okt 06

Filosofie en roken

In ‘mijmeringen’ terug naar een blog uit 2013

Oktober 2013
Filosofie en roken

Elke donderdag mogen we onze geest verruimen in de goede zin des woords. Tijdens de zelfgekozen vorm van ontwikkeling: de filosofieles.
We bannen de dogma’s en onderzoeken vooral voor onszelf de ideeën, welke door grote filosofen vóór ons zijn bedacht.
Enige spirituele inspanning wordt wel van ons verwacht om te komen tot de Liefde voor Wijsheid (alleen échte Liefde verdient een hoofdletter). — het moge duidelijk zijn, Liefde ontstijgt onze liefde voor hond, kat, kanarie, goudvis, schildpad, python of partner —
Gezien onze kritische blik naar maatschappij en mens, zal het vele jaren onderzoek vergen te ontdekken dat in iedere hork een kern van Liefde zit; M en ik gaan ervoor!

Voor het gemak volgen wij een cursus praktische filosofie.
Een vorm waarmee we elementaire filosofische inzichten in het dagelijks leven kunnen gebruiken.
De eerste weerstand (i-rri-ta-tie) waar we mee aan de slag kunnen betreft die enkeling in de (beginners)groep die élke dag braaf zijn ‘stilteoefening’ doet en elke les al openlijk blijk geeft van groei en verlichting.
Wíj zetten niet te hoog in, blij met de ‘pop-ups’. Het o-ja-gevoel, ‘hebben we het hier niet over gehad?’, lijkt in eerste instantie het hoogst haalbare. Maar we gaan ervoor! Proberen de wereld open-minded tegemoet te treden.

Ik deel blijmoedig mijn ervaring dat ik ook vaak níet blij word van mensen die ik tegenkom.
Dit aardt natuurlijk niet in filosofische grond!
Ik heb mijn geest, of een deel daarvan, niet vrijgemaakt van vooroordelen en kan de ander niet open tegemoet treden. Onze tutor duidt wijs en geduldig mijn dwaling.
Ik vraag me in filosofische stilte af of het me ooit gaat lukken.
Hoe ik de relatie met mijn buurman, die steevast wegkijkt als ik hem tegenkom, op een hoger plan moet brengen dan het uiterst bevredigende “Ook goed, lul! Dán niet!”?
Ik oefen — zoveel veiliger — op mijn beleving van de zonsondergang, waarvan ik sowieso geniet.

Naast verlichtende inzichten en heerlijk ‘terug-in-de-schoolbanken-gegiechel’, zijn onmisbare hoogtepunten van de avond, de momenten van bijkletsen met een peuk. Dampend vieren we dat we elkaar na een week weer zien. In de pauze trotseren we kou en regen, jonglerend met koffie, koek en een pafke.
Ook de nabeschouwing vereist roken; minimaal twee.

Hoe anders is het als één van ons (ik meestal niet) tracht te stoppen met roken. Arriveren op het laatste moment, teneinde ‘moeilijke momenten’ te voorkomen. Overwegen om in de pauze binnen te blijven en ons eindelijk min of meer sociaal te mengen in de groep om de les te evalueren. En na afloop constateren dat het te koud is om na te lullen.

Momenteel roken we beiden en is de filosofieles weer leuk!

Jeanette

Oktober 2018: allebei reeds lang gestopt; met zowel roken als filosofie!

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!

sep 29

… De groeten! …

Het is toch een soort van ‘me-too-erlebnis’! Kan er niet omheen.
Het gaat onder je huid zitten en laat je niet los.
Pieker me suf: “Wannéér dan?”, “Hóe?” en “Wélke website dan??”.
Ga ervan uit dat het een man is. Of is dat nu juist één van die vastgeroeste vooroordelen waarop ik mezelf niet wil betrappen?

Ok, hier gaat het om.
Deze mail ontving ik enkele dagen geleden (om veiligheidsredenen wat geknipt en geplakt en hier gebruik gemaakt van een ‘Prt scrn’ afbeelding):

En dat is niet alles! Het gaat véél verder! Grensoverschrijdend!
Dit gaat over MIJ!! En over mijn intiemste momenten!!… Met mezélf!!…
In bééld!! De kijker meegenomen naar plekken waar zelfs ík niet altijd zicht op heb!!
In een tweeluik! Hoe creatief is dat? Links ik en rechts mijn ‘warmhoudertje’!
En daarvan mogen jullie állemaal meegenieten!
Zonder betaling!!

Breek me het hoofd over de beelden.
Scan in gedachten de momenten die geschikt zouden zijn voor verspreiding.
Je mag toch aannemen dat ‘mijn’ hacker het beste beeldmateriaal kiest om te delen?
Het moet een intensief klusje zijn!
Vanaf het moment dat hij ‘zicht’ heeft, gebeurt er natuurlijk niet gelijk van alles.
Er zijn avonden dat ik stil en kuis op de bank zit en tv kijk. En Rob Trip, Mathijs van Nieuwkerk of Jeroen Pauw behoren niet direct tot mijn lijst van woest erotische types.
Lichte bewondering voor zijn maandenlange (…) research teneinde poses en sfeer vast te leggen in unieke beelden.

Bijvoorbeeld de ’toch leuker met z’n 2′
of de ‘met losse handjes’
wellicht de ‘zelf-bef’
of mijn ‘orgastisch zweefmoment’

Maar natuurlijk wordt mijn dagdroom wreed verstoord:

1000 euro …
Ok, aan Bobbi Eden kan ik niet tippen, maar één rug??

En hop, zonder overgang naar het zakelijke gedeelte!
De voorwaarden liggen op tafel!
En als ik niet betaal, aangifte doe of probeer het bericht te delen ga ik onmiddellijk viral!!!… Eindelijk!!
— om te voorkomen dat iemand de afkoopsom wil betalen om mij te beschermen, heb ik het bitcoin adres onherkenbaar gemaakt —

En dan het venijnige slot:

Ok, ok, duidelijk! Linksom of rechtsom: ik kom vanzelf weer aan de beurt.
En de groeten terug, mafkees!!!

Het ultimatum van 72 uren is inmiddels verstreken; nog geen reacties gehad op mijn performance, maar…

… nu tóch plakbandje op de camera van mijn laptop geplakt…

Jeanette

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!

sep 22

Nooit meer…

sep 15

Orde…


Zit in de auto op de parkeerplaats van het ziekenhuis en zoek in m’n tas. Heb ik alles?
Alle zooi die nodig is, behoort niet tot mijn vaste p.u. Verwijsbrief, verzekeringspas, brief opticien, vel stickers met gegevens (overbodig tenzij ze thuis liggen), een id bewijs en genoeg muntjes voor de parkeerautomaat.
— een aantal keren eerder kon ik zo naar ‘buiten’ rijden zonder kaartje. Ons bint zuunig én blond, dus eerstvolgende keer kaartje niet in de betaalautomaat gestopt. Slagboom ging niet open. Moest achteruit rijden (en mijn achterliggers ook), terug de parkeerplaats op, terug het ziekenhuis in. Kaartje in de betaalautomaat, betalen, terug naar de auto, opnieuw naar de slagboom en… zonder kaartje naar ‘buiten’!! Not amused!! —

Zit in de wachtkamer en zoek in mijn tas. Heb ik alles?
Probeer wat ik nodig heb een beetje te ordenen in één (van de vele) vakjes in mijn tas. Waar zit de parkeerkaart? Graaf tussen de rotzooi en kom van alles tegen, behalve het kaartje. Voorzichtig kiep ik mijn tas ondersteboven op de tafel; de snelste manier. Rommel door zakdoeken, supermarktbonnen, briefjes en brieven, lippenstiften (5), lipgloss (2), strippen Paracetamol (3), tandenstokers (nu wél), lege snoeppapiertjes, 3 tegoedbonnen van 50 eurocent voor de plee bij het tankstation en nog wat onbeduidende troep.
Waar ik bang voor was gebeurt — self fullfilling prophecy — De deur zwaait open en ik hoor mijn naam. Met één armbeweging alles terug in de tas en naar binnen.

Loop door de gangen van het ziekenhuis en zoek in mijn tas.
De chaos aldaar nog even groot; alles ging digitaal. Mijn inziens volstaat dus een id-kaart en zou mijn tas aanmerkelijk minder vervuilen!! Ik zoek mijn parkeerkaart. Vertraag mijn tempo en probeer, al rondwoelend in mijn tas, een kaartjevorm te lokaliseren. Wát ik aan kaartjes opwoel heeft een andere functie. Plots weet ik het (weer)! Had het parkeerkaartje in mijn broekzak gedaan, bewust; zonder zoeken onder handbereik…
Betaal braaf en huppel naar buiten.
Alwaar ik in mijn tas op zoek ga naar mijn autosleutels…

In de auto kijk ik mezelf aan in de binnenspiegel. In gedachten ga ik terug, járen terug.
Op stap met mijn moeder ‘op leeftijd’. Me opwindend over de zich herhalende zoektocht in haar handtas naar de sleutels van haar huis.
Een handtas, vrijwel leeg; op de sleutels van haar huis na…

Jeanette

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!

sep 08

Hebbe… dingetje


Net een vriend aan de telefoon. Vertel over een via internet gekocht en absoluut onmisbaar apparaatje. Om mijn (koop)dwaling te verbloemen, ga ik los over belachelijke milieubelastende verpakkingen en belabberde, ontoereikende handleidingen.
Hij ‘dropt’ voorzichtig dat (euh…) leeftijd misschien ook een rol speelt in het niet meer zo soepel omgaan met de nieuwste technieken??…
Het is een schat, maar ik heb opgehangen.

Helaas te laat; ik blijf (midlife-waardig) mokken.
Zien doet bestellen en met een druk op de knop vliegt de inhoud van je winkelmandje naar je toe — spijtoptanten rest een ontmoedigende retourprocedure — De volgende dag overrompelt de pakketdienst je met wéér een ‘onontbeerlijk’ hebbedingetje.

Het uitpakken is een uitdaging als de fysiekjes niet op volle kracht meewerken. Maar met schaar, mes en een gezonde dosis withete woede ga ik het dikke, onverwoestbare karton te lijf en klaar de klus binnen afzienbare tijd. Na nog wat lagen beschermend folie zie ik eindelijk, vele malen kleiner dan de verpakking deed vermoeden, het bestelde en onontbeerlijke(?) kleinood. Niet veel groter dan mijn hand. Met eronder een grote plastic zak met heel veel drukwerk.

De zak bevat acht boekwerkjes (de gebruiksaanwijzing in acht talen) en een kleinere plastic zak met een heel groot stuk opgevouwen papier. Daarop staan in acht talen de garantievoorwaarden. Elke taal in een kadertje waarbij een schaartje staat afgebeeld. — uitknippen en zorgvuldig bewaren bij alle andere (doorgaans onvindbare of alláng verlopen) garantiebewijzen — Snakkend naar een werkend apparaatje, gaan er zeven boekjes bij het oud papier en nestel ik me met de Nederlandse gebruiksaanwijzing op de bank.

Mits in Nederland geproduceerd, is de gebruiksaanwijzing een vertaling.
En voor acht gebruiksaanwijzingen, zijn geen zeven vertalers ingehuurd.
Met ‘Google Translate’ komen ze een heel eind: het omzetten van woorden van de ene naar de andere taal, zonder grammaticale samenhang.
Het omzetten van de vertaling naar begrijpelijke aanwijzingen kost mij een paar uurtjes; mét borrel aanzienlijk korter!

Inmiddels is het hebbedingetje al een halve dag in huis, maar nog geen spráke van een werkend hebbedingetje…
De vertaling van begrijpelijke aanwijzingen naar knopjes, puntjes, schuifjes of schermpjes vergt geduld…, aandacht…, rust…, toewijding… en enig (technisch?) inzicht.
Mijn snel opvlammende, onvervalste midlife-drift schreeuwt om actie: het hebbedingetje tegen de muur smijten en in 1000 stukken uiteen zien vallen!!

En mijn laatste beetje trots voorkomt dat ik mijn hebbedingetje met gebruiksaanwijzing al snikkend van onmacht aan Y overhandig. Dat ‘snikkend’, dát gaat te ver.
Want wat ik werkelijk wil is het kutding bij Y neerleggen en gewoon beheerst en zelfverzekerd zeggen: “Zorg jij even dat dit het straks doet?? Ik moet nu gaan koken; heb een lekker recept!” Waarmee ik mezelf óók nog een armoedig alibi verschaf voor mijn falen. Hoe diep kun je zinken??

Gelukkig reageert hij — des mans — op hetzelfde niveau. Al watertandend gaat hij verwoed aan de slag met míjn musthave!!

Jeanette

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!

sep 01

Drankmisbruik


Zingend roer ik in pannen, temper vlammen, voeg vleugen toe, snuif en proef. In mijn hoofd is de creatie van de dag exquise, dus sterwaardig.
Buig mij over de saus; uiteraard homemade, met uitsluitend verantwoorde ingrediënten.
Ik werp een blik op het recept — voor de try-out vertrouw ik op anderen —

“Breng de rode wijn met de gesnipperde sjalot, de peperkorrels, verse tijm en laurier aan de kook en laat tot de helft inkoken” vertelt een culinair genie mij. In gedachten scan ik mijn voorraden en weet dat ik moet sjoemelen met het ‘verse’ van de tijm en laurier; gedroogd is de enige optie. Voor mijn tafelgasten alleszins acceptabel en waarschijnlijk onopgemerkt.

Ik duik in mijn voorraad ‘rode wijn van twijfelachtige oorsprong’ — en dus voor koken zeer geschikt —
Tot mijn schrik ontdek ik dat wát er nog ligt ‘dubieus wit’ is en derhalve onbruikbaar.
“Shit, shit, shít!!”, brom ik. Rode wijn is niet te vervangen door enig ander vocht; het ontbreken betekent een streep door de geplande saus!!

Ik ga op zoek. Ik duik in het ‘geheime’ drankenkastje: “Te openen in geval van nood”.
Wel, dit is een noodgeval! Yes!! Zoektocht beloond!! Helemaal achterin staat een fles rood te verstoffen! Triomfantelijk haal ik de fles naar voren en huppel naar de keuken.
Een eerste, licht knagende twijfel bekruipt mij als ik het etiket zie: 1998
Hij is ‘gepast’ stoffig maar ziet er ‘rijk’ uit…
Te oude wijn kán de smaak van de saus verzieken. Eén manier om daar achter te komen: proeven.

Zonder aarzeling ontkurk ik de fles (toen nog geen draaidoppen). Hij rúikt al niet onprettig. Schenk voorzichtig een bodempje in en nip…
De snelgroeiende twijfel in mijn onderbewuste wordt bevestigd: hij is echt héérlijk!!
“Voeg ik nu een deel van onze oudedagsvoorziening toe aan één of andere kutsaus?”, vraag ik mezelf af. Ik wil het niet weten, ik wil eten, én lekker eten!
“WTF”, fluister ik mezelf toe en giet de benodigde wijn in de pan.

Het kwaad was al geschied toen ik de fles rücksichtslos ontkurkte; een weg terug is er niet.
Ik vertel het niet verder en ga ook niet lopen pronken met een overheerlijk glas rode wijn, waar we dan wellicht sámen nog uitgebreid van hadden kunnen genieten…
Nee, ik schenk mezelf nog een (redelijk) ‘ondersteuninkje’ in en zet de fles weg.
Uit het oog, uit het (steeds meer bezwaarde) hart!

Enige tijd later biecht ik in gezelschap heel luchtig mijn ‘drankmisbruik’ op.
Via internet komen we erachter dat we er geen maanden van hadden kunnen leven, maar dat hij zéker meer tijd, respect en liefdevolle aandacht had verdiend!

Jeanette

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!

aug 25

Popje

 
Fair, onze hond, legt buiten voorraden aan. Voor mogelijke hongerwinters, maar voorál om niet te hoeven delen met welke viervoetige onverlaat ook!
Vooral ‘kauwbotten’ (gedroogde runderhuid; herkomst dubieus en bewerking nóg schimmiger) behoeven ‘rijptijd’.
Het is een ritueel. Het is een komisch ritueel. Een lust om naar te kijken.
Mijn aanwezigheid is absoluut ongewenst — stel dat ík de buit opgraaf —
Als inmiddels geoefend paparazzo, ben ik soms getuige en geniet stiekem!

Zich onbespied wanend zoekt ze een perfecte plek; vaak in de plantenborder. Gezien mijn rol als onzichtbare toeschouwer, onthoud ik mij tandenknarsend van commentaar…
Ze graaft een ondiep gat en vleit haar ‘bot’ in het holletje.
Pas dan begint het echte werk: het toedekken tot onvindbare, reukloze voorraadkamer!!
Een vaardigheid die ze tot kunst heeft verheven en waarvoor ze uitsluitend haar neus gebruikt.

Zo ontstaat over meerdere maanden een aanzienlijk botten-hof. En een hof behoeft onderhoud! Dus worden, na enkele weken, alle botten opgegraven en op mate van verrotting gekeurd. Voldoende ‘ontbonden’ (lees: vies, zwart en flubberend) betekent gelijk opeten.
Botten in minder ver gevorderde stadia van viezigheid opnieuw begraven; echter nóóit in hetzelfde gat!!

Ze beheert haar voorraden (en de tuin) uitstekend, onze Fair!
Soms doet zich echter een onverwacht probleem voor. Ditmaal is het ‘Popje’.
Ik viel op Popje en kocht haar als onverwoestbaar(…) speeltje; aanvulling op de niet onaanzienlijke partij speeltjes die er al ligt…

Popje is stoer, Popje is sterk, ziet er kek uit en Fair wacht ongeduldig met donkere oogjes tot ik Popje heb ontdaan van alle labels met waarschuwingen.
Popje gaat mee de tuin in en wordt onmiddellijk ontdaan van alle vulling. Nu zijn hoofd en lijf van Popje net zo plat als haar armpjes en beentjes.

Vervolgens is Popje een probleem; wat te doen met een plat popje wat te sterk is om te vierendelen en zonder enige inhoud.
Fair twijfelt geen moment en bombardeert Popje tot prooi die begraven moet worden ter ontbinding. Met overgave wordt Popje ter grave gedragen en liefdevol toegedekt om in alle rust tot een volgend stadium van rotting te komen.

Na enkele weken wordt Popje opgegraven en beoordeeld. Popje blijft een probleem.
Ze heeft een ingegroeide plantenwortel en is ernstig vervuild, maar de conditie van haar lijfje is onveranderd! Schoorvoetend biedt Fair mij Popje aan. Misschien kan ik het gebrek aan ontbinding verklaren.

Ik stel Popje bloot aan een ferme douche en verlos haar van de natuurlijke aanwas op haar hoofd. Ze staart mij dankbaar aan met haar ene oog.
Mijn inzet wordt gewaardeerd en Popje blijft bovengronds.
Met Fair’s vrienden Bo en Romke is Popje zelfs inzet van ruig spel en verliest daarbij een armpje. Volledig teruggebracht tot waar ze voor bedoeld is: speeltje.
Fair, plots tuttig teefje, blijft ambivalent; Popje hangend in de bek van één van haar vrienden levert toch een woest opgetrokken lip op.

Maar de hoop dat Popje de metamorfose tot eetbare smurrie gaat doormaken, heeft ze inmiddels wel opgegeven.

Jeanette

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!

aug 11

Zomerzzzzz


Gelukkig nog een paar daagjes met zomerzzzze temperaturen verwacht; opdat mijn blog vandaag geen mosterd na de maaltijd is…
Nee, niet over de zoveelste heuse hittegolf, de droogte, hitte-protocollen, dorre tuinen, dreigende watertekorten, lullige straaltjes uit kraan en douche, droogvallende rivierbeddingen, scheepvaartproblemen, oprukkend zilt water, de teloorgang van onze planeet, nijpende tekorten aan veevoer, zielig vee zonder schaduw, kinderen en honden achtergelaten in snikhete auto’s, naar adem en water snakkende bejaarden en andere risicogroepen en het EINDELOZE (mede)delen van een nieuw record in het aantal graden Celcius boven nul, enzovoorts, enzovoorts!!

Vandaag heb ik het over de mug.

Ze hebben me gevonden. Me too! Schijnbaar is tijdens mijn midlife mijn aantrekkelijkheid toegenomen; voorheen ging ik vrijwel ongeschonden door de avond en nacht.
Nu moet ik reeds vóór de duisternis mijn maatregelen nemen. Probeer mijn eigen protocol op te stellen (tips zijn welkom!) Ik begin met het mugvrij maken van de slaapruimte — Y is niet (meer) aantrekkelijk, dus verzaakt als jachtmaatje — Ik speur plafond, muren, deuren en gordijnen af en maak korte metten met wat er zit aan vliegend gespuis. Voorts spray ik her en der een anti-mug-luchtje op lijf en leden. Tevreden plof ik in bed.

M’n ogen nog maar net dicht, of ik hoor het naderende, fel zoemende geluid van de vampier!
Al langs-scherend voert ze (alleen de zij’s steken) enkele verkenningsvluchten uit.
Ik maai wild om me heen, in de hoop haar frontaal te blokken en de aanvalsvlucht definitief te beëindigen. Helaas zijn deze ongecontroleerde bewegingen in het donker nooit succesvol gebleken. Elke nacht opnieuw beloof ik mezelf mórgen een klamboe te kopen, maar de angst voor verdubbeling van het aantal vapeurkes (9-12-’17) in zo’n tentje houd me tegen.

Eindelijk is het stil. Verkenningsvluchten gestaakt. Ik val in slaap, de nacht inmiddels ver gevorderd. In mijn remslaap realiseer ik me dat ik ben gestoken. Nog niet echt wakker probeer ik al schuivend met m’n voet (daar zit het) het beginnende brandje te blussen, wat het begin van de échte ellende inluidt!! Met een plotselinge felheid laait de jeuk op!
En ik móet krabben. Ik begin onder de voorkant van mijn grote teen, maar lokaliseer de rampplek uiteindelijk aan de zijkant van mijn voet.
Krab, krab, krab, kráb; het intense genot van precies krabben waar het jeukt voelt als een half orgasme. Aaaaaaaah, kreun ik zacht.
Ook dit geluksgevoel is van tijdelijke aard, weet ik uit ondervinding.

Ik doe het licht aan en smeer de getergde plek in met prrik-weg-gelei, waarvan het (placebo?) effect de ergste jeuk dooft. Bovendien leidt de hernieuwde muggenjacht die volgt ook af van mijn vreselijke misère. Ik zet m’n bril op en speur in het rond, gewapend met een handdoek die mijn bereik vergroot.
De rode vlek die achterblijft op de muur doet me geloven dat ik mijn plaaggeest heb vermoord; ze heeft slechts kort kunnen genieten van het bloederige feestmaal! Ik tol terug in bed en doe het licht uit.

Nog geen minuut later scheert haar zus fel zoemend langs; de brute moord vraagt om bloedwraak…

Jeanette

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!

aug 04

Terrashoppen


Snap het best dat mensen urenlang op het terras kunnen hangen. Voor wie het wil zien is het terras een openluchttheater. Kies een strategisch plekje en het schouwspel ontrolt zich voor je ogen; heb je voor een heerlijke cappuccino of een glas wijn een loge plaats.
Ik geniet het meest van ‘terrashoppen’. Een soort stoelendans zonder muziek, voor met name de iets-ouder-van-dag-gast. Het hoppen zelf vereist oefening, maar als kijker de volgende move voorspellen is een sport op zich.

“Hier kan het!” zegt hij tegen haar. Keurend gaat haar blik over de locatie.
“Okeee…”, zegt ze aarzelend, intussen de overige beschikbare plekken scannend. Maar voordat haar achterste de stoelzitting raakt, veert ze overeind en stevent doelgericht af op dat andere beschikbare tafeltje.
Ik gniffel wanneer tijdens deze oversteek zowel de doelplek, alsook het de net verlaten stoel wordt ingenomen door meer doortastende terrasgasten: “Opgestaan plaats vergaan, lèlèh!”

Ze blijven nog even hoppen. Vanwege te veel zon, te weinig zon, teveel wind, te weinig wind, geen parasol of juist wel, verkeerd uitzicht of aso volk aan de buurtafel. De voors en tegens per plek luidkeels gedeeld, de buren non-verbaal beoordeeld — niet minder ‘oorverdovend’ —
Gaandeweg hun zoektocht bij een passerende serveerster alvast drankjes besteld. Het doel is toch om straks, op de perfecte plek, iets te nuttigen.

Uiteindelijk strijken ze neer op de enige nog vrije plek. Met blakerende zon, geen zuchtje wind, zonder parasol, belabberd uitzicht en naast echt zúlk fout volk.
Verderop doolt de serveerster zoekend rond met een glas lauw bier en de helft van de koffie in het gratis koffieleutje op het schoteltje. Zwaaiend en wenkend proberen ze de aandacht te trekken om zo de bestelde drankjes naar hun tafel te dirigeren.
Helaas! Neergestreken in het ‘vak’ van een collega-serveerster, zien ze hun bestelling terug richting bar verdwijnen.

En als je denkt dat de rust nu weerkeert bij het pas neergeplofte stel, heb je het mis! Met arendsogen houdt zij elke beweging van andere gasten in de gaten. “Daar hebben ze hun drankje bijna op! Ik denk dat ze zo gaan afrekenen. Als ze vertrekken gaan we daar zitten!!”
Hun besluiteloosheid wordt allengs groter wanneer plotseling twéé gewilde tafels vrij komen. Vóór hun definitieve beslissing valt blijven ze angstvallig zitten; opstaan brengt risico mee. Twee tellen later zijn de kansen verkeken.

“Dit werkt niet!” bitst ze tegen haar man. “Als er nu een goeie tafel vrij komt, ga jíj er onmiddellijk zitten. En pas dán kom ik!” De opnieuw bestelde drankjes worden gebracht.
Nu kunnen ze in alle rust van hun bier en koffie genieten.
“Dáár!! Zij gaan weg! Snel, snel! Erhéén!” Manlief schiet van zijn stoel en confisqueert vol overgave de aangewezen plek! Gelukt! Hij straalt!!

Nu moet zij, met de net afgeleverde drankjes, haar hand- én de boodschappentas, al laverend de nieuwe locatie zien te bereiken. Een schier onmogelijke opgave. Ze besluit eerst de waardevolle spullen over te brengen, om dan terug te keren voor de drankjes. Terwijl ze halverwege is, loopt een overijverige ober langs het net verlaten tafeltje…
Met een boze blik over zoveel verspilling, laadt hij de koffie en het bier op zijn dienblad en spoedt zich richting keuken.

Ik geniet! Wát een stel! Mijn terrasbezoek kan niet meer stuk.
Plots realiseer ik me hoe vaak ík de hoofdrol speel in het stuk ‘Terrashoppen’…

Jeanette

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!

jul 28

Onderhoud…


Omdat ik uit vele reacties begreep dat ‘onderhoud aan midlife gerelateerde gebiedjes’ werd opgevat als onderhoud aan de Midlife Pleasures website, ga ik vandaag met de billen bloot.
Het betreft míjn gebiedjes. Het zat eraan te komen, nadat ik mijn ring aan de wilgen had gehangen. (“The lady’s of the rings” 23-12-2017)
Wil ik enigszins gecontroleerd plassen, comfortabel en geluidloos kunnen fietsen, yogaballen en (last but certainly not least ) seks hebben, is er maar één weg: het ‘spul’ moet in de steigers. Een ingreep onder de deskundige leiding van een gynaecoloog onontkoombaar.

Na uitgebreid lezen van reviews (begin er niet aan) op internet, uiteindelijk gekozen voor een (door verzekeraar betaalde) ‘prive’ kliniek.
Ervaring, nieuwste technieken, korte opnameduur en (vooral) een éénpersoons kamer gaven de doorslag. Alhoewel, daar aangekomen was mijn kamer nog niet klaar en kwam ik eerst ‘op zaal’ terecht. En dan ook een échte, ouderwetse zaal. Met acht bedden (…) tegenover de prachtigste glas in lood ramen en onder een kunstig gemetseld bogenplafond.
— ik ‘zag’ de nonnen met gesteven kappen ronddraven; streng maar met grote toewijding — Alle voorbereidingen op de operatie werden hier getroffen.
Door schatten van ‘nonnen’ in een modern jasje.
Ik was de laatste patiënt van de dag: vrijdag de 13e…!

Over de operatie zelf weinig nieuws; ik was er even niet. Het team stelde mij op mijn gemak en mijn laatste bewuste gedachte voor ik onder zeil ging was eentje van dankbaarheid; ik had niet bij bewustzijn al mijn benen in de beugels hoeven te leggen teneinde het werkgebied optimaal toegankelijk te maken.
Mijn waardigheid gerespecteerd wetend sliep ik kuis toegedekt in! Kost niets, maar is onbetaalbaar!
Nadat ik was ontwaakt in de uitslaapkamer eerst mijn lief gebeld dat alles ok was; zijn bezorgdheid over de ingreep was vele malen groter dan de mijne!
Na een doorwaakt nachtje in mijn kamer, mocht ik de volgende ochtend wegens goed (plas)gedrag naar huis.

Nu gedwongen ‘rust’! Zés weken!! Elke dag realiseer ik me hoeveel handelingen verboden zijn! Na zes weken ken ik ze waarschijnlijk allemaal!
Natuurlijk is er een ‘gebruiksaanwijzing’ voor mijn leven de komende tijd.
Onder andere: vier weken niet (zelf) autorijden of fietsen. Zes weken niet zwaar tillen, bukken of sporten en traplopen beperken.
— seks op eigen initiatief ‘in de koelkast gezet’; gezien gevoelig onderkantje éven niet —
Lichte activiteiten die na de eerste week zijn toegestaan: kleine maaltijd koken en afwassen, zittend strijken en de was opvouwen…

Zó benieuwd naar gebruiksaanwijzing in mannelijke variant (allicht na ander ingreepje…)!

Jeanette

Deel met wie je een midlife pleasure momentje gunt! Makkelijk, via onderstaande links!