Heb een soort haat-liefde verhouding met de kauwtjes in onze tuin.
Of eigenlijk meer een liefde-haat verhouding; ze zijn zo grappig, ze zijn zo slim, mooi en zo lief voor hun lief, waaraan ze een leven lang trouw blijven!!
Vrijende kauwtjes zijn een lust voor het oog. Ze kroelen, pluizen, kussen en aaien elkaar.
— zie nooit wie van de twee het meest hartstochtelijk is, want volgens mij zijn er geen specifieke gender verschillen tussen man-en-vrouw-kauw —
De kauw is een zangvogel… en familie van de kraai. Het zal deze ‘zangeigenschap’ zijn, die mij niet zo bekoort. Zolang ze als paartje een beetje tegen elkaar zitten te jeuzelen, klinkt het gezellig en kan ik het gesprek bijna volgen. Maar wee, als er ongevraagd wat familie neerstrijkt naast het paar!!
Het getetter is niet van de lucht en klinkt allerminst vriendelijk!
Zie Romeo driftig over de nok van het dak hippen, naar de ongenode gasten: “WTF doen jullie hier??”
De gasten, een beetje overdonderd, deinzen wat terug: “Doe ff normaal man, plek zat hier, of wat??” Kom er niet achter hoe de familiebanden precies liggen, maar de gasten blijven en het gepruttel ook.
Op één of andere manier is de vroege ochtend het moment om de grenzen weer even duidelijk te stellen. Bij voorkeur van vijf tot zes; het moment waarop wij blij zijn dat we nog een uurtje kunnen tukken.
Moet nadenken over wat ik aan de lijn hang. Pluis is perfect nestmateriaal en als het niet aan de trui zat, dan is dat na een grondige hak- en verzamelbeurt van de kauwen wel het geval! En laat ook geen sok ongeknijperd; die verdwijnt in z’n geheel als kauwen-baby-dekbed in het nest.
Soms strooi ik Ché z’n voer hier en daar neer; iets doen voor je eten kan geen kwaad.
De kauwenfamilie heeft het allang door (in tegenstelling tot Ché…), zij scoren brok na brok op de plekken waar Ché even niet is!
Denk niet dat ze ooit verhuizen! De schoorstenen op de daken van de buren geven, naast een prima nestelplaats, perfect zicht op de omgeving.
Tot… twee weken terug het drama zich voltrok!! In het kader van broodnodige energiebesparing gebeurt er nogal wat op (oa) daken. Dakpannen worden verwijdert en nutteloze schoorstenen ontmanteld.
Te laat ontdekken de werklui de nesten met ongeborenen en rest hen slechts één ding: afvoeren!! In trieste stilte kijken alle kauwen-ouders toe hoe het nageslacht achteloos wordt weggesmeten! Ik zie het gebeuren en in stilte lijd ik met hen mee!!
In één dag is het kauwen-bolwerk van minstens twee decennia met het dak gelijk gemaakt!
’s Avonds brand ik een paar kaarsjes…
Maar, een eigenschap van de kauw die ik nog niet had benoemd, is opportunisme!! Het rouwen van kauwen duurt niet lang. Er is werk aan de winkel!
Zorgen voor nageslacht is essentieel voor het voortbestaan van de kauw, dus op zoek naar nieuwe nestelplaatsen… liefst in de buurt… want daar is het vertrouwd… Ziedaar! Vier prachtige vergaarbakken hangen te hangen aan de achtergevel van Ché’s huis!
Kat in het bakkie, oftewel kauw in het bakkie!!
Verheugd over zoveel woonpotentieel, kunnen ze hun geluk niet op! Takken, mos, stenen, sokken, pluis, álles komt van pas. De nieuwe huizen zijn diep, dus plempen die hap!
Mijn meerouwen-met-de-kauwen is snel verdwenen! Potverdorie! Bij de eerste en beste regenbui dondert het water niet in de goot, maar naar beneden!!
En zo ontstaat er een felle strijd!
Takkezooi erin en plempen… takkezooi eruit en afdekken met gaas!
Gaas eruit, takkezooi erin en plempen… takkezooi eruit en afdekken!!
We worden bekogeld, want zij waren eerst!
“Niet dus!”, bries ik naar boven, “Opzouten!!”
Het voelt dubbel, ik snap ze! Maar al zou ik het gutsende water voor lief nemen, de kauwenkinderen zouden keer op keer verzuipen in hun vergaarbak-nest!
Probeer het uit te leggen, maar spreek helaas geen ‘kauws’.
Jeanette
3 pings