mrt 24

Perceptie

KuikenDef

Ik rij voorop in een lange rij auto’s. 100 km toegestaan, dus blijft m’n gaspedaalpoot hangen op 110. De rekensom omzeilend hoeveel 3% meetcorrectie is, heb ik voor mezelf bepaald dat dit een sociaal aanvaardbare snelheid is. De forenzen krijgen geen kamikaze neigingen en de toevallige weggebruiker gaat mee in mijn flow. Zo relaxed!
Een trucker wacht op een moment om over te steken. “Ach die ziel, aan het werk en overgeleverd aan de inschikkelijkheid van anderen!” Ik laat hem goedmoedig alle ruimte
-de rij achter mij regerend-
Hoe coulant, charmant en verdraagzaam vind ik mij!

Vrachtwagens conformeren zich overigens niet aan mijn sociale snelheid; spoedig doemt zo’n monster vóór mij op. Poot van het gas en terug naar een ‘overweeg-moment’: “Wat levert passeren mij op?”
Op hetzelfde moment breekt achter mij de pleuris los! De kamikaze-gevoeligen jagen op hun plek direct achter de 40 tonner, passerend, snijdend en bumperklevend. Ook ik word teruggedrongen in rang!
Plots zijn de rollen omgedraaid en bepaal niet ik, maar anderen mijn plaats en snelheid!

Onmiddellijk ontwaakt mijn natuurdrift en daarmee de onbedwingbare drive om mijn plek te behouden! -herkenbaar vanuit de supermarkt, wanneer een onverlaat zijn overvolle kar bij de kassa slinks voor mijn rijdende winkelmandje zet-
Alles is toegestaan!
Ik verander in een vuurvretende kenau van totale onverdraagzaamheid:
“WTF dénkt die lul wel niet!? Alsof ik niet evenveel recht heb op die meters wegdek, alsof ik als vrouw…” Het geslacht van de aanvaller is rücksichtslos bepaald. Oeroude instincten vertellen mij dat vrouwen nóóit dergelijk onverantwoord gedrag zouden vertonen!

De messen geslepen, ontwikkelt zich een grimmig oorlogje voor de beste plek achter de vrachtwagen. Dán doet de meest onverschrokken coureur van zich spreken. Het strijdgewoel ontstijgend, slingert hij zijn bolide de linker weghelft op. Plankgas scheurt hij de nono’s, forenzen én vrachtwagen voorbij. Flikkerend grootlicht, middelvingers en woeste blikken van tegenliggers negerend, neemt hij de kop over op rechts.
Enigszins beteuterd blijven wij achter en hergroeperen ons in een brave rij.

Voor mij een moment van kritische zelfreflectie: waarom stroomde de emotie van ongekende verdraagzaamheid door geest en lijf, toen de rij auto’s als ganzenkuikens achter mij aankachelde?
Zonder ‘mijn’ kuikens zou het gevoel van uiterst tolerant leiderschap ontbreken, evenals de acute omslag naar withete woede bij ongehoorzaamheid van enkele haantjes.
Rijst de vraag: therapie?? Of verhuizen naar een land met veel asfalt en weinig mensen?

Inmiddels volg ik, braaf en geheel alleen, de constant 90 rijdende 40 tonner!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

mrt 18

‘Pamperhok’

Tekening: Pien

Tekening: Pien

Als ik eenmaal over mijn weerzin tegen ‘shoppen’ ben gestapt, gloort onmiddellijk het volgende dilemma: wáár ga ik heen?? Het liefst een alles-in-één winkel, zodat ik maar één keer elektrische schuifdeuren met een tropisch-heteluchtkanon hoef te passeren. Van mij mogen ze een frisse tot ijzige poolwind laten blazen uit zo’n ding, zodat ik misschien de komende uren doorkom zonder extreme opvliegers.
Ik ben dus binnen! Nog één giga drempel te gaan voor ik in alle rust kan gaan winkelen: het voorkomen van een aanval van paskamerfobie!

Een rondje winkel vertelt mij of de paskamers aan mijn eisen voldoen.
Soms ben ik snel klaar. Wanneer een ‘paskamer’ bestaat uit drie wanden gordijn, wat je middels een rondlopende rail om je heen moet trekken, trotseer ik acuut het tropisch-heteluchtkanon naar buiten. Frisse lucht opsnuivend stel ik dankbaar het shoppen een paar weken uit. Je moet er toch niet aan denken, dat je midden in een wanhopige paspoging, een extremiteit (of erger) van de buurpasser door het gordijn voelt?? En niet kunnen vluchten vanwege je half aan- of uitgeklede staat van zijn? Náchtmerrie!!

Een paskamer moet minimaal drie vaste wanden hebben! Over een gordijn als in- en uitgang ben ik ambivalent. Het voordeel is dat je de ‘nee’s’ makkelijk in de handen van een voorkomende winkeljuffrouw kunt duwen, zacht mompelend dat je graag een maatje groter wilt. Nadeel is dat dezelfde winkeljuffrouw met een royale zwiep aan het gordijn komt vragen of het allemaal past, terwijl jij nog halverwege een kledingstuk hangt. Glurende ogen van mannen, die om één of andere duistere reden (beurs?) met hun vrouwen mee mogen shoppen, nét op mijn onbedekte gedeeltes gericht!

Maar oké, ik gedoog het gordijn; mijn eisen ten aanzien van het formaat van de pasruimte wegen zwaarder. Wanneer het gedroomde maatje zich halverwege ontpopt als keurslijf met een adembenemende surplace, moet ik mij vrijelijk in alle bochten kunnen wringen om te ontsnappen.
Om de ruimte groter te doen lijken, heeft de ontwerper zich uitgeleefd in het minimalisme: één hoekplankje (bezet door een grote bus deo of, nog erger, eau de toilette) en één haak.
Prop je bril op het plankje, wurm máximaal drie volle kleerhangers op het haakje en maak van je royale handtas en eerdere shopsels een matrasje voor je eigen kleding.

Het vereist een logistieke achtergrond om niet te verzuipen in de chaos van oud, nieuw, passend of niet-, leuk, vreselijk, blijvers en afvallers!
Te laat ontdek je dat passpiegels zich elders in de winkel bevinden en moet je de nieuwe outfit telkens completeren; je wilt je hok niet uit met ontbloot bovenlijf of ongeschoren winterstelten! Trippelend op sokken doorkruis je de winkel, telkenmale beoordeeld (kledingwaarde?) door het manvolk wat uiteindelijk met een bakje en een krant is neergestreken op de zéér comfortabele wachtbank.

Ik vraag me af waarom de paskamers altijd de sluitpost zijn?
Waarom geen ‘pamperhokken’, waarmee je voor altijd de strijd met de webshops wint?
Royaal, boudoir-like met bank, kledingstangen, plankjes, passpiegel en naar keuze water, koffie of bubbels!
En voorál, teneinde opvliegers en de daaropvolgende paskamerstress te voorkomen, een zacht, fris briesje met de geur van weidebloemen en vers hooi!

Het pamperhok zou mijn weerzin in shoppen doen verdampen; ik zou er regelmatig vertoeven. Dan nog een man, die om één of andere duistere reden met mij mee mag…

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

mrt 11

Sunny side up ….


Na het Carré-debat vliegen de tweets over het scherm, waarin de presentatrice met de grond gelijk wordt gemaakt. In het AD (een jaar gratis van een leverancier, uiteraard met de belofte van eeuwige trouw) staan tweets met dezelfde strekking als koppen bovenaan de pagina. Lekker ‘hakkuh’ vanaf je telefoon; hoe makkelijk is dat?
Hoewel ik vaak alleen de koppen lees en daarmee mijn eigen toon laat zetten, worstel ik me door het artikel. In de laatste alinea staan enkele positieve commentaren aan het adres van Diana Matroos.
Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat deze afkomstig zijn van de organisatoren van het debat ……

In dezelfde krant de ramp met de Herald of Free Enterprise herdacht.
Aan het woord één van de redders. Na 30 jaar verbaast hij zich nog steeds over de berichtgeving. Destijds en nu!
Ten tijde van de ramp vooral beelden van de berging van overleden slachtoffers. Elk journaal vermeldt nauwkeurig de nieuwe stand van het aantal doden.
Uiteindelijk blijft de teller steken: honderddrieennegentig!!
Dat elders boten en helikopters meer dan 400 overlevenden aan land brengen, komt nauwelijks aan bod en slechts summier in beeld. Het aantal overlevenden wordt zelden per nieuwsuitzending bijgesteld.

De boter op mijn hoofd is van goede kwaliteit; ook ik wil weten wat het horrorverhaal is achter de kop “Ramp eist meer dan honderd doden!”
Meer dan honderd trekt, of anders minimaal tientallen! Daarbij speelt de nationaliteit van de slachtoffers een niet geringe rol: “Het ministerie van buitenlandse zaken laat weten dat er geen Nederlanders zijn betrokken bij dit afschuwelijke drama!”
Oooooooo, verwegiestan! ‘Te weinig’ en ‘te ver’ sussen mijn compassie.
Alsof het leed van nabestaanden van één slachtoffer minder groot is en overlevenden aldaar buiten de reikwijdte van mijn medeleven vallen.
Maar misschien moet je wel keuzes maken nu voorál alle ellende van de wereld binnen luttele minuten op je bordje ligt.

Gelukkig is daar ‘Boer zoekt vrouw’!!! In kijkers het Carré-debat vele malen overtreffend!! Ik begrijp nog steeds niet wat mij het meest triggert in dit programma, maar de pleasures voeren de boventoon! En het blijft niet bij een uurtje heerlijk bankhangen en zwijmelen in de avonturen van zoekers en gezochten; het after-boer-zoekt-vrouw gebeuren is minstens zo ontspannend. Je met mede BZV-kijkers verliezen in eindeloze analyses: waar liggen de kansen en waar zullen de klappen vallen (in die volgorde!!)
Ik ben fan van Olke!! Naast het feit dat hij Fries is, robuust met een klein hart en zich niet geneert voor zijn tranen, val ik voor zijn grappige, vette accent!! Geniet nog na van zijn reactie, als hij ontdekt dat één van ‘zijn’ vrouwen vegetarisch eet: “….. vind ik wéll een beetje vervéélend! Voorál in een land als Téxas, met áll die lekkere steaks! ……. beetje moeilluk!!”.

Olke is mijn vleesgeworden ‘sunny side up’, de ‘pleasure on the cake’.
Hij mag mij zijn steaks voorzetten! Elke dag weer!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

mrt 04

Laissez faire

Hoe je de tuin ook inricht, in de winter doet de natuur een stapje terug en overheersen slaperige tinten bruin. Ik word helemaal blij van de eerste bloemen die het einde van de winter inluiden! Op verrassende plekken verschijnen voorjaarskleuren in onze achtertuin, die ik lange tijd koesterend de ‘laissez faire tuin’ noemde.
Mijn vrije vertaling van tuinbeheer wortelt wellicht in mijn jeugdjaren, toen de ‘Le Roy tuin’ in Heerenveen werd aangelegd. De ‘wilde tuin’ sprak tot mijn verbeelding, maar de achterliggende filosofie heb ik volledig gemist.
Noodgedwongen ben ik me de laatste tijd gaan verdiepen in mijn visie op laissez faire en de uiteindelijke resultaten van deze aanpak.

– Hoe vrolijk werd ik, toen als resultaat van jaren minimaal ingrijpen, diverse planten zich uitstekend wisten te verspreiden! Lavendel stak op de gekste plekken de kop op, net als Helleborus en Akelei. Tal van planten kozen de vrijheid zich her en der te vestigen! Er was sprake van weelderige plantengroei in licht chaotische opstelling. Trots toonde ik onze vrijgevochten tuin aan enthousiaste visite.
“En ook erg vogelvriendelijk!!”

Schamperend fietste ik langs overgecultiveerde tuinen waar elke plant als een eiland in perfect gewiede grond stond. Wat een werk en wat een beknotting van de natuur!!
Elke enthousiaste uitschieter onmiddellijk beteugeld met snoeischaar of schep. De als onkruid aangemerkte verschijningsvormen kregen geen enkele kans om hun (vaak prachtige) bloemen te tonen. Ik duidde dit als autoritaire benadering: elke uiting van eigen initiatief hardhandig neergesabeld! –

Met de jaren blijkt mijn interpretatie van laissez faire eerder het excuus om niet dagenlang snoeiend, schoffelend, plukkend en zwetend in de tuin bezig te zijn!
Minder gewenste groei- en bloeivormen eisen met dezelfde vrijheidslievende instelling als Akelei en Helleborus meer grond op. Zevenblad wordt een plaag! De koppigheid van dit plantje overtreft vele malen mijn wil tot uitbanning!
Klimplanten boren zich met oerkracht door schuttingen en muren. De uitgemergelde grond tussen tegels wordt als oase gezien door talloze grassoorten. Stekels, doorns, ondoordringbaar groen en slingerende grijpers beknotten mijn bewegingsvrijheid.

Laissez faire! Hoezeer het mij ook aanspreekt, de natuur wijst me uiterst subtiel op de verstikkende resultaten. Tijd voor een nieuwe benadering van het groen: ik ga voor coachend!!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

feb 25

Total Workout

Op het moment dat je de seks niet meer kunt meetellen als compléte workout, wordt het tijd voor wat meer solistische alternatieven. Meer gericht op spiergroepen dan op het (her)ontdekken van spots, al dan niet met ondersteunend materiaal.
Na het ontwaken sla ik m’n dekbed terug en steek m’n benen recht omhoog, waarna ik fietsende bewegingen maak. Ergens sluimert een herinnering aan mijn moeder, die haar dag op dezelfde manier begon, als oppeppertje voor de bloedsomloop, zei ze.
En werkelijk, ik beëindig de oefening door beide benen naast het bed te slingeren en in één vloeiende beweging op te staan!!
Naar de keuken in Bonfire-steps: knieën optrekken en op het hoogste punt even vasthouden: de perfecte passage op twee benen, eindigend in de piaffe.
Het redderen voor het ontbijt wordt ondersteund door de grapevine-move.

Het tandenpoetsen geeft ruimte voor squats. Tevens hersengymnastiek, want de combinatie vraagt om multitasken; voor ik het weet gaat de uitvoering van een perfecte squat ten koste van de poetsbeweging.
Al het ‘benengedoe’ kan niet voorkomen dat ik uiteindelijk pijnlijk geconfronteerd wordt met het spiegelbeeld van het gebied dat schreeuwt om bootcamp-achtige exercities: mijn buik!! Stevige, praktische lovehandles zijn verworden tot onappetijtelijke rollen, licht hangend over mijn heupbeen. Als ik alle spieren in het betreffende gebied máximaal optrek, schemeren nog ergens de originele vormen. Ik adem uit. Durf geen kwart slag te draaien uit angst dat het zijaanzicht qua breedte overeenkomt met de voluptueuze voorkant. Mijn workout strandt ter hoogte van mijn middel. Meer aandachtsgebieden kan ik nu even niet aan! Ik spring onder de douche en neem me heilig voor “Dit moet anders!”, net als gisteren, en eergisteren en eer-eergisteren.

En ik leefde nog in de zalige veronderstelling dat het stijgen der jaren mijn liefdesleven enigszins liet verstoffen, een beetje conform de statistieken.
Ik klamp me nog even wanhopig vast aan het troostende idee dat mannen graag wat ‘houvast’ willen; maar er zijn grenzen.
Strak gestroomlijnd zal het niet meer worden; ik moet mijn idealen begrenzen. En ‘lekker dikkerdje’ als het bedoelde compliment zien en niet woest verontwaardigd steigeren (in mijn eigen ontkenning van de feiten).

“Wees tevreden met wat je hebt en zeur niet over wat je mist”, zei mijn moeder zaliger.
In dit geval zou ik wel íetsje meer willen missen Mam!!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

feb 18

Midlife crisis!!


Ineens sloeg het toe! Een midlife-crisis-moment!! Want de midlife-crisis is niet de periode van je veertigste tot je tachtigste! Nee, het zijn venijnige momenten tijdens je midlife waarin gedachten met een ridicuul hoog ‘wat als’ gehalte je compleet vloeren.
Misschien in deze gevoed door de crematie van mijn ex schoonmoeder, waar velen waren uit de tijd dat ‘wat als’ nog ‘en nu?’ was! Herinneringen aan het grootse bruiloftsfeest waar twijfels (toen al) werden weggetikt door mijn biologische klok. Met als resultaat dat ik bij de uitvaart de enige échte ex ben in het rijtje aanwezige exen.

Thuisgekomen mijmer ik verder en zie ineens allemaal jong volwassenen met een keur aan vrije keuzes voor nabije – of iets verdere toekomst.
Dan slaat het toe: ik wil terug in de tijd!!
Wereldreizen maken, jaaaa!! –terwijl ik niet zo’n globetrotter ben; teveel gesteld op geplande eindbestemmingen en comfort–
Wilde party’s tot de vroege ochtend, meezwetend met de massa en beats tot in je hart!
–vroeger al een hekel aan stroboscopen en muziekvolume wat noopt tot geschreeuwde non-gesprekken–
Zelfverzekerde keuzes in studie en loopbaan met een keur aan mogelijkheden!
–sukkelend door opleidingen en baantjes, die nooit aansloten bij ‘wat ik later wilde worden’; ook vergeten wat dat was–
Al flirtend van date naar date! –verstond de kunst van verleiden niet; wachtte, onnozel verliefd, op toenadering van de ander–

Vele malen erger dan welke withete opvlieger ook, blaast de nostalgie me van de sokken! Wat valt er nog in te halen? Terug is geen optie! Was dit het dan??
Sleep ik me naar het einde van mijn midlife om er op tachtig-plus achter te komen dat ook die slapend voorbij is gegaan?? Hoe diep is het zwarte gat van een midlife-crisis??
Zijn er meer zoals ik? Kunnen we samen zwelgen in het verlies van leef-tijd??
Ik observeer de gezichten om me heen. Van jong tot oud. Verloren in het bijhouden van ‘sociale’ contacten tot voorovergebogen strompelend achter een rollator; ik zie weinig verschil. Naast verbeten chagrijnen ook stralende medemensen; zowel jong als heel oud!

Het was maar een moment! Energiek pak ik het nu weer op! Elke dag brengt een keur aan keuzes! Niet allemaal volkomen vrij, maar wél van mij!!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

feb 11

Hard …..

Illustratie: Pien

Illustratie: Pien

Leesverslaving, dus altijd een boek onder handbereik. Vooral op mijn nachtkastje; voor de rusteloze uren. Lid van de bieb, teneinde mijn verslavingskosten beheersbaar te houden. Nét voor sluitingstijd glip ik de bieb binnen wegens dreigende tekorten! Op een grote tafel liggen nieuw uitgekomen boeken. Grootste voordeel hier is een onbezoedeld uiterlijk. Daarnaast is het risico klein dat je het boek al hebt gelezen en dat pas ontdekt wanneer je, knus genesteld, bent begonnen!

Scan de boeken op tafel middels het genre-icoontje; voorkeur voor pistooltjes. Na een blinde keuze voor twee pistooltjes ga ik vreemd en pak vier voetjes!
De titel ‘Hard Life’ doet vermoeden dat een prostituee een tipje van de lakens licht en mij introduceert in de minder romantische kanten van het vak.
Thuisgekomen leg ik de vier voetjes onder aan de stapel. Pistooltjes eerst!

Eerste desillusie: titel is ‘Hard Lijf’! Niet geluisterd naar dat kleine stemmetje in de bieb, wat zei dat Engelse titels áltijd en vaak slecht worden vertaald in het Nederlands. Originele titel is ‘Hard Love’!!??
De auteur (Wild ………)is een ware die-Hard; alle titels beginnen met ‘Hard’.
Lees de flaptekst niet; gezien het tijdstip ben ik gedoemd me in ieder geval één avond aan erotische proza over te geven. Ik vrees een schaduw van ‘Fifty shades of grey’.
Met drie boeken van de serie binnen een jaar groeit mijn argwaan; gebonden ‘Bouquetreeks’ met verdiepende seks?? Als het boek ook nog is opgedragen aan ‘haar drie wondertjes’, ben ik verkocht en begin te lezen! Uiteraard in het kader van onderzoek voor mijn blog!

Betrap mezelf op snellezen; hele stukken nontekst sla ik over en richt me op andere zaken. Als bij een slechte film, waarbij je je al chips vretend naar het einde kauwt!
De eerste seks pas op pagina 25. Valt alles mee en ik vermaak me met de omschrijvingen. De positie van ledematen, hoofd, lippen en tong is nu al zo gedetailleerd dat ik de neiging heb tot ‘proefliggen’ teneinde beeld te krijgen. En zowaar, enige hoofdstukken later komt SM aan bod (how shady), compleet met zweep, dominant en onderdanig, maar zonder enge haken en budplugs; kan veilig verder lezen.
Blabla en seks wisselen elkaar af, omlijst door zakelijke intriges, verraad en duistere praktijken. Ik kauw wel door.

Wat mij wél intrigeert in de tekst is de overdadige diversiteit aan uitdrukking van lippen en ogen! Lippen zijn smachtend, eisend, Hard, wellustig, zwoel, zinderend, trillend, uitdagend of pruilend.
Voor de spiegel kom ík niet verder dan pruillippen; voor de rest verraden ze enkel mijn leeftijd en levenswijze!
Ogen spreken naast lippentaal een keur aan emoties! En veranderen daarbij in passende, diepe kleuren, meestal water of lucht gerelateerd. Alleen diepbruin blijft diepbruin; poepkleur spreekt niet tot de verbeelding!
Mijn pogingen tot verleidelijke, intense blikken stranden al op hangende oogleden en wallen. Ik geef het op.

Ongetwijfeld hebben vier voetjes een ander doel. Zou ik iets gemist hebben?

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

feb 04

Spooktocht

Illustratie: Jeanette

Illustratie: Jeanette

Uitnodiging van vrienden voor een spooktocht! Nachtblind en bang in het donker gelijk enthousiast toegezegd. Meteen daarna sloeg de twijfel toe, maar mijn lief zag het zitten, dus komaan!! Bovendien nog tijd genoeg me mentaal en fysiek voor te bereiden op een loodzware tocht door bos en veld, gevoed door een overdosis adrenaline!

Spooktochten zijn razend populair! Net als ‘escape-rooms’: je voor de lol op laten sluiten in een hok. Vervolgens als een idioot op zoek naar aanwijzingen om, voordat de claustrofobie toeslaat, het vertrek te kunnen verlaten.
Wanneer je eindelijk al trillend en zwetend de uitgang hebt gevonden, kom je tot de ontdekking dat je gewoon het volgende vertrek met nieuwe aanwijzingen binnentreedt!!
En daar betáál je dan voor!!!

Dus een tocht in het donker leek een aantrekkelijk alternatief; mogelijk genieten van natuur en frisse lucht! Een klein marktonderzoekje leerde mij, dat talloze voorgangers het festijn hadden overleefd en het merendeel zelfs had genoten!
Toch deed een verhaal over panische vrouwen (tuurlijk) die na enkele honderden meters hysterisch huilend terugkeerden naar het beginpunt, de moed weer een beenlengte zakken!

Goede voorbereiding is het halve werk; zorgvuldig stel ik mijn PU samen.
De outfit is berekend op alle weersomstandigheden, dus de 4 x 4’s (hoge Gore-Tex wandelschoenen), broek, dikke trui, ski-jack, sjaal, muts en handschoenen.
Voorraadje onderbroeken en inlegkruisjes; ongewild urineverlies kan een mogelijk gevolg zijn van hevige schrikreacties! En de Bach Rescue Spray tegen acute paniekaanvallen!!
Alle risico’s redelijk afgedekt, we kunnen op pad.

Een gids met lichtje begeleidt onze groep. De voorhoede lijkt me geen veilige plek en met risico op onverhoedse aanvallen van achteren, wil ik ook de rij niet sluiten!! Dus positioneer ik mezelf met mijn vriendin P(ien) op de een-na-laatste plek en beslis dat haar man H en mijn tarzan Y voor rugdekking zorgen. Vreemde creaturen kruisen ons pad, maar na de eerste drie levende zombies, doet een soort gewenning mijn hoop opleven: geringe kans op PTSS!

Van een heel andere orde is het pad wat we volgen! Of beter gezegd, wat we niet volgen! We doorkruisen kriskras bos en weiden en mijn nachtblindheid is de grootste nachtmerrie! Voorovergebogen naar de grond turend probeer ik elke oneffenheid voor te zijn. Pien en ik houden elkaars hand stevig vast, beurtelings een val van de ander voorkomend! Met onze vrije hand tasten we in het luchtledige om onszelf te behoeden voor ernstig oogletsel door onopgemerkte takken.
In een uiterst elegante pas de deux bewegen we ons voort als ooievaars die voorzichtig poot voor poot hoog optrekken om hun prooi niet te verstoren.

Het feit dat we voortdurend bezig zijn om heelhuids thuis te komen, draagt niet bij aan het beleven van het spookgebeuren! Een uit het water opduikende kikvorsfiguur die al snorkelend om ons heen galoppeert, heeft tot gevolg dat we de zoveelste boomstronk missen!! En als we door een pikdonker schuurtje moeten, hang ik als een aapje aan Piens arm, omdat ik nu zelfs m’n eigen voeten niet meer zie!! Ook hier gaan de noodkreten van dolende geesten aan mij voorbij.

Plots daagt het besef hoe anderen, inclusief spoken, óns beleven!! Gelijktijdig hebben we ‘beeld’ en schieten compleet in de slappe lach!
De rest van de tocht nauwelijks in staat de groep bij te houden, strompelen we al gierend van het lachen naar het eind van het parcours! Hoe héérlijk is dat!!

Tijdens de evaluatie en onder het genot van een welverdiende borrel, concluderen we dat de escape-room misschien zo slecht niet is ……..

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

jan 28

Zwevend stuk

Geregeld pruttel ik in huiselijke kring, dat ik alles achter ieders kont moet opruimen. Het wegwerken van allerlei achterblijfselen van anderen veroorzaakt op z’n minst irritatie!
Én gekoesterd zelfmedelijden omdat niemand mijn zooi opruimt.
Maar een liefdevol aanbod míjn bulten te ruimen, wijs ik resoluut af. In zelfgecreëerde chaos zit nog enig systeem, wat volledig wordt verstoord door goedbedoelde bemoeienis van anderen.
Zo ‘leven’ mijn bulten altijd het langst!

Op de zaak is dat anders. Daar ontferm ik me niet over andermans bureau. Tegen de tijd dat ze onzichtbaar zijn voor de buitenwereld, komt vanzelf het besef dat zooi vereenzamend werkt.
In tegenstelling tot huiselijke troep, is bij zakelijke zooi de bestemming soms vaag. Vreemd genoeg belandt dit altijd op mijn bureau. Op mijn vraag “Wie heeft dit hier neergelegd?” wordt zelden geantwoord. Plots is iedereen druk bezig met z’n persoonlijke sores; alsof ineens het eigen paadje nodig moet worden geveegd.

Braaf maak ik een rondje met het ‘zwevende’ stuk. Als ik iedereen heb gevraagd of ze iets herkennen en alleen maar ontkennende antwoorden heb gekregen, meld ik luid en duidelijk: “Ok, cóntainer!” (bit bitchy…)
Afhankelijk van de waarde, meldt de eigenaar zich alsnog met een bedeesd “Ik wist niet waar ik het anders neer moest leggen!”
Om te voorkomen dat mijn hoekje het putje wordt en ik de verstopte afvoer, dump ik het stuk genadeloos terug bij de vervuiler.

– Niet gehinderd door valse kuisheid kan ik heel wat hebben. Met jarenlang voornamelijk mannelijke collega’s is platte humor af en toe mij niet vreemd.
En ook iets minder vrouwvriendelijke opmerkingen kan ik relativeren in het licht van de verstandelijke vermogens van de boodschapper –
Toch, vanmorgen was ik even flabbergasted!!
Dit keer was het een ‘zakenrelatie’ die, enigszins ongemakkelijk, het zwevende stuk op mijn bureau neervlijde! Daarbij licht blozend stamelend: “Euh, tja, ………… dit is nog voor de mannen, maar ik zie ze even niet!”

Als het stuk zó confronterend dicht bij het gedroomde ideaalbeeld van vrouwelijke vormen komt, ga ik geen rondje maken. Dan haak ik wijselijk ff af!
Zonder verder commentaar heb ik het ‘relatiegeschenk’ op een ander bureau gelegd.

Jeanette

Deel dit verhaal heel gemakkelijk via onderstaande links

jan 21

Flitsende ijzers

Met de schaatskoorts van de afgelopen dagen maak ik in gedachten een sprong(etje) naar vroeger. Ik was een paardenmeisje pur sang, maar een drammerige puber-gedachte zei dat ik er ‘iets’ bij moest doen. Ooit ballet geprobeerd, maar ik was niet bevallig genoeg; verder dan een plié ben ik nooit gekomen. Dus ging ik voor kunstschaatsen! Toch een beetje de elegantie van de (ballet)bewegingen, en vanwege de dunne ijzertjes is een stevig onderstel mooi meegenomen! Bovendien lag de overstap naar ‘noren’ binnen handbereik. Pluspunt bij schaatsende vriendjes!

Mijn eerste les was een verhelderende ervaring! Aangekomen in trainingspak voelde ik mij lichtelijk underdressed bij al die dametjes in kittige pakjes met uitstaand kort rokje, panty’s in oma-kleur, witte kunstschaatsen en een parmantig knoetje; so not me!!
Hoe lomp kun je je voelen op deze kwetsbare leeftijd? Weliswaar waren mijn schaatsen ook wit, maar daarmee hield elke vergelijking op. Ondanks het ontbreken van een passende outfit stiefelde ik toch dapper het ijs op. En ik kwam vooruit!! Me afzettend op de getande voorkanten van mijn schaatsen, hoefde ik nauwelijks te glijden. Vol goede moed volgde ik de aanwijzingen van de trainster op.

Een overstapje hier, een pirouetje daar en vanwege mijn geringe snelheid kon ik stoppen wanneer ík dat wilde. Niet gezegend met jeugdige overmoed in dit geval, toch een prettige bijkomstigheid. De anderen, absoluut meer getalenteerde ‘Sjoukje Dijkstra’s’, vlogen mij links en rechts zwierend en draaiend voorbij.
Hoewel ik niet overliep van enthousiasme (inwendig vervloekte ik reeds mijn idiote drang naar tuttig vermaak), leek het ‘uitzitten’ van deze proefles haalbaar.

Plots een vreselijke gil! Aan de overkant lag een glitter-rokje op het ijs! Haar oma-panty rood gekleurd van het bloed! Geen idee dat je kunstschaatsen ook als wapen kunt gebruiken, maar glitter-rokje’s been was gekliefd door een vlijmscherp ijzer. Paniek alom!! Hulp snelde toe en glitter-rokje werd van het ijs gedragen. Waarschijnlijk was dit geen uitzondering want de les ging gewoon verder. Ik reduceerde mijn snelheid tot stapvoets en was alleen maar bezig flitsende ijzers te ontwijken. Toen ik even later zag hoe glitter-rokje’s bloed de plek des onheils in het ijs markeerde, was de maat vol!
Misselijk strompelde ik van het ijs, verruilde mijn schaatsen voor comfortabele gympen en ging naar huis. Ik was genezen!!

Volop genietend en helemaal ‘back-to-me’ stap ik de volgende dag in trui, rijbroek en laarzen te paard; geen moment denkend aan die vier flitsende ijzers ……..

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!