Lang…

Alle lieve reacties op onze pup Change, zijn aangekomen! Dank daarvoor!!
Al zou een steunbetuiging hier en daar ook op z’n plaats geweest zijn…
Klaarblijkelijk is iedereen met pup-ervaring al weer vergeten hoe het was!!
Net als ik trouwens!!

Afscheid van je hele hondenfamilie is een grote overgang!
Van Ma, die trouwens allang klaar is met die kleine piranha’s, lurkend en bijtend aan haar tepels. En van broers en zussen, onmisbaar voor onder andere aanval- en verdediging skills.
We vertalen wat de pup op zo’n moment nodig heeft naar mensentaal.
De autorit (met chauffeur!!) naar huis wordt grondig voorbereid met handdoeken (in geval van piesen, poepen of kotsen), een klein speeltje of kauwbotje en een heleboel ‘rustige energie’! Pupselmans moet op schoot om deze eerste confrontatie met de grote buitenwereld samen met jou te beleven. Dat schept een band. Volledig voorbereid aanvaard ik de tocht.

Gekrijs, gejank, gepiep en geworstel, is de eerste bindingsceremonie en duurt een lang half uur.
Hijgend stort hij zich uiteindelijk dramatisch op mijn schoot, waardoor ik bang ben dat een ernstige vorm van hyperventilatie het kleine menneke wel eens fataal zou kunnen worden!!
Zelf niet minder warm en hijgend, richt ik de airco op ons beiden. Koele lucht stroomt langs onze verhitte hoofden en langzaam geeft hij zich neer in een soort afgedwongen overgave.
Gelukkig zijn dergelijke kleine jeugdtrauma’s snel vergeten in de overdaad aan liefde die volgt.

Dan de eerste nachten. Je laat je pup niet alleen.
Ten eerste is het geruststellend dat jij er bent als hij wakker wordt, en ten tweede is snelle actie gewenst in geval van plassen of poepen.
Je kunt ervoor kiezen de bench naast je bed te zetten, of zelf naast de bench gaan liggen.
Ik koos voor het laatste; krijgt ten minste één van ons een ongestoorde nachtrust.
Stoer op een matras op de grond, voor direct contact of actie in geval van nachtelijke onrust of aandrang.

Verhuisstress-diarree maakt mijn directe aanwezigheid een zegen; zowel voor pupselmans, als voor onze slaapomgeving.
Wat ik had overschat is mijn fysiek op leeftijd; de snelheid waarmee ik van een matras-op-de-grond in staande positie kom, laat ruimte voor verbetering.
Met een halve knieprothese en hier en daar een stram gewricht wordt opstaan onder druk van een in poepnood verkerende, kermende pup een dingetje.

Dus bij het eerste geluid rol ik op m’n buik, kniel op het matras en hijs me aan de bank overeind. Wankelend balancerend op het verende matras, spoed ik mij naar de bench om vervolgens luid joelend voor het ‘kind-met-hoge-nood’ uit te stormen, de tuin in.
En hem vervolgens de hemel in te prijzen als ie doet waarvoor we daar zijn.
Me neervlijen op mijn matrasje verloopt door de zwaartekracht aanmerkelijk sneller, maar een stuk minder charmant…

De snelheid waarmee de jeugd acclimatiseert, steekt schril af tegen mijn staat-als-gevolg-van-gebroken-nachten. Met bloeddoorlopen ogen probeer ik overdag mijn werkzaamheden te plannen in de slaapuurtjes van onze pup én wil ik daarnaast volop genieten van zijn puppytijd. Op één of andere manier heb ik de zorgtaak op me genomen (of toegeschoven gekregen) en dat leidt tot de verwachting dat ik dan ook álles du moment oplos!!

Ongelukjes in huis, veters ontknoopt en niet meer losgelaten, vlijmscherpe hoektandjes die huiden doorboren, dolle aanvallen op loshangende kleding en liefdevol aangebrachte neuspiercings; ik word in alle toonaarden (en aanspreektitels) aangeroepen om te helpen.
Maar één ontwapenende blik van Change z’n donkerbruine kijkers, doet mij acuut smelten en alle ‘bijwerkingen’ vergeten!

De tuin is een grote wereld die ontdekt moet worden en alles wordt besnuffeld, geproefd en goed bevonden… of niet! Brandnetels spreken duidelijke taal en worden in no time herkend als ‘schadelijk voor neus en poot’ en met rust gelaten, maar het feest is niet compleet zonder uitgerukte graspollen, afgeritste bladeren of complete snoeiwerkzaamheden aan struik en boom.

De donkere wereld onder de breed uitgroeiende Laurierkers is onweerstaanbaar. Mij vergetend (of negerend…) stort Change zich in duistere avonturen. Even later komt hij vrolijk aangehuppeld met een brede grijns óm en een prooi ín z’n bek. Hij ploft aan mijn voeten en begint enthousiast te knagen. Ik ontwaar een snavel aan een verder vleesloze schedel met hier en daar een veer.
— onmiddellijk zie ik de snavel dwars en onbereikbaar in pup’s keeltje, een bloedstollend snelle rit naar de dierenarts en een kostbare worsteling teneinde verstikkingsdood te voorkomen… de beren op de weg worden groter met het stijgen der jaren —

Ik ontworstel het skelethoofd aan verrassend sterke kaakjes en probeer pup op afstand te houden, terwijl ik tevergeefs met m’n voet het overblijfsel probeer weg te moffelen. Uiteindelijk grijp ik stoer het vogelhoofd en werp het buiten bereik. “Hèhè!!” verzucht ik terwijl ik Change loslaat.
Onmiddellijk rent hij met wapperende oortjes terug onder de laurierkers om in no time terug te keren… met de rest van het skelet.
Twee lange vogelpoten steken als overwinningswimpeltjes uit z’n bek.
Ik geef me (even) over.

Als je dit onder je stoel ziet als je zit te schrijven, word je vanzelf verliefd en is concentratie ver te zoeken. Change komt zeker weer voorbij hier!
Kort… Lang… maar nooit ‘gemiddeld’!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook