Mindset…

Ik ben nogal van de apen en beren. Op de weg.
Onvoorstelbaar hoe fantasierijk mijn geest is in het bedenken van wat zou kúnnen gebeuren!
Het meeste ontspruit in de nacht; stel dat je wordt afgeleid in je ‘creatieve proces’ van mogelijke rampen.
Of dat iemand je zorgen gaat bagatelliseren! Zeggen dat het wel meevalt, terwijl jij midden het worst-case-scenario zit!
Nee, in de nacht kun je je rustig onderdompelen in mogelijke ellende.
Want dat doen die verrekte apen en beren: rondlopen met spandoeken shitscenarios.

Om het te kunnen duiden noem ik het mijn ‘wat-als-stoornis’, die ik ook projecteer op anderen. Y geeft wel tegengas als ik weer een onzinnig scenario schets over mogelijk onoverkomelijke hindernissen in zijn wel-zijn!
De kinderen relativeren in volwassenheid hun eigen sores; blijft hond Ché!
Ché is dus vaak de klos als gewillig en onwetend object om mijn wat-als-pijlen op te richten! In mijn ‘stel-dat’ mogelijkheden, haal ik vaak alles uit de kast om ‘dat’ te voorkomen. De commercie omarmt mijn zorg met inhalig enthousiasme, want zodra ik google, opent zich een wereld van ‘oplossingen’ in vele vormen en prijzen!
Gelukkig brengt mijn ‘laisser-faire’ kant af en toe rust, ook voor Ché!
Zo langzamerhand is mijn ‘dierenapotheek’ zó gevuld, dat ik vaker bezig ben met wegdonderen van (wonder)middelen waarvan de THT is verstreken, dan dat ik ze werkelijk hoef in te zetten tegen (mogelijke) kwalen!

Blijf ikzelf over als dankbaar onderwerp in mijn wat-als projecties. Zwelg in totaal onvermogen tot relativeren. De worst-case-scenario’s buitelen over elkaar heen als mijn drama vaste vorm aanneemt in mijn hoofd!
Binnenkort word ik geopereerd. Aan mijn enkel. Die wordt ‘vastgezet’ om weer mobiel te worden. Grote vriend ‘Google’ schetst het revalidatieproces.
Kort: 13 weken gips, waarvan de eerste 6 onbelast! Tussen haakjes: “als er geen complicaties optreden…”!
Stort mezelf in wanhoop! Zés weken in op één been strompelende afhankelijkheid!
Slapeloze nachten, waarin ik me, elke keer als ik moet plassen, afvraag hoe ik dat op één been red?? En stel dat ik diarree krijg?? Zijn luiers dan afdoende? En hoe was ik dan mijn kont??
Mijn geest weigert in oplossingen te denken!

Afspraak bij de orthopeed, waarbij we alles voor de operatie nog even doornemen. Ik stort mijn twee grootste zorgen op tafel. Naast mijn totále afhankelijkheid voor zés lange weken, wil ik geen antistollings-injecties meer ‘zetten’ om trombose te voorkomen.
Ze lacht: “Mijn protocol ziet er íets anders uit! Lees dit formulier maar even en dan vooral het gedeelte ‘Na de operatie’!”
Begin te lezen: “Na de operatie krijgt u voor twee weken een achterspalk. Gedurende deze weken mag u het geopereerde been niet belasten. Vervolgens krijgt u vier weken gips, waarbij het been voor 50% mag worden belast. Dan wordt loopgips aangebracht, en mag u het been volledig belasten.”
Ik had al afgehaakt! Met een dikke grijns lees ik nogmaals “twee weken onbelast”: tralááááá!!!
Wég drama, wég zorgen! Pfff, twee weekjes. Peanuts!!
(terwijl dat in een vorig leven ook onoverkomelijk was…!)

Als ze dan ook nog vertelt dat de spuiten momenteel niet leverbaar zijn en iederéén pilletjes krijgt, zit ik te stuiteren op mijn stoel!
“Euh, het is wel een lang revalidatietraject he! Reken maar op een jaar voordat je alles weer redelijk kunt. En, je moet er niet vanuit gaan, maar er kúnnen complicaties optreden!”
Maar mijn mind staat in ‘relativeringsstand’ en ik zie alleen maar mogelijkheden! Alles wat ik straks kan zonder pijn is winst!
Het enige waar ik me nu nog fanatieker op ga storten is afvallen, want dat ik lange tijd moet ‘krukken’ is een gegeven.

Mijn mind fuckt nog wel even met een helder beeld: als hangbuikzwijntje tussen de krukken…

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook