okt 27

Babbelbabbel…

Of het echt midlife is om in jezelf te praten weet ik niet, maar de manier van converseren verandert wel met de jaren:
jezelf (meestal kritisch) toespreken op nalatigheden…
onderdelen van je fysiek aanmoedigen íetsje soepeler mee te doen…
of je pruttelt wat tegen niemand in het bijzonder; elk “Wat zeg je?” domweg negerend.
De volgende stap is dat je “Ga áf!” zegt tegen je partner en de hond vraagt of ze een glas wijn wil.

Tegenwoordig praat ik tegen alles; m’n fiets, schoenveter, stofzuiger, dekbedovertrek, vaatwastablet, huisdeursleutel, afstandsbediening, tandenborstelverpakking en meer.
Meestal vanuit een negatieve emotie; ze doen niet waarvoor ze bedoeld zijn of (vaker) doen niet wat ík wil!
Een vloek of schuttingwoord werkt stoomafdrijvend!

Mijn conversatie met al wat leeft (flora en fauna) is van andere orde! Liefdevol en wederkerig. Niet per definitie het woord, maar de lichaamstaal vertelt mij hartsgeheimen en noodkreten.
De Sanseveria (Vrouwentong…) die zieltogend haar bladeren op de vensterbank laat hangen, doet mij toesnellen met een gietertje.
Terwijl ik haar bewater, spreek ik haar bemoedigend toe:
“Niet opgeven hoor! Het leven is het waard geleefd te worden. Doe maar lekker drinken, dan voel je je snel weer beter!”

En de langpootspin, die al uren tevergeefs probeert uit de badkuip te komen, motiveer ik een tandje bij te zetten. Als het niet lukt, help ik hem.
Helaas ruk ik soms, geheel per ongeluk, het pootje uit waarmee ik hem uit bad wil tillen! ‘AAAAIII!! Sorry! Sórry! Dit was niet mijn bedoeling!” snotter ik hem toe. Ik maak een kommetje van mijn handen en til hem liefdevol naar buiten. “Zo, ga maar lekker spelen met andere langpootspinnen en ik hoop dat je pootje snel weer aangroeit!”
— bij sommige meerpotigen groeit een verloren ledemaatje weer aan toch? —
Aangedaan zie ik hem lichtelijk hinkend verdwijnen.

Ik motiveer egels vooral te drinken met warm weer, vertel merels waar ze veilig kunnen badderen, spreek ruziënde mezen vermanend toe en schreeuw tegen krolse katten dat ze in hun eigen tuin hun serenades moeten gaan zingen. Ook vliegend gespuis, met name de stekende, verzoek ik vriendelijk doch dringend hun vliegroute te wijzigen.
Luister geduldig naar een kauwtje met liefdesverdriet en verwarm zijn hartje met de opmerking: “Er zijn meer vrouwenkauwtjes dan kerken!”

Maar verreweg de meeste ‘gesprekken’ heb ik met mijn hond!!


Mijn favoriete klankbord; onbevooroordeeld, vindt nooit dat ik teveel praat en altijd dat ik er wél uitzie, zeurt niet over het eten of huishoudelijke onvolkomenheidjes!
Gewoon 24/7 een luisterend oor!
Love her!

Jeanette

Leuk als je dit verhaal deelt met wie je een midlife pleasure momentje gunt!
Makkelijk, via onderstaande links of facebook!

okt 20

Fantasiedilemma

‘“Ga je met me mee vanavond?” fluistert hij in het oor van een jonge vrouw aan de bar, in de kroeg. 20 jaar verschil in leeftijd geslecht door vele glazen bier.’
Leg het boek aan de kant. Lees even niet verder… ga mijmeren… stel dat…

Maar ik moet de setting al veranderen:
ík ben degene die in het oor van een veel jongere kerel fluistert…
óf een fossiel van hoge leeftijd klappert zijn romantische wens in míjn oor!

Op hetzelfde moment verlies ik me in details!
Hoeveel glazen wijn moet ik nuttigen om het verschil in leeftijd te slechten en óók nog eens de moed op te brengen in het oor van een jonge vent te fluisteren?
Hoeveel glazen wijn moet ik nuttigen om überhaupt te denken dat één jonge kerel reageert op wat ik in zijn oor lispel?
En wankel ik niet geschrokken achteruit, als hij enthousiast reageert met een donker en sexy “Ik heb op je gewacht schat!”

Mijn ervaring met dergelijke uitspraken is niet erg groot. En… er klééft altijd iets aan!
Iets ongemakkelijks, of sneus, of gewoon onnozelheid.
Ooit in de zielige verhalen van een spaanse ober getrapt; hij was absoluut niet mooi, ook niet van binnen.
En die keer dat een (te) oude, verre van nuchtere man mij zijn liefde verklaarde en ik mij toch gestreeld voelde…
Of ik was die laatste muurbloem, dankbaar geplukt door de laatst overgebleven nerd van een groep vrienden..
Of de troostprijs voor het vriendje van een vriend die met mijn vriendin (het één na mooiste meisje van de klas) de nacht indook
Of…
Of…

Het was ‘bij gebrek aan beter’, besefte ik jaren later, toen mijn levenswijsheid mijn
fantasieën wreed verstoorde.
Oefende wel hoor, op zwoele blikken, maar niemand ving ze.
Het knaagt nog wel eens, wanneer mijn vriendin de kerels met haar blikken binnenharkt!
Hoe dóet ze dat???

En wat zou ik doen, als een wellustige stem in mijn oor mij de nacht van mijn leven beloofd?
Reken ik voor ééns en altijd af met een jeugdtraumaatje en stort ik mij vol overgave in de geilheid van een one night stand?
Zweef ik op een roze wolk achter mijn Casanova aan?
Wil ik ooit als grootmoeder tegen mijn kleinkinderen kunnen pochen over
‘mijn woesthete nacht met…’?

Of blijf ik mijn hart, en daarmee mijn lief, voor altijd trouw?

Jeanette

Leuk als je dit verhaal deelt met wie je een midlife pleasure momentje gunt!
Makkelijk, via onderstaande links of facebook!

okt 13

Quilty pleasure

Als digitalisering is doorgedrongen in het kleinste kamertje, kan dat maar twee dingen betekenen:
– óf je ligt op de knieën voor de pot als professioneel ontstopper met de modernste apparatuur om de substantie van het oponthoud te detecteren, teneinde de juiste
strategie te bepalen ter vrije doorgang van keutels of andere uitwerpselen
– óf je zit óp de pot met gameboy, iPad of smartphone
En ja, tot die laatste categorie behoor ik!

Het grootste deel van mijn leven had ik een boek naast de plee liggen, om zwaardere boodschappen te verlichten.
Eerste opmerkelijke verandering was de overstap naar sudoku, met potlood en gummetje.
En alras ontdekte ik het spel op de Nintendo DS; my first step to digi-play!
De sessies werden al langer, maar het hek was van de dam toen ik m’n iPad kreeg.
Via Solitair/Patience naar Mahjong en Bejeweled. Bubble Shooter moest wijken voor Candy Crush, wat later werd ingeruild voor Gummy Drop; ik ontpopte me als heuse ‘toilet-gamer’, met vierkante oogjes en ‘slapende’ benen!


Onschuldig vertier veranderde in gedreven toiletgang toen ik ‘Angry Birds’ ontdekte!! (soort World of Warcraft voor dummies)
Angry Birds gaat over de nimmer aflatende strijd tussen vogels en varkentjes. De moeilijk te elimineren varkentjes, de Pigs, met hun irritant eigenwijze geknor, wekken de woede (anger) van de vogels (Birds): Angry Birds!
Mijn quilty pleasure is geboren, net als een (licht toenemende) vorm van fanatisme.
Woest timmerend op mijn schermpje, tenen krom in de schoenen, meedraaiend met een aanval van ‘Hal’ of ‘Chuck’ en wanhopig stampvoetend als de aanval totaal mislukt; alles met de broek op de enkels en balancerend op de bril.

Maar deze quilty pleasure gaat nog een stapje verder; als ik weet dat niemand het hoort,
zet ik het geluid aan!!
Elke bird en elke pig z’n eigen specifieke stemgeluid! Kip ‘Matilda’, die met een verbaasd “ooeeps” haar vernietigende ei laat vallen, of merel ‘Bomb’, die diep grommend hele pigs-kastelen wegvaagt.
En éven voel ik me de ster, als alle birds losbarsten in applaus en gejoel omdat de pigs zijn vernietigd en ik mijn level heb gehaald! (… en het toilet kan worden vrijgegeven)

Hoewel ik zeker weet dat ik niet de enige midlife Angry Birds-player ben, houd ik deze quilty pleasure voor mezelf; niet in de laatste plaats vanwege de game-locatie…

Jeanette

Leuk als je dit verhaal deelt met wie je een midlife pleasure momentje gunt!
Makkelijk, via onderstaande links of facebook!

okt 06

Filosofie en roken

In ‘mijmeringen’ terug naar een blog uit 2013

Oktober 2013
Filosofie en roken

Elke donderdag mogen we onze geest verruimen in de goede zin des woords. Tijdens de zelfgekozen vorm van ontwikkeling: de filosofieles.
We bannen de dogma’s en onderzoeken vooral voor onszelf de ideeën, welke door grote filosofen vóór ons zijn bedacht.
Enige spirituele inspanning wordt wel van ons verwacht om te komen tot de Liefde voor Wijsheid (alleen échte Liefde verdient een hoofdletter). — het moge duidelijk zijn, Liefde ontstijgt onze liefde voor hond, kat, kanarie, goudvis, schildpad, python of partner —
Gezien onze kritische blik naar maatschappij en mens, zal het vele jaren onderzoek vergen te ontdekken dat in iedere hork een kern van Liefde zit; M en ik gaan ervoor!

Voor het gemak volgen wij een cursus praktische filosofie.
Een vorm waarmee we elementaire filosofische inzichten in het dagelijks leven kunnen gebruiken.
De eerste weerstand (i-rri-ta-tie) waar we mee aan de slag kunnen betreft die enkeling in de (beginners)groep die élke dag braaf zijn ‘stilteoefening’ doet en elke les al openlijk blijk geeft van groei en verlichting.
Wíj zetten niet te hoog in, blij met de ‘pop-ups’. Het o-ja-gevoel, ‘hebben we het hier niet over gehad?’, lijkt in eerste instantie het hoogst haalbare. Maar we gaan ervoor! Proberen de wereld open-minded tegemoet te treden.

Ik deel blijmoedig mijn ervaring dat ik ook vaak níet blij word van mensen die ik tegenkom.
Dit aardt natuurlijk niet in filosofische grond!
Ik heb mijn geest, of een deel daarvan, niet vrijgemaakt van vooroordelen en kan de ander niet open tegemoet treden. Onze tutor duidt wijs en geduldig mijn dwaling.
Ik vraag me in filosofische stilte af of het me ooit gaat lukken.
Hoe ik de relatie met mijn buurman, die steevast wegkijkt als ik hem tegenkom, op een hoger plan moet brengen dan het uiterst bevredigende “Ook goed, lul! Dán niet!”?
Ik oefen — zoveel veiliger — op mijn beleving van de zonsondergang, waarvan ik sowieso geniet.

Naast verlichtende inzichten en heerlijk ‘terug-in-de-schoolbanken-gegiechel’, zijn onmisbare hoogtepunten van de avond, de momenten van bijkletsen met een peuk. Dampend vieren we dat we elkaar na een week weer zien. In de pauze trotseren we kou en regen, jonglerend met koffie, koek en een pafke.
Ook de nabeschouwing vereist roken; minimaal twee.

Hoe anders is het als één van ons (ik meestal niet) tracht te stoppen met roken. Arriveren op het laatste moment, teneinde ‘moeilijke momenten’ te voorkomen. Overwegen om in de pauze binnen te blijven en ons eindelijk min of meer sociaal te mengen in de groep om de les te evalueren. En na afloop constateren dat het te koud is om na te lullen.

Momenteel roken we beiden en is de filosofieles weer leuk!

Jeanette

Oktober 2018: allebei reeds lang gestopt; met zowel roken als filosofie!

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!

sep 29

… De groeten! …

Het is toch een soort van ‘me-too-erlebnis’! Kan er niet omheen.
Het gaat onder je huid zitten en laat je niet los.
Pieker me suf: “Wannéér dan?”, “Hóe?” en “Wélke website dan??”.
Ga ervan uit dat het een man is. Of is dat nu juist één van die vastgeroeste vooroordelen waarop ik mezelf niet wil betrappen?

Ok, hier gaat het om.
Deze mail ontving ik enkele dagen geleden (om veiligheidsredenen wat geknipt en geplakt en hier gebruik gemaakt van een ‘Prt scrn’ afbeelding):

En dat is niet alles! Het gaat véél verder! Grensoverschrijdend!
Dit gaat over MIJ!! En over mijn intiemste momenten!!… Met mezélf!!…
In bééld!! De kijker meegenomen naar plekken waar zelfs ík niet altijd zicht op heb!!
In een tweeluik! Hoe creatief is dat? Links ik en rechts mijn ‘warmhoudertje’!
En daarvan mogen jullie állemaal meegenieten!
Zonder betaling!!

Breek me het hoofd over de beelden.
Scan in gedachten de momenten die geschikt zouden zijn voor verspreiding.
Je mag toch aannemen dat ‘mijn’ hacker het beste beeldmateriaal kiest om te delen?
Het moet een intensief klusje zijn!
Vanaf het moment dat hij ‘zicht’ heeft, gebeurt er natuurlijk niet gelijk van alles.
Er zijn avonden dat ik stil en kuis op de bank zit en tv kijk. En Rob Trip, Mathijs van Nieuwkerk of Jeroen Pauw behoren niet direct tot mijn lijst van woest erotische types.
Lichte bewondering voor zijn maandenlange (…) research teneinde poses en sfeer vast te leggen in unieke beelden.

Bijvoorbeeld de ’toch leuker met z’n 2′
of de ‘met losse handjes’
wellicht de ‘zelf-bef’
of mijn ‘orgastisch zweefmoment’

Maar natuurlijk wordt mijn dagdroom wreed verstoord:

1000 euro …
Ok, aan Bobbi Eden kan ik niet tippen, maar één rug??

En hop, zonder overgang naar het zakelijke gedeelte!
De voorwaarden liggen op tafel!
En als ik niet betaal, aangifte doe of probeer het bericht te delen ga ik onmiddellijk viral!!!… Eindelijk!!
— om te voorkomen dat iemand de afkoopsom wil betalen om mij te beschermen, heb ik het bitcoin adres onherkenbaar gemaakt —

En dan het venijnige slot:

Ok, ok, duidelijk! Linksom of rechtsom: ik kom vanzelf weer aan de beurt.
En de groeten terug, mafkees!!!

Het ultimatum van 72 uren is inmiddels verstreken; nog geen reacties gehad op mijn performance, maar…

… nu tóch plakbandje op de camera van mijn laptop geplakt…

Jeanette

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!

sep 22

Nooit meer…

sep 15

Orde…


Zit in de auto op de parkeerplaats van het ziekenhuis en zoek in m’n tas. Heb ik alles?
Alle zooi die nodig is, behoort niet tot mijn vaste p.u. Verwijsbrief, verzekeringspas, brief opticien, vel stickers met gegevens (overbodig tenzij ze thuis liggen), een id bewijs en genoeg muntjes voor de parkeerautomaat.
— een aantal keren eerder kon ik zo naar ‘buiten’ rijden zonder kaartje. Ons bint zuunig én blond, dus eerstvolgende keer kaartje niet in de betaalautomaat gestopt. Slagboom ging niet open. Moest achteruit rijden (en mijn achterliggers ook), terug de parkeerplaats op, terug het ziekenhuis in. Kaartje in de betaalautomaat, betalen, terug naar de auto, opnieuw naar de slagboom en… zonder kaartje naar ‘buiten’!! Not amused!! —

Zit in de wachtkamer en zoek in mijn tas. Heb ik alles?
Probeer wat ik nodig heb een beetje te ordenen in één (van de vele) vakjes in mijn tas. Waar zit de parkeerkaart? Graaf tussen de rotzooi en kom van alles tegen, behalve het kaartje. Voorzichtig kiep ik mijn tas ondersteboven op de tafel; de snelste manier. Rommel door zakdoeken, supermarktbonnen, briefjes en brieven, lippenstiften (5), lipgloss (2), strippen Paracetamol (3), tandenstokers (nu wél), lege snoeppapiertjes, 3 tegoedbonnen van 50 eurocent voor de plee bij het tankstation en nog wat onbeduidende troep.
Waar ik bang voor was gebeurt — self fullfilling prophecy — De deur zwaait open en ik hoor mijn naam. Met één armbeweging alles terug in de tas en naar binnen.

Loop door de gangen van het ziekenhuis en zoek in mijn tas.
De chaos aldaar nog even groot; alles ging digitaal. Mijn inziens volstaat dus een id-kaart en zou mijn tas aanmerkelijk minder vervuilen!! Ik zoek mijn parkeerkaart. Vertraag mijn tempo en probeer, al rondwoelend in mijn tas, een kaartjevorm te lokaliseren. Wát ik aan kaartjes opwoel heeft een andere functie. Plots weet ik het (weer)! Had het parkeerkaartje in mijn broekzak gedaan, bewust; zonder zoeken onder handbereik…
Betaal braaf en huppel naar buiten.
Alwaar ik in mijn tas op zoek ga naar mijn autosleutels…

In de auto kijk ik mezelf aan in de binnenspiegel. In gedachten ga ik terug, járen terug.
Op stap met mijn moeder ‘op leeftijd’. Me opwindend over de zich herhalende zoektocht in haar handtas naar de sleutels van haar huis.
Een handtas, vrijwel leeg; op de sleutels van haar huis na…

Jeanette

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!

sep 08

Hebbe… dingetje


Net een vriend aan de telefoon. Vertel over een via internet gekocht en absoluut onmisbaar apparaatje. Om mijn (koop)dwaling te verbloemen, ga ik los over belachelijke milieubelastende verpakkingen en belabberde, ontoereikende handleidingen.
Hij ‘dropt’ voorzichtig dat (euh…) leeftijd misschien ook een rol speelt in het niet meer zo soepel omgaan met de nieuwste technieken??…
Het is een schat, maar ik heb opgehangen.

Helaas te laat; ik blijf (midlife-waardig) mokken.
Zien doet bestellen en met een druk op de knop vliegt de inhoud van je winkelmandje naar je toe — spijtoptanten rest een ontmoedigende retourprocedure — De volgende dag overrompelt de pakketdienst je met wéér een ‘onontbeerlijk’ hebbedingetje.

Het uitpakken is een uitdaging als de fysiekjes niet op volle kracht meewerken. Maar met schaar, mes en een gezonde dosis withete woede ga ik het dikke, onverwoestbare karton te lijf en klaar de klus binnen afzienbare tijd. Na nog wat lagen beschermend folie zie ik eindelijk, vele malen kleiner dan de verpakking deed vermoeden, het bestelde en onontbeerlijke(?) kleinood. Niet veel groter dan mijn hand. Met eronder een grote plastic zak met heel veel drukwerk.

De zak bevat acht boekwerkjes (de gebruiksaanwijzing in acht talen) en een kleinere plastic zak met een heel groot stuk opgevouwen papier. Daarop staan in acht talen de garantievoorwaarden. Elke taal in een kadertje waarbij een schaartje staat afgebeeld. — uitknippen en zorgvuldig bewaren bij alle andere (doorgaans onvindbare of alláng verlopen) garantiebewijzen — Snakkend naar een werkend apparaatje, gaan er zeven boekjes bij het oud papier en nestel ik me met de Nederlandse gebruiksaanwijzing op de bank.

Mits in Nederland geproduceerd, is de gebruiksaanwijzing een vertaling.
En voor acht gebruiksaanwijzingen, zijn geen zeven vertalers ingehuurd.
Met ‘Google Translate’ komen ze een heel eind: het omzetten van woorden van de ene naar de andere taal, zonder grammaticale samenhang.
Het omzetten van de vertaling naar begrijpelijke aanwijzingen kost mij een paar uurtjes; mét borrel aanzienlijk korter!

Inmiddels is het hebbedingetje al een halve dag in huis, maar nog geen spráke van een werkend hebbedingetje…
De vertaling van begrijpelijke aanwijzingen naar knopjes, puntjes, schuifjes of schermpjes vergt geduld…, aandacht…, rust…, toewijding… en enig (technisch?) inzicht.
Mijn snel opvlammende, onvervalste midlife-drift schreeuwt om actie: het hebbedingetje tegen de muur smijten en in 1000 stukken uiteen zien vallen!!

En mijn laatste beetje trots voorkomt dat ik mijn hebbedingetje met gebruiksaanwijzing al snikkend van onmacht aan Y overhandig. Dat ‘snikkend’, dát gaat te ver.
Want wat ik werkelijk wil is het kutding bij Y neerleggen en gewoon beheerst en zelfverzekerd zeggen: “Zorg jij even dat dit het straks doet?? Ik moet nu gaan koken; heb een lekker recept!” Waarmee ik mezelf óók nog een armoedig alibi verschaf voor mijn falen. Hoe diep kun je zinken??

Gelukkig reageert hij — des mans — op hetzelfde niveau. Al watertandend gaat hij verwoed aan de slag met míjn musthave!!

Jeanette

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!

sep 01

Drankmisbruik


Zingend roer ik in pannen, temper vlammen, voeg vleugen toe, snuif en proef. In mijn hoofd is de creatie van de dag exquise, dus sterwaardig.
Buig mij over de saus; uiteraard homemade, met uitsluitend verantwoorde ingrediënten.
Ik werp een blik op het recept — voor de try-out vertrouw ik op anderen —

“Breng de rode wijn met de gesnipperde sjalot, de peperkorrels, verse tijm en laurier aan de kook en laat tot de helft inkoken” vertelt een culinair genie mij. In gedachten scan ik mijn voorraden en weet dat ik moet sjoemelen met het ‘verse’ van de tijm en laurier; gedroogd is de enige optie. Voor mijn tafelgasten alleszins acceptabel en waarschijnlijk onopgemerkt.

Ik duik in mijn voorraad ‘rode wijn van twijfelachtige oorsprong’ — en dus voor koken zeer geschikt —
Tot mijn schrik ontdek ik dat wát er nog ligt ‘dubieus wit’ is en derhalve onbruikbaar.
“Shit, shit, shít!!”, brom ik. Rode wijn is niet te vervangen door enig ander vocht; het ontbreken betekent een streep door de geplande saus!!

Ik ga op zoek. Ik duik in het ‘geheime’ drankenkastje: “Te openen in geval van nood”.
Wel, dit is een noodgeval! Yes!! Zoektocht beloond!! Helemaal achterin staat een fles rood te verstoffen! Triomfantelijk haal ik de fles naar voren en huppel naar de keuken.
Een eerste, licht knagende twijfel bekruipt mij als ik het etiket zie: 1998
Hij is ‘gepast’ stoffig maar ziet er ‘rijk’ uit…
Te oude wijn kán de smaak van de saus verzieken. Eén manier om daar achter te komen: proeven.

Zonder aarzeling ontkurk ik de fles (toen nog geen draaidoppen). Hij rúikt al niet onprettig. Schenk voorzichtig een bodempje in en nip…
De snelgroeiende twijfel in mijn onderbewuste wordt bevestigd: hij is echt héérlijk!!
“Voeg ik nu een deel van onze oudedagsvoorziening toe aan één of andere kutsaus?”, vraag ik mezelf af. Ik wil het niet weten, ik wil eten, én lekker eten!
“WTF”, fluister ik mezelf toe en giet de benodigde wijn in de pan.

Het kwaad was al geschied toen ik de fles rücksichtslos ontkurkte; een weg terug is er niet.
Ik vertel het niet verder en ga ook niet lopen pronken met een overheerlijk glas rode wijn, waar we dan wellicht sámen nog uitgebreid van hadden kunnen genieten…
Nee, ik schenk mezelf nog een (redelijk) ‘ondersteuninkje’ in en zet de fles weg.
Uit het oog, uit het (steeds meer bezwaarde) hart!

Enige tijd later biecht ik in gezelschap heel luchtig mijn ‘drankmisbruik’ op.
Via internet komen we erachter dat we er geen maanden van hadden kunnen leven, maar dat hij zéker meer tijd, respect en liefdevolle aandacht had verdiend!

Jeanette

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!

aug 25

Popje

 
Fair, onze hond, legt buiten voorraden aan. Voor mogelijke hongerwinters, maar voorál om niet te hoeven delen met welke viervoetige onverlaat ook!
Vooral ‘kauwbotten’ (gedroogde runderhuid; herkomst dubieus en bewerking nóg schimmiger) behoeven ‘rijptijd’.
Het is een ritueel. Het is een komisch ritueel. Een lust om naar te kijken.
Mijn aanwezigheid is absoluut ongewenst — stel dat ík de buit opgraaf —
Als inmiddels geoefend paparazzo, ben ik soms getuige en geniet stiekem!

Zich onbespied wanend zoekt ze een perfecte plek; vaak in de plantenborder. Gezien mijn rol als onzichtbare toeschouwer, onthoud ik mij tandenknarsend van commentaar…
Ze graaft een ondiep gat en vleit haar ‘bot’ in het holletje.
Pas dan begint het echte werk: het toedekken tot onvindbare, reukloze voorraadkamer!!
Een vaardigheid die ze tot kunst heeft verheven en waarvoor ze uitsluitend haar neus gebruikt.

Zo ontstaat over meerdere maanden een aanzienlijk botten-hof. En een hof behoeft onderhoud! Dus worden, na enkele weken, alle botten opgegraven en op mate van verrotting gekeurd. Voldoende ‘ontbonden’ (lees: vies, zwart en flubberend) betekent gelijk opeten.
Botten in minder ver gevorderde stadia van viezigheid opnieuw begraven; echter nóóit in hetzelfde gat!!

Ze beheert haar voorraden (en de tuin) uitstekend, onze Fair!
Soms doet zich echter een onverwacht probleem voor. Ditmaal is het ‘Popje’.
Ik viel op Popje en kocht haar als onverwoestbaar(…) speeltje; aanvulling op de niet onaanzienlijke partij speeltjes die er al ligt…

Popje is stoer, Popje is sterk, ziet er kek uit en Fair wacht ongeduldig met donkere oogjes tot ik Popje heb ontdaan van alle labels met waarschuwingen.
Popje gaat mee de tuin in en wordt onmiddellijk ontdaan van alle vulling. Nu zijn hoofd en lijf van Popje net zo plat als haar armpjes en beentjes.

Vervolgens is Popje een probleem; wat te doen met een plat popje wat te sterk is om te vierendelen en zonder enige inhoud.
Fair twijfelt geen moment en bombardeert Popje tot prooi die begraven moet worden ter ontbinding. Met overgave wordt Popje ter grave gedragen en liefdevol toegedekt om in alle rust tot een volgend stadium van rotting te komen.

Na enkele weken wordt Popje opgegraven en beoordeeld. Popje blijft een probleem.
Ze heeft een ingegroeide plantenwortel en is ernstig vervuild, maar de conditie van haar lijfje is onveranderd! Schoorvoetend biedt Fair mij Popje aan. Misschien kan ik het gebrek aan ontbinding verklaren.

Ik stel Popje bloot aan een ferme douche en verlos haar van de natuurlijke aanwas op haar hoofd. Ze staart mij dankbaar aan met haar ene oog.
Mijn inzet wordt gewaardeerd en Popje blijft bovengronds.
Met Fair’s vrienden Bo en Romke is Popje zelfs inzet van ruig spel en verliest daarbij een armpje. Volledig teruggebracht tot waar ze voor bedoeld is: speeltje.
Fair, plots tuttig teefje, blijft ambivalent; Popje hangend in de bek van één van haar vrienden levert toch een woest opgetrokken lip op.

Maar de hoop dat Popje de metamorfose tot eetbare smurrie gaat doormaken, heeft ze inmiddels wel opgegeven.

Jeanette

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!