Illustratie: Pien
Stress is relatief, net als vele emoties. Nog zwelgend in de verwerking van de lichtjes-stress en in zalige onwetendheid van wat me te wachten staat, geniet ik van de kerstbomen, kaarsjes, open haard en alle kerstwensen die, gelukkig nog per post, binnendruppelen. Maar gaandeweg de week ervaar ik pas dat voorgaand kerststressniveau slechts onderaan de ladder staat van ergste stress ooit!!
Dit jaar valt ons de driejaarlijkse eer te beurt om het kerstdiner voor de familie te verzorgen. Gelukkig hebben onze ouders de term “gaat heen en vermenigvuldigd u” niet al te letterlijk genomen en is het bij drie gebleven. Maar ook wij hebben ons vermenigvuldigd en zo groeit het aantal aanzitters aan de kerstdis met aanhang, kinderen met aanhang en klein grut.
Het menu is bedacht, boodschappen gehaald en de nodige culinaire voorbereiding gedaan. Nu nog het huis in ‘ontvangststaat’ brengen en klaar is Kees.
De klok tikt onverbiddelijk door als ik ramen lap (alweer), stof en -zuig, dweil, de plees reinig, opruim en af en toe terugkeer naar het fornuis om in een pruttelende substantie te roeren. Tijdens de nacht bedenk ik licht paniekerend wat ik állemaal nog meer moet doen, wat dan weer garant staat voor de nodige opvliegers met bijbehorende afkoelings-rituelen.
Voor het hoofdgerecht speel ik op safe; meerdere malen gemaakt en met succes.
Helaas maak ik een cruciale fout door het vlees een nacht te marineren in sambal, waardoor het resultaat gelijkstaat aan de bite van een schoenzool.
Als voorgaande keren doe ik een beroep op de allerliefste redders in de kerstdiner-nood. Het reddingsprotocol levert helaas niet helemaal het gewenste resultaat en teleurgesteld kieper ik het vlees terug in de heerlijkste saus. Het is niet anders.
De exquise soep vooraf en de syllabubs na het kaasplateau zijn ‘premières’, maar hebben het geheel gered!!
Als altijd hoor ik na de kerst verhalen van mensen die met twee vingers in de neus (figuurlijk) een kerstdiner bereiden voor 20+ personen met veel last-minute-werk. Bovendien ziet hun keuken er nadien ook nog eens helemaal níet uit alsof er een fragmentatiebom is ontploft. Zuchtend zoek ik troost bij de gedachte dat ik andere kwaliteiten heb, waarbij ik niet al te diep inga op de vraag wélke dat dan zijn ……..
The day after en the day after the day after herstel ik langzaam van de ultieme kerststress.
Vind koken écht leuk, maar het aantal eters moet behapbaar blijven en de kabouters staande bij voor de rest!!
Voor iedereen een fantastisch 2017 met veel (ook culinaire) hoogtepunten!!
Jeanette
Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!
1 ping