Ik heb er, in een kort vlaagje van verstandsverbijstering, wel eens over gedacht om op de camping een soort hulppostje te openen bij psychische nood. Gewoon een luisterend oor en een bakje troost om de ergste ellende even af te schudden en de vakantie min of meer ongeschonden door te komen!
Mijn eerste (tevens laatste) aanvechting daartoe was járen geleden, toen we, gescheiden door wat hoog struikgewas, het wel maar voorál wee meekregen van de buren:
Jong gezin, twee kids, in een tent. Op zich moet dat lukken zou je zeggen. Prachtig eilandweer en genoeg te doen.
Enige minpuntje is kind nummer 2; je hoort haar nooit, behalve ’s nachts!
En dan niet even… Naarmate de campinggasten zich met het nodige gestommel en gescharrel klaarmaken voor de nacht en het steeds stiller wordt, begint onze jongste buurtelg haar keeltje te smeren. Eerst nog met een dreinerig klaagzangetje, maar allengs aanzwellend tot heus gebrul met krijsende uithalen!
‘Mijn god, hebben we geen oordoppen?’ verzucht Y. ‘Behoort niet tot mijn psu!’ fluister ik terug.
Intussen heb ik beeld van de situatie in de buurtent; onderdrukt paniekerig wordt alles uit de kast gehaald. Drinken, wiegen, zingen, luiertje, speeltje, lichtje, dwingend fluisterend voor kind nummer 1. En voor ál die buren die, slechts gescheiden door tentdoek of caravanwandje, nu geduldig liggen te wachten tot het ouderlijk gezag zegeviert.
Dat laat nog wel even op zich wachten, constateren we na een uurtje of twee. Tot wanhoop gedreven wordt de buggy uitgevouwen, baby ingepakt en wandelen pa en ma bij toerbeurt over de camping. Eindelijk rust!
Voor ons dan.
Is het in de eerste levensmaanden al vaak zoeken naar een dag- en nachtritme waarin iedereen zich kan vinden, het in ploegendienst van twee verzorgen van nachtelijke campingtochten per buggy is meer dan slopend! Uitgeput strompelt de toerbeurt-ouder na twee uur de tent in met een lief, onschuldig slapend, nasnikkend kindje.
Zodra de buggy stopt, verheft nummer 2 haar stem opnieuw tot grote hoogten…
Gelukkig hebben tenten geen muren, dus het risico voor 2 om ‘per ongeluk’ tegen de muur te worden geslingerd, is nihil.
— tentstokken zijn in deze wel een risico wat ik niet heb meegenomen, maar die schade zal zich beperken van lichte kneuzingen tot een breukje hier of daar —
Ma-lief is totaal aan het einde van haar krachten; uitgeleefd door veeleisend grut en een niet al te toeschietelijke kerel.
In een stil moment van samenzijn ( wat niet als zodanig wordt gekoesterd maar tevergeefs gebruikt om diepe relationele kreukels glad te strijken) hoor ik (ongewild) de noodkreet uit het diepst van haar hart:
“Kees… het gaat niet goed met mij!!”
— de toon raakt zelfs mij, terwijl ik haar slaafse welwillendheid ten aanzien van de andere gezinsleden soms wel errug ver vind gaan!! —
Kees zou Kees niet zijn als hij niet op de z’n ‘Kouwe-Kees’ manier luid en duidelijk antwoordt: “Dan moet je ook maar beter naar MIJ luisteren!!” …
— ik hoop dat ze is vertrokken vóór Kees z’n eerste midlifecrisis! —
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
2 pings