Ik rij voorop in een lange rij auto’s. 100 km toegestaan, dus blijft m’n gaspedaalpoot hangen op 110. De rekensom omzeilend hoeveel 3% meetcorrectie is, heb ik voor mezelf bepaald dat dit een sociaal aanvaardbare snelheid is. De forenzen krijgen geen kamikaze neigingen en de toevallige weggebruiker gaat mee in mijn flow. Zo relaxed!
Een trucker wacht op een moment om over te steken. “Ach die ziel, aan het werk en overgeleverd aan de inschikkelijkheid van anderen!” Ik laat hem goedmoedig alle ruimte
-de rij achter mij regerend-
Hoe coulant, charmant en verdraagzaam vind ik mij!
Vrachtwagens conformeren zich overigens niet aan mijn sociale snelheid; spoedig doemt zo’n monster vóór mij op. Poot van het gas en terug naar een ‘overweeg-moment’: “Wat levert passeren mij op?”
Op hetzelfde moment breekt achter mij de pleuris los! De kamikaze-gevoeligen jagen op hun plek direct achter de 40 tonner, passerend, snijdend en bumperklevend. Ook ik word teruggedrongen in rang!
Plots zijn de rollen omgedraaid en bepaal niet ik, maar anderen mijn plaats en snelheid!
Onmiddellijk ontwaakt mijn natuurdrift en daarmee de onbedwingbare drive om mijn plek te behouden! -herkenbaar vanuit de supermarkt, wanneer een onverlaat zijn overvolle kar bij de kassa slinks voor mijn rijdende winkelmandje zet-
Alles is toegestaan!
Ik verander in een vuurvretende kenau van totale onverdraagzaamheid:
“WTF dénkt die lul wel niet!? Alsof ik niet evenveel recht heb op die meters wegdek, alsof ik als vrouw…” Het geslacht van de aanvaller is rücksichtslos bepaald. Oeroude instincten vertellen mij dat vrouwen nóóit dergelijk onverantwoord gedrag zouden vertonen!
De messen geslepen, ontwikkelt zich een grimmig oorlogje voor de beste plek achter de vrachtwagen. Dán doet de meest onverschrokken coureur van zich spreken. Het strijdgewoel ontstijgend, slingert hij zijn bolide de linker weghelft op. Plankgas scheurt hij de nono’s, forenzen én vrachtwagen voorbij. Flikkerend grootlicht, middelvingers en woeste blikken van tegenliggers negerend, neemt hij de kop over op rechts.
Enigszins beteuterd blijven wij achter en hergroeperen ons in een brave rij.
Voor mij een moment van kritische zelfreflectie: waarom stroomde de emotie van ongekende verdraagzaamheid door geest en lijf, toen de rij auto’s als ganzenkuikens achter mij aankachelde?
Zonder ‘mijn’ kuikens zou het gevoel van uiterst tolerant leiderschap ontbreken, evenals de acute omslag naar withete woede bij ongehoorzaamheid van enkele haantjes.
Rijst de vraag: therapie?? Of verhuizen naar een land met veel asfalt en weinig mensen?
Inmiddels volg ik, braaf en geheel alleen, de constant 90 rijdende 40 tonner!
Jeanette
Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!
Recente reacties