Het was wakker worden in een droom.
Het was wakker worden vóór de ontknoping.
Het was wakker worden in een soort ongeloof, waarbij je toch niet om de werkelijkheid heen kon.
Een werkelijkheid die moeilijk te vatten is, want hoe ga je hiermee om??
Een week van onvoorstelbaar veel nepnieuws, horrorverhalen die kant noch wal raken, de ene extra journaaluitzending na de andere, omvallende ministers en troostvolle toespraken van ‘hoge’ leiders.
Een week van bewustzijn, nietigheid, saamhorigheid, ongelooflijk aso-gedrag, woede, onmacht, warme initiatieven, zorg, liefde en vooral hoop!
Een week waarin ‘samen’ ineens niet meer vanzelfsprekend is. Waarin de angst voor eenzaamheid misschien wel groter is dan de angst voor het virus.
Een week van verwondering over de natuur die zich ongestoord ontvouwd in het voorjaar!
Een week van steeds opnieuw je gedachten ‘resetten’; nooit eerder geconfronteerd met zó veel van alles zó dichtbij!
Een week van (galgen)humor; een belangrijke pijler in ons wel-zijn. Even ontladen in voluit schateren om de meest bizarre filmpjes en ideeën.
Alledag
Ons bedrijf nog open. Hoewel niet vitaal in de eerste lijn, vinden we het van belang dat iedereen met vitale beroepen mobiel blijft!!
Organiseren onwennig de eerste maatregelen om verspreiding te voorkomen. Nemen alles met handschoenen in ontvangst, ontsmetten oppervlaktes en wassen (2 x happy birthday zingend) onze handen steeds opnieuw.
En zijn nog veel te beleefd! Die anderhalve meter weten wij ook nog niet goed te schatten en het blijft bij af en toe een stuntelige stap achterwaarts.
Gaandeweg de week verandert dat!
Wee de onnozele hals die onze regels met voeten treedt!! We ‘handhaven’ streng maar rechtvaardig!!
Ik erger me groen en geel — je moet toch wat met je emoties — op straat en in de winkel. Op de fiets ontkom je ternauwernood aan een virus-mist, wanneer een voetganger vrolijk zijn uitstoot de lucht in niest!!
En die mountain-biker, druk bezig zijn weerstand en conditie op peil te houden, maar bij gebrek aan papieren zakdoekjes, één neusgat dichtdrukt om de ander leeg te blazen… op straat!!!
Als ik uiteindelijk al slalommend bij de kassa van de drogist ben aangekomen, kan ik slechts met een woest dodelijke blik voorkomen dat mevrouw achter mij óver de rode streep van anderhalve meter stapt. Verbouwereerd trekt ze zich twéé strepen terug!
En ik realiseer me snoeihard, hoeveel IK we eigenlijk zijn.
Hoe angst er snel sluipend voor zorgt dat we zélf geen tekorten willen ervaren.
Maar ik word ook ongelooflijk blij en tot tranen toe geroerd, als ik zie waar WIJ voor staan! Al die creatieve initiatieven, groot en klein, alleen maar gericht op er voor elkaar zijn!! Prachtig!!
Krijg een appje van een vriendin die voor mij zingt om “vooral vandaag te genieten, want morgen is het vandaag al niet meer!”
En ja, ik heb gister om 12.00 uur buiten gezeten in meditatie. Iets met zon, voorhoofdchakra en licht en liefde instralen op het virus… Baat het niet…
en ik had een stil momentje voor mezelf! — momentje ook voor mezelf gehouden trouwens! —
Nieuw is de behoefte om elke dag even te horen of het goed is met iedereen!
Geef daar (nog) niet aan toe vanwege de isolerende werking tussen mij en mijn omgeving als ik de hele dag loop te bellen!
Wat hechten wij aan houvast, aan zeker willen weten dat ‘het’ wel goed komt.
En, nog beter, dat een ander daar ‘even’ voor zorgt!
Mijn grootste uitdaging (en wellicht van velen) is hoe om te gaan met het onzekere van alles momenteel. Vertrouwen vinden in mezelf en loslaten wat ik niet in de hand heb.
OMG, ik word emo-trut!!
Tot zover mijn blog van vandaag! Wellicht straks meer tijd om af en toe een update te geven!!
Blijf allemaal gezond van lijf en leden en voorál van geest!!
En lach! Elke dag!!
Liefs, Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
2 pings