Een campinghond krijg je niet, die vorm je. Met geduld, flexibiliteit, veerkracht, uithoudings- en een beetje incasseringsvermogen; elk moment kan een leermoment zijn.
Ooit in pyjama op de fiets met een rammelend voerbakje achter onze (toen nog) puber-rottweiler Fair aangevlogen, nadat ze het ineens tijd vond om in haar uppie te gaan wieberen.
Tijdje later uit een schapenweide geplukt, waar ze naast een lammetje liep, wat net zo verbaasd was om Fair te zien als andersom.
Hartslag onmeetbaar, allebei tong op de ‘schoenen’ en OLH op m’n blote knieën dankend dat het schapenvolk er zonder wolscheuren was afgekomen, vierden we onze vakantie vrolijk verder.

Nu een newbie in het campingleven: onze ChéChé! De ‘fox red’ Lab, die vooraan heeft gestaan toen nieuwsgierigheid, energie, enthousiasme én VOLhardendheid werd uitgedeeld. Zijn trouw en liefde uit hij met dezelfde tomeloosheid.

Werk aan de winkel dus. Thuis, maar ook hier op de camping. Je maakt hem niet gelukkiger, dan gewoon ‘in het zicht’ te zijn; op een campingplek is dat vaak het geval. Slapen in de voortent kan nu even niet; de nachten nog te koud. Maar hij nestelt zich net zo lief in de caravan onder de tafel. Je hoort hem de hele nacht niet.
Feit dat hij een typische ‘ochtendhond’ is, is een dingetje. Zodra één van ons beweegt, staat ie naast je. Blij kwispelend en met een grote grijns: “Yess, let’s start another beautyful day! Nów!!”
Zo ver voor zevenen, zijn wij op z’n minst not amused  — tijdens de vakantie is een slowstart heilig; ‘foar de kofje net eamelje’ — 

In de late ochtend vertrekt mijn lief voor een bakje bij vrienden elders in onze (camping)bubbel.
Ik wil douchen, maar moet ook onze newbie in de gaten houden. Hij ligt (na een stevige strandwandeling) tevreden aan een lange lijn en neemt de wereld waar.
Laat de douchedeur op een kier, zodat hij weet dat ik bezig ben en onder ‘pootbereik’. (yep, eigen douche- en toilethok bij de caravan).
Zodra ik onder de douche sta, duwt hij de deur open en komt gezellig naast me staan, douchewater happen.
Met enige moeite bonjour ik hem naar buiten, waarbij hij en passant de dweil mee grist. Ik reageer niet, dus is het niet leuk. Zonder dweil loert hij om het hoekje en ziet mijn slippers staan…
“Néé!!!” klinkt als “Já!” en weg is m’n slipper. Slippers zijn heilig campingschoeisel, dus ik moet wel. “Los!” commandeer ik met m’n kop om de deur. En ziedaar, de eerste lessen zijn beklijfd en hij laat keurig los. Hengel omstandig m’n slipper binnen en douche verder.

Even later hevig gekraak! Steek opnieuw m’n kop om de deur; staat ie aan één of andere boomstronk te rukken, midden in de bosjes naast de caravan (hij heeft iets met onwillig hout)
Ik moet opnieuw optreden. “Níet in de tuin!!!” roep ik — thuis ook als ie door de borders banjert —
Moet het commando herhalen; hij kijkt mij enigszins onnozel aan. “Hoezo, tuin??” lees ik in zijn blik.
“Nú!”, beveel ik. “Ok, ok!” Hij pakt een afgebroken tak en komt de ‘tuin’ uitgelopen. Natuurlijk past die tak nergens tussendoor, maar de VOLharding wint.
Ander probleempje is de lijn, die niet dezelfde weg terug als heen heeft gevolgd…
Hij zit dus vast!

Ik moet wel uit de douche. Sla een handdoek om me heen en duik de bosjes in om de lijn los te maken. Stevig omknopen van een badlaken is een handigheidje…
halverwege de bosjes sta ik in m’n blootje aan een lijn te sjorren.
Op hetzelfde moment komt aan de andere kant van het bosje een man voorbij met z’n hondje… “Lekker weertje hè?” zwaai ik hem toe, terwijl ik mezelf nakend een weg terug worstel door de takken.
Hij antwoord niet, de zak! Had op z’n minst kunnen vragen of hij iets kon doen om mij uit m’n benarde positie te bevrijden!
Enfin, hond terug, lijn terug, handdoek terug. Kan m’n douchebeurt afmaken.

Dit is dag 2 op de camping…

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook