aug 01

Lang…

Alle lieve reacties op onze pup Change, zijn aangekomen! Dank daarvoor!!
Al zou een steunbetuiging hier en daar ook op z’n plaats geweest zijn…
Klaarblijkelijk is iedereen met pup-ervaring al weer vergeten hoe het was!!
Net als ik trouwens!!

Afscheid van je hele hondenfamilie is een grote overgang!
Van Ma, die trouwens allang klaar is met die kleine piranha’s, lurkend en bijtend aan haar tepels. En van broers en zussen, onmisbaar voor onder andere aanval- en verdediging skills.
We vertalen wat de pup op zo’n moment nodig heeft naar mensentaal.
De autorit (met chauffeur!!) naar huis wordt grondig voorbereid met handdoeken (in geval van piesen, poepen of kotsen), een klein speeltje of kauwbotje en een heleboel ‘rustige energie’! Pupselmans moet op schoot om deze eerste confrontatie met de grote buitenwereld samen met jou te beleven. Dat schept een band. Volledig voorbereid aanvaard ik de tocht.

Gekrijs, gejank, gepiep en geworstel, is de eerste bindingsceremonie en duurt een lang half uur.
Hijgend stort hij zich uiteindelijk dramatisch op mijn schoot, waardoor ik bang ben dat een ernstige vorm van hyperventilatie het kleine menneke wel eens fataal zou kunnen worden!!
Zelf niet minder warm en hijgend, richt ik de airco op ons beiden. Koele lucht stroomt langs onze verhitte hoofden en langzaam geeft hij zich neer in een soort afgedwongen overgave.
Gelukkig zijn dergelijke kleine jeugdtrauma’s snel vergeten in de overdaad aan liefde die volgt.

Dan de eerste nachten. Je laat je pup niet alleen.
Ten eerste is het geruststellend dat jij er bent als hij wakker wordt, en ten tweede is snelle actie gewenst in geval van plassen of poepen.
Je kunt ervoor kiezen de bench naast je bed te zetten, of zelf naast de bench gaan liggen.
Ik koos voor het laatste; krijgt ten minste één van ons een ongestoorde nachtrust.
Stoer op een matras op de grond, voor direct contact of actie in geval van nachtelijke onrust of aandrang.

Verhuisstress-diarree maakt mijn directe aanwezigheid een zegen; zowel voor pupselmans, als voor onze slaapomgeving.
Wat ik had overschat is mijn fysiek op leeftijd; de snelheid waarmee ik van een matras-op-de-grond in staande positie kom, laat ruimte voor verbetering.
Met een halve knieprothese en hier en daar een stram gewricht wordt opstaan onder druk van een in poepnood verkerende, kermende pup een dingetje.

Dus bij het eerste geluid rol ik op m’n buik, kniel op het matras en hijs me aan de bank overeind. Wankelend balancerend op het verende matras, spoed ik mij naar de bench om vervolgens luid joelend voor het ‘kind-met-hoge-nood’ uit te stormen, de tuin in.
En hem vervolgens de hemel in te prijzen als ie doet waarvoor we daar zijn.
Me neervlijen op mijn matrasje verloopt door de zwaartekracht aanmerkelijk sneller, maar een stuk minder charmant…

De snelheid waarmee de jeugd acclimatiseert, steekt schril af tegen mijn staat-als-gevolg-van-gebroken-nachten. Met bloeddoorlopen ogen probeer ik overdag mijn werkzaamheden te plannen in de slaapuurtjes van onze pup én wil ik daarnaast volop genieten van zijn puppytijd. Op één of andere manier heb ik de zorgtaak op me genomen (of toegeschoven gekregen) en dat leidt tot de verwachting dat ik dan ook álles du moment oplos!!

Ongelukjes in huis, veters ontknoopt en niet meer losgelaten, vlijmscherpe hoektandjes die huiden doorboren, dolle aanvallen op loshangende kleding en liefdevol aangebrachte neuspiercings; ik word in alle toonaarden (en aanspreektitels) aangeroepen om te helpen.
Maar één ontwapenende blik van Change z’n donkerbruine kijkers, doet mij acuut smelten en alle ‘bijwerkingen’ vergeten!

De tuin is een grote wereld die ontdekt moet worden en alles wordt besnuffeld, geproefd en goed bevonden… of niet! Brandnetels spreken duidelijke taal en worden in no time herkend als ‘schadelijk voor neus en poot’ en met rust gelaten, maar het feest is niet compleet zonder uitgerukte graspollen, afgeritste bladeren of complete snoeiwerkzaamheden aan struik en boom.

De donkere wereld onder de breed uitgroeiende Laurierkers is onweerstaanbaar. Mij vergetend (of negerend…) stort Change zich in duistere avonturen. Even later komt hij vrolijk aangehuppeld met een brede grijns óm en een prooi ín z’n bek. Hij ploft aan mijn voeten en begint enthousiast te knagen. Ik ontwaar een snavel aan een verder vleesloze schedel met hier en daar een veer.
— onmiddellijk zie ik de snavel dwars en onbereikbaar in pup’s keeltje, een bloedstollend snelle rit naar de dierenarts en een kostbare worsteling teneinde verstikkingsdood te voorkomen… de beren op de weg worden groter met het stijgen der jaren —

Ik ontworstel het skelethoofd aan verrassend sterke kaakjes en probeer pup op afstand te houden, terwijl ik tevergeefs met m’n voet het overblijfsel probeer weg te moffelen. Uiteindelijk grijp ik stoer het vogelhoofd en werp het buiten bereik. “Hèhè!!” verzucht ik terwijl ik Change loslaat.
Onmiddellijk rent hij met wapperende oortjes terug onder de laurierkers om in no time terug te keren… met de rest van het skelet.
Twee lange vogelpoten steken als overwinningswimpeltjes uit z’n bek.
Ik geef me (even) over.

Als je dit onder je stoel ziet als je zit te schrijven, word je vanzelf verliefd en is concentratie ver te zoeken. Change komt zeker weer voorbij hier!
Kort… Lang… maar nooit ‘gemiddeld’!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

jul 25

Kort…

Soms staat je leven
voor lange tijd
of maar voor even
volledig op z’n kop
gedachten gekooid
lamgeslagen aangeklooid

Wat kunnen vier pootjes
en een goudblond koppie
je als waar cadeautje
opnieuw stevig aarden
Zó open en blij
jaloersmakend vrij

Hij heet Change…

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

jul 11

Trekker-trauma

We rijden 107 op de snelweg, beetje keuvelend en berekenen dat we met dit (slakken)gangetje tegen negen uur thuis zijn. Plots zie ik in de verte allemaal rode remlichten opvlammen. Schijter als ik ben om een 10-tonner truck in m’n nek te krijgen, schakel ik onmiddellijk de ‘hazard’ in.
— Y roemt mijn overdreven gedrag hierin én mijn gebruik van de term ‘hazard’; ooit gelezen en het bekt goed voor het doel —
Rem langzaam af en scan constant de reacties van achterliggers. Uiteindelijk komen we volledig tot stilstand. “Ongeluk waarschijnlijk!” opper ik.

In de verte zien we heel veel oranje zwaailichten en ineens snap ik het: een ‘blokkade-van-boeren-met-trekkers’!! We komen stil te staan naast een politieauto, die op de oprit naar de snelweg staat. “Vraag ’s ff of ze weten hoe lang dit gaat duren?” Y doet zijn raam open en zwaait een beetje naar oom agent, die achter het stuur van de politieauto volledig in z’n telefoon verdiept is.
Y zet een tandje bij en gaat al zwaaiend een beetje uit het raam hangen.
Geen énkele reactie!
In de overdrive met twee armen en luid “Hállóóó!” roepend levert opnieuw geen reactie op.
“Waakzaam en dienstbaar”, schampert Y

Op dat moment komt er een jongeman aangesneld die de agent met een ram op de autoruit uit z’n spelletje Angry Birds haalt.
“Doe iets!”, panikeert de man, “mijn vrouw heeft weeën en we zijn op weg naar het ziekenhuis!!” De agent ziet het begeleiden van een bevalling op de snelweg niet zitten en met alle toeters en bellen verdwijnt hij uit het zicht.
Inmiddels komen steeds meer mensen uit hun auto. En proberen steeds meer chauffeurs uit de file te komen, door te keren en al spookrijdend de oprit als afrit te gebruiken. “Hoop dat daar 38 trekkers staan, asociale lui!!” sympathiseer ik ineens met de boeren!

De tijd verstrijkt en het wordt een gezellige boel. Gezamenlijk leed verbindt en de gesprekken komen op gang. Y komt in gesprek met een echte Groninger, die in sappig ‘grunnings’ deelt dat “Zulke ernstige ongelukken alleen rond Amsterdam voorkomen!” Y legt uit dat het gaat om een boerenprotest en dat de snelweg is geblokkeerd door trekkers!
“Ooooh, naau, das moooi! Krieg naau wat, maak’n wie daát ook es mee!”
Hoe heerlijk is dat! Terwijl iedereen moppert, kijkt onze ‘buurman’ met een blij hoofd z’n ogen uit.
Hondjes worden uit de auto gehaald om te plassen en de eigenaren vinden elkaar in een gesprek over hun geliefde huisdier.
— ik kijk niet, zien plassen, doet plassen en ik zou niet wéten waar ik nog enigszins waardig ‘uit de broek’ kan —

De tijd verstrijkt en het begint te schemeren! Balorige jongeren scheuren met hun auto door het gras om voor in de file te komen, onderwijl hectometerpaaltjes platrijdend, ‘Waakzaam en dienstbaar’ opvallend afwezig…
Iedereen maakt foto’s of filmt, ook ik. Een grote trekker met giertank rijdt de oprit op. Vraag me af wat deze boer denkt te bereiken met deze ‘één-trekker-actie’. Misschien komt ie uit z’n cabine en gaat het gesprek aan met ons, als ‘gedupeerden’. Ik zou dat waarderen, maar waarschijnlijk de meeste anderen in deze monsterfile absoluut niet!!
Als een ambulance met sirene en zwaailicht aan komt rijden, moet hij alle stuurmanskunst inzetten om ruimte te maken.

Ineens, na anderhalf uur, zien we honderden oranje zwaailichten op de secundaire weg. Het protest is hier afgelopen.
Iedereen stapt in z’n auto, knalt het portier dicht; alle saamhorigheid op slag verdwenen.
Het ‘wij’ lost op en alle ‘iks’ spoeden zich naar hun bestemming.
Actie geslaagd?? Ik weet het niet. Begrijp de boeren zo goed; het water staat ze aan de lippen en de regels lijken willekeurig en wurgend te worden uitgestrooid over hun bedrijven!
Maar (ook) hier ging hun roep verloren in de ergernis over het oponthoud (behalve bij onze Groningse vriend)

En ik? Ik hield er een trekker-trauma aan over; zodra ik een woud van oranje zwaailichten zie hoop ik tijdig een vluchtroute te vinden.
Boerenprotest? Best!!! Maar even niet op mijn weg!!

Jeanette

PS, volgende blog ivm uitzonderlijk gebeuren (…) over twee weken!

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

jul 04

Zwart-gat-met-geheugenhonger

Uit het wekelijkse ritme van blog-schrijven en geplaagd door een plotselinge overkill aan opfrissen van verstofte, maar waardevolle contacten/ gebeurtenissen/ to-do-lijstjes/ achterstallige huishoudshit etc, nu ineens geconfronteerd met een pijnlijk moment van geheugen-instabiliteit of een zorgwekkende aanloop naar erger!!

Net als anders zweeft een nieuw verhaal voor mijn blog langere tijd in mijn gedachten.
Noteer trefwoorden, bedenk aanvullingen, zoek afbeeldingen of maak foto’s.
Ga achter m’n laptop zitten en vanuit m’n hoofd stroomt het verhaal naar het scherm.
Laat het ‘rijpen’, vul aan, schrap (vooral) en plaats plaatjes.
Het verhaal voor vandaag was klaar om vast te leggen ‘op papier’; had zorgvuldig onderzoek gedaan, alles klopte.

— Soms verwijs ik naar eerdere blogs. Ter ondersteuning, voor meer of extra leesplezier of wanneer een verhaal wordt vervolgd.
Voor vandaag wist ik waar ik moest zoeken: een verwijzing naar territoriaal gedrag.
Mijn deadline van 13.00 uur naderde, dus haast geboden!!
Al redelijk ingevoerd in het werken met WordPress had ik het betreffende blog al snel gevonden… —

…
…
Ben eerst een blokje om gegaan. Moest m’n hoofd leegmaken. Aarden in het ‘nieuwe zijn’…
Contact maken met de aarde en de kosmos: “Het is zaterdag 4 juli 2020 en ik loop hier nú.
Ben me bewust van alles om mij heen en heb vanmorgen nog normaal contact kunnen maken met anderen met het idee dat ze ook nog wisten waar ik het over had!”
…
…
Eenmaal terug kon ik de confrontatie aan…

Het blog waarnaar ik wilde verwijzen (van 4 mei 2019 nog maar!!) was in grote lijnen het verhaal wat ik voor vandaag in gedachten had. Ergens was mijn ergernis over territoriaal gedrag van (vooral) andere campingbewoners zover weggezakt of geblokt in de krochten van mijn geheugen, dat ik het als volkomen nieuw heb ervaren!

Dat ik hier met de billen bloot ga en mijn ontstellende moment van ‘zwart-gat-met-geheugenhonger’ deel, is mijn hoop op herkenning en geruststelling.
Hoewel ik me soms irriteer aan “O ja, dat heb ik ook… blablabla!”, kan ik dat nu niet vaak genoeg horen!! Laat me weten dat ik niet alleen sta!!!

O ja, voor ik het vergeet, dit was ‘m: http://www.midlifepleasures.nl/alledag/territoralia/

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

jun 13

Guus & Co

(Anno eerder)
Na gedane arbeid toe aan ‘even niks’ op de camping. Bijbeppen met vrienden en op z’n tijd een hapje en een drankje. Onderweg al in de relaxmodus! Heerlijk.
Aangekomen op ‘ons’ veld scannen we de overige campingplaatsen. Altijd lichtelijk verbaasd wanneer iemand de brutaliteit heeft genomen de plek naast de onze te bezetten; soms komt het voor.

— met kinderlijk plezier gedragen we ons soms ietwat ongewoon (lichtelijk aso), wanneer gasten zoekend de camping over lopen om de beste plek te scoren.
Nou… doe maar even niet naast ons!!
Nu (voorjaar 2020) hoef je alleen maar hardop in het wild te niezen, maar in het pre-corona-tijdperk moest je inventief zijn om potentiële buren te weren  —

Die dag waren we te laat. We hadden al buren. Een caravan lijnrecht langs de bosjes, met ervoor een vierkant kleed, uitgelijnd met de caravan. Midden op het kleed (exáct in het midden) een tafel, met aan twee kanten één stoel. Op één van de stoelen zit een vrij lange man. Zilvergrijs haar in loodrechte scheiding, shirt en korte broek, rokend met een glas bier, het flesje onder handbereik.
Vanuit de caravan schalt het geluid van een shownieuws-achtig programma over het veld.
Fluisterend sis ik Y in z’n oor dat onze komst toch een rem op het volume zou moeten zijn!

Niets is minder waar! Terwijl wij passeren en vriendelijk groeten, herhaalt iemand vanuit de caravan luidkeels wat wij onmogelijk konden missen aan showbizz-nieuws.
Manlief knikt. Naar ons en als reactie op het laatste nieuws uit BN’er-land.
Na het uitpakken van de gebruikelijke zooi, nestelen wij ons buiten. Toostend vieren wij de vrije dagen die voor ons liggen. In plaats van lieflijke vogelgeluiden, worden we getrakteerd op loeiende gossip + echo. Na een glaasje of drie neemt onze agitatie af en na nog een borrel steekt ons gevoel voor humor gelukkig de kop weer op!

Inmiddels kon ons niet ontgaan dat ‘s buurmans naam Guus is.
En dat Guus braaf is.
Guus reageert met een luid “Jahaa!” op de echo en vult, naast zijn eigen glas, regelmatig een naar buiten gestoken wijnglas met rode port. Gezien het aantal lege port- en bierflessen onder de caravan, hebben we te maken met een stel stevige innemers. Gokken het gebruik, waarbij we uitgaan van ons laatste bezoek zeven dagen geleden en tussendoor één gang naar de glasbak.
Dat brengt ons op een ‘gezond’ gemiddelde van anderhalve fles port en een kratje bier daags…

Wanneer wij bezig gaan met ons avondmaal, komt onze buurvrouw tevoorschijn.
Klein, gezet, halflang pikzwart haar met rood-grijze uitgroei en een geweldig boos rimpelkoppie!
Ze haakt in Guus’ arm en innig-samen lopen ze enigszins waggelend het veld af. De rust genietend vullen we in waar ze zullen neerstrijken voor het avondeten.
Het is al donker wanneer Guus met zijn lief terugkeert.
Zij verdwijnt in de caravan. Guus ruimt de tafel en de stoeltjes, veegt het vierkante kleed met militaire precisie en verdwijnt eveneens. Deur, ramen en luiken zitten potdicht, dus van burengerucht geen sprake!!

Tot ver in de ochtend geen teken van leven in onze ‘buurbak’.
Vraag Y wanneer we moeten controleren of ze überhaupt nog leven?
Stel dat ze het gaskacheltje hebben aangelaten en ten prooi zijn gevallen aan koolmonoxide vergiftiging?? Met hermetisch gesloten luiken en deuren is van ventilatie geen sprake.
Y, altijd al minder snel panikerend, verwerpt mijn idee van een tragisch, doch pijnloos einde.
Even later komt Guus tevoorschijn. Pakt de bezem en veegt het vierkante kleed met dezelfde precisie als de avond ervoor en plaatst tafel en stoelen exact in het midden, draait een shagje en geniet een koffie. Binnen gaat de tv aan en het laatste nieuws wordt gedeeld. Even later wordt het wijnglas gevuld met port en ontkurkt Guus zijn eerste biertje.
Ieder z’n meug, vinden wij. Heb het idee dat de tv iets zachter staat.

Inmiddels hebben we kennis gemaakt. En is de tv al weer minder storend.
Guus is loods geweest en kan geweldig vertellen. Co deelt van harte ál haar fysieke ongemakken,  waarna we een even uitgebreid verslag krijgen van (af en toe redelijk bizarre) familieperikelen.
—Bert van Leeuwen zou z’n vingers aflikken bij deze marathon van het Familiediner zonder vrede!—
Ze wonen niet samen (Co moet er niet aan dénken!) maar delen genoeg, dus ook wederzijdse familie-sores! Waar Guus met uitgestreken gezicht de meest fantastische avonturen deelt, ondersteunt Co haar verhalen (in plat Amsterdams) met onnavolgbare rimpel-mimiek.
We proberen passend te reageren, maar het is hilarisch!  

De rest van hun vakantie staat de tv minder hard, veegt Guus vier keer daags zijn kleedje en houdt de glazen vol. Elke avond verdwijnen ze gearmd om een hapje te gaan eten en tot het middaguur is er weinig leven te bespeuren. En heel af en toe heffen we samen een glaasje.
Guus & Co, een paar apart!

Jeanette

Volgende blog in juli! Zie jullie dan!!  

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

mei 30

Kijk-en-geniet blog

Het wil allemaal nog even niet; nog steeds ‘uit het lood geslagen’. Vind het moeilijk om het evenwicht weer te (her)vinden.
Dat Fair er niet meer is om mij in het nu te houden in deze bizarre tijd,
speelt een grote rol.
Honden ( of andere dieren) leven in het moment en zijn wars van alle opsmuk die wij aan het leven hangen.
Opsmuk waarvan we ons nu (even?) met z’n allen afvragen of het inderdaad niet wat minder kan!
Enfin, bij gebrek aan rust en inspiratie vandaag een ‘wandeling’ door mijn laissez faire tuin.

Vorig jaar eindelijk bestemming gegeven aan een aantal boomstronken. Met hulp van vrienden Gr (inspiratie) en G (spierballen) een afscheiding gemaakt tussen gras en tegels, van prachtige, grillig gevormde stammen.

Laissez faire kun je prima aanvullen met eigen inbreng en nu al, na één jaar, is er een prachtig stukje tuin ontstaan! Eénjarigen voelen zich zo thuis, dat ze spontaan besluiten het opnieuw te proberen en prachtig (on)kruid nestelt zich in lege potten, alsof het er hoort.

Daar ontstaat het idee van ‘pot-op-pot’.
Het Roberts(on)kruid laat ruimte voor een bovenverdieping met een (gekweekte) gast!

Pot-op-pot

Natuurlijk is deze stijl van tuinieren ook een durend gevecht met hardnekkige ‘pain-in-the-ass’jes’ zoals het overenthousiaste Heermoeskruid en de verstikkende bodembedekker Zevenblad. Hoe nuttig, eetbaar of ‘natuur’ ze ook zijn, ze worden beteugeld! (uitroeien blijkt onmogelijk…)

Heermoeskruid

No words…

Als ik een foto moest kiezen, die laissez faire het allerbeste weergeeft, is het onderstaand beeld. De kruiwagen (van G…) is in een paar maanden tijd liefdevol omarmd door Winterjasmijn en een aantal ‘snellopende’ klimmers!

Het is ook: je tuintafel niet repareren, waar de ‘dierbare’ herinnering zichtbaar is van de tanden van één van onze vorige rottweilers

Akelei is één van mijn lievelingsbloemen en heeft zich in vele vormen en kleuren verspreid over onze tuin! Weinig eisend groeien ze op de meest ‘schrale’ plaatsen. De zaadjes strooi ik kwistig overal; gun iedereen de pracht van dit plantje!

Akelei

Geel gekleurde Kamperfoelie geeft kleur aan de takken van de pruimenboom. Helaas geeft ze op warme zomeravonden niet de geur af waar ik zo van houd.
Maar de andere kamperfoeliestruiken maken dat ruimschoots goed!

Kamperfoelie kronkelt zich door de
takken van de pruimenboom

De vijg is een ontzettend dankbare struik. Bo, de blondgespierde vriend van Fair, liet geen gelegenheid voorbij gaan om de Vijg met veel geweld te snoeien. Binnen de kortste keren had Vijg de schade hersteld.
Zoveel vijgen aan een laaghangende tak is wel een bittere constatering dat Fair niet meer ‘mee-tuiniert’! Ze was gek op vijgen en tot op zo’n anderhalve meter (op haar achterpoten en met een hupje) waren de takken leeg gepeuzeld!

Vijg

Tja, ik hoop dat de bewoner van deze eierschaal nu gezond en wel om ons huis vliegt…

Nauwelijks meer leesbaar na vijf generaties Rottjes hier, maar geen van onze honden heeft de boodschap ooit gelezen. Vreemde katten trouwens ook niet…

Nog een paar plaatjes

Echt, dit noemen ze ONkruid!!

Jeanette

PS, in juni komt mijn blog waarschijnlijk niet elke week online; ook uitjes ‘verstoren’ mijn schrijversritme!!

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

mei 16

Denemarken (2)

Voor de nieuwe lezers is het goed (én leuk) om eerst Denemarken (1) http://www.midlifepleasures.nl/mijmeringen/denemarken-1/ te lezen in voorbereiding op onderstaand vervolg.

Dag twee behelsde toch een soort inburgeringscursus ‘campinglife-very-basic-with-a-group’. Zo’n natuurcamping ontbeert een kampwinkel, voor boodschappen moesten we naar een naburig dorp.
Dat vereist planning! Niet voor één, maar voor meerdere dagen!!
Met mijn aangeboren gebrek aan (huishoudelijke) discipline, was het bedenken van de noodzakelijke boodschappen voor vier personen voor één dag al een dingetje…
Nu moesten we voor minimaal twee dagen alles in tents halen!!
Bovendien was er de afspraak dat we ergens in de komende dagen gezellig een gezamenlijke maaltijd voor de groep samenstelden. Voedzaam en gezond…; “Dan kwam je met pannenkoeken met suiker niet weg!”, panikeerde ik!

Gelukkig was daar H, rots in de branding voor mijn licht chaotisch brein.
Binnen de kortste keren hadden we de complete food and beverage planning rond, inclusief een verantwoorde groepshap!

Eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe lang onze vakantie in Denemarken destijds duurde, wat kan duiden op onderliggende traumaatjes, die nu wellicht weer opborrelen!
Eén nog steeds wél vers in het geheugen liggend traumaatje was het sanitair; de douche- en pleewagens aan het begin van het veld.
Het verdelen van de schoonmaakbeurten baarde mij zorgen.  
— als ik íets belangrijk vind tijdens mijn vakanties, is het een brandschone plee!! Eéntje waarop ik lekker kan nestelen om in alle rust te doen waarvoor ik kwam —
Niet voor iedereen gelden dezelfde schoonmaaknormen en met enige argwaan zag ik dat veel mannen genereus gingen voor pleecorvee!!
Wurmde mezelf ertussen om ten minste één dag schoon te tronen.
Maar al spoedig bleek een dagelijkse poetsbeurt bij lange na niet voldoende...

Voor de watervoorziening waren we aangewezen op bronwater, wat uit de grond werd gepompt.
Het (in mijn ogen)verdachte bruine kleurtje bleek een ‘gezonde’ hoeveelheid ijzer in het water te zijn.
“Natuurlijker kán het niet!!”, kwijlden de back-to-nature-isten.  
Daarover dacht ons spijsverteringsstelsel en dat van de meeste groepsleden toch anders. Reeds de tweede dag spotte ik verschillende collega-kampeurs, die zich in een stijf galopje richting pleewagen begaven.
Binnen de kortste keren was het hele kamp al kotsend aan de schijt!!
Het was gezellig in de pleewagen…
corvee opgeschaald naar ‘indien nodig’…

Het groepsgebeuren was een kwestie van wennen. Na enkele dagen voelden we ons niet meer ongemakkelijk als we alleen voor onszelf koffie of wijn inschonken of ons van de kampvuurkring distantieerden. — een groep kan leuk zijn, maar ook snel veel —
We leerden de anderen een beetje kennen en waar feiten ontbraken, vulde onze fantasie dat aan! We creëerden de ‘ontbrekende’ partners van de alleengaanden, evenals de redenen waaróm ze ontbraken…

In sommige gevallen was het ontbreken van een passende deksel zó begrijpelijk!!
Neem Elina. Ze was alles wat wij niet waren (op zich is dat al knap) en dus zó irritant! Ze had ook een kind (best zielig) en we vroegen ons ook af waar dat vandaan was gekomen…
Mogelijk een one-night-stand met een door alcohol beneveld brein.
Elina was een moderne moeder, dus voor zoonlief was het geen ‘mama’ of ‘mam’, maar “Eeeeeeliiiiinááááá!!!” en dat de héle dag plus een deel van de nacht!
Tenten zijn gehorig…

Elina had ’s morgens om 7 uur al mínstens 8 kilometer gewandeld.
Op zich heb ik daar geen moeite mee, zolang je dat niet vóór de koffie luidkeels over het veld tettert … en na de koffie ook niet!!
Elina had ‘álles voor elkaar’. Een ieniemienie koepeltentje, 1 ieniemienie stapeltje kleding pp en exact het juiste equipment-to-survive!
Én met militaire precisie ingericht, waardoor ze nooit misgreep of iets kwijt was.
Ook dat wilde ik niet horen (in onze monsterlijk grote bungalowtent met vier kledingkasten en voorraad voor 6 weken), maar Elina was niet te stuiten.
— pyromanische neigingen waren mij tot dan toe onbekend… —

We hadden het nodig, H en (vooral) ik, ons dagelijks uurtje evaluatie voor het slapen gaan! Zoveel grootmoediger wist zij mijn moordneigingen terug te brengen tot behapbare irritaties.

– wordt vervolgd –

Blijf gezond!
Jeanette

PS, volgende week 1 keertje géén blog; lekker ‘archiefjes’ lezen!!

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

mei 09

Eva wacht op A-dam

Yes! Mijn eerste verdienste in bijna vier jaar Midlife Pleasures is binnen!!
Gewin, gewoon voor iets wat ik heerlijk vind om te doen.
Mijn bankrekening is niet gespekt, krijg geen uitnodiging om aan te schuiven bij Op1 en er is mij geen vaste column aangeboden in de “Linda”.
Nee, deze verdienste is leuker, hilarischer en volkomen passend in de toon van MP!
Ik heb twee onderbroeken cadeau gekregen!!
Mannenonderbroeken wel te verstaan!
Hoe gaaf is dat!!

Via PM (Franeker) voor MP (Midlife Pleasures)

Wellicht nog vers in ieders herinnering, het verhaal http://www.midlifepleasures.nl/midlife-issues/adam-en-eva/ met mijmeringen van Adam en Eva, tot mijn zorg voor ’s mans vruchtbaarheid.
Minder voor de hand liggend was de aanleiding van die blog: mijn cadeau aan Y in de vorm van een kekke en duurzame A-dam boxershort!
— zijn eerste boxer, in een lange traditie van degelijke herenslips —
Op proef wel te verstaan; Y hecht aan tradities.
Leidde het cadeau stapsgewijs in, alle verzet negerend.

En, het moet gezegd, eenmaal uitgepakt ‘verkoopt’ ie zichzelf!
Lekker stofje, fleurig dessin, een aansluitend model met beloftevol voorgevormd kruis; ik zie ‘m er wel in paraderen… in huiselijke kring!

Maar helemaal onweerstaanbaar bij dagelijks gebruik zijn de feelgood boodschapjes die je leest op het moment dat je je ‘crown jewels’ weer in een schone boxer neervlijt!

… geeft een boost, als je met natte haren van het douchen in je pijpen stapt.
Zo’n kort kattebelletje aan het begin van je dag geeft je gedachtegang de vrijheid in alle richtingen!

… kun je op door (dag)dromen…

… hoe filosofisch kan een spreukje in je onderbroek zijn?
En het leuke is, ze zitten aan de voorkant. Dus mocht je die van vandaag even vergeten zijn, hoef je niet alles te laten zakken
Binnenkort Vaderdag; aanvullen van de collectie

Ik wil Eva’s!! Kom op A-dam!
Zit al te broeden op de spreukjes…
“My lips are sealed”…

Blijf gezond
Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

mei 02

Coupe corona

Angst en onzekerheid bleken steeds een prima voedingsbodem voor het braaf opvolgen van door de overheid opgelegde beperkingen.
Maar de willekeur waarmee verschillende branches onder de anderhalve-meter-loep liggen, roept steeds meer weerstand op! En terecht!
Inventiviteit wordt luid geprezen, maar de volgende persconferentie even hard neergesabeld!
Veel maatregelen lijken een gevolg van schaarste.
Schaarste aan beschermende middelen, schaarste aan tests, schaarste aan ruimte om aan die 1,5 meter te voldoen en… schaarste aan het inschatten van gezond verstand.
Nee, wij snappen echt niet dat het nut van mondkapjes gekoppeld is aan de voorraden…

En nauwlettend in de gaten houden hoe andere landen hun inwoners blootstellen aan allerlei gevaren van ‘loslaten’!! Als daar nieuwe besmettingspieken uitblijven, kunnen ‘wij’ hier met een blij hoofd de teugels in willekeurige richtingen weer iets laten vieren. En misschien wel goed nieuws brengen aan iedereen die smacht naar versoepeling.
O ja, de beste stuurlui staan aan wal; ook ik geef lucht aan mijn frustraties en uit stevig mijn ongenoegen over de grilligheid van nieuwe regels. En dan vooral omdat het ‘waarom’ opnieuw vaag blijft of bewust niet genoemd! Of grenzen worden opgeheven die eerder heilig waren!
Maar, doe het maar eens goed…  

Er is een branche die ik het ook ongelooflijk gun dat ze weer van start mogen, maar waarvan ik stiekem hoop dat het nog éven duurt!!
Kapsels zijn de nieuwe graadmeter van afstand houden!!
Coronacrisis-kapsels houden de gemoederen in heel Nederland bezig!!
Hoe wij omgaan met decorumverlies of juist nieuwe invulling geven aan “als je haar maar goed zit!”
De talloze verklaringen dat Rutte er nog steeds niet bij loopt als een overjarige hippie. Knippende partners van BN’ers die ineens een podium krijgen. De talloze instructiefilms van zelf-knippen-en-kleuren en het ‘hoe-doe-jij-het-rondje’ aan talkshow-tafels. En de onuitgesproken schande die neerdaalt over verslaggevers die ‘het’ absoluut hebben gedaan!! I love it!!

Valt er op straat niks te beleven, behalve sierlijke pas-de-deux om elkaar op afstand te houden of woedende blikken als iemand dat verrekt; het detecteren van kapsel-fraude is een nieuwe vorm van tijdverdrijf.
Mutsen en hoofddoeken maskeren illegale praktijken, mislukte knippogingen of al te weerbarstige dossen.
Heerlijk, hoe sommige vrouwen(meestal) met verve hun uitgroei dragen of met allerlei kekke attributen de haardos proberen te temmen.
En de acceptatie, het ‘zuster-gevoel’ van “Ach mens, me too!” als je weer een onooglijk hoofdtooitje voorbij ziet komen.

Ik heb zelfs een ‘diadeempje’ (vooralsnog zonder oortjes) gekocht!! Het toonbeeld van Gooische truttigheid op een (toch redelijk) nuchter Fries hoofd!!

Blijf gezond,
Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

apr 25

Even terug…

Iedereen ontzettend bedankt voor alle lieve reacties in zoveel verschillende vormen!!
In de bizarre realiteit van dit moment, doet dat zo goed!!
Vandaag geen nieuwe blog; kan het nog even niet. Maar wel een bijzondere terugblik!

Fair stond vaker ‘model’ voor de verhalen hier. Haar eerste ‘optreden’ speelde zich af op Texel.
In de tijd, dat ze als adorabele pup werkelijk iedereen moeiteloos om haar pootje wond! (dat is ze blijven doen trouwens…)
Dus vandaag ‘Even terug…’ naar dat verhaal, toen we haar, 10 weken oud, meenamen naar Texel.

Sociali-sierung (mei 2014)

Ik en Fair

Duitsers hebben iets met mijn hond en mijn hond heeft iets met Duitsers. Overigens is zij zich hiervan niet bewust; haar oorsprong ligt in Duitsland. Überhaupt beperkt haar bewustzijn zich tot het hier en nu; een staat van zijn die ik al jaren probeer te bereiken, maar wat me slechts af en toe lukt.
De belangstelling van Duitsers voor haar ondervind ik aan den lijve.

Tien weken oud is ze als ik haar, als onderdeel van de socialisatie, meeneem naar de markt in Den Burg. Jong als ze is moet ik haar regelmatig dragen en voor het weet heb ik de eerste Duitsers aan mijn boezem hangen. Al snel wordt mij duidelijk dat het niet mijn onweerstaanbare voorkomen is waar ze voor vallen, maar het eigenwijze koppie wat op haar voorpoten over mijn arm hangt.

‘Aaach, ist das ein Rottweiler?’ ‘Jaja’ bevestig ik taalneutraal, terwijl ik bedenk dat ons ‘Rottweiler’ toch iets warmer klinkt. Na wat gekeuvel over leeftijd en geslacht volgt steevast de vraag of ze haar mogen ‘streicheln’. In het kader van haar sociale ontwikkeling stem ik toe en voor ik het weet neuzelen wildvreemden allerlei lieve woordjes ter hoogte van mijn borsten, terwijl ze haar aaien. ‘Wie súúúús! So ein kleines Mäuschen! Was ein süsser Welpe!’

Enigszins ongemakkelijk voelt het wel, dus zodra er even geen Rottweiler-Liebhaber in de buurt is, zet ik haar op de grond. Nu ze in volle glorie zichtbaar is, stromen nieuwe fans toe.
Ondertussen, door de lengte van haar riempje mijn intieme zone koesterend, vraag ik mij af hoeveel invloed alle Duitse kooswoordjes op haar zullen hebben. Tijdens deze essentiële inprentingsfase zo vaak ‘súúús’ of ‘Mäus’ horen moet toch impact hebben?

Na een uitgebreide knuffelsessie met mijn pup, volgen de verhalen en moet ik aanhoren hoe het is om hond te zijn bij onze oosterburen.
Het moet gezegd: honden verbinden!
Na een uur begin ik zelfs al Duits te denken en prevel ‘entschuldigung’ wanneer ik een vrolijke noorderling in een Fries shirt letterlijk tegen het lijf loop. Ik schakel onmiddellijk over en zwaai een vriendelijk “oant moarn!!”, wat mij een brede grijns oplevert. Een kort moment voel ik mij, dankzij mijn adorabele pup, een ware kosmopoliet.

Na deze overmaat aan prikkels (voor zowel ‘Mäus’ als mij) wordt het tijd te vertrekken. Door een steegje ontsnap ik aan de drukte en loop in alle rust de stad uit met een slapende pup over mijn schouder.
Naast volop genieten, is het soms ook afzien, die sociali-sierung!
Maar ik troost me met de gedachte dat ik over twee jaar waarschijnlijk alle ruimte krijg als ik met een volwassen Rottweiler over de markt loop.
Ongestoord wandel ik richting strand. Eenmaal daar doet ze, als gedreven door een eeuwenlange traditie van territoriumdrift, waar ze zo goed in zijn, die Duitsers: graven van de grootste en diepste kuilen!!

Jeanette

SAMSUNG CAMERA PICTURES

Btw, Mäus is (ook) gebleven als één van haar roepnamen bij speciale gelegenheden…