‘Pamperhok’

Tekening: Pien

Als ik eenmaal over mijn weerzin tegen ‘shoppen’ ben gestapt, gloort onmiddellijk het volgende dilemma: wáár ga ik heen?? Het liefst een alles-in-één winkel, zodat ik maar één keer elektrische schuifdeuren met een tropisch-heteluchtkanon hoef te passeren. Van mij mogen ze een frisse tot ijzige poolwind laten blazen uit zo’n ding, zodat ik misschien de komende uren doorkom zonder extreme opvliegers.
Ik ben dus binnen! Nog één giga drempel te gaan voor ik in alle rust kan gaan winkelen: het voorkomen van een aanval van paskamerfobie!

Een rondje winkel vertelt mij of de paskamers aan mijn eisen voldoen.
Soms ben ik snel klaar. Wanneer een ‘paskamer’ bestaat uit drie wanden gordijn, wat je middels een rondlopende rail om je heen moet trekken, trotseer ik acuut het tropisch-heteluchtkanon naar buiten. Frisse lucht opsnuivend stel ik dankbaar het shoppen een paar weken uit. Je moet er toch niet aan denken, dat je midden in een wanhopige paspoging, een extremiteit (of erger) van de buurpasser door het gordijn voelt?? En niet kunnen vluchten vanwege je half aan- of uitgeklede staat van zijn? Náchtmerrie!!

Een paskamer moet minimaal drie vaste wanden hebben! Over een gordijn als in- en uitgang ben ik ambivalent. Het voordeel is dat je de ‘nee’s’ makkelijk in de handen van een voorkomende winkeljuffrouw kunt duwen, zacht mompelend dat je graag een maatje groter wilt. Nadeel is dat dezelfde winkeljuffrouw met een royale zwiep aan het gordijn komt vragen of het allemaal past, terwijl jij nog halverwege een kledingstuk hangt. Glurende ogen van mannen, die om één of andere duistere reden (beurs?) met hun vrouwen mee mogen shoppen, nét op mijn onbedekte gedeeltes gericht!

Maar oké, ik gedoog het gordijn; mijn eisen ten aanzien van het formaat van de pasruimte wegen zwaarder. Wanneer het gedroomde maatje zich halverwege ontpopt als keurslijf met een adembenemende surplace, moet ik mij vrijelijk in alle bochten kunnen wringen om te ontsnappen.
Om de ruimte groter te doen lijken, heeft de ontwerper zich uitgeleefd in het minimalisme: één hoekplankje (bezet door een grote bus deo of, nog erger, eau de toilette) en één haak.
Prop je bril op het plankje, wurm máximaal drie volle kleerhangers op het haakje en maak van je royale handtas en eerdere shopsels een matrasje voor je eigen kleding.

Het vereist een logistieke achtergrond om niet te verzuipen in de chaos van oud, nieuw, passend of niet-, leuk, vreselijk, blijvers en afvallers!
Te laat ontdek je dat passpiegels zich elders in de winkel bevinden en moet je de nieuwe outfit telkens completeren; je wilt je hok niet uit met ontbloot bovenlijf of ongeschoren winterstelten! Trippelend op sokken doorkruis je de winkel, telkenmale beoordeeld (kledingwaarde?) door het manvolk wat uiteindelijk met een bakje en een krant is neergestreken op de zéér comfortabele wachtbank.

Ik vraag me af waarom de paskamers altijd de sluitpost zijn?
Waarom geen ‘pamperhokken’, waarmee je voor altijd de strijd met de webshops wint?
Royaal, boudoir-like met bank, kledingstangen, plankjes, passpiegel en naar keuze water, koffie of bubbels!
En voorál, teneinde opvliegers en de daaropvolgende paskamerstress te voorkomen, een zacht, fris briesje met de geur van weidebloemen en vers hooi!

Het pamperhok zou mijn weerzin in shoppen doen verdampen; ik zou er regelmatig vertoeven. Dan nog een man, die om één of andere duistere reden met mij mee mag…

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!