Spooktocht

Illustratie: Jeanette

Uitnodiging van vrienden voor een spooktocht! Nachtblind en bang in het donker gelijk enthousiast toegezegd. Meteen daarna sloeg de twijfel toe, maar mijn lief zag het zitten, dus komaan!! Bovendien nog tijd genoeg me mentaal en fysiek voor te bereiden op een loodzware tocht door bos en veld, gevoed door een overdosis adrenaline!

Spooktochten zijn razend populair! Net als ‘escape-rooms’: je voor de lol op laten sluiten in een hok. Vervolgens als een idioot op zoek naar aanwijzingen om, voordat de claustrofobie toeslaat, het vertrek te kunnen verlaten.
Wanneer je eindelijk al trillend en zwetend de uitgang hebt gevonden, kom je tot de ontdekking dat je gewoon het volgende vertrek met nieuwe aanwijzingen binnentreedt!!
En daar betáál je dan voor!!!

Dus een tocht in het donker leek een aantrekkelijk alternatief; mogelijk genieten van natuur en frisse lucht! Een klein marktonderzoekje leerde mij, dat talloze voorgangers het festijn hadden overleefd en het merendeel zelfs had genoten!
Toch deed een verhaal over panische vrouwen (tuurlijk) die na enkele honderden meters hysterisch huilend terugkeerden naar het beginpunt, de moed weer een beenlengte zakken!

Goede voorbereiding is het halve werk; zorgvuldig stel ik mijn PU samen.
De outfit is berekend op alle weersomstandigheden, dus de 4 x 4’s (hoge Gore-Tex wandelschoenen), broek, dikke trui, ski-jack, sjaal, muts en handschoenen.
Voorraadje onderbroeken en inlegkruisjes; ongewild urineverlies kan een mogelijk gevolg zijn van hevige schrikreacties! En de Bach Rescue Spray tegen acute paniekaanvallen!!
Alle risico’s redelijk afgedekt, we kunnen op pad.

Een gids met lichtje begeleidt onze groep. De voorhoede lijkt me geen veilige plek en met risico op onverhoedse aanvallen van achteren, wil ik ook de rij niet sluiten!! Dus positioneer ik mezelf met mijn vriendin P(ien) op de een-na-laatste plek en beslis dat haar man H en mijn tarzan Y voor rugdekking zorgen. Vreemde creaturen kruisen ons pad, maar na de eerste drie levende zombies, doet een soort gewenning mijn hoop opleven: geringe kans op PTSS!

Van een heel andere orde is het pad wat we volgen! Of beter gezegd, wat we niet volgen! We doorkruisen kriskras bos en weiden en mijn nachtblindheid is de grootste nachtmerrie! Voorovergebogen naar de grond turend probeer ik elke oneffenheid voor te zijn. Pien en ik houden elkaars hand stevig vast, beurtelings een val van de ander voorkomend! Met onze vrije hand tasten we in het luchtledige om onszelf te behoeden voor ernstig oogletsel door onopgemerkte takken.
In een uiterst elegante pas de deux bewegen we ons voort als ooievaars die voorzichtig poot voor poot hoog optrekken om hun prooi niet te verstoren.

Het feit dat we voortdurend bezig zijn om heelhuids thuis te komen, draagt niet bij aan het beleven van het spookgebeuren! Een uit het water opduikende kikvorsfiguur die al snorkelend om ons heen galoppeert, heeft tot gevolg dat we de zoveelste boomstronk missen!! En als we door een pikdonker schuurtje moeten, hang ik als een aapje aan Piens arm, omdat ik nu zelfs m’n eigen voeten niet meer zie!! Ook hier gaan de noodkreten van dolende geesten aan mij voorbij.

Plots daagt het besef hoe anderen, inclusief spoken, óns beleven!! Gelijktijdig hebben we ‘beeld’ en schieten compleet in de slappe lach!
De rest van de tocht nauwelijks in staat de groep bij te houden, strompelen we al gierend van het lachen naar het eind van het parcours! Hoe héérlijk is dat!!

Tijdens de evaluatie en onder het genot van een welverdiende borrel, concluderen we dat de escape-room misschien zo slecht niet is ……..

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!