Snap het best dat mensen urenlang op het terras kunnen hangen. Voor wie het wil zien is het terras een openluchttheater. Kies een strategisch plekje en het schouwspel ontrolt zich voor je ogen; heb je voor een heerlijke cappuccino of een glas wijn een loge plaats.
Ik geniet het meest van ‘terrashoppen’. Een soort stoelendans zonder muziek, voor met name de iets-ouder-van-dag-gast. Het hoppen zelf vereist oefening, maar als kijker de volgende move voorspellen is een sport op zich.
“Hier kan het!” zegt hij tegen haar. Keurend gaat haar blik over de locatie.
“Okeee…”, zegt ze aarzelend, intussen de overige beschikbare plekken scannend. Maar voordat haar achterste de stoelzitting raakt, veert ze overeind en stevent doelgericht af op dat andere beschikbare tafeltje.
Ik gniffel wanneer tijdens deze oversteek zowel de doelplek, alsook het de net verlaten stoel wordt ingenomen door meer doortastende terrasgasten: “Opgestaan plaats vergaan, lèlèh!”
Ze blijven nog even hoppen. Vanwege te veel zon, te weinig zon, teveel wind, te weinig wind, geen parasol of juist wel, verkeerd uitzicht of aso volk aan de buurtafel. De voors en tegens per plek luidkeels gedeeld, de buren non-verbaal beoordeeld — niet minder ‘oorverdovend’ —
Gaandeweg hun zoektocht bij een passerende serveerster alvast drankjes besteld. Het doel is toch om straks, op de perfecte plek, iets te nuttigen.
Uiteindelijk strijken ze neer op de enige nog vrije plek. Met blakerende zon, geen zuchtje wind, zonder parasol, belabberd uitzicht en naast echt zúlk fout volk.
Verderop doolt de serveerster zoekend rond met een glas lauw bier en de helft van de koffie in het gratis koffieleutje op het schoteltje. Zwaaiend en wenkend proberen ze de aandacht te trekken om zo de bestelde drankjes naar hun tafel te dirigeren.
Helaas! Neergestreken in het ‘vak’ van een collega-serveerster, zien ze hun bestelling terug richting bar verdwijnen.
En als je denkt dat de rust nu weerkeert bij het pas neergeplofte stel, heb je het mis! Met arendsogen houdt zij elke beweging van andere gasten in de gaten. “Daar hebben ze hun drankje bijna op! Ik denk dat ze zo gaan afrekenen. Als ze vertrekken gaan we daar zitten!!”
Hun besluiteloosheid wordt allengs groter wanneer plotseling twéé gewilde tafels vrij komen. Vóór hun definitieve beslissing valt blijven ze angstvallig zitten; opstaan brengt risico mee. Twee tellen later zijn de kansen verkeken.
“Dit werkt niet!” bitst ze tegen haar man. “Als er nu een goeie tafel vrij komt, ga jíj er onmiddellijk zitten. En pas dán kom ik!” De opnieuw bestelde drankjes worden gebracht.
Nu kunnen ze in alle rust van hun bier en koffie genieten.
“Dáár!! Zij gaan weg! Snel, snel! Erhéén!” Manlief schiet van zijn stoel en confisqueert vol overgave de aangewezen plek! Gelukt! Hij straalt!!
Nu moet zij, met de net afgeleverde drankjes, haar hand- én de boodschappentas, al laverend de nieuwe locatie zien te bereiken. Een schier onmogelijke opgave. Ze besluit eerst de waardevolle spullen over te brengen, om dan terug te keren voor de drankjes. Terwijl ze halverwege is, loopt een overijverige ober langs het net verlaten tafeltje…
Met een boze blik over zoveel verspilling, laadt hij de koffie en het bier op zijn dienblad en spoedt zich richting keuken.
Ik geniet! Wát een stel! Mijn terrasbezoek kan niet meer stuk.
Plots realiseer ik me hoe vaak ík de hoofdrol speel in het stuk ‘Terrashoppen’…
Jeanette
Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!
3 pings