apr 18

Dag Fair…

Elke keer neem ik me voor mijn hart niet weer opnieuw totaal te verliezen aan de hond die op dat moment in ons leven komt.
Een soort ‘liefde-in-reserve’; alleen om mezelf te beschermen voor de pijn wanneer we ze weer moeten laten gaan.
En telkens lukt het niet.
Telkens groeit er iets in mijn hart, wat zich onwrikbaar vasthaakt.
Telkens weer val ik als een blok voor blikken, eigenheidjes, geur, gedrag en al het andere waarmee ze mij om hun poot winden.
Ik ben er niet tegen bestand… gelukkig

Dus ging ik stuk, toen we Fair voor altijd moesten loslaten.
Tranen vanuit m’n tenen, waarvan je denkt dat ze niet stoppen.
Ellendig verdriet, waarvan je denkt het vanaf nu altijd te voelen.
Ik weet beter, van al die andere keren. Ergens gaat het voorbij.
Ga je niet meer onderuit wanneer je een speeltje vindt,
die heerlijke kop je aangrijnst vanaf de zoveelste foto,
je een eitje teveel kookt,
je niet meer dat harinkie kunt delen,
die plek leeg blijft,
je niets meer ‘hoeft’ en de dag zich oneindig leeg voor je uitstrekt,
je ‘het’ nog een keer moet vertellen omdat iemand ’t had gemist…

Nu niet meer voor haar te hoeven ‘zorgen’, zoals alleen ik dat kon — vond ik —
Al schreef ik honderd A-4’tjes met instructies tot in de details…
Dat Fingerspitzengefühl, die puntjes op de i, kon het maar niet overbrengen.
Ben dus gewoon verslaafd. Verslaafd aan de liefde voor mijn hond, aan de zorg tot in de perfectie. Verslaafd aan het (licht verontrustende) idee dat ze zonder mij écht geen volwaardig hondenleven kon leven.
En dat wordt erger, naarmate ik ouder word. Net als de tuttigheid, waarmee ik haar soms omringde. Kussentje hier, warm mandje daar en een royale plek op de bank… (oké, oké, de hele bank…), de lekkerste dekens, de mooiste speeltjes.

Ach, ze heeft het allemaal verdiend. Fair was geweldig (meestal), voor ons en iedereen die haar kende! Patatje, Tatje, Taffus, Hatsentats, Pup, Mäuschen, Muis, Snotseltje, we missen je!!

Het helpt, het gemis te delen
Het helpt, alle troost
Het helpt, het verstrijken der tijd
En het geluk, dat ze haar leven hier leefde

Voor altijd in ons hart
Laisser Fair

Jeanette

apr 11

No words…

Hoop ooit nog te ontdekken, hoe ik met de minste ‘woordvervuiling’ mijn verhaal kan doen! Tekeningen zijn daarbij misschien wel onontbeerlijk; ze dragen je fantasie en geven de tekst een plek…


Charlie Mackesy
31 maart om 17:40 · 
I hope you’re all ok. ❤️

Meer in het prachtige boek “The Boy, the Mole, the Fox and the Horse” van Charlie Mackesy

Vond het wel passend vandaag, op Stille zaterdag!
Tot volgende week, in een nieuw, te breedsprakig blog.

Blijf gezond en blijf lachen!
Jeanette

PS, dank voor alle brandnetelige tips!!

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

apr 04

Stekeligheid…

Kijk, we weten nu (of horen te weten) hoe het moet allemaal.
Bescheidenheid voorbij tetter je iedereen op de juiste afstand, je wast, je poetst, zingt, vecht, huilt, bidt, lacht, werkt en bewondert mee.
Maar er is een ding(etje) waarop ik nog antwoord zoek:
hoe krijg ik de brandnetels uit de tuin??

Bijna alles in de natuur groeit en bloeit onder liefdevolle aandacht, water en voedsel.
Zo niet onkruid; hoe harder je ertegen vecht, hoe meer het floreert!
Welke ‘mindvolle’ betekenis zit daarachter??
Niets doen is geen optie; het woord woekeren is ontstaan met de schepping van de brandnetel.
Wil geen gezever horen over de schoonheid van de brandnetel en zijn (moet mannelijk zijn…) waardevolle toevoeging in soepen en salades!!
En het zal een onontbeerlijke plant zijn voor bepaalde vlindersoorten; helemaal prima, maar ff níet in mijn tuin.
Ik gun iedereen plek om te leven; gastvrij huisvest ik al een keur aan insecten en ander gespuis.
De brandnetel-afhankelijk-gevleugelden verwijs ik vriendelijk doch dringend naar brandnetelvelden elders!

Een ieder (die langer meeleest) weet van mijn laissez-faire filosofie voor de tuin en de prachtige dingen die daaruit voortkomen! (http://www.midlifepleasures.nl/alledag/laissez-faire/ )
Hoe schrijnend is het nu te zien dat achter het hek met de buren vrijwel geen brandnetel te zien is, op een enkele sneaky uitloper van ons na!!
En zij hebben laissez-de-tuin-faire tot de derde macht verheven!!!
HOE KAN DAT???
Ik hak en ik plet, schoffel en graaf uit, zet kokend water in en spreek het enthousiaste prille prikgroen smekend toe hun biezen te pakken naar betere oorden.
Het is aan dovemansoren gericht; met hun frisgroene blikjes kijken ze uitdagend vrolijk terug terwijl ze ondergronds de aanval onstuitbaar voortzetten.

Misschien krijg ik steun uit onverwachte hoek. Brandnetels zijn indicatoren voor stikstof! Net als bramen overigens, waarmee ik ook een haat-liefde verhouding heb.
In de afgelopen tijd, waarin zoveel in onze jachtige wereld ‘on hold’ is gezet om mensen te beschermen, slaakt de natuur een zucht van verlichting!
Wie weet trekken mijn brandnetels zich vrijwillig een beetje terug, om ruimte te maken voor ‘ander’ groen en wordt natuurlijk evenwicht uiteindelijk hersteld?

Hoop biedt houvast op dit moment en dat deze hele onwezenlijke situatie ook zoveel moois doet ontstaan geeft troost.

Blijf gezond,
Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

mrt 28

Miep Kraak en gebarentaal

Ik wist het, ergens diep in mij zat ze toch echt: Miep Kraak!
Sommigen zoeken hun leven lang naar het kind in zichzelf, of naar andere ‘ikjes’ die in één of andere gebeurtenis zijn blijven hangen.
Mijn Miep deed zich af en toe gelden om vervolgens weer in de krochten van mijn onderbewustzijn te verdwijnen!

Nu staat mijn Miep als een Dulle Griet in de voorste gelederen om met ijzeren discipline de omgeving te ontdoen van ongewenste lichaamssappen die anderen nonchalant achterlaten.
Helaas een filmpje bekeken waarin de ‘nies-sproei’ felgekleurd in beeld kwam. Je wilt niet weten waar die spetters en klodders heenvliegen en neerdalen!!
En hoe onschuldige omstanders even later achteloos hun pas ingeschonken bakje koffie oppakken….
Nachtmerries heb ik ervan gehad; Miep als constante hoofdfiguur grijnzend op de achtergrond!
Om te voorkomen dat ik in een smetvrees-depressie-van-ongekende-omvang terechtkom, heb ik eerst mezelf stevig toegesproken, en toen mijn omgeving.

Onze omgangsvormen hebben het karakter gekregen van een paringsdans op afstand. Bij gebrek aan liefdevolle aanraking wordt een nieuwe gebarentaal geïntroduceerd. Een taal die we allemaal binnen een dag onder de knie hebben! Een handkus is duidelijk, maar zo saai dat ie maar mondjesmaat wordt gebruikt. “Opzouten!!!” beslaat enkele pagina’s in mijn gebarentalen-woordenboek, maar wordt door iedereen herkend!
Maar meest gebruikte boodschap, subtiel maar absoluut niet mis te verstaan in deze nieuwe taal is wel de “Afkeurende blik”!
Soms bekruipt mij het idee dat ikzelf een wandelende afkeurende blik ben.
Zie overal wel íets wat niet past in mijn beleid van maatregelen. Een kuchje in de lucht, een ongebreidelde nies die niet volgens protocol wordt opgevangen, een nonchalante neuspeuter of een onafgemaakte handwas-ceremonie!!

Hiermee kom ik bij de tweede serieuze dreiging van dit alles: hoe voorkom je dat je elkaar afmaakt met inachtneming van anderhalve meter afstand?
Waar moet je heen met je agressie als je niet even iemand kunt slaan??
Hoe uiten wij onze onmacht in situaties waar we maar zo bitter weinig invloed op hebben? Naast alle danslessen, yoga, muziek, zang, meditatie en veelheid aan positieve virtuele inbreng in ons dagelijks leven, zal een korte cursus agressiebeheersing op je startscherm paraat moeten staan!
We smachten naar goed nieuws; prijzen die deskundige die ons hoop geeft op beter! Hoop blijkt sowieso van groot belang! Sprankjes waar we weer even mee voort kunnen.
Want wat nu is, is nieuw. Voor ieder van ons.
En dat brengt ook heel erg samen!

Ik geniet enorm van de eindeloze stroom nieuwe, geweldige initiatieven op sociale media om de dag of het moment van de ander te verlichten. Naastenliefde is de ‘Miep’ die velen even waren vergeten.
Omdenken, zorgen, compassie, begrip, liefde… het ‘samen’ groeit!
Zoals alles in de natuur er altijd is, maar elk jaar even stilstaat om ingehaald te worden door nieuwe bloei!

Blijf gezond
Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

mrt 21

Verhaal van een week…

Het was wakker worden in een droom.
Het was wakker worden vóór de ontknoping.
Het was wakker worden in een soort ongeloof, waarbij je toch niet om de werkelijkheid heen kon.
Een werkelijkheid die moeilijk te vatten is, want hoe ga je hiermee om??

Een week van onvoorstelbaar veel nepnieuws, horrorverhalen die kant noch wal raken, de ene extra journaaluitzending na de andere, omvallende ministers en troostvolle toespraken van ‘hoge’ leiders.
Een week van bewustzijn, nietigheid, saamhorigheid, ongelooflijk aso-gedrag, woede, onmacht, warme initiatieven, zorg, liefde en vooral hoop!
Een week waarin ‘samen’ ineens niet meer vanzelfsprekend is. Waarin de angst voor eenzaamheid misschien wel groter is dan de angst voor het virus.
Een week van verwondering over de natuur die zich ongestoord ontvouwd in het voorjaar!
Een week van steeds opnieuw je gedachten ‘resetten’; nooit eerder geconfronteerd met zó veel van alles zó dichtbij!
Een week van (galgen)humor; een belangrijke pijler in ons wel-zijn. Even ontladen in voluit schateren om de meest bizarre filmpjes en ideeën.

Alledag
Ons bedrijf nog open. Hoewel niet vitaal in de eerste lijn, vinden we het van belang dat iedereen met vitale beroepen mobiel blijft!!
Organiseren onwennig de eerste maatregelen om verspreiding te voorkomen. Nemen alles met handschoenen in ontvangst, ontsmetten oppervlaktes en wassen (2 x happy birthday zingend) onze handen steeds opnieuw.
En zijn nog veel te beleefd! Die anderhalve meter weten wij ook nog niet goed te schatten en het blijft bij af en toe een stuntelige stap achterwaarts.
Gaandeweg de week verandert dat!
Wee de onnozele hals die onze regels met voeten treedt!! We ‘handhaven’ streng maar rechtvaardig!!

Ik erger me groen en geel — je moet toch wat met je emoties — op straat en in de winkel. Op de fiets ontkom je ternauwernood aan een virus-mist, wanneer een voetganger vrolijk zijn uitstoot de lucht in niest!!
En die mountain-biker, druk bezig zijn weerstand en conditie op peil te houden, maar bij gebrek aan papieren zakdoekjes, één neusgat dichtdrukt om de ander leeg te blazen… op straat!!!
Als ik uiteindelijk al slalommend bij de kassa van de drogist ben aangekomen, kan ik slechts met een woest dodelijke blik voorkomen dat mevrouw achter mij óver de rode streep van anderhalve meter stapt. Verbouwereerd trekt ze zich twéé strepen terug!
En ik realiseer me snoeihard, hoeveel IK we eigenlijk zijn.
Hoe angst er snel sluipend voor zorgt dat we zélf geen tekorten willen ervaren.

Maar ik word ook ongelooflijk blij en tot tranen toe geroerd, als ik zie waar WIJ voor staan! Al die creatieve initiatieven, groot en klein, alleen maar gericht op er voor elkaar zijn!! Prachtig!!
Krijg een appje van een vriendin die voor mij zingt om “vooral vandaag te genieten, want morgen is het vandaag al niet meer!”
En ja, ik heb gister om 12.00 uur buiten gezeten in meditatie. Iets met zon, voorhoofdchakra en licht en liefde instralen op het virus… Baat het niet…
en ik had een stil momentje voor mezelf! — momentje ook voor mezelf gehouden trouwens! —
Nieuw is de behoefte om elke dag even te horen of het goed is met iedereen!
Geef daar (nog) niet aan toe vanwege de isolerende werking tussen mij en mijn omgeving als ik de hele dag loop te bellen!

Wat hechten wij aan houvast, aan zeker willen weten dat ‘het’ wel goed komt.
En, nog beter, dat een ander daar ‘even’ voor zorgt!
Mijn grootste uitdaging (en wellicht van velen) is hoe om te gaan met het onzekere van alles momenteel. Vertrouwen vinden in mezelf en loslaten wat ik niet in de hand heb.
OMG, ik word emo-trut!!
Tot zover mijn blog van vandaag! Wellicht straks meer tijd om af en toe een update te geven!!
Blijf allemaal gezond van lijf en leden en voorál van geest!!
En lach! Elke dag!!

Liefs, Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

mrt 14

… koorts…

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

mrt 07

Kaartje…

“… kleine moeite, groot plezier” En zo is het.
(D)Wars van digitale wensen over en weer probeer ik ook op dit gebied schrijvend te blijven. Los van eigenhandig geschreven liefdesverklaringen, hart-onder-de-riem-stekers, felicitaties en hartgroeten, heeft een kaartje bewaar-waarde.
Het staat een tijdje, je herleest het af en toe en zo langzamerhand verhuist het naar een bewaarplek of richting oudpapier, om plaats te maken voor nieuwe.

Met het stijgen der jaren ontwikkeld zich echter ook een (venijnige) kaartjes-bewaardrift.
Ongeschreven welteverstaan!!
Het kopen van kaartjes is leuk, het aanbod breed en ik sla in voor uiteenlopende gelegenheden. Humor, nostalgie, liefde, vriendschap, troost; alles gevangen op een klein vlakje papier en zonder tekst eigenlijk al voldoende boodschap.
Heerlijk, kunnen putten uit een royale voorraad…
… of toch nog even shoppen op de laatste trends?? En voor ik het weet voeg ik weer een aantal nieuwe toe aan mijn toch al uitgebreide collectie.

dav

Divers als de redenen om een kaartje te sturen, zijn de afgebeelde sferen.
Het moet passen bij de gelegenheid. Je medeleven kracht bijzetten door een komisch tafereel is licht ongepast, terwijl een enkel vallend herfstblad in de ondergaande zon nou niet direct een idee van stralende beloftes weergeeft.
Én, het kaartje moet passen bij de ontvanger.
Mijn hoge eisen om te komen tot de perfecte match, resulteren vaak in aanschaf van een nieuw kaartje.
Maar de voornaamste (en tevens meest beschamende) reden van mijn idiote voorraad ansichtkaarten is dat ik juist dát kaartje níet stuur omdat ik ‘m eigenlijk te mooi vind…  

Naast keuzestress is het schrijven van de kaart een ritueel. Het is mij niet gegeven mijn boodschap kort en krachtig weer te geven. Het moet bloemrijk en prachtig, maar wel binnen de kaart-kadertjes!
Een uitdaging, die vele kladjes vergt, waarbij ik soms een kladje gebruik in de afmetingen van de kaart…
Priegelig geschreven eerste regels in schril contract met opgeluchte uithalen, wanneer blijkt dat het allemaal mákkelijk past!!
En de woede, wanneer ik in opperste concentratie een letter vergeet, of een pen die halverwege de geest geeft!!
Is dit slopend perfectionisme of uit de hand gelopen pietluttigheid??

Blijf het leuk vinden hoor, die kaartjes!
Om te kopen, te bewonderen, te bewaren en (héél af en toe) te sturen.

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

feb 29

Virussst…

Nee, ik ga HET woord niet noemen vandaag. Voor mij het liefst een dagje ‘nieuwsvrij’!
Leerde net een beetje omgaan met nepnieuws, word ik overspoeld met ‘nieuws wat naast de waarheid heeft gelegen’!
Wat we werkelijk willen weten is niet van belang voor de media; met drama boost je de kijk-, lees- en luistercijfers. En aantallen regeren de koppen.

Ik hunker naar reacties als “Virussen en bacteriën zijn er altijd. Goed voor je lijf zorgen en vooral genieten!” en “Binnen blijven?? Binnen gaan de meeste mensen dood!” Beide quotes van vrouwen (…) op vragen van naar drama zoekende journalisten.
Vraag me af hoe het gaat met het nieuwe ziekenhuis in Wuhan, wat wereldnieuws werd omdat het binnen een week plaats moest bieden aan duizend nieuwe patiënten? Hoor nu enkel jubelende berichten dat aantallen (besmettingen en doden) dalen in China. Voor het gemak wordt niet gerept over die 50 miljoen — pin me niet vast op getallen; hoorde dat op tv… — Chinezen die nog in quarantaine zitten.
Maar wat moet je anders als land waar HET begon??

Nederland bleef lange tijd overeind als enige witte (of blinde?) vlek op de kaart waar landen met ‘gevallen van…’ in rood werden aangegeven.
Reizen af en aan naar landen waar HET heerst, maar vermijden natuurlijk de brongebieden (voor zover bekend).
We hossen vrolijk hoestend en niezend rond met carnaval, in zalige onwetendheid over risico’s, want ons land is nog steeds wit!
Dat kleine deukje, nadat een besmette Duitser zich ook even over de grens in het feestgedruis had begeven, werd weggeredeneerd: “Op dát moment vormde hij geen risico!”
Wij bleven onze ‘witte’ status chinezig koesteren!

Het virusbommetje moest natuurlijk vallen. Het was een kwestie van wachten op HET EERSTE GEVAL. In Brabant!
Nuchter als wij noordelingen zijn, bespeurde ik toch enige opluchting over de afstand tot…
Maar binnen de kortste keren was Noord-Holland aan de beurt; dit keer een heuse luizenmoeder!!! Hadden we de Luizenmoeder in ons hart gesloten na de geweldig tv-serie, panikeert het journaal heel Nederland met de woorden:
“De besmette vrouw is LUIZENMOEDER!!”
Na carnavalvierder is luizenmoeder nu ook geüpgraded tot ‘potentieel gevaarlijk’!

Dat HET ook nieuwe kansen biedt bleek vanmorgen, toen ik de eerste ruwe versie van het ‘C*r*na-kookboek’ mocht ontvangen, met tips, lijsten en menu’s hoe je je quarantaine kunt overleven. Geweldig! (Mogelijk komende week te bestellen!)
 
Wens iedereen een virusvrije tijd! Gelukkig staat geen enkele besmetting het schrijven en delen van mijn blog in de weg!!! Tot volgende week!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

feb 22

Lente en essentie…

Kwamen de eekhoorn en de gaai wel aan hun winterrust toe en is er überhaupt ‘gewinterslaapt’ door egels , hazelmuizen en hommels?
Vertrekt er, behalve naar zon hunkerende pensionado’s, nog wel iets naar het warme zuiden of blijven alle trekvogels hier halfslachtig hangen omdat de temperatuur (die wel) best aangenaam is?

De natuur roert zich al weer volop. Overal gloort de lente en is de drift tot voortbestaan hoorbaar en zichtbaar. Door de tuin slenterend moet ik oppassen niet te worden gescalpeerd door merelmannen die elkaar nietsontziend najagen! De specht test de hardheid van de bomen en roffelt alvast eens een dreigend deuntje. Overal klinkt roep en zang.
Het aantal mezen is niet te tellen; de eikenprocessierups maakt hier geen schijn van kans!! (wellicht ook door het ontbreken van eiken…)
Zodra ik het vogelvoer tevoorschijn haal, wemelt het van de tuinvogels.

Er dansen wolkjes muggen en torren, wormen en kevers ritselen door het dorre blad. Krokus, narcis, kerstroos en tulp steken hun koppen boven het maaiveld uit om zich uit te vouwen tot korte pracht. In bomen en struiken barsten bladknoppen — realiseer me dat ik (als bijna elk jaar) te laat ben voor het betere snoeiwerk; laissez-faire ook nu de natuur! —
Onkruid blijft niet achter en tart mijn voorstellingsvermogen van wéér alles overwoekerend kommer-groen.
Maar wat heb ik dit nodig, die nieuwe start van zorgeloos leven in het nu!

Ik ploeter op laarzen door het gras, en de klei sopt onder mijn voeten.
Mijn haren staan rechtop in windkracht veel, wat erbij schijnt te horen de laatste weken. Worden stormen leuker als ze een naam hebben?
Of kun je je ongenoegen over zoveel natuurgeweld makkelijker richten op een Dennis of een Ellen?
En hoewel ik zelden last heb van een winterdepressie of tob over donkere dagen, wordt zelfs mij die eindeloze reeks van slecht-weer-shit soms teveel. Niet in de laatste plaats aangewakkerd door het onderliggend commentaar, dat wij met z’n allen verantwoordelijk zijn voor het tempo waarin het klimaat veranderd!

Rampscenario’s volgen elkaar op, oorzaken bedacht en oplossingen afgedwongen. Ambitieuze doelstellingen keer op keer aangepast.
Het aantal klimaatdeskundigen is nooit zo groot geweest en voorgestelde, absoluut noodzakelijke maatregelen volgen elkaar op, al dan niet tegenstrijdig!!
Jaja, ik weet het, er moet nog veel (meer) veranderen en ik sta ervoor open.
Maar als je voorwaarts trekt en niet eerst kijkt naar wat je spoor veroorzaakt, kun je straks niet meer terug!

Daarom geniet ik het hier en nu in mijn tuin, waar de essentie van leven wordt teruggebracht naar slapen, eten, drinken en voortplanten!

Even weg van de wetenschap dat onze ‘beschaving’ toch langzaam in duigen valt, met als ultieme Apocalyps:
de breuk tussen André Hazes en Bridget Maasland!!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

feb 15

Tranentrekkers en smulpers

“Waarom Yolanthe vijf keer het alarmnummer moest bellen en zichzelf ternauwernood in veiligheid kon brengen…” lees ik onder een foto van een huilende Yolanthe.
“Waarom Frans 90 kilo afviel en 100 kilo aankwam…”, met een foto vóór en na. Bedoeling is dat ik gretig ga lezen wat absoluut niet gemist mag worden.
Maar ik zit prima, zo onder mijn steen!!

Ok, TV Privé (1975-1984, jaja…) was destijds tijdelijk een quilty pleasure, maar dat was nieuw en heel erg ‘toen’!
The king of gossip zien was geen onverdeeld genoegen, maar smeuïge details over Bekende Nederlanders waren hot.
De helft van de huidige BN’ers ken ik echt niet, dus blader ik blanco en vol verbazing door de roddelbladen bij kapper of tandarts.
RTL Boulevard schijnt goed te zijn om up-to-date te blijven, maar ik kan het niet opbrengen.

Naast alles moeten volgen en weten, noopt de (sociale) media je ook nog om overal iets van te vinden. Want wat heb je anders aan je weetje?
Afgelopen week kreeg ik te horen dat de Borsatootjes Leontine (moest naam ff checken) en Marco ‘uit elkaar’ zijn!
In mijn onnozelheid probeer ik nog “Och wat sneu, hebben ze dat vandaag bekend gemaakt?” Maar het schijnt al wéken volop in het nieuws te zijn.
In gedachten verhef ik de status van mijn steen tot hunebed; hoe zalig was die onwetendheid!

“Heftig zeg!”, reageer ik, hopelijk gepast. Voel geen betrokkenheid, maar scheiden doet lijden denk ik dan. Of je nou BN’er bent of niet.
Of er ook kinderen de dupe worden van de breuk? Geen idéé.
Wil dat eigenlijk ook niet vragen; naast mijn hunebed-staat woon ik in het Noorden en al snel wordt de conclusie getrokken dat daar alleen een naderende Elfstedentocht hot nieuws is.
“Hij scheen het te doen met een ander en had ook een burn-out!”
“Já, die burn-out, dát wist ik!” antwoord ik blij (en íets minder pissebed).
“Las ik op facebook!” (bedenkelijk) “Maar ik dacht dat te hard werken de oorzaak was!” (pissebed-status 100%)

Ik haak af. Blijf achter in verwarring. Ga me bezinnen op passend commentaar bij ‘non-nieuws’ (voor mij dan).
Neutrale, vriendelijke antwoorden die altijd zorgen voor gelijk spel bij het treffen gossip-freak versus pissebed!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook