Het begon allemaal natuurlijk veel eerder.
Alles is onlosmakelijk verbonden in dit universum.
Hoewel ik hier en daar nog wel eens twijfel vanuit agnostische overtuiging, was de samenhang achteraf(!) volkomen duidelijk.
Ergens eind 2020 kom ik er bij toeval(?) achter dat mijn rijbewijs in november 2021 verloopt. “Tijd zát!” schuif ik enige actie, ter voorkoming van een verlopen rijbewijs, terzijde.
De overheid vergeet niets! Dus krijg ik ergens in augustus een reminder over het verlopen van mijn rijbewijs in november.
In augustus is november nog ver weg…
Het RDW fietst op één of andere manier onlosmakelijk(!) mee in het waken over ’s lands burgers en ik krijg ook van die kant een vriendelijk briefje betreffende de eindigheid van mijn roze kaartje.
En zelfs de bank begint te zeuren dat ik straks identiteitsloos door het leven ga en dát heeft pas verstrekkende gevolgen, zo waarschuwen zij!
Eind oktober heb ik een afspraak met mijn kapper. Verheug me altijd op een uurtje gefröbel in mijn haar en een frisse look voor een aantal weken.
De dag vóór de afspraak met mijn kapper staat ’s morgens een plas water in de woonkamer die qua oppervlakte een klein binnenmeer genoemd mag worden.
Over het algemeen komt water op de begane grond van boven en onderzoek wijst uit dat er diverse stromen langs de muur het binnenmeer vullen. Eerste conclusie: hemelwater, aangezien boven de kamer geen waterleiding loopt.
En ja, het kleine kamertje boven de woonkamer staat blank en het water blijft vol enthousiasme met elke nieuwe regenbui uit het plafond stromen.
Er ligt zeil op de vloer; in geval van veel water altijd beter dan hoogpolig tapijt. Daar zit het zeer(de pijn) zeker niet.
Maar alle verhuisdozen, die daar al meer dan 10 jaar staan na de laatste verbouwing, zuigen vol enthousiasme de eerste toevoer op!!
Mocht er een God bestaan: sorry!
Heb hem op velerlei wijzen aangeroepen, waarvan “Godverdegodverdegodver!” de vriendelijkste was.
Oorzaak lekkage: kapotte dakpan, dus makkelijk op te lossen gelukkig.
Gevolg: enorme zooi. Vereist strakke organisatie en ‘loslaten’ van alle nutteloze troep die destijds zonder meer mocht blijven in afwachting van een degelijke beoordeling betreffende nut of emotie.
Terug naar de verbinding: de afspraak bij de kapper blijkt in het water te vallen; het afwenden van een ramp gaat vóór uiterlijk.
Ook de geplande ‘ontruiming’ van onze kampeerplek moet wijken naar een later tijdstip. In eerste instantie lijkt de aansluiting met de overige voorvallen opnieuw toeval(?), maar niets is minder waar!
Gedoemd tot de beslist bijzondere en ook geliefde ‘vakantiekapper’ is de link vakantiekapper – lekkage een feit.
Naast creativiteit is excentriciteit mijn ‘vakantiekapper’ niet vreemd en samen komen wij altijd tot verrassende resultaten. Met mijn aanwijzing “Ik wil het wat langer laten groeien om het nonchalant op te kunnen steken”, gaat hij los! Knippend, touperend, lakkend en met kekke klemmetjes creëert hij een gaaf kapsel, waar ik enthousiast over ben, maar onmogelijk kan reproduceren.
Dusss, als ik dan eindelijk de pasfoto voor mijn rijbewijs (wat inmiddels een week is verlopen) moet laten maken, wil ik de komende 10 jaar met een nonchalant opgestoken kapsel op de pasfoto!
Na het nodige geworstel lijkt het en face ‘onverschillig losjes’ dankzij de nodige lak en is de achterkant een warboel.
Ik fiets (fout) naar de Primera (fout) en vraag aan een opgeschoten knul in Primera-outfit naar de baas van het pasfotohokje.
“Loop maar mee!”, gaat hij me voor. “Daar hangt een spiegel!”, wijst hij.
— moet me tussen postzakken doorwringen en op m’n tenen gaan staan om een blik op mezelf te kunnen werpen —
De wind heeft z’n werk gedaan; wilde pieken zijn de lak ontsnapt!
Hij blijkt de baas van het pasfotohokje en vraagt me op een idioot hoge kruk te gaan zitten in een bezemkast zonder deur. En ik doe het ook nog (fout). “Alle haren moeten achter de oren!”, commandeert de knul.
Dus ‘onverschillig losjes’ verliest volledig z’n waarde!!
“Lippen op elkaar! Kijk in de lens!”
Klik. Klaar!
“Is het zo naar de zin?” In mijn ijdelheid mijn bril thuisgelaten, dus zie enkel rare contouren van een ietwat rood hoofd. “Geloof het wel!”, twijfel ik.
En voor ik het weet sta ik buiten met m’n nieuwe pasfoto’s.
Gebrild bekijk ik thuis het resultaat…
Een warrig bol nest boven kale oren! Bovendien kijk ik helemaal niet blij met vreemd op elkaar geperste lippen.
Wat had een gedegen planning de reeks van gebeurtenissen positief kunnen beïnvloeden en die paskiek kunnen opleveren waar ik over 10 jaar nog blij mee ben… toch?
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
5 pings