Weemoed met een vrolijke noot

Als ik naar deze foto kijk, bekruipt me ook een gevoel van weemoed.
Weemoed, de emotie die me naarmate ik ouder word steeds vaker ongevraagd overvalt en me lichtelijk tot danig van m’n padje kan brengen.
Kan me niet herinneren dat ik in mijn jonge jaren weemoedig was. Weemoed vraagt om verleden. Het gaat altijd over verlies, niet altijd dramatisch gelukkig, maar wat was komt niet terug.
Bij een poging tot analyse van mijn weemoed kom ik niet veel verder dan ‘lastig fenomeen’! Maar het kan me wel doen zwelgen (heerlijk) in zelfmedelijden en in een theatrale snotter-huilbui storten. Zoveel idiote dramatiek over een onbenullig onderwerp en mijn zwaar overdreven reactie zorgt meestal voor de omslag.
Zie mezelf drama-queenen om niks en dat is lachwekkend.

Mijn gevoel bij deze foto is een beetje dubbel: plezier en weemoed.
Bo is de éminence grise (wijze ‘grijze’) voor ChéChé.
Hij tolereert, is geduldig, wijst terecht, gaat mee in het spel, leert Ché delen en brengt hem respect voor ouderen bij!
Maar voor Bo is Ché al ‘tweede generatie hond’ bij ons.
Hij was de ‘blonde god’ voor Fair, onze rottweiler dame. ( Lees er alles over in ‘De mannen van Fair’ http://www.midlifepleasures.nl/alledag/de-mannen-van-fair/ )
Hoe anders waren de verhoudingen tussen Fair en Bo! Het spel tussen ‘dame’ en ‘heer’ kwam in vele vormen aan bod! De (ongevraagde) castratie van beide, maakte de variaties in de verleidingskunsten niet minder groot, alleen de kans op nageslacht nihil.
Bo heeft Fair overleefd, net als wij. Daar zit mijn weemoed…

Er zijn nu nog veel herinnerings-haakjes waaraan ik de periode ‘Fair in ons leven’ kan ophangen. Speeltjes, riemen, kleedjes.
En de oude beauceron Ruben die we altijd tegenkwamen, komt nog dagelijks voorbij; stram en stijf, maar met een levenslust die past bij zijn leeftijd.
Ruben vormt zelfs nog een haakje naar Kim en Beant, het rottweiler-duo in ons leven vóór Fair.
Ruben en Beant, beide stoere jonge kerels, hadden vriendschap gesloten voor zolang het hondenleven duurt.
Hoewel we veel emoties delen met onze honden, is weemoed iets wat zij niet kennen.
Dat afscheid van mijn hondenvrienden, waar ik me telkens weer doorheen moet worstelen, is voor hen een feit van het leven.
Zo ben je er en zo is het voorbij; wie blijft gaat verder.

Honden kunnen me als geen ander voorhouden waar het om gaat: het nu!
En me daarmee uit de weemoed-put van zelfmedelijden trekken.
Kijken naar wat was kan prachtig zijn!
Herinneringen die gekoesterd worden, voor altijd.
Want aan alles wat we missen zat ooit een prachtige kant,
anders zou het nu geen gemis zijn!

Lees mijn blog altijd eerst voor aan Y. Zo ook nu.
Terwijl ik lees komen ze, de oude-wijven-snotter-tranen.
Mijn blog zou mijn blog niet zijn als er niet gelachen wordt… lig al snikkend dubbel en Y lacht (droog) voluit mee

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook