mei 13

Moraalridder?

Illustratie: Pien

Telkens als ik een midlife issue aanroer, denk ik toch even aan de (steeds meer) mannen die meelezen. “Is het geen overkill aan overgangsperikelen??”
Maar zo langzamerhand realiseer ik me dat juist die issues een zeer verhelderend beeld geven voor hen die de vrouwelijke midlife besognes moeten dulden en daar alle begrip voor dienen op te brengen! Inzicht is het halve werk, dus meelezen wordt ten zeerste aangeraden! Overigens, met berustende verdraagzaamheid kom je ook ver! Soms zijn er echter situaties waarin zelfs de diehard het hoofd moeten buigen en er slechts één weg is: vluchten!! De kroeg is meest voor de hand liggend, maar gelaafd thuiskomen brengt risico’s mee! Vissen is veiliger!

Er zijn vele luimen die (al dan niet terecht) worden toegeschreven aan de overgang. In het verleden hebben vele, overwegend mannelijke onderzoekers zich uitgeleefd in het omschrijven van de kwade luimen en grillen bij vooral vrouwen vanaf zekere leeftijd.
Over één van die kwade luimen kan ik, als ervaringsdeskundige, heel kort zijn:
kort lontje!
Redelijk onverstoorbaar kon ik jarenlang bogen op een zeer veilig ontstekingsmechanisme. Slechts sporadisch kwam het tot een korte, maar felle ontploffing. Net als veel andere zaken is nu ook mijn lontje aan slijtage onderhevig! Vele goedbedoelde adviezen om het tij tijdig te keren stranden; een enkele vonk is voldoende voor een eruptie aan woede-uitingen!

Dan waag ik me aan iets wat een ware vonkenregen veroorzaakt: stoppen met roken!! Het vergt sowieso al de nodige voorbereiding, zoals vele eerdere en mislukte stoppogingen. Tal van hulpmiddelen en therapieën bleken niet opgewassen tegen mijn innige vriendschap met het pafke. Mijn ‘mindset’ teveel gericht op bevrediging in plaats van onthouding. Maar door de jaren heen bleef het knagen. Dus besluit ik in de meest woelige periode van mijn midlife te stoppen! Vraag me nu constant af wat ik heb gedaan om deze vorm van kastijding te verdienen? En mijn omgeving? Die arme zielen, ook dubbel getroffen! In een constante staat van midlife-agitatie zwiep ik naar de uitersten van mijn stemmingen; intussen veelal onschuldige slachtoffers neermaaiend.
Máár… ik trotseer elke behoefte tot roken!

En de moraal?
Voor wie nog niet midlifegerechtigd is, maar net als de mannen meeleest ter lering en (vooral) vermaak, een dringend advies: van welke verslaving je ook af wilt — roken, drinken, snuiven, spuiten, slikken, gokken, gamen, swingen —
Koester je gemoedsrust en die van je liefsten en kies je moment…

Jeanette

Volg/like Midlife Pleasures nu ook op facebook
Deel dit verhaal makkelijk met anderen via onderstaande links

mei 05

Vrijheid

Vrijheid

Het begrip
niet te duiden
in één woord

Vrijheid
in al haar vormen
zo gewoon voor velen

Onbewust beleven
onbekend
tot het ontbreken

Een recht of privilege
gegeven
Door wie? Aan wie?

Bestaat zij slechts
bij weten
wat ónvrijheid is

Wie verstaat de kunst
door te geven
wat niet vanzelfsprekend blijkt

Abstract in vele facetten
maar vaak
tastbaar levenslang

Of is het enkel onze geest
die waarheid geeft
aan vrijheid of aan dwang

Jeanette

apr 29

Wel even een issue…

Zit hier momenteel erg in de midlife issues; had deze week alles te maken met de 50ste verjaardag van WA. In mijn beleving was ik in jaren nooit écht veel ouder. En ineens wordt ie nog maar vijftig!
Om de sfeer op mijn blog open en luchtig houden, laat ik mijn leeftijd altijd maar even in het midden, maar zo langzamerhand vind ik de Abrahams en Sarahs wel soort van …….. jong! Net niet meer speels en onbezonnen, maar vaak wat (levens)wijzer, waarbij ik me afvraag of ik dat op die leeftijd ook al was! – realiseer me ineens dat ik me dat op elke leeftijd al afvroeg –
Ja, het was wel even een issue…

WA’s kroonjaar natuurlijk breed uitgemeten in de media. Vond het interview leuk; ook koningsschap nieuwe stijl. Hoe spontaan dit gesprek van man tot man ook was, ik blijf me afvragen in welk keurslijf het plaatsvond. Vervolgens “‘Het huis van de Koning’; van 1967 naar nu”! In vogelvlucht door het leven van de nieuwe vijftigers. Blij verheugd ging ik er voor zitten. Een sentimental journey door mijn jeugdjaren!! Gaandeweg het programma miste ik meer en meer de aansluiting. Eerst nog onnozel denkend dat de onderwerpen misschien net niet in mijn interessesfeer lagen, dan keihard geconfronteerd met de realiteit dat ik alles beleefde in een andere leeftijdsfase!
Ja, het was wel even een issue…

Dan Koningsdag. Gewapend met m’n smartphone zit ik voor de buis; zonder de hotline met m’n zus weet ik nooit wie wie is. En dankzij wifi speur ik moeiteloos sappige achtergrondinfo op. Hoe multimedia! Of we nu helemaal zijn afgestapt van Koninginnedag ‘old style’ weet ik niet, maar Koningsdag is toch aanmerkelijk minder koekhappen en (pre)historische ambachten. Het rondhollen van act naar act tussen menigten oranjefreaks is uniek en gelukkig gehandhaafd!! Het aantal handen wat wordt geschud neemt toe en selfs selfies met de Oranjes zijn hot. De lossere sfeer doet Latin invloeden vermoeden; ook daarom vind ik Maxima een zegen voor ons koningshuis!
En ……. Koningsdag is van alle leeftijden!!

Hoewel ook ik nog tot de roaring fifties behoor, voel ik de ‘verkeerde kant van de streep’ naderen. Een kloofje wat niets te maken heeft met generaties, maar alles met de snelheid van alle ontwikkelingen: even indutten en je mist je aansluiting bij het jonge grut!!

Jeanette

Volg/like Midlife Pleasures nu ook op facebook
Deel dit verhaal makkelijk met anderen via onderstaande links

apr 22

Patroon


Je hebt van die eigenaardigheidjes die zich in de loop van de jaren steeds sterker manifesteren! Was de impact eerst nog gering en in wezen te verwaarlozen, gaandeweg de tijd vormen ze een vast patroon. Wat je gek genoeg ook nog mist als het er even niet is! Het gevaar van patronen is dat ze ingesleten raken; als stenen trappen na eeuwenlang gebruik. Het pad wat ze volgen wordt steeds dieper en daarmee het patroon grimmig rechtlijniger. Had ik zijn eigenaardigheidje maar getackeld toen het nog iets eigens en aardigs had. Toen was afleiding en zachte, verholen dwang nog voldoende om de loop te beïnvloeden. Nu vereist het een directe confrontatie en is de afloop alleszins onvoorspelbaar.

Het patroon is niet autonoom, niet eigenmachtig; het vindt zijn oorsprong in de geest van de bestuurder – de patroonheilige – En deze zelfverkozen status wordt door hem met verve verdedigd! Het loslaten van het patroon leidt immers op z’n minst tot gezichtsverlies, rouw, troonsafstand, fantoompijn.
Dit alles valt echter in het niet bij de immense leegte die het ontberen met zich meebrengt. Alle houvast verbrokkeld tot niets. Geen pil biedt soelaas, geen schouder troost, geen bacchanaal keert het ontij. Dit is eenzaam lijden in de meest primitieve zin! Dus verheft hij het patroon tot onaantastbaar recht.
Ik zou dit recht per decreet moeten kunnen opheffen om bloedvergieten te voorkomen. Me richten op herstel van rust, wederzijds vertrouwen en respect.

Teneinde inzicht te krijgen in deze broeierige strijd, verdiep ik mij in onderliggende oorzaken. De uitkomst blijkt confronterend! Ik kan mijn eigen (minieme..) rol niet ontkennen; heb zijn kleine eigenaardigheidje gedachteloos aangewakkerd tot mateloos irritante gewoonte! Slaafs volgend in traditionele rolverdeling, onschuldig onachtzaam op heimelijke machtsovername en krachteloos meegaand in de ontkenning als het ter sprake kwam. En dan die huichelachtige zorg voor de inwendige mens, teneinde een vlucht-momentje te creëren. Glimlachen op de juiste momenten, misschien wel om de ander.
Maar bovenal mijn stille chagrijn – lijdzaam (toe)kijken, gespeend van elke keus–

Is het zijn hebbedingetje? Een onontbeerlijk alternatiefje voor een snelle bak of huppelkut? Of is het oerdrift de macht letterlijk in handen te nemen, al is het maar op afstand?

Ik reken ermee af: het komende jaar is het míjn afstandsbediening!!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

apr 15

Tergend…

Illustratie: Theo Onnes

Illustratie: Theo Onnes

Boer zoekt vrouw druipt verder. Kwestie van rekken en d’r bijblijven!
De keuzemomenten worden handig uitgesmeerd over drie afleveringen. Dat is 1.66666 dramatisch hoogtepunt per aflevering!!!
Daar zit je dan drie opeenvolgende weken de hele rit van bijna een uur voor uit! En als die assertieve boerzoeksters je dan ook nog de keuze van de boer door de neus boren, blijf ik achter met een kater. “Wie zóu ie nou hebben gekozen als zij ‘m niet voor was geweest?????” Dat blijft de vraag. Zeg maar gerust het ultieme boer-zoekt-vrouw- trauma. Zonder enige nazorg!
Duizenden gedesillusioneerde fans worstelen zich naar het ‘Tripje van Overblijvers’!

Herman ‘mocht’ al! Die had ook als eerste én zelf zijn keuzes gemaakt. Met Herman heb ik weer aan ander probleem. Hij blijft bij mij niet ‘hangen’! Ik probeer echt op te letten hoor, hoe onaangeboorde gevoelens zich manifesteren. Wacht op de momenten van ongekende emoties, die als bliksemschichten naar de oppervlakte komen en geladen hun uitweg zoeken in intense beroering waar de vonken vanaf spatten! Woorden gesmoord door brandende lippen!
Tevergeefs! Bloeiende liefdesbogen over bankjes voor twee, hand in hand de omgeving aanschouwend, doen mij belanden in een gedateerde film.

Marc wil nog wel een paar dagen mango’s plukken met Annekim. Uiteindelijk zou ik (naast zijn vreemde gevoel voor humor) zéker zijn afgeknapt op de heimelijke blik waarmee hij zich ervan vergewist dat Anke niet toevallig door het raam kijkt en geconfronteerd wordt met deze vorm van overspel! Ga ervoor of blijf alléén mango’s plukken.
Anke, zich door haar powernapje van geen kwaad bewust, wordt wreed gewekt door het duo. Annekim doet het voorwoord en Marc maakt slinks gebruik van Anke’s confusie na een uurtje slaap – arme Anke, ze woonde er al –
En oei (nog even…), die hebberige blik waarmee hij Yvon sommeert op te rotten, om zich eindelijk in alle privacy op Annekim te storten, onder toeziend oog van crew en camera’s,

Dan Olke! Die vouwt zich als mensgekleurde hulk om halfwattje Alberdien, na haar bekentenis dat het ‘bedrijfsafval’, in de vorm van afgekeurde kalfjes, haar tot emotioneel wrak zou maken. In de overweldigende omarming van ‘háár vent’ laat ze haar tranen de vrije loop. Ook Olke schiet vol. Dat deze vorm van ‘krûpen’ uniek is voor beiden, blijkt later wanneer Olke zich houterig aan Sandra vastklampt. Nog niet hersteld van haar blokkade als gevolg van Olke’s ‘grote stappen, snel thuis’ strategie, kan ze zich onmogelijk ontworstelen aan zijn onhandige hulkgreep. Overgeleverd aan het boer-zoekt-vrouw-trauma (met nazorg) straalt haar hele houding NEE uit, terwijl ze bedeesd ja zegt op zijn uitnodiging voor het tripje.

De pastoor heeft Riks keuze bepaald middels prayers and hugs.
Marit mag blijven nadat Eline is afgeserveerd omdat haar heidense instelling een gevaar is voor tere kinderzielen. “Je moet één lijn volgen!” – mijn lijn – Riks ligt er niet wakker van.
En dat gevoel?? Dat moet nog even komen… dus!
David worstelt met een heel ander probleem. Waarom geen twee voor de prijs van één?? Polygamie blijkt plots een verrijkende toevoeging aan het moderne leven in Roemenië!

Er ligt nog 1.66666 keuzemoment in het verschiet en het lijkt een echte te worden!! Ik neem het kabbelende geneuzel van de tripjes op de koop toe voor dit ultieme BZV moment!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

apr 08

Juh!!

Als er nou íets een midlife issue is dan is het ‘juh’!! Jongeren jijen en jouen erop los alsof je met al dat grut hebt afgesproken elkaar alsjuhblieft te tutoyeren!
‘U’ heeft niets te maken met respect; alles met beleefdheid.
Als ik eens even níet uitkijk krijg ik: “Kun je niet uitkijken! Je hebt toch ogen?” naar m’n hoofd geslingerd door zo’n opgeschoten puber. Soms nog niet eens ‘opgeschoten’; snotneusjes én nog niet droog achter de oren! Ik krijg er wurgneigingen van!

Ik bel de helpdesk voor een computerprobleem. Digibeet, maar in het land der blinden is éénoog koning, dus de royale voorsprong op mijn iets oudere collega’s maakt mij tot systeembeheerder eerste klas.
“Goedemorgen met Julius, waarmee kan ik je helpen?” – En ja hoor, ‘Julius’ is hot als naam in de jaren 90, dus een snel rekensommetje schat Julius eind twintig. En zijn zussen heten Féline en Valeríe –
“Goedemorgen, je spreekt met Jeanette Alshetware!”… FOUT!!!!
Misschien komt snotneus Julius tot inkeer als ik mezelf voorstel met mevróuw Alshetware, lady of the house?? Gezien de aard van de problemen, negeer ik het gejij, maar het blijft onderhuids broeien.

Rekening van je telefoon? Geen enkele mogelijkheid tot correctie, want facturen komen digitaal: “Hier is JE factuur!” Popiejopie zat vooraan bij het opstellen van de klantenbrieven.
En Ikea heeft UUberhaupt geschrapt. Zweden is allang geleden afgestapt van het ‘ni’. Misschien dat Ikea naast alles-voor-een-betaalbare-inrichting, ook het jouen en jijen naar Nederland bracht.
Ik lét erop, wácht erop en wapen mezelf tegen de volgende ‘juh’!
Als donderslag bij heldere hemel hoor ik heel bescheiden ‘U’. Het bestáát nog!!! Ik bejubel de opvoeders en geef in gedachten het kind een aai over z’n bol!

Het is een wreveltje, ik geef het toe. De onbuigzaamheid van het ouder worden doet zich gelden. En natuurlijk mijn opvoeding. Die stamt uit de tijd dat ‘ouderen’ (vanaf 20!!) met U werden aangesproken en altijd gelijk hadden.
Dat gelijk heb ik altijd ter discussie gesteld, maar ik klamp me nu plots vast aan het ‘U’. Ok, mag ook een kleine u zijn. Maar het grootste debacle is natuurlijk het bewustzijn achter de ergernis: ben oud genoeg om U te zijn!!!!
En niet oud zoals ‘oud’ in mijn jeugd werd gekwalificeerd. Nee, mijn oud stamt uit de tijd van Jan, Hendrik of Pieter en hun zusjes Johanna, Geertruida en Theodora!

Ach, zeiken doet zo goed! Ik zeik m’n winterdip eenvoudig weg!
En dan breekt de zon volop door op Midlife Pleasures!!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

apr 01

Klerekastblues

Rokjesdag gonst! Zo’n uitgeperst fenomeentje waar ik an sich niks mee heb. Datum niet vastgesteld, maar twee maartse dagen 16° plus en een optimistische weerman, doen massaal witte staken onder rokjes uitsteken.

Ook mannenstaakjes!

Ook mannenstaakjes!

De invloed van rokjesdag op mijn gemoedsrust is van heel andere orde! Niet de behoefte blootbenig te paraderen, maar het naderend afscheid van mijn winterkloffie is onrustbarend! Ik lééf in spijkerbroek en wijde trui, tegenwoordig gecompleteerd met forse wandelschoenen vanwege de eveneens forse steunzolen!

De zon laat zich grijnzend steeds meer zien en de temperatuur stijgt. Ik koester nog die enkele dag waarop een gure wind waait, maar bij vertoon in het openbaar voel ik me beschamend overdressed! Er zit niks anders op; ik moet m’n klerekast in! De chaos is er groot. Krijg de praktische scheiding tussen zomer- en winterkleding maar niet doorgevoerd. De overige seizoenen gooien roet in het eten. Halfslachtigheid en voorkeuren leiden tot een klerezooitje. Even voel ik de neiging een compleet nieuwe voorjaarsoutfit aan te schaffen. Maar schemerende prijskaartjes hier en daar van ongedragen en gedateerd ‘nieuw’ met de daarbij behorende schaamte weerhoudt mij ervan.

De klerekastblues slaat verpletterend toe! Worstelend tussen verwassen t-shirts en tuttige bloesjes die ik nooit draag, vind ik niet de juiste outfit voor de lente. Kom wel veel verrassende “óch ja, die had ik ook nog!” tegen.
Ineens weet ik exact wat ik mis: de basics!!! De overal-mee-te-combineren vestjes, broeken en shirts. Dusdanig afgestemd dat je met een minimum aan kleding steeds verrassend én in de passende kleuren voor de dag komt.
Het bestaat! Ik zie het regelmatig… bij anderen!
Het besef dat mijn terugkerende klerekastblues vooral een gebrek aan juiste smaak is, komt hard aan. De klerenkastzooi heeft er niets mee te maken!

Tijd voor een compromis! Het bereiken hiervan is een eenzaam en tijdrovend proces. Niet in de laatste plaats door graafwerkzaamheden! Maar bij elk goedgekeurd kledingstuk gloort de hoop op een bevredigende uitkomst!
Plots sta ik daar: lente-proof!!
Een lichte spijkerbroek – melkfleswit bedekkend en wandelschoenen rechtvaardigend –, royaal vallend t-shirt met driekwart mouw – wintervet camouflerend en okselfris –, een passende sjaal – dé overgang van col naar decolleté – en een spijkerjasje – bij gebrek aan de basic-blazer –

Mijn troost-outfit!!!
Als herboren stap ik blij de lentezon in!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

mrt 24

Perceptie

KuikenDef

Ik rij voorop in een lange rij auto’s. 100 km toegestaan, dus blijft m’n gaspedaalpoot hangen op 110. De rekensom omzeilend hoeveel 3% meetcorrectie is, heb ik voor mezelf bepaald dat dit een sociaal aanvaardbare snelheid is. De forenzen krijgen geen kamikaze neigingen en de toevallige weggebruiker gaat mee in mijn flow. Zo relaxed!
Een trucker wacht op een moment om over te steken. “Ach die ziel, aan het werk en overgeleverd aan de inschikkelijkheid van anderen!” Ik laat hem goedmoedig alle ruimte
-de rij achter mij regerend-
Hoe coulant, charmant en verdraagzaam vind ik mij!

Vrachtwagens conformeren zich overigens niet aan mijn sociale snelheid; spoedig doemt zo’n monster vóór mij op. Poot van het gas en terug naar een ‘overweeg-moment’: “Wat levert passeren mij op?”
Op hetzelfde moment breekt achter mij de pleuris los! De kamikaze-gevoeligen jagen op hun plek direct achter de 40 tonner, passerend, snijdend en bumperklevend. Ook ik word teruggedrongen in rang!
Plots zijn de rollen omgedraaid en bepaal niet ik, maar anderen mijn plaats en snelheid!

Onmiddellijk ontwaakt mijn natuurdrift en daarmee de onbedwingbare drive om mijn plek te behouden! -herkenbaar vanuit de supermarkt, wanneer een onverlaat zijn overvolle kar bij de kassa slinks voor mijn rijdende winkelmandje zet-
Alles is toegestaan!
Ik verander in een vuurvretende kenau van totale onverdraagzaamheid:
“WTF dénkt die lul wel niet!? Alsof ik niet evenveel recht heb op die meters wegdek, alsof ik als vrouw…” Het geslacht van de aanvaller is rücksichtslos bepaald. Oeroude instincten vertellen mij dat vrouwen nóóit dergelijk onverantwoord gedrag zouden vertonen!

De messen geslepen, ontwikkelt zich een grimmig oorlogje voor de beste plek achter de vrachtwagen. Dán doet de meest onverschrokken coureur van zich spreken. Het strijdgewoel ontstijgend, slingert hij zijn bolide de linker weghelft op. Plankgas scheurt hij de nono’s, forenzen én vrachtwagen voorbij. Flikkerend grootlicht, middelvingers en woeste blikken van tegenliggers negerend, neemt hij de kop over op rechts.
Enigszins beteuterd blijven wij achter en hergroeperen ons in een brave rij.

Voor mij een moment van kritische zelfreflectie: waarom stroomde de emotie van ongekende verdraagzaamheid door geest en lijf, toen de rij auto’s als ganzenkuikens achter mij aankachelde?
Zonder ‘mijn’ kuikens zou het gevoel van uiterst tolerant leiderschap ontbreken, evenals de acute omslag naar withete woede bij ongehoorzaamheid van enkele haantjes.
Rijst de vraag: therapie?? Of verhuizen naar een land met veel asfalt en weinig mensen?

Inmiddels volg ik, braaf en geheel alleen, de constant 90 rijdende 40 tonner!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

mrt 18

‘Pamperhok’

Tekening: Pien

Tekening: Pien

Als ik eenmaal over mijn weerzin tegen ‘shoppen’ ben gestapt, gloort onmiddellijk het volgende dilemma: wáár ga ik heen?? Het liefst een alles-in-één winkel, zodat ik maar één keer elektrische schuifdeuren met een tropisch-heteluchtkanon hoef te passeren. Van mij mogen ze een frisse tot ijzige poolwind laten blazen uit zo’n ding, zodat ik misschien de komende uren doorkom zonder extreme opvliegers.
Ik ben dus binnen! Nog één giga drempel te gaan voor ik in alle rust kan gaan winkelen: het voorkomen van een aanval van paskamerfobie!

Een rondje winkel vertelt mij of de paskamers aan mijn eisen voldoen.
Soms ben ik snel klaar. Wanneer een ‘paskamer’ bestaat uit drie wanden gordijn, wat je middels een rondlopende rail om je heen moet trekken, trotseer ik acuut het tropisch-heteluchtkanon naar buiten. Frisse lucht opsnuivend stel ik dankbaar het shoppen een paar weken uit. Je moet er toch niet aan denken, dat je midden in een wanhopige paspoging, een extremiteit (of erger) van de buurpasser door het gordijn voelt?? En niet kunnen vluchten vanwege je half aan- of uitgeklede staat van zijn? Náchtmerrie!!

Een paskamer moet minimaal drie vaste wanden hebben! Over een gordijn als in- en uitgang ben ik ambivalent. Het voordeel is dat je de ‘nee’s’ makkelijk in de handen van een voorkomende winkeljuffrouw kunt duwen, zacht mompelend dat je graag een maatje groter wilt. Nadeel is dat dezelfde winkeljuffrouw met een royale zwiep aan het gordijn komt vragen of het allemaal past, terwijl jij nog halverwege een kledingstuk hangt. Glurende ogen van mannen, die om één of andere duistere reden (beurs?) met hun vrouwen mee mogen shoppen, nét op mijn onbedekte gedeeltes gericht!

Maar oké, ik gedoog het gordijn; mijn eisen ten aanzien van het formaat van de pasruimte wegen zwaarder. Wanneer het gedroomde maatje zich halverwege ontpopt als keurslijf met een adembenemende surplace, moet ik mij vrijelijk in alle bochten kunnen wringen om te ontsnappen.
Om de ruimte groter te doen lijken, heeft de ontwerper zich uitgeleefd in het minimalisme: één hoekplankje (bezet door een grote bus deo of, nog erger, eau de toilette) en één haak.
Prop je bril op het plankje, wurm máximaal drie volle kleerhangers op het haakje en maak van je royale handtas en eerdere shopsels een matrasje voor je eigen kleding.

Het vereist een logistieke achtergrond om niet te verzuipen in de chaos van oud, nieuw, passend of niet-, leuk, vreselijk, blijvers en afvallers!
Te laat ontdek je dat passpiegels zich elders in de winkel bevinden en moet je de nieuwe outfit telkens completeren; je wilt je hok niet uit met ontbloot bovenlijf of ongeschoren winterstelten! Trippelend op sokken doorkruis je de winkel, telkenmale beoordeeld (kledingwaarde?) door het manvolk wat uiteindelijk met een bakje en een krant is neergestreken op de zéér comfortabele wachtbank.

Ik vraag me af waarom de paskamers altijd de sluitpost zijn?
Waarom geen ‘pamperhokken’, waarmee je voor altijd de strijd met de webshops wint?
Royaal, boudoir-like met bank, kledingstangen, plankjes, passpiegel en naar keuze water, koffie of bubbels!
En voorál, teneinde opvliegers en de daaropvolgende paskamerstress te voorkomen, een zacht, fris briesje met de geur van weidebloemen en vers hooi!

Het pamperhok zou mijn weerzin in shoppen doen verdampen; ik zou er regelmatig vertoeven. Dan nog een man, die om één of andere duistere reden met mij mee mag…

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

mrt 11

Sunny side up ….


Na het Carré-debat vliegen de tweets over het scherm, waarin de presentatrice met de grond gelijk wordt gemaakt. In het AD (een jaar gratis van een leverancier, uiteraard met de belofte van eeuwige trouw) staan tweets met dezelfde strekking als koppen bovenaan de pagina. Lekker ‘hakkuh’ vanaf je telefoon; hoe makkelijk is dat?
Hoewel ik vaak alleen de koppen lees en daarmee mijn eigen toon laat zetten, worstel ik me door het artikel. In de laatste alinea staan enkele positieve commentaren aan het adres van Diana Matroos.
Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat deze afkomstig zijn van de organisatoren van het debat ……

In dezelfde krant de ramp met de Herald of Free Enterprise herdacht.
Aan het woord één van de redders. Na 30 jaar verbaast hij zich nog steeds over de berichtgeving. Destijds en nu!
Ten tijde van de ramp vooral beelden van de berging van overleden slachtoffers. Elk journaal vermeldt nauwkeurig de nieuwe stand van het aantal doden.
Uiteindelijk blijft de teller steken: honderddrieennegentig!!
Dat elders boten en helikopters meer dan 400 overlevenden aan land brengen, komt nauwelijks aan bod en slechts summier in beeld. Het aantal overlevenden wordt zelden per nieuwsuitzending bijgesteld.

De boter op mijn hoofd is van goede kwaliteit; ook ik wil weten wat het horrorverhaal is achter de kop “Ramp eist meer dan honderd doden!”
Meer dan honderd trekt, of anders minimaal tientallen! Daarbij speelt de nationaliteit van de slachtoffers een niet geringe rol: “Het ministerie van buitenlandse zaken laat weten dat er geen Nederlanders zijn betrokken bij dit afschuwelijke drama!”
Oooooooo, verwegiestan! ‘Te weinig’ en ‘te ver’ sussen mijn compassie.
Alsof het leed van nabestaanden van één slachtoffer minder groot is en overlevenden aldaar buiten de reikwijdte van mijn medeleven vallen.
Maar misschien moet je wel keuzes maken nu voorál alle ellende van de wereld binnen luttele minuten op je bordje ligt.

Gelukkig is daar ‘Boer zoekt vrouw’!!! In kijkers het Carré-debat vele malen overtreffend!! Ik begrijp nog steeds niet wat mij het meest triggert in dit programma, maar de pleasures voeren de boventoon! En het blijft niet bij een uurtje heerlijk bankhangen en zwijmelen in de avonturen van zoekers en gezochten; het after-boer-zoekt-vrouw gebeuren is minstens zo ontspannend. Je met mede BZV-kijkers verliezen in eindeloze analyses: waar liggen de kansen en waar zullen de klappen vallen (in die volgorde!!)
Ik ben fan van Olke!! Naast het feit dat hij Fries is, robuust met een klein hart en zich niet geneert voor zijn tranen, val ik voor zijn grappige, vette accent!! Geniet nog na van zijn reactie, als hij ontdekt dat één van ‘zijn’ vrouwen vegetarisch eet: “….. vind ik wéll een beetje vervéélend! Voorál in een land als Téxas, met áll die lekkere steaks! ……. beetje moeilluk!!”.

Olke is mijn vleesgeworden ‘sunny side up’, de ‘pleasure on the cake’.
Hij mag mij zijn steaks voorzetten! Elke dag weer!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!