Vrijdagmiddag rijd ik naar de kapper. Altijd blij, want toen het gen met dikke haardossen werd uitgedeeld, stond ik even buiten beeld. Mijn hoop is dus gevestigd op het betere knip- en snijwerk van de profi’s.
Meestal kom ik binnen met een niet bedoeld ragebolletje, zwiept de kapster met enkele magische aaibewegingen over mijn hoofd en zegt: “Eigenlijk zit het nog best goed!”
En dan moet ik dat óók nog toegeven!!!
Dit keer was ik haar voor! Ik storm binnen en beschrijf gelijk de worsteling met mijn hoofdbedekking van de afgelopen tijd.
Een zeurtirade, waarmee ik al mijn opgekropte haartreurnis eruit gooi.
Naast het weelderige-haardos-gen, mis ik ook die magische hairtouch!
Wijselijk verzwijg ik het feit dat ik de laatste tijd niet zo lekker in m’n vel zit (how midlife….!)
Mijn probleem bij haar neerleggend, plof ik in de stoel en wacht af.
Ze bekijkt alles nauwkeurig en geeft exact de zwakke plekken aan; geen nieuws voor mij.
“Hier is het te lang, waardoor daar het volume wegvalt!” “Precies!” antwoord ik, alsof er überhaupt ooit sprake is van volume! “En hier moet het korter, waardoor het beter in model blijft.”
Ze troost me met een kop lekkere koffie en bemoedigende woorden. Ik zucht en laat het herstel aan haar over. Mijn vertrouwen groeit en ik waag me zelfs aan wat typische kappers-stoel-onderwerpen.
Ze knipt, ze snijdt, ze sprayt, ze duwt en ik zie alle storende elementen verdwijnen.
Kort, korter, ultra kort!!! Tevergeefs piep ik, dat er nog wel een béétje lengte in moet blijven!
Wat mij rest is aangeven waar ik nog een uitspringend sprietje zie: knip …… weg!
Een flinke hand schuim, föhn erover en ziedaar het resultaat!
Voor een iets langere lok over rechts. Ja, over rechts, want dan valt ie ‘natuurlijker’ over die 36 kruinen. Aan de zijkanten speels wat langere lokken langs mijn gezicht naar voren. En voor de rest …… staat alles overeind in een soort stekeltjeskapsel;
de egel-op-leeftijd-look.
Met een lik klei wordt dit bevestigd voor de rest van de dag, ongeacht de windkracht!
“Jeugdig kopje!” stamel ik nog, betaal en rij naar huis.
Thuisgekomen incasseer ik zwijgend alle vileine opmerkingen over storm en windvlagen en spoel voor ik naar bed ga alle klei uit mijn haar.
Er zijn van die dagen dat je gewoon niet moet opstaan. Dekbed over je hoofd en hopen dat de dag na deze er ééntje vol zon, liefde en blijdschap zal zijn.
Maar ik moet! Sleep mezelf naar de spiegel en al mijn bange vermoedens worden bevestigd: aan de zijkanten van mijn hoofd zit al het haar plat geperst en in het midden, van voor naar achter, een brede strook hanekam-achtige sprieten!!
Even flitst datzelfde egeltje door mijn hoofd, maar nu half geplet op het asfalt.
Ik houd de moed erin; haar groeit weer aan.
Vervloek alleen de laagstaande zon; alle spiegels zorgvuldig vermijdend, zie ik overal op de muren hoe mijn haartjes zich vrolijk naar het licht uitstrekken!
Selfie
Jeanette
Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!
5 pings