Paardenmeisjes

Wij hebben: ‘De Paardenmeisjes’.
Onder andere een verleden ‘in de paarden’ bracht ons als vijftal weer samen.
In de bloei van onze sixties, proberen we in ieder geval éénmaal per jaar een paar daagjes bij elkaar te komen om te ‘levelen’ (hoe staan we ervoor in onze after-midlife-jaren), te kletsen over wérkelijk van alles en nog wat (dag- en avondvullend), iets te ondernemen en veel te lachen!
We doen het zonder mannen; wij kunnen dat…

We strijken neer in een nostalgisch arbeidershuisje op het Groningse platteland met overweldigende vergezichten.
H, paardenmeisjes-gastvrouw van dit uitje viert hier vakantie met haar lief, die voor deze gelegenheid een paar dagen naar huis is gestuurd.
Kwartier dus gemaakt en nadat de rest bagage, meegebrachte voorraden (veel) en drank (meer), binnen heeft gedumpt, genieten we buiten van het grandioze uitzicht, de warme zon en het heuglijke feit, dat we na een k-corona-jaar weer samen zijn.

We krijgen de waarschuwing vooral te letten op de enorme zwarte kat van de naastgelegen boerderij. Gehaaid heeft hij zijn jachtvelden verlegd naar het aanrecht van argeloze huurders, die deuren uitnodigend open laten staan; makkelijk scoren en rijke opbrengsten! Terwijl we dit gevaar bespreken, komt zwartjoekel doodgemoedereerd naar buiten lopen. Gelukkig zonder ‘prooi’!
Vijf licht hysterische pogingen om hem voor ééns en áltijd te verjagen leveren slechts een arrogant opgetrokken zwarte wenkbrauw op. Hij verdwijnt rustig in het struikgewas.

Onderzoek levert een stuk aangevreten geitenkaas/fenegriek op; de gesealde verpakking bleek geen enkel probleem.
Terug buiten trekt H al briesend de voordeur dicht.
“O-o!”, klinkt het benepen en ik zie H met de ring van de voordeur in de hand staan… los…
Aan de ring bungelt de afgebroken staaf, die het poortslot moet ontgrendelen als je naar binnen wilt…
Nadat we zijn uitgelachen, dringt toch de ernst van de zaak door; álles ligt veilig achter slot en grendel. Zelfs onze telefoons!
Wellicht hebben de buren een reservesleutel?

Even later komt de buurman aangewandeld om ons, lichtelijk verontruste paardenmeisjes, met een paar stevig uitziende, ijzeren staven te helpen met het voordeurslot.
Een sleutel heeft hij niet, maar wel veel verstand van poortsloten met ring!
We prijzen buurman op voorhand de hemel in; redders moet je aanmoedigen! Groeiend in zijn rol, gaat hij stoer aan de slag.
Even later komt buurvrouw poolshoogte nemen; manlief bezig vijf dames te redden, kan lichte onrust veroorzaken bij het thuisfront.
Ondanks verwoede pogingen met verschillende staafmaten, blijft de voordeur potdicht!

Tijdelijke uitzichtloosheid prikkelt mijn lachspieren — soms bijna ongepast — en snikkend opper ik vrolijk wat alternatieve overnachtingen buitenshuis.
Maar buurman is niet voor één gat te vangen. Dapper beklimt hij het dak aan de achterzijde, waar een Velux raam toevallig niet vergrendeld blijkt (met dank aan M!!) Hij duikelt naar binnen en wordt met applaus ontvangen als hij even later door de voordeur naar buiten komt!
Trots meevarend op zijn succes, loodst buurvrouw haar lief toch resoluut huiswaarts, alwaar hij ook nog even de ring van de voordeur fikst!

Nadat akela J (zeer verdiende titel, terecht met verve gedragen), de dakpannen heeft teruggelegd, komen we tot de conclusie dat we dit als paardenmeisjes hádden kunnen ‘schaffen’…
zonder man…
toch?
Tevreden toosten we op de start van onze dagen samen!

Jeanette

PS, volgende blog over twee weken!

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook