jan 14

De kapper

Vrijdagmiddag rijd ik naar de kapper. Altijd blij, want toen het gen met dikke haardossen werd uitgedeeld, stond ik even buiten beeld. Mijn hoop is dus gevestigd op het betere knip- en snijwerk van de profi’s.
Meestal kom ik binnen met een niet bedoeld ragebolletje, zwiept de kapster met enkele magische aaibewegingen over mijn hoofd en zegt: “Eigenlijk zit het nog best goed!”
En dan moet ik dat óók nog toegeven!!!

Dit keer was ik haar voor! Ik storm binnen en beschrijf gelijk de worsteling met mijn hoofdbedekking van de afgelopen tijd.
Een zeurtirade, waarmee ik al mijn opgekropte haartreurnis eruit gooi.
Naast het weelderige-haardos-gen, mis ik ook die magische hairtouch!
Wijselijk verzwijg ik het feit dat ik de laatste tijd niet zo lekker in m’n vel zit (how midlife….!)

Mijn probleem bij haar neerleggend, plof ik in de stoel en wacht af.
Ze bekijkt alles nauwkeurig en geeft exact de zwakke plekken aan; geen nieuws voor mij.
“Hier is het te lang, waardoor daar het volume wegvalt!” “Precies!” antwoord ik, alsof er überhaupt ooit sprake is van volume! “En hier moet het korter, waardoor het beter in model blijft.”
Ze troost me met een kop lekkere koffie en bemoedigende woorden. Ik zucht en laat het herstel aan haar over. Mijn vertrouwen groeit en ik waag me zelfs aan wat typische kappers-stoel-onderwerpen.
Ze knipt, ze snijdt, ze sprayt, ze duwt en ik zie alle storende elementen verdwijnen.

Kort, korter, ultra kort!!! Tevergeefs piep ik, dat er nog wel een béétje lengte in moet blijven!
Wat mij rest is aangeven waar ik nog een uitspringend sprietje zie: knip …… weg!
Een flinke hand schuim, föhn erover en ziedaar het resultaat!
Voor een iets langere lok over rechts. Ja, over rechts, want dan valt ie ‘natuurlijker’ over die 36 kruinen. Aan de zijkanten speels wat langere lokken langs mijn gezicht naar voren. En voor de rest …… staat alles overeind in een soort stekeltjeskapsel;
de egel-op-leeftijd-look.
Met een lik klei wordt dit bevestigd voor de rest van de dag, ongeacht de windkracht!
“Jeugdig kopje!” stamel ik nog, betaal en rij naar huis.
Thuisgekomen incasseer ik zwijgend alle vileine opmerkingen over storm en windvlagen en spoel voor ik naar bed ga alle klei uit mijn haar.

Er zijn van die dagen dat je gewoon niet moet opstaan. Dekbed over je hoofd en hopen dat de dag na deze er ééntje vol zon, liefde en blijdschap zal zijn.
Maar ik moet! Sleep mezelf naar de spiegel en al mijn bange vermoedens worden bevestigd: aan de zijkanten van mijn hoofd zit al het haar plat geperst en in het midden, van voor naar achter, een brede strook hanekam-achtige sprieten!!
Even flitst datzelfde egeltje door mijn hoofd, maar nu half geplet op het asfalt.
Ik houd de moed erin; haar groeit weer aan.

Vervloek alleen de laagstaande zon; alle spiegels zorgvuldig vermijdend, zie ik overal op de muren hoe mijn haartjes zich vrolijk naar het licht uitstrekken!

Selfie

Selfie

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

jan 07

Bemoeizucht

Illustratie: Jeanette

Illustratie: Jeanette

Zo in de winter doen we er alles aan om de vogelpopulatie in onze tuin door de barre tijden heen te helpen. Daarvoor is tegenwoordig een keur aan lekkers te koop, dus hoef ik geen pinda’s meer te rijgen of vetbollen te boetseren. Kant en klare strengen, bollen, netjes en zelfs potten ‘pindakaas’ sieren de takken, pergola en schutting.

Dan begint het; de selectie van wie nou wel en wie niet uit het huisje met zaadjes, de pindakaas, de vetbollen en de pinda’s mag eten. Kraaien, eksters, kauwtjes en Vlaamse gaaien zijn zo brutaal (en inventief!), daarvan heb ik bepaald dat die zichzelf wel op een andere manier door de winter heen vreten.
De bonte specht komt zo sporadisch; hij mag zich tegoed doen.

Maar de brutalen hebben de halve wereld! Slim hangen ze in onmogelijke posities om zich tegoed te doen aan het voer wat ik voor de kleintjes had bedoeld.
Construeer ingenieuze, ondoordringbare hangplekken, zodat alleen de mezen, mussen, winterkoninkjes en ander grut toegang heeft tot het lekkers!

De volgende dag zie ik een merel die zich wel door het struikgewas heeft weten te worstelen, maar geen kans ziet om bij de overheerlijke pindakaas te komen.
“Aaaach, kijk nou hoe sneu!” Dus friemel ik een ‘zitstok’ tussen de takken om ook de merels kans te geven hun vetreserves aan te vullen.
Net op tv van Sir David Attenborough gehoord hoe intelligent kraaien zijn! Zij snappen, in tegenstelling tot de merels, onmiddellijk de functie van de zitstok……..

Dan herinner ik me weer wat ik mezelf jaren geleden, na een tragisch en voor mij uiterst traumatisch voorval, heb voorgenomen:
Bemoei je zo min mogelijk met de natuur!!
Destijds redde ik een jonge merel uit de klauwen van de buurkat! Het wurm kon nog net niet vliegen, dus verborg ik hem goed onder de struiken. Korte tijd later zag ik dat de bezorgde ouders zijn geblèr om eten hadden gehoord. Ze vlogen af en aan met de lekkerste hapjes. Ik blij!!
Vol goede hoop dat het merelkind de nacht had overleeft, ging ik de volgende ochtend voorzichtig naar hem op zoek. Ik hoorde hem zeurend roepen om méér!!
Trots als een pauw op mijn reddingsactie, sloop ik voorzichtig in de richting van het geluid. Ik was in de buurt, hij hield zich stil!!

Te laat ontdekte ik dat het krakende geluid wat ik kort daarop hoorde, werd veroorzaakt door tere jonge-merel-botjes die onder mijn schoen werden verbrijzeld!!

Weliswaar is de zitstok in emotionele zin van totaal andere orde, maar opnieuw blijkt dat mijn bemoeizucht niet lijdt tot het gewenste resultaat!!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

dec 31

Kersemus II

Illustratie: Pien

Illustratie: Pien

Stress is relatief, net als vele emoties. Nog zwelgend in de verwerking van de lichtjes-stress en in zalige onwetendheid van wat me te wachten staat, geniet ik van de kerstbomen, kaarsjes, open haard en alle kerstwensen die, gelukkig nog per post, binnendruppelen. Maar gaandeweg de week ervaar ik pas dat voorgaand kerststressniveau slechts onderaan de ladder staat van ergste stress ooit!!

Dit jaar valt ons de driejaarlijkse eer te beurt om het kerstdiner voor de familie te verzorgen. Gelukkig hebben onze ouders de term “gaat heen en vermenigvuldigd u” niet al te letterlijk genomen en is het bij drie gebleven. Maar ook wij hebben ons vermenigvuldigd en zo groeit het aantal aanzitters aan de kerstdis met aanhang, kinderen met aanhang en klein grut.

Het menu is bedacht, boodschappen gehaald en de nodige culinaire voorbereiding gedaan. Nu nog het huis in ‘ontvangststaat’ brengen en klaar is Kees.
De klok tikt onverbiddelijk door als ik ramen lap (alweer), stof en -zuig, dweil, de plees reinig, opruim en af en toe terugkeer naar het fornuis om in een pruttelende substantie te roeren. Tijdens de nacht bedenk ik licht paniekerend wat ik állemaal nog meer moet doen, wat dan weer garant staat voor de nodige opvliegers met bijbehorende afkoelings-rituelen.

Voor het hoofdgerecht speel ik op safe; meerdere malen gemaakt en met succes.
Helaas maak ik een cruciale fout door het vlees een nacht te marineren in sambal, waardoor het resultaat gelijkstaat aan de bite van een schoenzool.
Als voorgaande keren doe ik een beroep op de allerliefste redders in de kerstdiner-nood. Het reddingsprotocol levert helaas niet helemaal het gewenste resultaat en teleurgesteld kieper ik het vlees terug in de heerlijkste saus. Het is niet anders.
De exquise soep vooraf en de syllabubs na het kaasplateau zijn ‘premières’, maar hebben het geheel gered!!

Als altijd hoor ik na de kerst verhalen van mensen die met twee vingers in de neus (figuurlijk) een kerstdiner bereiden voor 20+ personen met veel last-minute-werk. Bovendien ziet hun keuken er nadien ook nog eens helemaal níet uit alsof er een fragmentatiebom is ontploft. Zuchtend zoek ik troost bij de gedachte dat ik andere kwaliteiten heb, waarbij ik niet al te diep inga op de vraag wélke dat dan zijn ……..
The day after en the day after the day after herstel ik langzaam van de ultieme kerststress.

Vind koken écht leuk, maar het aantal eters moet behapbaar blijven en de kabouters staande bij voor de rest!!

Voor iedereen een fantastisch 2017 met veel (ook culinaire) hoogtepunten!!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

dec 24

Kersemus

Kerststress kent vele vormen. Mijn ultieme kerststress is het terugkerende debacle van het licht! Weinig kan mij meer tot wanhoop drijven dan kerstverlichting. Met het stijgen der jaren, stijgt ook mijn kerststressniveau. Dus opgenomen in de lijst der midlife issues.

Ter stressreductie bestel ik, zonder voorraadcontrole, tijdig nieuwe lichtjes. Dit om te voorkomen dat ik op kerstavond ontdek dat de ouwe zooi de geest heeft gegeven.
Diverse netten, snoeren en strengen worden bezorgd: LED, warm wit.
Wat de ervaring mij (uiteindelijk) geleerd heeft, is controle van de lampjes vóór het uitpakken. Want eenmaal ontsnapt aan het veel te kleine doosje, is terugstoppen zonder proppen, scheuren en plakband onmogelijk. Vooral de absurd robuuste stekker steekt altijd ergens buitenboord.
‘LED there be light!’ zing ik hoopvol, terwijl ik de boel check. Mijn wens wordt verhoord.

Vol goede moed pulk ik het eerste streng lichtjes uit de verpakking. Hoe planmatig is alles ineengevouwen! Heerlijk! Eerst het snoer, heb ik een begin. Om te voorkomen dat het snoer tijdens transport uitrolt, is er een vernuftig bundeltje gemaakt. Appeltje, eitje, zou je zeggen. Nu blijkt dat het stekkertje toch een paar keer door een lusje is getrokken.
Alleen rust kan U redden!! Volledig zen, steek ik het stekkertje terug via de aangegeven routes. Mijn navigatietalent laat me volledig in de steek en in no time sta ik met een warrig bosje draad in m’n handen. Vertwijfeld zoek ik het andere uiteinde op, dat van de lampjes; nieuwe route, nieuwe kansen. En met resultaat, in slechts 30 minuten!

Vol vertrouwen in mijn eigen weldoordachte opbergsysteem van kerstverlichting, haal ik de lampjes van vorig jaar uit de kist.
Vol ongeloof staar ik vervolgens naar een tumbleweed lichtjes zonder begin of eind!!
Anderhalf uur later liggen alle snoeren klaar voor gebruik en nadert mijn kerststressniveau zijn limiet. Mijn lief komt binnen en aanschouwt het tafereel.
Met de opmerking “Je schiet nog niet zo heel erg op!” trekt hij het pinnetje uit de handgranaat. Ik slik. Slik nogmaals en haal heel diep adem. Dekking zoeken lukt niet meer als ik ontplof: “£#%&€@$!!!! Doe het volgend jaar lekker zelf!!”
Wijselijk trekt hij zich zonder verder commentaar terug.
De kersttoon is gezet!

Veilige tijd later keert hij terug met een verzoenend “Zal ik de kerstkaarten kopen?”
Ons beeld van een leuke kerstkaart verschilt nogal, dus voorkom ik nieuwe ergernis met “Dat doe ik zelf wel!”
“Dan hang ik intussen de lampjes op!” probeert hij hulpvaardig, de schat.
Pietluttig bedenk ik dat ik overdreven veel waarde hecht aan de juiste verdeling van de lichtjes ………
Betrap mezelf op een vals soort perfectionisme, wat mijn humeur en omgeving niet ten goede komt. Al pruttelend tuig ik boompjes en struiken verder op.
Tot ik op de radio hoor dat er een ‘zwartepietendiscussie’ gaande is over óns Kerstfeest!!!
Onmiddellijk krijg ik de neiging om vrolijk grijnzend en luid zingend huis én tuin vol te plempen met KERST-versiering!!!

Misschien volgend jaar …..

Vrolijk Kerstfeest allemaal!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

dec 17

Afscheid van mijn hond

Ik koester de pleasures in mijn midlife, maar ga niet voorbij aan wat mij raakt. Gister moest een goede vriendin afscheid nemen van haar hond. Mijn ‘hondenhart’ breekt mee; ik weet wat het met je doet. Jaren geleden heb ik hier een gedichtje over gemaakt wat ik wil delen; voor wie het herkent.

Afscheid van mijn hond

Ogen volgen me, overal
oneindig trouw en vol vertrouwen
Ogen spreken
duiden alle behoeften
Ogen stralen
brengen vreugd
Een trieste blik
geeft schuldgevoel
Ogen praten voor de ziel
spreken liefde uit
die me raakt, diep, zo diep!

Hoe oneerlijk is de strijd
tussen hoofd en hart
Als keus geen keus meer is
en verstand moet zegevieren
Tijd om los te laten
voor altijd

Ogen breken in het weten
over mijn onwetendheid
Want een ziel, zo puur en echt
weet, wat belangrijk is te weten
Alles over leven
alles over dood
Geen angst die dit verstoord
want in zijn weten
bestaat afscheid niet
Zal deze vriendschap, zo uniek
voor altijd blijven, ver over aardse tijd

Jeanette

 

Deel dit verhaal heel gemakkelijk via onderstaande links

dec 10

Tanende fysiekjes

tanendefysiekjes
Tanende fysiekjes zijn absoluut midlife issues!
Visites, feesten en partijen worden steevast opgeleukt met een rondje mankementjes.
De mannen delen stoer het gebruik van bloeddruk- en cholesterolverlagende pillen, terwijl ze zich tegoed doen aan alle versnaperingen en drank.
De enkele pilloze in het gezelschap wordt argwanend bekeken.
Dames zijn minder pilvast. Het scala aan ongemakken daarentegen breder en moeilijker te definiëren, dus het uitwisselen van de fysieke sores neemt tijd.

Wijselijk verzwegen, maar voor mij een terugkerend midlife issue, is mijn tanende geheugen (hoewel selectief).
Na een avond delen van wel en wee’s en evenzovele glaasjes ontstaan er ‘gaten’ en wordt niet alles meer op de juiste plek weggeschreven op de harde schijf.
Vrolijk keer ik huiswaarts. Mijn korte geheugen werkt uitstekend: het was leuk!
Genadeloos word ik later op ‘momenten suprême’ geconfronteerd met de grote vraag: ‘Wie had ook weer wat?’

Na een aantal zeer pijnlijke vergissingen, pieker ik me suf over een sluitend systeem om persoon en kwaal correct te koppelen.
Overweeg een memo p.p. , een korte notitie van naam, aandoening(en) en fase van behandeling. Maar de uitvoering is evenzeer penibel; hoe verklaar je het ijverig notuleren tijdens het delen van dergelijk leed?
Ezelsbruggetjes? Mijn fantasie schiet tekort als ik knobbeltenen, verzakkingen, staar, slijtage, bloeddruk, hartritmestoornissen, duizelingen, heupen-knieën-enkels, poliepen en meer moet koppelen aan de juiste persoon!
En opnameapparatuur, hoe geavanceerd ook, is niet echt héél subtiel.

Steeds vaker gebruik ik de aandoening-neutrale vraag: ‘Hoe is het nu met je?’ De ander grijpt dankbaar de kans om uitgebreid te vertellen over alles wat ík ‘even’ kwijt was. Onmiddellijk haak ik weer meelevend in!
Helaas zijn er van die bijdehandjes die mijn vraag beantwoorden met een ongewenst:
‘Hoe-zóó???’ Waarmee ze mijn listige strategie volledig onderuit halen.
Tijd voor plan B: ik begin met mijn wee’s!
Lepel een aantal (al dan niet bestaande) kwalen en ongemakken op en geef de ander tussendoor ruim tijd voor het verlossende ‘Dat heb ik nou ook!!’
En hoppa: ik ben weer ‘geleveld’!!!

Mijn geheugen mag dan een issue worden; de inventiviteit viert hoogtij!!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

dec 03

Panty terreur

Kaart in de bus. Feestje!! Altijd leuk. Vrolijk open ik de envelop en lees de uitnodiging.
Een klein wolkje verschijnt aan mijn horizon als ik de dresscode lees: feestelijk!
In gedachten scan ik mijn kledingkast, maar dat is vrij zinloos; heb geen voorstelling bij ‘feestelijk’. Bovendien is het beeld van de kast conform de werkelijkheid: ad hoc dumpingen, dus de combi’s liggen nou niet direct voor het grijpen.

Een goede vriendin leent me een prachtige zijden sjaal.
‘Zwart jurkje erbij, mooie panty’s en donkere pumps. Ben je klaar!’
Vol vertrouwen in een passende dress, laat ik de tijd verstrijken. Op het laatste moment wil ik toch even proefdraaien. Heb nog een cocktailjurkje hangen; een veilig zwart degelijkheidje. Nadat ik tevergeefs heb geprobeerd er via de onderkant in te komen, wurm ik het geval over mijn heupen. Eindelijk heb ik m’n armen in de mouwen. Om de rits dicht te doen, moet ik al mijn adem uitblazen. Eenmaal opgesloten blijkt ínademen onmogelijk. Mezelf bevrijden is Houdini waardig!

Dus neem ik mijn toevlucht tot een ouwe getrouwe; een zwart jurkje met col. Zit overal lekker, kleedt enigszins af en in het donker zie je niet dat het zwart aan diepte heeft ingeboet. Ik oefen vele malen met het nonchalant doch elegant draperen van de sjaal en snel op het laatste moment nog naar de Hema voor panty’s. Warenkennis op dit gebied schiet tekort, dus neem ik voor de zekerheid twee modellen. Van elk 3 paar; 2 voor het ‘breken’ oftewel haken, ladders en gaten.

Omdat de tijd gaat dringen, pak ik snel de eerste panty uit. Onmiddellijk pikt het ding zich aan elk ruw plekje op mijn vingers. Koud uit de verpakking zijn de eerste haken een feit. Maar deze ergernis valt in het niet bij mijn schrikreactie als ik het geheel zie!! Van boven tot onder is het ding even breed …. of smal!!! En ik ben dat niet!
Vol ongeloof leg ik de panty op één van mijn toch perfect passende slips:

Hoe krijg ik in godsnaam mijn weelderige vormen in zo’n nylon kokertje?? Worstelend red ik het tot halverwege m’n bovenbenen. Ik neem mijn toevlucht tot het andere model en zowaar lukt het. Ik kan lopen, zitten en heb gekousde benen. Talloze haakjes vormen een kek motief aan streepjes.

Wonderwel (and so not me) weet ik toiletbezoek uit te stellen tot halverwege het feest.
Ik stroop het onding af. Wat een opluchting!! Mijn vrijheid genietend zit ik op de pot.
Helaas moet ik er terug in en dat lukt zonder schade. Terwijl ik mijn handen was komt het volgende slachtoffer al hijsend en draaiend aan haar panty van het toilet.
We delen onze panty-sores in onnavolgbare saamhorigheid. In de spiegel word ik nog even geconfronteerd met een middel wat onnatuurlijk wordt ingesnoerd op de plek waar de panty ophoudt. Onmogelijk te camoufleren!
Grimmig en uit het diepst van mijn hart verklaar ik ze de oorlog, de panty’s!!

Het feest was overigens ontzettend leuk!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

nov 26

Lichtelijk onnozel

wind
Al jarenlang (…) zoek ik een oplossing voor een hardnekkig stofprobleem rondom de radiatoren van de verwarming! Ik geloof graag dat ze het product zodanig hebben doorontwikkeld dat de warmteopbrengst optimaal is. En ja, ook creatieve koppen hebben zich over de radiator gebogen, met als resultaat de ‘designradiator’!!
Hoe prachtig wil je het hebben!!
Waar de knappe koppen absoluut geen rekening mee hebben gehouden is dat de optimalisatie van de warmteverdeling ín de radiator leidt tot een groot probleem: nergens verzameld zich meer stof dan daar!! En hoe krijg je dat daar vandaan??

In een ijverige bui heb ik eens een radiator ontmanteld. Zonder allerlei attributen zoals messen, schroevendraaiers, hamers en beitels kun je die klus niet klaren. Gevolg: overal krassen, een radiator waaraan de panelen nu schots en scheef zitten en een matig resultaat qua ontstoffing!
Voorts het hele arsenaal Swiffers aangeschaft, omdat ik op tv gezien had dat voor elk hoekje wel een passend swiffertje is. Zo niet voor onze radiatoren.
Rest mij niets dan accepteren dat onzichtbare stofnesten nu eenmaal bestaan.

Het bleef knagen! Tot ik vandaag ineens dé oplossing bedacht!! Op de zaak hebben we ook een klein, handig, licht stofzuigertje met twee gaten. Normaal gesproken zuigt ie, maar als je de slang in het andere gat stopt ……. bláást ie!! Yes!!
Ik huppel vrolijk met het stofzuigertje onder mijn arm naar de eerste verstofte radiator. Stop de slang in het blaasgat en zet ‘m aan. Het gaat súper!

Het stof verdwijnt als sneeuw voor de zon ……. uit de radiator. Als ik om me heen kijk is het zicht enigszins mistig. En als de stofwolken zijn neergedaald is de hele omgeving lichtgrijs. Zelfs onopvallende spinnenwebben aan het plafond zijn versierd met confetti van stof. En omdat ik deuren naar andere vertrekken open heb laten staan, is ook daar het resultaat van de stof-tsunamie zichtbaar.

Ik vervloek de kortzichtigen achter de tekentafel van de radiatorenfabriek, maar bedenk tegelijkertijd dat ikzelf toch ook lichtelijk onnozel ben …..

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

nov 19

Sociali-sierung

Ik en Fair
– Een ‘mijmering’ (voor sommigen niet onbekend) over de tijd dat onze hond pup was-

Duitsers hebben iets met mijn hond en mijn hond heeft iets met Duitsers. Overigens is zij zich hiervan niet bewust; haar oorsprong ligt in Duitsland. Überhaupt beperkt haar bewustzijn zich tot het hier en nu; een staat van zijn die ik al jaren probeer te bereiken, maar wat me slechts af en toe lukt.
De belangstelling van Duitsers voor haar ondervind ik aan den lijve.

Tien weken oud is ze als ik haar, als onderdeel van de socialisatie, meeneem naar de markt in Den Burg. Jong als ze is moet ik haar regelmatig dragen en voor het weet heb ik de eerste Duitsers aan mijn boezem hangen. Al snel wordt mij duidelijk dat het niet mijn onweerstaanbare voorkomen is waar ze voor vallen, maar voor het eigenwijze koppie wat op haar voorpoten over mijn arm hangt.

‘Aaach, ist das ein Rottweiler?’ ‘Jaja’ bevestig ik taalneutraal, terwijl ik bedenk dat ons ‘Rottweiler’ toch iets warmer klinkt. Na wat gekeuvel over leeftijd en geslacht volgt steevast de vraag of ze haar mogen ‘streicheln’. In het kader van haar sociale ontwikkeling stem ik toe en voor ik het weet neuzelen wildvreemden allerlei lieve woordjes ter hoogte van mijn borsten, terwijl ze haar aaien. ‘Wie súúúús! So ein kleines Mäuschen! Was ein süsser Welpe!’

Enigszins ongemakkelijk voelt het wel, dus zodra er even geen Rottweiler-Liebhaber in de buurt is, zet ik haar op de grond. Nu ze in volle glorie zichtbaar is, stromen nieuwe fans toe.
Ondertussen, door de lengte van haar riempje mijn intieme zone koesterend, vraag ik mij af hoeveel invloed alle Duitse kooswoordjes op haar zullen hebben. Tijdens deze essentiële inprentingsfase zo vaak ‘súúús’ of ‘Mäus’ horen moet toch impact hebben?

Na een uitgebreide knuffelsessie met mijn pup, volgen de verhalen en moet ik aanhoren hoe het is om hond te zijn bij onze oosterburen.
Het moet gezegd: honden verbinden!
Na een uur begin ik zelfs al Duits te denken en prevel ‘entschuldigung’ wanneer ik een vrolijke noorderling in een Fries shirt letterlijk tegen het lijf loop. Ik schakel onmiddellijk over en zwaai een vriendelijk ‘oant moarn!!’, wat mij een brede grijns oplevert. Een kort moment voel ik mij, dankzij mijn adorabele pup, een ware kosmopoliet.

Na deze overmaat aan prikkels voor zowel ‘Mäus’ als mij, wordt het tijd te vertrekken. Door een steegje ontsnap ik aan de drukte en loop in alle rust de stad uit met een slapende pup over mijn schouder.
Naast volop genieten is het soms afzien, die sociali-sierung! Maar ik troost me met de gedachte dat ik over twee jaar waarschijnlijk alle ruimte krijg als ik met een volwassen Rottweiler over de markt loop.
Ongestoord wandel ik richting strand. Eenmaal daar doet ze, als gedreven door een eeuwenlange traditie van territoriumdrift, waar ze zo goed in zijn, die Duitsers: graven van de grootste en diepste kuilen!!

Jeanette

SAMSUNG CAMERA PICTURES

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

nov 11

Hogenood

Illustratie: PienIllustratie: Pien

De blaas, of beter gezegd, de controle daarover is voor mij toch wel een midlife issue, een ‘dingetje’.
Mijn actieradius met volle blaas is aanzienlijk korter dan jaren geleden.
Triggers als koffie en water moeten met mate worden ingenomen als er een autotrip op het programma staat van meer dan een uur.

Na geduchte training voorkom ik steeds vaker het gênante achter een boom of geparkeerde auto wegduiken, om mijn plas de vrije loop te laten.
En hoe groot is mijn opluchting nadien! Een vochtig kruis (net nu geen papieren zakdoekje) en steevast bespetterde schoenen, kunnen mijn van plasstress bevrijdde gevoel niet bederven!

Gelukkig zijn benzinestations steeds beter ingespeeld op de sanitaire behoeftes van (vooral) vrouwelijke reizigers.
Dramatisch was het als ik er, na een hoge-noodstop voor de deur van het buitentoilet, achter kwam dat je binnen een sleutel moest halen! Tegenwoordig ren ik naar binnen, zie in het voorbijgaan op het schoonmaakschema dat mijn wc-bril net is gereinigd en ik dus rustig kan gaan zitten. Zorg wel áltijd voor een vijftig eurocent muntje onder handbereik; een draaipoortje kan voor netelig oponthoud zorgen!

Bezoek aan kapper, schoonheidsspecialiste, Ayurvedische massage of pedicure, dient nauwkeurig te worden gepland, om niet halverwege de behandeling al dan niet nat, naakt of half geolied een buitengewoon slecht getimede pisstop te hoeven maken.
Bij thuiskomst zijn de laatste meters altijd het meest precair!
Kan ik tot de voordeur nog enigszins normaal lopen; eenmaal uit het publieke zicht, strompel ik met m’n benen over elkaar, onderwijl riem en broek losmakend, naar de wc.

Ook de nachten vergen enige aanpassing. Ik word wakker. En, hoewel ik niet écht hoef, voorkom ik rusteloze dromen door naar de wc te gaan.
De deur van de plee heeft z’n eigen, krakende geluidje. Zodra ik dat hoor, verdubbelt de ‘nood’! Een soort Pavlov reactie, maar dan van mijn blaas!
Als ik niet als de sodemieter op de pot kom, gaan de sluizen open en is er geen houden meer aan.

Urineverlies is min of meer leeftijdsgerelateerd. En mag benoemd worden tegenwoordig. Commercieel gezien is het zelfs interessant. Elk reclameblok komt het, al dan niet in bedekte termen voorbij, waarvan het ‘oepsmomentje’ wel het meest trieste is.
Wij vrouwen ‘mogen’ weer lachen, springen en dansen.
Dankjewel Tena!!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!