okt 24

Beetje gekke wereld

“Hi Ma,
de wereld is een beetje gek, weet je…”

“Zat met een mondkapje in de wachtkamer van de tandarts
en alle roddelbladen waren van tafel gehaald!
We zitten op anderhalve meter, want dan blijf je ‘buiten schot’,
in geval van hoesten of rondvliegend snot!
Zelfs in de winkels loop ik mondgekapt, om wie dan ook te beschermen,
tegen zwevende virusdeeltjes.”

“Zo langzamerhand wordt afstand een bitter gegeven hoor.
Een kus, een knuffel, ja zelfs een hand is al gevaarlijk, al is het maar heel even.
Eenzaamheid enof verloren zijn, wordt gemeengoed in ons ‘ontwikkeld’ land.
Gevoed door argwaan en wantrouwen.”

“Beetje gek is ook, dat hele massa’s zich blind scharen,
achter schreeuwers, vaak leeghoofdig!
Vooral complottheorieën zijn hot!
Vroeger noemde je ze ‘in bytsje nuver’, elk dorp had wel één of twee.
Nu staan ze stoer vooraan heel hard te blèren; op alle podia!”

“Hoor vaak dat mensen ‘dankbaar’ zijn, dat hun pa of ma deze ‘beetje gekke wereld’ tijdig zijn ontstegen.
Jij zou daar minder last van hebben, denk ik.
Omdat juist dat beetje gek, jou elke dag opnieuw zou verwonderen.”

“Het is ook wel wat zoeken hoor, naar een stevig pad om langs te lopen, richting nieuwe tijden.
En nieuwe wegen vinden in contact met elkaar. Vriendschappen onderhouden, zonder ‘virusgevaar’!”

“Ze zeggen dat liefde alles overwint,
misschien is dat de basis…
Lieve ma, je bent weer veilig ‘bijgepraat’, over deze beetje gekke wereld!”


Mijn moeder leeft al lang niet meer, maar af en toe krijgt ze een update-tje,
zoals nu, over de ‘beetje gekke wereld’.

Jeanette

Blijf gezond en in contact; met jezelf en anderen!

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

okt 17

Blogloos (herfst)dagje

Blogloos dagje vandaag! Voor jullie en voor mij!
Volgende week ben ik er weer!


Blijf in contact; met jezelf en anderen. Blijf gezond!

Fijn weekend
Jeanette

okt 10

Roerig…

Afgelopen tijd paar keer naar het ‘overzeese gebiedsdeel’ Texel, waar onze caravan weer en wind trotseerde, en wij dus af en toe ook.
Hoopten nog wat quality time in te halen, wat we in het roerige voorjaar hadden gemist.

Maar het blijft roerig.
Het eiland is deze zomer overspoeld met ‘dan-maar-in-eigen-land’ vakantiegangers, de ‘immer-schon-da-gewesen’ oosterburen en wat verdwaalde ‘overigen’.
Een deel is na de zomer blijven hangen en vooral de oosterburen waren nog in grote getale aanwezig.

Toen kwam ‘code rood’ voor Noord-Holland. Duitsland reageerde onmiddellijk met de nodige maatregelen voor terugkerende eigenheimers uit risicogebieden.
Wat denk je dan als rustminnende (en licht egoistische…) Nederlandse eilandganger?
“We gaan afschalen!!”
“Dit gaat schelen!! Dit gaat een hoop schelen!” “Gedaan met de files! File voor de supermarkt, op het fietspad, voor de strandtent, voor de broodjes, op de weg!”
“En… etwas weniger ‘Heinrich-Lärm’!”

Maar onze oosterburen kozen Eier für ihr Geld! Of je vandaag thuis getest moet worden en in quarantaine, of over 3 weken; das macht doch kein Flaus aus?
Dus van afschalen geen sprake!
Nee, het was vooral de oerhollandse grilligheid van het weer, wat het eiland uiteindelijk deels ‘schoon’ blies!
Over zee aanstormende winden brachten buien, veel buien. En stevig!
Je koesterde die 5 minuten zon, waarin je even kon opwarmen voordat een nieuwe hoosbui werd uitgestort.

Onze eigen aftocht ingepland op de enige droge dag van de week.
Huiswaarts met een dubbel gevoel.
Op ‘ons’ plekje op Texel lijkt alle dreiging van de rest van de wereld een beetje verder weg. Je kunt er rustig even ‘struisvogelen’!
Thuis dendert de realiteit van alledag weer over je heen.
Maar lokt ook de houtkachel, een warm bad, de ruime keuken, een wc-bril op kamertemperatuur en tal van andere (soms decadente) geneugten.

Blijf in contact, met jezelf en met anderen! En blijf gezond!

Jeanette

PS, ondanks het weer en alle corona waarschuwingen, braakten de veerboten lange rijen auto’s met herfstvakantiegasten uit!
Hoop dat ze Texel nog wat broodnodige omzet brengen!  

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

okt 03

Winkelkarre-chachacha

Wandel de supermarkt in. Ben alleen, dus loop ongehinderd de hal in. Daar staan links de ‘gebruikte’ karren, waaraan de vorige klant zijn sporen heeft achtergelaten; al dan niet in de corona sfeer.
In het midden van de hal staat een flinke meid, gehandschoend en gewapend met een flacon ontsmettingsmiddel.
Rechts staan de karren waarvan het handvat is ontdaan van onfrisse of besmettelijke menselijke resten. Ik maak mijn keus.

Het karremeisje is noodgedwongen de discussie aangegaan met een tweetal opgeschoten tieners, die samen de supermarkt in willen.
Nauwelijks ouder dan het karrekind, zijn ze niet onder de indruk van haar argumenten en eisen toegang tot de supermarkt met één kar.
Sinds het begin van de corona is mijn lontje tot een minimum geslonken en ik voel een buitenproportionele irritatie opkomen…
 — Gotvergetese Brutale Achterlijke Taffes Pubers, waar zit dat kleine beetje verstand wat ik jullie (dan toch nog) toedicht??
Tussen je benen?? —
“Lieve schat”, negeer ik mijn eerste opwelling en richt me in alle kalmte tot het meisje, “dat ontsmettingsmiddel is een uitstekend wapen tegen onnozele gasten, die de ernst van deze crisis is ontgaan!”

Ze lacht een beetje onzeker en de opgeschoten vlegels schakelen een tandje terug, nu ik mijn kar voor de hunne posteer! Mijn hele houding straalt een onverzettelijkheid uit, wat ze in hun jonge leven te weinig hebben gezien. Overgeschakeld op een soort oerinstinct (te kiezen voor hun vege lijven, gelukkig), schuifelen ze terug.
“Jíj gaat met kar naar binnen en jíj blijft buiten!” blaf ik ze toe.
Met mijn winkelkar drijf ik het vervelende-jongmens-met-kar voor me uit de winkel in. Hulpeloos kijkt hij achterom naar zijn maat, die fluitend zijn nederlaag wegblaast en de winkel uit loopt.
Het karrekind poetst opgelucht verder.

Mijn tocht door de supermarkt is te vergelijken met een pas de deux met m’n winkelkar. Naast een drijvende functie, is mijn kar geschikt om een perfecte pirouette te maken van de zuivel naar het gebak, waarmee ik mijn directe omgeving van 1,5 meter zuiver van indringers.
De zwierigheid waarmee ik mij met m’n karretje voortbeweeg heeft het effect van een mondkapje; je weet niet of het je beschermt, maar het heeft een psychologisch effect op anderen.
Naast de wals is de chachacha populair. Er zijn situaties die een snelle drie-stap voor- of achterwaarts vereisen! Een plotseling opduikende kar van rechts of een traag voortscharrelend transport van hoog bejaard.

Volledig zen kom ik bij de kassa aan en glimlachend voeg ik mij op 1,5 meter van mijn voorganger in de rij.
Voor een klein moment accepteer ik dat dit is wat het is.
Weiger te denken in termen als ‘het nieuwe normaal’, maar dansen met mijn winkelkar is toch wel een corona-gerelateerd-fenomeentje…

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

sep 26

‘Foto’s plakken’

In de afgelopen jaren  honderden woorden of korte zinnetjes opgeschreven als aanloopje/reminder voor een nieuwe blog.
Veel daarvan zijn blijven ‘hangen’, omdat er iets nóg actueler gebeurde wat onmiddellijk verslag vroeg.
Af en toe, als de tijd erg dringt, of mijn nieuwste verhaal diepgaander onderzoek vraagt, grijp ik terug naar mijn tiparchiefje.
Tiparchiefje klinkt ‘very organized’, maar is verdeeld over laptop, pc, iPad en telefoon. Dus inmiddels een wirwar van archiefjes, elkaar soms overlappend.
De afgelopen dagen archiefjes doorgespit; tijd- en inspiratiegebrek vroegen erom.

Maar met de archiefjes is het als met die honderden foto’s, die je ooit, in geval van een gebroken been, zou inplakken. Maar waarbij je steevast verzandt in het eindeloos bladeren door herinneringen!!
Kwam woorden tegen, waarbij ik geen enkele passende emotie (meer) heb. Of hilarische fragmenten, maar niet overeenkomend in (leef)tijd of jaargetijde.
Maar ook woorden, die geen énkel beeld meer oproepen… weggezakt in de ‘archiefjes’ van mijn geheugen.

Paar voorbeeldjes uit mijn tiparchiefje:

“stront aan de knikker” — ok, ik heb beeld, maar daar blijft het bij

“synchrone leegte” — geen idééé! Of dit op mij slaat met iemand anders, of juist op anderen. In het eerste geval best triest, in geval van anderen: mooi omschreven!

“wintervet” — bijna weer actueel

“oud van dag/afvoerputje — blijft zeker ‘in de pen zitten’

“rups met territorium drift”

“tekort aan Nederlandse zaaddonoren. Nieuwe song: ‘geef mij nu je zaad, ik geef je er …… voor terug! Geef mij nu je zaahaahaahaad, ik geef je er …… voor terug”

“monogaam 1”
“monogaam 2” — je zou toch zeggen dat (ik) hier iets mee moet.
Maar om na “monogaam 1” zonder toelichting, ook nog een “monogaam 2” op de plank te leggen, roept vragen op over mijn ‘staat van zijn’ op dat moment…

“Weemoed? Of onvervalste midlife gerelateerde depressie?? sentimenteel en dwaas, niet oud…” — voel iets aankomen

En zo verstreek de tijd en werd ‘geen foto geplakt’
Ach, je hebt van die dagen…

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

sep 19

Was sich liebt…

das neckt sich…
houd ik mij voor in mijn huidige status als eigenaar/verzorger van een adorabele-pup-met-piranha-neigingen.
Een ‘tandje minder’ was een overweging om van ras te veranderen…
In een lange traditie van rottweilers, slechts éénmaal een soortgelijk monster-met-vlijmpjes gehad, die ook volop in ons werden getest.
Dat is uiteindelijk goed gekomen en die hoop putten wij nu ook ergens…
uit onze tenen.
‘Aandoening’ schijnt niet rasgebonden te zijn, dus gaan voor een Chihuahua zou dezelfde risico’s hebben gehad; dan weer wel met kleinere afdrukken.

Dus ben ik volop aan het opvoeden.
Probeer niet alleen het bijtgedrag tot acceptabele vorm terug te brengen (de orale fase moet de ruimte krijgen), maar ook huisgenoten en visite te trainen in “No touch, no talk, no eye contact!” en “Stay calm and submissive!” Een schier onmogelijke opgave!!
Lig constant in een soort spagaat (jaja), om mezelf en anderen min of meer ongeschonden de dag door te krijgen.
Daar waar ik binnenshuis (heel) af en toe successen boek, zijn de wandelingen met Change een uitdaging op zich!

Onlangs tip gekregen voor een tuigje met de tekst: “Hulphond, niet aaien!!”
Maar die boodschap is ongeloofwaardig of wordt consequent genegeerd!
Een ongelooflijk lieve blik uit een paar donkerbruine kijkers met blonde wenkbrauwen,

een inktzwart neusje,

fluweelzachte goudkleurige oren,


een teint, het best omschreven als goudblond met lichtere highlights,

een paar stevige voeten die nog klinken als overmaatse pantoffels als hij op je af komt sloffen

een stevige staart, die je alleen maar blijde verwachting toezwaait…
doet iedereen op Change afduiken met de onbedwingbare behoefte om te ‘pupknuffen’ en precies dat… wakkert de wolf in schaapskleren aan!
Voordat ik ook maar kan beginnen met de nodige waarschuwingen en handleiding voor de adorabele-pup-met-piranha-neigingen is het eerste kwaad al geschied!

Verschrikt gaan de handen omhoog (de ultieme aanmoediging om er helemaal vol in te gaan) onder een luid: “Oooooh, ik blóed!!”, waarbij ze míj verwijtend aankijken, alsof ík heb gebeten!
Handen in de lucht opent onmiddellijk nieuwe perspectieven voor de APMPN Change!
De veters, of, indien niet aanwezig, de broekspijpen!
— god behoede degene zónder veters of broekspijpen… —
Even later pulk ik voorzichtig 4 vlijmpjes van hoektandjes uit de stof van een zomers witte (…), kostbare en (uiteraard) favoriete broek.
Wrijf berouwvol de gaatjes enigszins dicht, me uitputtend in excuses en worstel intussen met een pup die het genoegen van perforeren heeft geproefd!!
“Ach, laat maar, het is een oudje!”, liegen ze over hun laatste aanwinst van bekend Italiaans modemerk.

Ben opgehouden met het geven van tips om de schade te beperken. De eerste (onvergeeflijke) ‘fouten’ zijn al gemaakt en hard-tandig afgestraft!!
Ik oefen een bits “Niet aaien! Hij bijt! Én hard!!” in verschillende talen.
En probeer intussen mijn pup, die de wereld voor een doedelzak aanziet, de nodige sympathie voor het menselijk ras bij te brengen.
Die spagaat blijft nog wel even; ergens gaat het kwartje vallen!

En opnieuw koester ik het moment van trouw (en slaap, vooral…) naast mijn stoel. Meerdere malen overwogen om hem te verkopen aan de hoogste bieder, maar de prijs is inmiddels te hoog

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

sep 05

Retourtje

Corona bracht voor mij één voordeel: het ultieme excuus om niet te hoeven winkelen.
Het moge al langer duidelijk zijn (http://www.midlifepleasures.nl/midlife-issues/pamperhok/), ik haat shoppen.

Hoewel ik principieel toch een beetje tegen internet-shoppen ben, is het wel een zegen.
Ben nu eindelijk zover dat ik mijn wensmaat (vaak confronterend krap) én de reële maat bestel. Mocht het ruim vallen, dan ben ik als een kind zo blij in een maatje minder zonder afvallen.
Meestal past de realiteit ….
Het betekent ook dat er áltijd retouren zijn!!
En retouren is gedoe. Ten eerste moet het artikel terug in de originele verpakking.
Uitpakstress dus, want het is altijd geseald, getapet, geniet of geplakt!
Dan een retourformulier (wat óf bij de verpakking in zit óf je van internet moet halen), de reden van retour invullen, én een retoursticker met barcode en adres uitprinten.
Vervolgens alles inpakken, tapen en stickeren en het pakket afleveren bij een verzamelpunt!

Onlangs blousetop en witte blouse besteld.
De blousetop was het tweede exemplaar; de eerste aan flarden gerukt door een pup die de stevigheid van kleding test.
“Ongewenst gedrag negeren, goed gedrag belonen” is al langer dé slogan van menig hondenschool! Wát negeren als er een pup van 14 kilo in je nieuwe blousetop hangt en niet van plan is om los te laten?? Ik moet wel voorovergebogen meehollen (daarmee ongewenst gedrag uitbundig belonend) om te voorkomen dat er een volledige ruptuur in mijn blousetop ontstaat.
Het zomerse katoentje bleek niet bestand tegen zoveel geweld, dus een nieuwe besteld.
De witte-linnen-blouse-wens dateert uit de laatste hittegolf!

De witte blouse moet terug; tuttig.
Dus protocol ‘retour’ gevolgd en doos in de hal gezet.
Volgende dag is doos weg. Vraag me verbaasd af of Y hem al heeft meegenomen naar het retouren-verzamelpunt?
“Een witte platte doos?? Nee, die is naar de stort, bij het oud papier!”
Er volgt een redelijk pittige discussie waarin er vooral één aan het woord is: ik!
“Oud papier wat ik op de grond zet, staat er tot sint juttemis en nu staat er één dag een doos óp het kastje en die verdwijnt linea recta naar de stort??? Met witte-linnen-blouse én retourformulier! Die doos moet terug!!”
“Dat kan niet! Ik ga niet in een container oud papier kruipen om jouw retourtje te zoeken!”
“Hálloooo, dat ‘retourtje’ is geld waard!!”, zied ik.
“Nou, dat ben je nu kwijt!”, reageert hij kalm (zijn buitengewoon irritante gemoedstoestand als ik zied)

Ik móet weg, dus geen tijd voor verdere twist. Het gaspedaal moet het ontgelden en ik vervloek het beláchelijke besluit tot 100 kilometer op de snélweg!!! Drie bruggen en wat files later ben ik noodgedwongen afgekoeld tot min of meer zen.
Op dat moment gaat mijn telefoon. Y!
“Je blouse is terecht!! Maar de doos niet.”
De schat!! Was toch naar de stort gereden. Een stortmedewerker had de blouse waarschijnlijk ontdekt en zichtbaar opgehangen. Eind goed, al goed!!

Inmiddels mijn retourtje opnieuw ingepakt en klaargezet voor verzending.
“Y… zou jij mijn retourtje even naar het verzamelpunt willen brengen??” (…)

Jeanette

PS, volgende week ff geen blog! Niet huilen, gewoon ff archief induiken!

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

aug 29

Warrelende gedachten

Warrelende gedachten

Het is elf uur
en ik zit te staren
naar m’n toetsenbord
Mijn blog van vandaag lacht mij toe
in smetteloos wit
zonder woorden

Warrelende gedachten
laten zich niet schrijven
zijn niet te vangen om te delen

Voel het vaker de laatste tijd
Een tijd waarin zo veel warrelt
Wat norm was verwezen
naar een ‘nieuwe’ norm
Maar een norm is niet maakbaar

Een norm krijgt pas vorm
als ie doorgegeven wordt
Beklijft in waarden en tradities

— was al klaar met drie
en wilde terug naar één
kus als warm welkom
Of een hug, als de ander
ook van huggen hield en niet van kussen
Een nieuwe norm gevormd in de tijd —

Maar de kloof in krampachtig en
angstvallig afstand houden
voedt een bodemloze kilte

Uitersten opgezocht
Zoekend naar nieuwe grenzen
in liefde, emotie, creativiteit, geloof, agressie
Teruggeworpen op onszelf

Van God los drijvend naar houvast
ontdekken we wat is
daar in de krochten van ons zijn
onvermoede bronnen puttend

Heb het toch gedaan…
warrelende gedachten
gedeeld

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

aug 22

Puppycursus

Nee, ik klaag niet, geniet volop (meestal), maar ik was ff vergeten hoe intensief een pup in huis kan zijn.
Vooral kijken hoe ze de wereld ontdekken, is tijdrovend.
Trap in dezelfde valkuilen als bij alle andere puppen en neem mezelf net als anders voor dat me dat niet opnieuw gaat gebeuren…

…

Mijn credo “laissez faire” gaat niet samen met opvoeden van een pup.
Voor je het weet ‘laisser’ je het hele meubilair aan flarden scheuren, planten ontpotten, de wasmand tot speelplaats verheffen, de tuin omspitten, sokken vermalen en groeit het gebroed op voor galg en rad.  
Dus een ijzeren regime (só not me!) van pies-, poep-, eet-, speel-, train- en slaaptijden ingevoerd.
En hoewel trainen meestal spelenderwijs gaat, volg ik altijd een puppycursus voor extra ‘sosialisásie’ en als voorbereiding op het ‘zwaardere’ werk.
Op vrijdagmiddag half twee moeten Change en ik ons melden bij de juf van de cursus.
Reistijd normaal gesproken 30 minuten. Wonen in een waterrijke provincie betekent minimaal 2 openstaande bruggen, dus ‘plan’ ik (jaja!) 3 kwartier reistijd; vertrek uiterlijk 12.45 uur!!
Kwart voor één vertrekken, betekent klokslag dán: hond in de bench in de auto, benodigde spullen ingepakt ernaast, zelf in geschikte outfit achter het stuur en gáán!

Om dit allemaal ZEN te laten verlopen (voor mezelf, maar ook als evenwichtige roedelleider van mijn pup), is voorbereiding essentieel!
Change moet op tijd eten; met een vol pensje in de auto is vragen om problemen.
Kort voor de reis uitlaten voorkomt (hopelijk…) poepscheppen op de trainingslocatie.
Trouwens, dat poepen was gister een dingetje; nacht tevoren diarree.
Wel vrolijk en blij, dus waarschijnlijk een ‘fout’ hapje gesnipt.
Twijfel of ik naar cursus moet gaan; laat het afhangen van de structuur van de laatste drol voor vertrek.
Maar, alsof hij het weet (net als bij de laatste ronde voor de nacht), plast hij naar hartenlust, maar verrekt het te poepen! Ik waag de gok!

Aangekomen gaat Change uit z’n dak; zijn grote liefde van vorige week zit naast ons (op 1.5 meter)! Een buitengewoon knappe puppy-dame van 4 maanden. Uit het buitenland en daardoor een beetje afwachtend.
Als er iets (nog niet) voorkomt in Change’s vocabulaire is dat terughoudendheid; dus betuigd hij de blonde schoonheid zijn ongebreidelde liefde met overweldigend enthousiasme.
Een omhelzing op labradoriaanse wijze moet haar doen ontdooien. Geheel tegen ieders verwachting in, valt ze voor zijn botte charmes!
Liefde maakt blind, dus de rest van de tijd ben ik lucht…
Hij raffelt de opdrachtjes perfect af met één doel: zo snel mogelijk weer naast zijn schone te kunnen zitten.
Anderhalve meter is veel te veel voor puppy’s-in-love; hij reageert zijn frustratie af op mij en wat in mijn buurt ligt.

Na nog een innige afscheidskus van de Italiaanse schoonheid, laat Change zich gedwee in de auto zetten, ploft neer in zijn bench en slaapt voordat ik vertrek. Droomt zijn dromen met een gelukzalige glimlach.
Dromen… over zijn bella ragazza!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

aug 15

Zoetzuur projectje

Er zijn altijd weer ‘projectjes’ die zich aandienen.
Huishoudprojectjes, waarbij regelmatig een blokkade optreedt, waarachter het verbazingwekkend prettig zit!
Werk gerelateerde projectjes; vaak noodzakelijk (kwaad) en dulden geen uitstel.
Sociale projectjes met vrienden, waarop ik me enorm verheug en van geniet.
En dan heb je keukenprojectjes, daar word ik helemaal blij van!
Reseppies die liggen te wachten op het goeie moment en de juiste ingrediënten.

Onlangs een nieuwe uitdaging: inleggen van groenten. Met het aloude (en wijze) idee, dat je op momenten van overvloed een voorraad gaat aanleggen voor ‘barre’ tijden.
Seizoens-overdaad aan paprika’s vormen de basis.
Mijn idee was er eerder dan het recept, pluk dus hier en daar wat info van internet. De daardoor warrige combi van zoetzuur, kruiden en groentetjes moeten mijn gegrilde paprika’s ondersteunen.
Gegrild is in dit geval een understatement voor zwartgeblakerd! Blakeren is zo klaar: bakplaat, paprika’s erop en grillstand. Af en toe keren tot alles lekker zwart is. Dan halfuur in een dichte plastic zak. Hoppa!

Dan pellen…
en de klok…
hij tikte voort…
“Zo klaar” in de receptuur is mijn valkuil!! Vooral de eerste keer overschrijd ik alle kooktijden ruimschoots — wat wellicht te maken heeft met ludieke, zelfbedachte en tijdrovende toevoegingen —
Uitjes, pepers, komkommers, knoflook: tjaktjaktjak, in kleine stukjes.
Blij met m’n jarenlange ervaring in deze, haal ik een beetje ‘kooktijd’ in.

Omdat meiknolletjes kloteknolletjes zijn om te snijden, herinner ik me ineens een ‘vergeten attribuut’, wat ik hier prima kan inzetten!
(mijn verzameling ‘vergeten keukenzooi’ is indrukwekkend, de pastamachine met 20 jaar de oudste)
De “Microplane Adjustable Slicer with Julienne Blade” moet zijn prijs (34,95…) maar eens waarmaken!
— moet destijds hebben gedacht dat prijs en gebruiksgemak samen gingen! —
Gelukkig een summiere gebruiksaanwijzing op de verpakking, dus na een half uur lukt het om ‘Julienne Blade’ te verwijderen.

Met de vlijmscherpe slicer ga ik de meiknolletjes te lijf.
Alles sliced, stuk of wat nagels en een paar vingertoppen, maar de knolletjes niet!
Bloedend en vloekend ontdek ik een handig accessoire wat ik even had gemist: een plastic houder waarmee je (hand)veilig kunt slicen!!!
Ik eindig met een scherp keukenmes, waarmee ik zelf perfecte, flinterdunne plakjes van de knolletjes afsnijd.  
Conclusie: de Microplane Adjustable Slicer gaat promoveren van ‘vergeten keukenzooi’ naar rommelmarkt!

Nog even snel een paar weckpotten ‘schoonkoken’ en het vullen kan beginnen!
Zorgvuldig drapeer ik de ingrediënten in de pot! Het oog wil ook wat, dus creëer ik kleurige laagjes.
Afvullen met zoetzure kruidenmengsel en… klaar!!! Op slag vergeet ik de overuren, afgehakte nagels en bloedende vingertoppen: mijn creatie mag er zijn!!! Trots draag ik hem naar de koelkast, alwaar de smaken zich de komende week gaan intensiveren.

Dit was de ‘proefpot’; hoop dat de rest volgt voordat de paprika’s weer uit de kas komen…

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook