jul 10
Vorige week opnieuw gedwarsboomd door mijn digibetisme!
Na uren geknutsel en gestuntel, was het eindresultaat een onherstelbare verminking van de eerste opzet en mijn humeur op dieptepunt.
Afgelopen week in alle rust (met hulp van geduldige digikanjer) in de herkansing:
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
jun 26
Let wel: mijn blog lezen is als altijd een vrije beslissing…
Hondenbaasjes buigen zich al sinds jaar en dag over de vraag:
“Hoe houd ik mijn hond tekenvrij?”
Van chemische bestrijdingsmiddelen tot puur natuur en kralenkettingen; alles wordt getest en tips gedeeld. Voor en tegens afgewogen en gewisseld van aanpak, vaak naargelang inzichten en trends.
Na een nare ervaring met (klakkeloos) inzetten van gifdruppies jaren geleden, ga ik voor natuurlijk (wat trouwens niet per definitie níet giftig is!)
Sindsdien heb ik voldoende baat bij Melanflon spot-on druppels van Anibio, die ik nu ook bij Ché wekelijks aanbreng op z’n huid.
En, baat het niet dan schaadt het zeker niet, nu ook een trendy kralenketting in blue! Moet zeggen dat deze combi uitstekend werkt.
Tot zover teken-aanpak hond.
Sta te douchen en voel afwijkend bobbeltje in mijn lies: teek!!
— alle ongedierte wat ik niet met één handveeg weg kan slaan, veroorzaakt bij mij een licht gevoel van walgende paniek; teken hebben de neiging zich stevig in de huid te verankeren… —
Min of meer koelbloedig pak ik de ‘tekenplukker’ (voor de hond, dus ook prima voor menselijk gebruik) en ga enigszins onhandig de teek te lijf.
Het iets(!) aan tevelen bemoeilijkt het zicht en water en doucheschuim maken de exercitie gedoemd te mislukken.
Droog en iets rustiger gaat het beter. Houd de plek nog een tijdje in de gaten, maar er volgt geen reactie op de tekenbeet.
Maar de toon is gezet. En het (al dan niet op waarheid berustende) hardnekkige gerucht, dat teken zich het liefst nestelen in warme huidplooien, doet de rest.
Bij ieder kriebelig gevoel bedenk ik me, hoe een teek zich een weg baant naar mijn warmere streken!!!
Als Y dan ook nog aankondigt een teek te vermoeden iets rechts van het midden op z’n kont (die ik overigens professioneel en snel verwijder), is het gedaan met mijn rust!!
Als enige ‘tekenpikker’ in het gezin is zelfhulp geboden. Maar er zijn ondergelegen gebiedjes waar ik geen adequate verwijderingsoperatie kan uitvoeren!
Een spiegel, voldoende licht én een positie voor een doeltreffende actie, blijken in combinatie onmogelijk.
Ondanks onze bestendige, jarenlange en liefdevolle relatie merk ik toch een bepaalde gêne om mijn lief te vragen een gedegen onderzoek in te stellen naar mogelijk ongenode en vasthoudende gasten in mijn intieme zones.
Bovendien zou hij het, in geval van tekenalarm, bij de diagnose moeten laten; hij kan ze niet verwijderen.
Oefening baart kunst en ik kan nu met een spiegel een eerste inspectie uitvoeren. Bij twijfel rest me slechts één middel: de selfie…
Mijn advies aan eenieder die mijn aanpak ambieert: begin er niet aan!!
Ga bij twijfel naar een goede vriendin van dezelfde leeftijd (of ouder), of naar een arts, maar koester je droom van een nog enigszins kek onderkantje!!
Jeanette
jun 05
Wij hebben: ‘De Paardenmeisjes’.
Onder andere een verleden ‘in de paarden’ bracht ons als vijftal weer samen.
In de bloei van onze sixties, proberen we in ieder geval éénmaal per jaar een paar daagjes bij elkaar te komen om te ‘levelen’ (hoe staan we ervoor in onze after-midlife-jaren), te kletsen over wérkelijk van alles en nog wat (dag- en avondvullend), iets te ondernemen en veel te lachen!
We doen het zonder mannen; wij kunnen dat…
We strijken neer in een nostalgisch arbeidershuisje op het Groningse platteland met overweldigende vergezichten.
H, paardenmeisjes-gastvrouw van dit uitje viert hier vakantie met haar lief, die voor deze gelegenheid een paar dagen naar huis is gestuurd.
Kwartier dus gemaakt en nadat de rest bagage, meegebrachte voorraden (veel) en drank (meer), binnen heeft gedumpt, genieten we buiten van het grandioze uitzicht, de warme zon en het heuglijke feit, dat we na een k-corona-jaar weer samen zijn.
We krijgen de waarschuwing vooral te letten op de enorme zwarte kat van de naastgelegen boerderij. Gehaaid heeft hij zijn jachtvelden verlegd naar het aanrecht van argeloze huurders, die deuren uitnodigend open laten staan; makkelijk scoren en rijke opbrengsten! Terwijl we dit gevaar bespreken, komt zwartjoekel doodgemoedereerd naar buiten lopen. Gelukkig zonder ‘prooi’!
Vijf licht hysterische pogingen om hem voor ééns en áltijd te verjagen leveren slechts een arrogant opgetrokken zwarte wenkbrauw op. Hij verdwijnt rustig in het struikgewas.
Onderzoek levert een stuk aangevreten geitenkaas/fenegriek op; de gesealde verpakking bleek geen enkel probleem.
Terug buiten trekt H al briesend de voordeur dicht.
“O-o!”, klinkt het benepen en ik zie H met de ring van de voordeur in de hand staan… los…
Aan de ring bungelt de afgebroken staaf, die het poortslot moet ontgrendelen als je naar binnen wilt…
Nadat we zijn uitgelachen, dringt toch de ernst van de zaak door; álles ligt veilig achter slot en grendel. Zelfs onze telefoons!
Wellicht hebben de buren een reservesleutel?
Even later komt de buurman aangewandeld om ons, lichtelijk verontruste paardenmeisjes, met een paar stevig uitziende, ijzeren staven te helpen met het voordeurslot.
Een sleutel heeft hij niet, maar wel veel verstand van poortsloten met ring!
We prijzen buurman op voorhand de hemel in; redders moet je aanmoedigen! Groeiend in zijn rol, gaat hij stoer aan de slag.
Even later komt buurvrouw poolshoogte nemen; manlief bezig vijf dames te redden, kan lichte onrust veroorzaken bij het thuisfront.
Ondanks verwoede pogingen met verschillende staafmaten, blijft de voordeur potdicht!
Tijdelijke uitzichtloosheid prikkelt mijn lachspieren — soms bijna ongepast — en snikkend opper ik vrolijk wat alternatieve overnachtingen buitenshuis.
Maar buurman is niet voor één gat te vangen. Dapper beklimt hij het dak aan de achterzijde, waar een Velux raam toevallig niet vergrendeld blijkt (met dank aan M!!) Hij duikelt naar binnen en wordt met applaus ontvangen als hij even later door de voordeur naar buiten komt!
Trots meevarend op zijn succes, loodst buurvrouw haar lief toch resoluut huiswaarts, alwaar hij ook nog even de ring van de voordeur fikst!
Nadat akela J (zeer verdiende titel, terecht met verve gedragen), de dakpannen heeft teruggelegd, komen we tot de conclusie dat we dit als paardenmeisjes hádden kunnen ‘schaffen’…
zonder man…
toch?
Tevreden toosten we op de start van onze dagen samen!
Jeanette
PS, volgende blog over twee weken!
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
mei 29
‘Beter een goeie buur dan een verre vriend’, gaat niet in alle gevallen op.
Gelukkig zijn buurschappen op de camping meestal van tijdelijke aard en soms is dat buitengewoon prettig…
Heb geleerd dat je campingburen, naast een vriendelijk “goeiendag” in het voorbijgaan, in eerste instantie maar beter links (of rechts) kunt laten liggen.
Maar mijn altruïsme (zeer selectief…) is hardnekkig en zodra ik buren zie worstelen met wat voor probleem ook, denk ik dat een helpende hand onontbeerlijk is. Ik vul de ‘nood’ in en schiet te hulp.
Zo ook heden ochtend. Nieuw aangekomenen worstelen met de tochtstrook en wielflap. (moge duidelijk zijn: stroken waarmee je tocht van onder de caravan voorkomt)
Ik schat de leeftijd: aanmerkelijk grijzer, dus vast véél ouder dan ik… en loop ernaartoe.
“Komen jullie eruit?” vraag ik neutraal?
De blik van de heer des caravans spreekt boekdelen. “We hebben hier een grote, rustige plek gereserveerd, zodat we in alle rust de nieuwe voortent op kunnen bouwen zonder dat iedereen zich ermee bemoeit!”
“Mozes, wat een lul zeg!”, bid ik in stilte.
“Sorry, fröbel lekker verder samen. Het was goed bedoeld!” komt er ongemeend uit. Jammer genoeg draal ik nog even beleefd en gaat hij los als dé caravan-expert-bij-uitstek!
“Ik was ook één van de eersten met een mover!” ratelt hij zijn grootse triomf op kampeergebied op. “Zelfs de Duitsers hadden zoiets nog nooit gezien!”
“Goh!”, zeg ik terwijl ik me afvraag in welk Duits gat hij dan was neergestreken.
Ik verwijder mezelf langzaam uit zijn aura van zelfverheerlijking en herstel langzaam onder Y z’n liefdevolle nazorg.
Als ik hem ook nog met een meetlint aan beide kanten de exacte hoogte van het voortentdak zie bepalen, ben ik zielsblij met zijn botte afwijzing van hulp!
Even later brult hij als gesjeesde legercommandant om de 4 seconden een “Húp!!” waarna zijn vrouw braaf de pees van het dak een stukje verder door het railprofiel trekt…
Toch kun je niet altijd van het slechtste uitgaan.
Ooit zijn we onze naaste buren te hulp geschoten, om na veel zwoegen en zweten te ontdekken dat bij de voortentuitrusting het complete dak ontbrak!!
Kijk, en als je dáár dan de humor van inziet, mag je als troost bij ons aanschuiven om het verdriet te ‘verdrinken’ met een goed glas wijn (of meerdere…)
Het resulteerde in friends for life!
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
mei 22
Eigenlijk koerste ik op een ander onderwerp voor mijn blog deze week, maar met een jonge hond in huis gebeuren dingen die erom vragen vastgelegd te worden.
Kan me niet herinneren ooit zonder hond te zijn geweest. In mijn ouderlijk huis waren ze altijd al; kan me geen leven zonder voorstellen.
Soms kwamen ze als pup, andere zochten een nieuwe thuis om te wonen.
Maar elke hond had zijn eigen karakter en was uniek. Zelfs in de vele jaren dat we alleen maar rottweilers hadden en de raskenmerken zeker herkenbaar, waren ze allemaal hond met hun eigenste, prachtige ik!
ChéChé (Change) is met z’n labrador genen een verrassende nieuwkomer in mijn hondengeschiedenis. Never a dull moment: van tenenkrommend koppig, eigenwijs en volhardend boevig, naar onvoorstelbaar lief, knuffelig en trouw.
De allerergste pup-perikelen hebben we inmiddels overleefd; zitten nu volop in verschillende puberfases van een éénjarige (morgen!) reu.
Verliefd tot in z’n tenen kan hij urenlang staren naar zijn grote vriendin (de beeldschone, zwarte lab) Lola, aan de overkant.
Het feit dat ze in hondenjaren nogal wat ouder is, deert hem niet. Ze leert hem de fijne kneepjes van het gentleman-schap en hij is een zeer gewillige leerling.
Eigenwijs is een gegeven bij Ché en zo langzamerhand leren we de signalen herkennen…
De basis commando’s zitten er redelijk in. Als de afleiding niet heel erg groot is, luistert hij best goed. Er zijn echter van die dagen, dat hij ’s ochtends al besluit: “Vandaag ff niet!”
De ochtendrituelen komen we nog wel goed door, maar nadat hij zijn eten op heeft, en daarmee dé drive tot relaxte gehoorzaamheid, ontstaat er een soort onnozele leegte in zijn hoofd.
Hij kan me niet uitleggen wat dat is, maar één ding is zeker: híj heeft er geen last van…
“Los!” vraag ik, als hij met een sok rondloopt. Ik lijk niet te bestaan en rustig malend loopt hij me voorbij. Ik blokkeer zijn route en sommeer nog één keer “Los!” Hij stopt, kijkt me aan en gaat zítten. “Ik kan héél goed ‘zit’!”, grijnst hij me toe met de sok in zijn bek.
Daar ergens verlies ik het, want ik ga met hem in ‘discussie’…
“Ik zei geen ‘zit’, ik zei ‘lós’!”, open ik de onderhandelingen.
Dan komt ie, die unieke, eigen-aardige Ché-blik.
Doet z’n ogen half dicht en knippert met een overdrijving, die díep nadenken doet vermoeden…
maar zíjn equivalent is voor een opgestoken middelvinger!!!
En soms…
kijkt ie gewoon arrogant langs me heen
Boodschap duidelijk…
Toch hou ik van ‘m!!
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
mei 15
Langzaam start het overweldigende concert op. Met een enkel iel geluidje begint het roodborstje zijn dag. Al snel zijn de stembanden gesmeerd en gaat hij uit volle roodborst!
Zou hij de wekker in de vogelwereld zijn? De ‘ochtendmens’ in vogelland?
Of heeft de nachtegaal met zijn laatste tonen de roodborst zacht gewekt en zo het startsein gegeven voor het lenteconcert?
De schreeuwlelijkerds draaien zich rond deze tijd nog eens om in hun warme nest. Behalve de luid klinkende conversatie van de scholeksters (sowieso slechte slapers), roeren zich alleen de gouden keeltjes.
Het gezang zwelt aan!
Meerstemmig klinkt een overweldigende aubade aan een nieuwe dag.
Hoe mooi zou het zijn deze ode aan het ochtendgloren wat langer te laten duren?
De opgaande zon te sommeren dat zachte goud even vast te houden?
Met mijn hand op zijn bol het later worden uit te stellen?
Maar zelfs het mooiste begin-van-de-dag moment wordt steeds opnieuw ingehaald door de tijd. Er is geen houden aan.
Dus geniet ik de roep van moeder natuur elke dag een beetje vroeger, om wat langer te kunnen luisteren
De grote vraag “liever blind of doof?” wordt hier beantwoord!
De wereld rondom mij gevuld met een kakofonie aan vogelzang, niet vervuild door welk mensengeluid ook.
Op de rand van mijn gehoor, verdwijnen de kleinste vogelgeluiden in de verte.
Zou mijn droom willen verwezenlijken: altijd slapen op een plek waar ik door de open ramen het begin-van-de-dag-concert nooit hoef te missen!
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
mei 08
Sta met de auto op de boot (vanaf de overzeese gebiedsdelen) naast een enorme kar met plastic kleed over een bult, die een aanzienlijke hoeveelheid zooi doet vermoeden!
Daarover een net met 28 sjorbanden!
Ik zeg: “Niets meer aan doen! Dat haalt de overkant wel!”
Voor de kar staat een Volvo station. Stamt uit de tijd dat een Volvo station in Gooise contreien (vermeld de nummerplaat) populair was en de 4 x 4 aso-bakken waar de duurzaamheid vanaf druipt nog aan hun opmars moesten beginnen…
De bagageruimte van de Volvo wordt tot het dak toe doeltreffend benut met in laagjes gestouwde slaapzakken, sporttassen, dekens en kussens.
Vakantie gerelateerd spul, dus ‘ze’ zijn op weg naar huis.
Vraag me nu werkelijk af wat er dan nog allemaal in die kar zit??
Mijn nieuwsgierigheid wint het van het advies om tijdens de overtocht in het voertuig(…) te blijven zitten; ik wil weten of mijn vermoeden juist is.
En ja, op de achterbank van de Volvo station (in Royal Blue) zitten de ‘geplande vier kids’.
Het wordt tijd voor een zeven-zits 4 x 4 aso-bak! Het grut groeit overduidelijk uit de Zweedse degelijkheid, die uit nostalgische overwegingen nog niet wordt ingeruild voor meer ruimte naar Japans inzicht.
Ik ga in de pruttel-stand:
“Mozes, hoeveel zooi heb je nodig voor één week vakantie? Twee dagen eerder vrij van je werk, want alle zooi moet schoon mee en efficiënt gestouwd!
Pfff, vertrek je lekker relaxed! En na een week terug naar huis en gaat al die zooi in omgekeerde volgorde terug de kast in!
Heb je toch minstens een week nodig om bij te komen??”
Terug in de auto schiet in ik in lach! Y vraagt wat er zo leuk is?
“Ik word oud!”, antwoord ik. “Dat weet ik, maar is dat zo leuk?”, vraagt ie.
— om de sfeer luchtig te houden negeer ik even deze rücksichtslose, pijnlijke bevestiging —
“Ik was aan het pruttelen over die lui in de Volvo. Over het gedoe en de zooi om één week vakantie te vieren met vier kinderen!
Maar weet je nog hoe H en ik járen geleden, voor onze vakantie met twee kleine kinderen niet genoeg hadden aan één auto? Dat we toen richting Denemarken vertrokken met twee volgestouwde auto’s en de kinderen shocking klem zaten tussen alle ‘onmisbare’ troep?” http://www.midlifepleasures.nl/mijmeringen/denemarken-1/
“Als de dag van gister!”, grinnikt Y en lachend halen we samen herinneringen op aan de chaotische toestanden die destijds aan de vakantie van H en mij vooraf gingen!! En dat we zorgeloos en blij idióót veel spullen meenamen!
Voor twee weken vakantie!!…
Word echt oud…
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
mei 01
Vandaag geen blog! Project(je) wat nogal uitliep vereist mijn aanwezigheid!
Ben voor de hand- en spandiensten, dus onmisbaar!
Ook wel eens fijn!
Nog wel even archief ingedoken. Twee van 2017 (!) als troost:
Geniet een écht Midlifepleasure issue in:
http://www.midlifepleasures.nl/midlife-issues/midlife-crisis/
Of mijmer even mee over toen het allemaal ‘gewoon’ kon in mei:
http://www.midlifepleasures.nl/alledag/strandtent/
Tot volgende week!
Jeanette
apr 24
Een campinghond krijg je niet, die vorm je. Met geduld, flexibiliteit, veerkracht, uithoudings- en een beetje incasseringsvermogen; elk moment kan een leermoment zijn.
Ooit in pyjama op de fiets met een rammelend voerbakje achter onze (toen nog) puber-rottweiler Fair aangevlogen, nadat ze het ineens tijd vond om in haar uppie te gaan wieberen.
Tijdje later uit een schapenweide geplukt, waar ze naast een lammetje liep, wat net zo verbaasd was om Fair te zien als andersom.
Hartslag onmeetbaar, allebei tong op de ‘schoenen’ en OLH op m’n blote knieën dankend dat het schapenvolk er zonder wolscheuren was afgekomen, vierden we onze vakantie vrolijk verder.
Nu een newbie in het campingleven: onze ChéChé! De ‘fox red’ Lab, die vooraan heeft gestaan toen nieuwsgierigheid, energie, enthousiasme én VOLhardendheid werd uitgedeeld. Zijn trouw en liefde uit hij met dezelfde tomeloosheid.
Werk aan de winkel dus. Thuis, maar ook hier op de camping. Je maakt hem niet gelukkiger, dan gewoon ‘in het zicht’ te zijn; op een campingplek is dat vaak het geval. Slapen in de voortent kan nu even niet; de nachten nog te koud. Maar hij nestelt zich net zo lief in de caravan onder de tafel. Je hoort hem de hele nacht niet.
Feit dat hij een typische ‘ochtendhond’ is, is een dingetje. Zodra één van ons beweegt, staat ie naast je. Blij kwispelend en met een grote grijns: “Yess, let’s start another beautyful day! Nów!!”
Zo ver voor zevenen, zijn wij op z’n minst not amused — tijdens de vakantie is een slowstart heilig; ‘foar de kofje net eamelje’ —
In de late ochtend vertrekt mijn lief voor een bakje bij vrienden elders in onze (camping)bubbel.
Ik wil douchen, maar moet ook onze newbie in de gaten houden. Hij ligt (na een stevige strandwandeling) tevreden aan een lange lijn en neemt de wereld waar.
Laat de douchedeur op een kier, zodat hij weet dat ik bezig ben en onder ‘pootbereik’. (yep, eigen douche- en toilethok bij de caravan).
Zodra ik onder de douche sta, duwt hij de deur open en komt gezellig naast me staan, douchewater happen.
Met enige moeite bonjour ik hem naar buiten, waarbij hij en passant de dweil mee grist. Ik reageer niet, dus is het niet leuk. Zonder dweil loert hij om het hoekje en ziet mijn slippers staan…
“Néé!!!” klinkt als “Já!” en weg is m’n slipper. Slippers zijn heilig campingschoeisel, dus ik moet wel. “Los!” commandeer ik met m’n kop om de deur. En ziedaar, de eerste lessen zijn beklijfd en hij laat keurig los. Hengel omstandig m’n slipper binnen en douche verder.
Even later hevig gekraak! Steek opnieuw m’n kop om de deur; staat ie aan één of andere boomstronk te rukken, midden in de bosjes naast de caravan (hij heeft iets met onwillig hout)
Ik moet opnieuw optreden. “Níet in de tuin!!!” roep ik — thuis ook als ie door de borders banjert —
Moet het commando herhalen; hij kijkt mij enigszins onnozel aan. “Hoezo, tuin??” lees ik in zijn blik.
“Nú!”, beveel ik. “Ok, ok!” Hij pakt een afgebroken tak en komt de ‘tuin’ uitgelopen. Natuurlijk past die tak nergens tussendoor, maar de VOLharding wint.
Ander probleempje is de lijn, die niet dezelfde weg terug als heen heeft gevolgd…
Hij zit dus vast!
Ik moet wel uit de douche. Sla een handdoek om me heen en duik de bosjes in om de lijn los te maken. Stevig omknopen van een badlaken is een handigheidje…
halverwege de bosjes sta ik in m’n blootje aan een lijn te sjorren.
Op hetzelfde moment komt aan de andere kant van het bosje een man voorbij met z’n hondje… “Lekker weertje hè?” zwaai ik hem toe, terwijl ik mezelf nakend een weg terug worstel door de takken.
Hij antwoord niet, de zak! Had op z’n minst kunnen vragen of hij iets kon doen om mij uit m’n benarde positie te bevrijden!
Enfin, hond terug, lijn terug, handdoek terug. Kan m’n douchebeurt afmaken.
Dit is dag 2 op de camping…
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
apr 17
Telefonische peptalks van H om voorál door te gaan en een snelcursus ‘brei er een eind aan’ hadden een eindsprintje tot gevolg.
Het was even fiks doortikken (jaja, tikkende 9’tjes), maar het is gelukt!
Eenmaal ‘van de pen’ was het nog een kwestie van wegwerken van losse eindjes en daar was ie: dertien banen verschillend blauw vormden (min of meer) samen een heuse sjaal!
Was het afkanten een eitje, het afhechten viel me niet mee. Bedoeling is om met een stopnaald de einddraadjes onopvallend weg te werken in het breiwerk.
Maar 9’tjes vragen om dikkere wol en die laat zich niet door het oog van de naald halen. Gepruts alom…
Heb verschillende eigen interpretaties van afhechten gebruikt; van het fiks samenknopen van de beide eindjes tot wegfrommelen via zijpaadjes. Beide methodes hebben hun sporen nagelaten in het eindresultaat.
Maakt het wel een typische ‘Sjaan-Sjaal’!
Royaal kun je hem noemen. Breed over de schouders valt hij makkelijk tot de knie. Omdat hij ook een beetje pluist adviseert H een lauwwarm sopje. Zorgvuldig kies ik een Sjaan-Sjaal-vriendelijk wasprogramma met een scheutje fijnwas.
Mijn verwachting hooggespannen, haal ik mijn breiwerk uit de wasmachine. Hij lijkt iets minder pluizig, maar de samenhang is er niet op vooruit gegaan.
Eerst maar drogen op het houten wasrek. Met aandacht vouw ik hem over de latten; het gewicht gelijk verdelend. Een mager zonnetje en lichte bries doen hun werk.
Even later hoor ik meerdere kauwtjes vrolijk kwetteren. Ze nestelen in de schoorstenen van de buren en slepen af en aan met takken met ander nestelmateriaal.
Kijk naar buiten en zie een overijverig mannenkauwtje op mijn sjaal zitten, druk hakkend in mijn huisvlijt!!
Storm luid brullend en zwaaiend naar buiten: “Hoe dúrf je!!”
Grijnzend vliegt hij op; z’n snavel gevuld met pluizen verschillend blauw… Klotekauw!
Naast bobbelige kanten, zitten er nu kauwgaten in m’n sjaal. Gelukkig zijn de draden niet helemaal door en met wat trek- en wrijfwerk weet ik de schade te beperken.
Inmiddels al vele manieren geprobeerd om Sjaal enigszins charmant te dragen, wat de nodige creativiteit vereist in het draperen!
De zwaartekracht laat zich bij elke poging gelden, dus Sjaal wordt langer… en langer
Naast beenwarmers, zijn de mogelijkheden talrijk…
tafelloper op een royale eettafel…
En last, but zeker niet least, als royale hoofdoek annex kek-mondkapje-in-verschillende-tinten-blauw…
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook