Sstilte…

Soms denk ik niet te weten wat stilte is.
Is het de rustgevende pauze in een gesprek van mens tot mens?
Maar waarom worden velen daar dan zo onrustig van?
Is het op een plek staan, waar menselijke geluiden niet reiken?
En waar vind je dat in Nederland?
Is het niks horen, omdat doppen in je oren álle geluid weren?
Of stoort dan het geruis van bloed of het (on)rustig kloppen van je hart?
Zijn het je ‘in-ears’, waarmee je je hoofd vult met enkel muziek?
Kun je stilte vinden in geluid?

Soms vind ik het fijn, dat geroezemoes van anderen te horen.
Lig op het strand, m’n kont en schouderbladen comfortabel in passende kuiltjes gewroet en m’n hoofd op een samengevouwen handdoek.
Ik sluit m’n ogen en hoor alles.
Het af en aan ruisen van het zeewater, de wind, de krijsende meeuwen, een vissersboot die van ver z’n motorgeluid kustwaards stuurt, het geklets van mensen en het enthousiaste joelen van kinderen.
Alles komt samen, in een soort hypnotiserende brei van geluid.
— slechts storend als het zou verstommen —

Fiets door een Texels bos. Alleen.
Het is later in de avond en iedereen lijkt buisgekluisterd.
Ineens hoor ik het, de stilte!
Het gevelgerommel van de bonte specht, het driftige graven van de merel in blad en mos, de koekoek (altijd te ver en daardoor magisch), windgeruis door de takken en het rammeltje van mijn eigen fiets, net te zacht om te storen.
En vol, vól volume de zomeravondzang van de vogels.
De stralen van de zakkende zon gefilterd door de bladertakken; bijna het geluid van groen.

Fiets het bos uit en het geluid verandert mee: open, wijder, dragender.
Even voeren kikkers luidkeels de boventoon, tot ik verder trap.
Fiets het bos weer in,
waar het licht zich even eerder klaarmaakt voor de schemer.
Het is zo mooi, deze stilte!
Wanneer je hoort wat de natuur te zeggen heeft,
kun je slechts luisteren en zwijgen!

Nu weet ik (weer) wat stilte is…
echte stilte zit in je hoofd…
als je ‘stil’ bent en heel goed luistert!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook