Vraag me wanhopig af of ik überhaupt nog wel duurzaam bezig ben.
Ik scheid al jaren van alles en nog wat. De theezakjes ontdeed ik van hun nietje waarmee het papiertje aan het touwtje was bevestigd; zo dacht ik verantwoord groen te creëren.
Lees ik 3 weken geleden waarom mijn theezakjes niet bij het GFT afval horen:
“… papieren theezakjes bevatten bijna altijd plastic. Bij verhitting smelten de kunststofvezels van polyetheen. Zo worden de zakjes dicht geseald, zonder dat een nietje nodig is…“

En, alsof ik nog niet genoeg ben teruggefloten met m’n goede bedoelingen:
“… de zakjes waarbij het touwtje gelijmd is en niet gestikt, moeten sowieso bij het restafval.
Die lijm is namelijk vaak niet afbreekbaar…“

Nu peuter ik van het sterk milieuverontreinigende theezakje enkel nog het labeltje af om dat bij het oud papier te gooien…
Ik ga niet googlen om te kijken of dát wel verantwoord is; wie weet is de inkt sterk verontreinigend of, erger, heeft kinderarbeid bijgedragen aan zo’n fucking labeltje met spreuk

Ach, ‘Roomser dan de Paus’; een gevleugelde uitdrukking (opvoeding?).
Maar ik hoef niet meer zo nodig. Flikker alles waarin ik ook maar de geringste zooi vermoed in de grijze en alleen puur natuur in de groene.

En m’n avocado’s en bleekselderij?? Haal ik gratis bij anderen met meer succes in de zelfvoorzienende tuin…
Én, ik maak m’n thee alleen nog met losse blaadjes, bio-logisch natuurlijk …

Jeanette

Bronnen: tuinen.nl, zootjegeregeld.nl

PS, het is weer vakantietijd; vanaf vandaag (tot eind augustus) verschijnt tweewekelijks een nieuwe blog. De tussenliggende weken verrassende ‘archiefjes’! Blijf lekker meelezen! Fijne vakantie!

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook