Het onderwerp voor mijn blog komt ergens in de week voorbij. En groeit naar het moment dat ik ga schrijven. Kunnen voorvallen zijn, nieuws, of gewoon losse gedachten. Maar het is er en switchen naar een ander onderwerp blijkt best lastig.
Ik had er eentje voor vandaag en ineens kwam daar gisteravond eentje bij.
Die laatste voerde de boventoon, dus zitten en schrijven.
Want daarmee rijg ik losse gedachten, woorden en zinnen aan elkaar tot een (hopelijk) leesbaar geheel.
Maar… het onderwerp blijkt nogal heikel en behoeft ‘garing’. Laat het sudderen, ga schaven, voeg hier en daar een kruidje toe en zet het voor volgende week zaterdag op het menu.
De titel staat vast en zal leiden tot begrip van mijn beslissing: “De oudere partner…”
De meeste blogs zijn een momentopname en kennen een vervolg. Wat ik niet altijd deel; uitmelken kan saai zijn, of taai.
Maar http://www.midlifepleasures.nl/alledag/toeval-bestaat-niet-toch/ (voor wie ‘m gemist heeft), met name de sores rondom de pasfoto voor mijn rijbewijs, kreeg deze week een staartje wat blijft schuren!!
Er was die pasfoto. En, welke (uitéénlopende!) meningen ik ook hoorde, ik vond ‘m vreselijk!
Y gaf de doorslag met zijn nuchtere constatering dat niemand dat ding ooit weer ziet.
Dus dat en, uit verzet tegen de pasfotomafia, gaf ik op het gemeentehuis het misbeeld uit handen en kon niet meer terug.
Enkele dagen later haalde ik m’n rijbewijs en daar stond ik, met een warrig bol nest boven kale oren en vreemd op elkaar geperste lippen, fraudebestendig afgebeeld voor de komende jaren.
Mijn mantra op weg naar huis: “Niemand ziet dat ding ooit weer, niemand ziet dat ding ooit weer, niemand ziet dat ding ooit weer…”
Thuisgekomen werd troostend meegeleefd: “Het valt best mee… tóch??”
Stopte het ding in m’n beurs; prima plek voor de komende tien jaar of tot een (on)verhoopt geval van tasjesroof.
Maar… met een rijbewijs als ID-kaart ontkom je er niet aan: af en toe word ik gedwongen te laten zien dat ik toch écht ik ben!!
Raak er een beetje aan gewend; kijk weg als ze onderzoekend mijn afbeelding met de werkelijkheid vergelijken.
Tot ik me enkele dagen terug in het ziekenhuis moest legitimeren bij de ‘aanmeldzuil’!
Het apparaat slokte mijn rijbewijs op en spuwde het even later uit.
Ineens stond mijn pasfoto bijna levensgroot op het scherm, met de vraag: “Gaat u akkoord met het gebruik van deze foto voor uw medisch dossier?”
Ik kon kiezen, maar overzag de consequenties van keuze ‘Nee’ niet en de tijd drong. Tandenknarsend voor ‘JA!’ gegaan.
Er zou een wet moeten komen: herroepingsrecht voor mijn ‘dwaling’ die foute pasfoto te gebruiken voor officiële documenten. Een herkansing… gratis!!
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
3 pings