dec 24

Kersemus

Kerststress kent vele vormen. Mijn ultieme kerststress is het terugkerende debacle van het licht! Weinig kan mij meer tot wanhoop drijven dan kerstverlichting. Met het stijgen der jaren, stijgt ook mijn kerststressniveau. Dus opgenomen in de lijst der midlife issues.

Ter stressreductie bestel ik, zonder voorraadcontrole, tijdig nieuwe lichtjes. Dit om te voorkomen dat ik op kerstavond ontdek dat de ouwe zooi de geest heeft gegeven.
Diverse netten, snoeren en strengen worden bezorgd: LED, warm wit.
Wat de ervaring mij (uiteindelijk) geleerd heeft, is controle van de lampjes vóór het uitpakken. Want eenmaal ontsnapt aan het veel te kleine doosje, is terugstoppen zonder proppen, scheuren en plakband onmogelijk. Vooral de absurd robuuste stekker steekt altijd ergens buitenboord.
‘LED there be light!’ zing ik hoopvol, terwijl ik de boel check. Mijn wens wordt verhoord.

Vol goede moed pulk ik het eerste streng lichtjes uit de verpakking. Hoe planmatig is alles ineengevouwen! Heerlijk! Eerst het snoer, heb ik een begin. Om te voorkomen dat het snoer tijdens transport uitrolt, is er een vernuftig bundeltje gemaakt. Appeltje, eitje, zou je zeggen. Nu blijkt dat het stekkertje toch een paar keer door een lusje is getrokken.
Alleen rust kan U redden!! Volledig zen, steek ik het stekkertje terug via de aangegeven routes. Mijn navigatietalent laat me volledig in de steek en in no time sta ik met een warrig bosje draad in m’n handen. Vertwijfeld zoek ik het andere uiteinde op, dat van de lampjes; nieuwe route, nieuwe kansen. En met resultaat, in slechts 30 minuten!

Vol vertrouwen in mijn eigen weldoordachte opbergsysteem van kerstverlichting, haal ik de lampjes van vorig jaar uit de kist.
Vol ongeloof staar ik vervolgens naar een tumbleweed lichtjes zonder begin of eind!!
Anderhalf uur later liggen alle snoeren klaar voor gebruik en nadert mijn kerststressniveau zijn limiet. Mijn lief komt binnen en aanschouwt het tafereel.
Met de opmerking “Je schiet nog niet zo heel erg op!” trekt hij het pinnetje uit de handgranaat. Ik slik. Slik nogmaals en haal heel diep adem. Dekking zoeken lukt niet meer als ik ontplof: “£#%&€@$!!!! Doe het volgend jaar lekker zelf!!”
Wijselijk trekt hij zich zonder verder commentaar terug.
De kersttoon is gezet!

Veilige tijd later keert hij terug met een verzoenend “Zal ik de kerstkaarten kopen?”
Ons beeld van een leuke kerstkaart verschilt nogal, dus voorkom ik nieuwe ergernis met “Dat doe ik zelf wel!”
“Dan hang ik intussen de lampjes op!” probeert hij hulpvaardig, de schat.
Pietluttig bedenk ik dat ik overdreven veel waarde hecht aan de juiste verdeling van de lichtjes ………
Betrap mezelf op een vals soort perfectionisme, wat mijn humeur en omgeving niet ten goede komt. Al pruttelend tuig ik boompjes en struiken verder op.
Tot ik op de radio hoor dat er een ‘zwartepietendiscussie’ gaande is over óns Kerstfeest!!!
Onmiddellijk krijg ik de neiging om vrolijk grijnzend en luid zingend huis én tuin vol te plempen met KERST-versiering!!!

Misschien volgend jaar …..

Vrolijk Kerstfeest allemaal!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

dec 17

Afscheid van mijn hond

Ik koester de pleasures in mijn midlife, maar ga niet voorbij aan wat mij raakt. Gister moest een goede vriendin afscheid nemen van haar hond. Mijn ‘hondenhart’ breekt mee; ik weet wat het met je doet. Jaren geleden heb ik hier een gedichtje over gemaakt wat ik wil delen; voor wie het herkent.

Afscheid van mijn hond

Ogen volgen me, overal
oneindig trouw en vol vertrouwen
Ogen spreken
duiden alle behoeften
Ogen stralen
brengen vreugd
Een trieste blik
geeft schuldgevoel
Ogen praten voor de ziel
spreken liefde uit
die me raakt, diep, zo diep!

Hoe oneerlijk is de strijd
tussen hoofd en hart
Als keus geen keus meer is
en verstand moet zegevieren
Tijd om los te laten
voor altijd

Ogen breken in het weten
over mijn onwetendheid
Want een ziel, zo puur en echt
weet, wat belangrijk is te weten
Alles over leven
alles over dood
Geen angst die dit verstoord
want in zijn weten
bestaat afscheid niet
Zal deze vriendschap, zo uniek
voor altijd blijven, ver over aardse tijd

Jeanette

 

Deel dit verhaal heel gemakkelijk via onderstaande links

dec 10

Tanende fysiekjes

tanendefysiekjes
Tanende fysiekjes zijn absoluut midlife issues!
Visites, feesten en partijen worden steevast opgeleukt met een rondje mankementjes.
De mannen delen stoer het gebruik van bloeddruk- en cholesterolverlagende pillen, terwijl ze zich tegoed doen aan alle versnaperingen en drank.
De enkele pilloze in het gezelschap wordt argwanend bekeken.
Dames zijn minder pilvast. Het scala aan ongemakken daarentegen breder en moeilijker te definiëren, dus het uitwisselen van de fysieke sores neemt tijd.

Wijselijk verzwegen, maar voor mij een terugkerend midlife issue, is mijn tanende geheugen (hoewel selectief).
Na een avond delen van wel en wee’s en evenzovele glaasjes ontstaan er ‘gaten’ en wordt niet alles meer op de juiste plek weggeschreven op de harde schijf.
Vrolijk keer ik huiswaarts. Mijn korte geheugen werkt uitstekend: het was leuk!
Genadeloos word ik later op ‘momenten suprême’ geconfronteerd met de grote vraag: ‘Wie had ook weer wat?’

Na een aantal zeer pijnlijke vergissingen, pieker ik me suf over een sluitend systeem om persoon en kwaal correct te koppelen.
Overweeg een memo p.p. , een korte notitie van naam, aandoening(en) en fase van behandeling. Maar de uitvoering is evenzeer penibel; hoe verklaar je het ijverig notuleren tijdens het delen van dergelijk leed?
Ezelsbruggetjes? Mijn fantasie schiet tekort als ik knobbeltenen, verzakkingen, staar, slijtage, bloeddruk, hartritmestoornissen, duizelingen, heupen-knieën-enkels, poliepen en meer moet koppelen aan de juiste persoon!
En opnameapparatuur, hoe geavanceerd ook, is niet echt héél subtiel.

Steeds vaker gebruik ik de aandoening-neutrale vraag: ‘Hoe is het nu met je?’ De ander grijpt dankbaar de kans om uitgebreid te vertellen over alles wat ík ‘even’ kwijt was. Onmiddellijk haak ik weer meelevend in!
Helaas zijn er van die bijdehandjes die mijn vraag beantwoorden met een ongewenst:
‘Hoe-zóó???’ Waarmee ze mijn listige strategie volledig onderuit halen.
Tijd voor plan B: ik begin met mijn wee’s!
Lepel een aantal (al dan niet bestaande) kwalen en ongemakken op en geef de ander tussendoor ruim tijd voor het verlossende ‘Dat heb ik nou ook!!’
En hoppa: ik ben weer ‘geleveld’!!!

Mijn geheugen mag dan een issue worden; de inventiviteit viert hoogtij!!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

dec 03

Panty terreur

Kaart in de bus. Feestje!! Altijd leuk. Vrolijk open ik de envelop en lees de uitnodiging.
Een klein wolkje verschijnt aan mijn horizon als ik de dresscode lees: feestelijk!
In gedachten scan ik mijn kledingkast, maar dat is vrij zinloos; heb geen voorstelling bij ‘feestelijk’. Bovendien is het beeld van de kast conform de werkelijkheid: ad hoc dumpingen, dus de combi’s liggen nou niet direct voor het grijpen.

Een goede vriendin leent me een prachtige zijden sjaal.
‘Zwart jurkje erbij, mooie panty’s en donkere pumps. Ben je klaar!’
Vol vertrouwen in een passende dress, laat ik de tijd verstrijken. Op het laatste moment wil ik toch even proefdraaien. Heb nog een cocktailjurkje hangen; een veilig zwart degelijkheidje. Nadat ik tevergeefs heb geprobeerd er via de onderkant in te komen, wurm ik het geval over mijn heupen. Eindelijk heb ik m’n armen in de mouwen. Om de rits dicht te doen, moet ik al mijn adem uitblazen. Eenmaal opgesloten blijkt ínademen onmogelijk. Mezelf bevrijden is Houdini waardig!

Dus neem ik mijn toevlucht tot een ouwe getrouwe; een zwart jurkje met col. Zit overal lekker, kleedt enigszins af en in het donker zie je niet dat het zwart aan diepte heeft ingeboet. Ik oefen vele malen met het nonchalant doch elegant draperen van de sjaal en snel op het laatste moment nog naar de Hema voor panty’s. Warenkennis op dit gebied schiet tekort, dus neem ik voor de zekerheid twee modellen. Van elk 3 paar; 2 voor het ‘breken’ oftewel haken, ladders en gaten.

Omdat de tijd gaat dringen, pak ik snel de eerste panty uit. Onmiddellijk pikt het ding zich aan elk ruw plekje op mijn vingers. Koud uit de verpakking zijn de eerste haken een feit. Maar deze ergernis valt in het niet bij mijn schrikreactie als ik het geheel zie!! Van boven tot onder is het ding even breed …. of smal!!! En ik ben dat niet!
Vol ongeloof leg ik de panty op één van mijn toch perfect passende slips:

Hoe krijg ik in godsnaam mijn weelderige vormen in zo’n nylon kokertje?? Worstelend red ik het tot halverwege m’n bovenbenen. Ik neem mijn toevlucht tot het andere model en zowaar lukt het. Ik kan lopen, zitten en heb gekousde benen. Talloze haakjes vormen een kek motief aan streepjes.

Wonderwel (and so not me) weet ik toiletbezoek uit te stellen tot halverwege het feest.
Ik stroop het onding af. Wat een opluchting!! Mijn vrijheid genietend zit ik op de pot.
Helaas moet ik er terug in en dat lukt zonder schade. Terwijl ik mijn handen was komt het volgende slachtoffer al hijsend en draaiend aan haar panty van het toilet.
We delen onze panty-sores in onnavolgbare saamhorigheid. In de spiegel word ik nog even geconfronteerd met een middel wat onnatuurlijk wordt ingesnoerd op de plek waar de panty ophoudt. Onmogelijk te camoufleren!
Grimmig en uit het diepst van mijn hart verklaar ik ze de oorlog, de panty’s!!

Het feest was overigens ontzettend leuk!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

nov 26

Lichtelijk onnozel

wind
Al jarenlang (…) zoek ik een oplossing voor een hardnekkig stofprobleem rondom de radiatoren van de verwarming! Ik geloof graag dat ze het product zodanig hebben doorontwikkeld dat de warmteopbrengst optimaal is. En ja, ook creatieve koppen hebben zich over de radiator gebogen, met als resultaat de ‘designradiator’!!
Hoe prachtig wil je het hebben!!
Waar de knappe koppen absoluut geen rekening mee hebben gehouden is dat de optimalisatie van de warmteverdeling ín de radiator leidt tot een groot probleem: nergens verzameld zich meer stof dan daar!! En hoe krijg je dat daar vandaan??

In een ijverige bui heb ik eens een radiator ontmanteld. Zonder allerlei attributen zoals messen, schroevendraaiers, hamers en beitels kun je die klus niet klaren. Gevolg: overal krassen, een radiator waaraan de panelen nu schots en scheef zitten en een matig resultaat qua ontstoffing!
Voorts het hele arsenaal Swiffers aangeschaft, omdat ik op tv gezien had dat voor elk hoekje wel een passend swiffertje is. Zo niet voor onze radiatoren.
Rest mij niets dan accepteren dat onzichtbare stofnesten nu eenmaal bestaan.

Het bleef knagen! Tot ik vandaag ineens dé oplossing bedacht!! Op de zaak hebben we ook een klein, handig, licht stofzuigertje met twee gaten. Normaal gesproken zuigt ie, maar als je de slang in het andere gat stopt ……. bláást ie!! Yes!!
Ik huppel vrolijk met het stofzuigertje onder mijn arm naar de eerste verstofte radiator. Stop de slang in het blaasgat en zet ‘m aan. Het gaat súper!

Het stof verdwijnt als sneeuw voor de zon ……. uit de radiator. Als ik om me heen kijk is het zicht enigszins mistig. En als de stofwolken zijn neergedaald is de hele omgeving lichtgrijs. Zelfs onopvallende spinnenwebben aan het plafond zijn versierd met confetti van stof. En omdat ik deuren naar andere vertrekken open heb laten staan, is ook daar het resultaat van de stof-tsunamie zichtbaar.

Ik vervloek de kortzichtigen achter de tekentafel van de radiatorenfabriek, maar bedenk tegelijkertijd dat ikzelf toch ook lichtelijk onnozel ben …..

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

nov 19

Sociali-sierung

Ik en Fair
– Een ‘mijmering’ (voor sommigen niet onbekend) over de tijd dat onze hond pup was-

Duitsers hebben iets met mijn hond en mijn hond heeft iets met Duitsers. Overigens is zij zich hiervan niet bewust; haar oorsprong ligt in Duitsland. Überhaupt beperkt haar bewustzijn zich tot het hier en nu; een staat van zijn die ik al jaren probeer te bereiken, maar wat me slechts af en toe lukt.
De belangstelling van Duitsers voor haar ondervind ik aan den lijve.

Tien weken oud is ze als ik haar, als onderdeel van de socialisatie, meeneem naar de markt in Den Burg. Jong als ze is moet ik haar regelmatig dragen en voor het weet heb ik de eerste Duitsers aan mijn boezem hangen. Al snel wordt mij duidelijk dat het niet mijn onweerstaanbare voorkomen is waar ze voor vallen, maar voor het eigenwijze koppie wat op haar voorpoten over mijn arm hangt.

‘Aaach, ist das ein Rottweiler?’ ‘Jaja’ bevestig ik taalneutraal, terwijl ik bedenk dat ons ‘Rottweiler’ toch iets warmer klinkt. Na wat gekeuvel over leeftijd en geslacht volgt steevast de vraag of ze haar mogen ‘streicheln’. In het kader van haar sociale ontwikkeling stem ik toe en voor ik het weet neuzelen wildvreemden allerlei lieve woordjes ter hoogte van mijn borsten, terwijl ze haar aaien. ‘Wie súúúús! So ein kleines Mäuschen! Was ein süsser Welpe!’

Enigszins ongemakkelijk voelt het wel, dus zodra er even geen Rottweiler-Liebhaber in de buurt is, zet ik haar op de grond. Nu ze in volle glorie zichtbaar is, stromen nieuwe fans toe.
Ondertussen, door de lengte van haar riempje mijn intieme zone koesterend, vraag ik mij af hoeveel invloed alle Duitse kooswoordjes op haar zullen hebben. Tijdens deze essentiële inprentingsfase zo vaak ‘súúús’ of ‘Mäus’ horen moet toch impact hebben?

Na een uitgebreide knuffelsessie met mijn pup, volgen de verhalen en moet ik aanhoren hoe het is om hond te zijn bij onze oosterburen.
Het moet gezegd: honden verbinden!
Na een uur begin ik zelfs al Duits te denken en prevel ‘entschuldigung’ wanneer ik een vrolijke noorderling in een Fries shirt letterlijk tegen het lijf loop. Ik schakel onmiddellijk over en zwaai een vriendelijk ‘oant moarn!!’, wat mij een brede grijns oplevert. Een kort moment voel ik mij, dankzij mijn adorabele pup, een ware kosmopoliet.

Na deze overmaat aan prikkels voor zowel ‘Mäus’ als mij, wordt het tijd te vertrekken. Door een steegje ontsnap ik aan de drukte en loop in alle rust de stad uit met een slapende pup over mijn schouder.
Naast volop genieten is het soms afzien, die sociali-sierung! Maar ik troost me met de gedachte dat ik over twee jaar waarschijnlijk alle ruimte krijg als ik met een volwassen Rottweiler over de markt loop.
Ongestoord wandel ik richting strand. Eenmaal daar doet ze, als gedreven door een eeuwenlange traditie van territoriumdrift, waar ze zo goed in zijn, die Duitsers: graven van de grootste en diepste kuilen!!

Jeanette

SAMSUNG CAMERA PICTURES

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

nov 11

Hogenood

Illustratie: PienIllustratie: Pien

De blaas, of beter gezegd, de controle daarover is voor mij toch wel een midlife issue, een ‘dingetje’.
Mijn actieradius met volle blaas is aanzienlijk korter dan jaren geleden.
Triggers als koffie en water moeten met mate worden ingenomen als er een autotrip op het programma staat van meer dan een uur.

Na geduchte training voorkom ik steeds vaker het gênante achter een boom of geparkeerde auto wegduiken, om mijn plas de vrije loop te laten.
En hoe groot is mijn opluchting nadien! Een vochtig kruis (net nu geen papieren zakdoekje) en steevast bespetterde schoenen, kunnen mijn van plasstress bevrijdde gevoel niet bederven!

Gelukkig zijn benzinestations steeds beter ingespeeld op de sanitaire behoeftes van (vooral) vrouwelijke reizigers.
Dramatisch was het als ik er, na een hoge-noodstop voor de deur van het buitentoilet, achter kwam dat je binnen een sleutel moest halen! Tegenwoordig ren ik naar binnen, zie in het voorbijgaan op het schoonmaakschema dat mijn wc-bril net is gereinigd en ik dus rustig kan gaan zitten. Zorg wel áltijd voor een vijftig eurocent muntje onder handbereik; een draaipoortje kan voor netelig oponthoud zorgen!

Bezoek aan kapper, schoonheidsspecialiste, Ayurvedische massage of pedicure, dient nauwkeurig te worden gepland, om niet halverwege de behandeling al dan niet nat, naakt of half geolied een buitengewoon slecht getimede pisstop te hoeven maken.
Bij thuiskomst zijn de laatste meters altijd het meest precair!
Kan ik tot de voordeur nog enigszins normaal lopen; eenmaal uit het publieke zicht, strompel ik met m’n benen over elkaar, onderwijl riem en broek losmakend, naar de wc.

Ook de nachten vergen enige aanpassing. Ik word wakker. En, hoewel ik niet écht hoef, voorkom ik rusteloze dromen door naar de wc te gaan.
De deur van de plee heeft z’n eigen, krakende geluidje. Zodra ik dat hoor, verdubbelt de ‘nood’! Een soort Pavlov reactie, maar dan van mijn blaas!
Als ik niet als de sodemieter op de pot kom, gaan de sluizen open en is er geen houden meer aan.

Urineverlies is min of meer leeftijdsgerelateerd. En mag benoemd worden tegenwoordig. Commercieel gezien is het zelfs interessant. Elk reclameblok komt het, al dan niet in bedekte termen voorbij, waarvan het ‘oepsmomentje’ wel het meest trieste is.
Wij vrouwen ‘mogen’ weer lachen, springen en dansen.
Dankjewel Tena!!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

nov 05

Zwaar leven

stofzuig

Bezig met mijn grote hobby, huishouden, krijg ik op één of andere manier vaak inspiratie voor mijn blog. Dat betekent dat ik onmiddellijk moet gaan zitten en schrijven, anders is ‘het’ weg!

Sinds ik met mijn blog ben begonnen, houd ik meer huis; het mes snijdt aan twee kanten, waarvan de creatieve kant mij het meest aanspreekt.
Na gedane arbeid is het goed hangen voor de buis. Afgelopen week Brigitte Kaandorp.
Al oudere show, maar blijft genieten! Ook van mijn favo nummer: “Ik heb een héél zwaar leven!”
Het heeft weinig toon, dus ik kan meekreunen en het voedt voor even een heerlijk moment van ongegeneerd zelfmedelijden.

En zowaar, dit nummer geeft inspiratie tot poetsen!!
Vrolijk trek ik de stofzuiger uit z’n hol. Aan het gewicht te voelen zit de zak vol
“ik heb een héél zwwáár leveuh!”, kreun ik zingend, “écht héél zwáár!”
Ik duik in de voorraadkast en vind een lege doos, waar alleen nog de filtertjes inzitten, die je per verpakking van 5 zakken zou moeten vervangen.
Leg ze bij het voorraadje dat, in tegenstelling tot de voorraad zakken, alleen maar lijkt te groeien.
Dus op de fiets naar de winkel om belachelijk dure stofzakken te kopen, want met huisdieren is alleen het beste goed genoeg
“alles is voor mij ontzettend moeiluhk!, ik heb echt een héél zwaar leveuh!”

Thuisgekomen een nieuwe zak in de stofzuiger. Vervolgens strooi ik wat waspoeder op de grond, hiermee prijsbewust voorkomend dat ik dure geurtampons moet kopen, die ook nog eens stinken.
Ik trek het snoer uit de stofzuiger en zuig mijn instant-frisheid op.
Klaar voor het eerste vertrek. Ik zeul de stofzuiger de deur door, maar voordat het snoer dezelfde route is gevolgd, valt de deur dicht. Dus met één hand de deur openhoudend, trap ik op de knop om het snoer op te rollen. Het lukt ……… tot de laatste meter
Nu met één hand de deur openhouden en met de andere, in een soort spagaat van al mijn ledematen, de stofzuiger door de deur dirigeren tot ook de laatste meter snoer over de drempel komt
“Moeiluk, moeiluk, moeiluhhk!!”

Sinds de eerste opwelling om te gaan stofzuigen is inmiddels meer dan een uur verstreken.
Grimmig zwiep ik de stofzuigermond over de vloer; de kleden vol hondenharen gaan écht héél zwáár!!
Juist nu ik het zo nodig heb, ontbreekt elke vorm van inspiratie en ben ik gedoemd de klus af te maken.
Na deze straffe exercitie is het hoog tijd voor een beloning.
Genietend van een kopje thee en een pafke, speel ik een spelletje Wordfeud op m’n ipad

“Nee écht, ik heb een héél zwáár leveuh!!”

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

okt 29

Gespinte

Spin (3)
Het móest gebeuren! Royale marges hanterend, liep zelfs ík tegen de grens van mijn acceptatiecriteria aan. Vieze ramen!
Avond aan avond word ik, me knus nestelend in de bank, geconfronteerd; straatlantaarns zijn meedogenloos.
Dus equipment klaargezet. De fles Hara plus bijbehorende spons en wisser in één, emmertje warm water, nat en droog vezeldoekje en de huishoudtrap.
Het loont. Kozijnen en ramen glimmen en mijn sopje kleurt zwart.
Meer dan tevreden met het resultaat binnenshuis, sleep ik de hele boel naar buiten.

Van een afstandje vallen ze niet op, maar balancerend op de trap en kritisch spiedend met bril, kan ik er niet omheen: talloze spinnen- en muggenpoepen. Gelukkig zijn de kozijnen donkergroen, dus de poepen onzichtbaar. De webben helaas niet.
Spinnenbeesten schijnen hier niet tevreden met een mooi webje van enkele draad.
Er worden complete burchten-in-web gebouwd.
Bij voorkeur in hoekjes waar een normaal mens niet bij kan.

Bij mijn eerste ijverige streek met het Hara wissertje, verstoor ik gelijk twee identieke spinnen. Met enorme snelheid laten ze zich, via mijn wissertje, aan een draadje naar beneden zakken. Natuurlijk niet ver genoeg om vaste grond onder de poten te krijgen.
Nee, halverwege blijven ze, perfect in lijn, afwachtend hangen. Schudden helpt niet en staande op de bovenste tree van de trap heb is er weinig afzetgebied. Ik laat ze als marionetten bewegen. Grappig gezicht, maar ik schiet geen flikker op. Dus daal ik af en zoek een geschikte struik voor het duo. Maar ze verrekken het hun draadje los te laten! Uiteindelijk slinger ik met een lassobeweging het draadje tweemaal om een tak en geef een ruk. Vrij!!

Opgetogen bestijg ik opnieuw de trap. Maar het wemelt van de spinnen en ze zijn vastbesloten hun plek niet op te geven! Spinnen zijn nuttig, dus het volgende halfuur probeer ik met rustige dwang het spinnengespuis naar elders te dirigeren.
Af en toe valt er één in het emmertje. Om verdrinking te voorkomen, laat ik het water rustig over de stoep weglopen tot er een drijfnat spinnenlijfje voorbij komt drijven.
Even overweeg ik de hogedrukspuit ter ontruiming, maar de ramen zijn oud en niet bestand tegen zoveel waterkracht.
Ik pulk, veeg, duw en blaas, onderwijl het gespinte vervloekend!
Ze presenteren een scala aan verdedigingstechnieken, maar de aanhouder wint.
En dat ben ik.

Een uur later zit ik, genietend van een welverdiend wijntje, mijn noeste arbeid te bewonderen.
En het gespinte neemt, vrolijk webbend en poepend, hun zwaar bevochten domein weer in!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!

okt 22

Multitasken

Draaide ik vroeger in de auto, met een gangetje van 130 en sturend met m’n been een shagje; nu dwarrel ik al als een halfbezopen idioot over de snelweg, als ik van radiozender wil veranderen door de juiste knop éénmaal in te drukken!!

Dus shag vervangen door verkeersveiliger sigaretten.
Krijg venijnig grootlicht van een achterligger als ik, met één hand sturend en mijn ogen constant op de weg, een aansteker zoek. Steevast onder in mijn tas bedolven onder nutteloze zooi, die op wonderbaarlijke wijze wél bovenin blijft drijven!

Vervolgens moet ik de asbak prepareren. Autofabrikanten hebben bedacht dat ze bijdragen aan een gezonde levensstijl, door zowel aansteker als asbak uitsluitend als extra accessoire te leveren.
Dus heb ik een augurkenpot mét deksel gevuld met strandzand, als duurzame oplossing voor mijn minder omgevingsvriendelijk afval.

De augurkenpot is niet met één hand te openen, dus moet ik hem tussen mijn benen klemmen, waarbij ik gelijk, geheel in multitaskstijl, mijn bekkenbodemspieren train. Gezien mijn leeftijd en het daaraan verbonden risico van verzakking van minstens één van de in de onderbuik gelegen organen, geen overbodige oefening!

Om te voorkomen dat de as door de auto waait (vanwege het geopende raam voor de nodige frisse lucht) laat ik de augurkenpot tussen mijn benen staan, een plek die ik zelfs in het donker met één hand feilloos weet te vinden.

Voor het aansteken van de sigaret, moet ik een fractie van een seconde mijn ogen van de weg halen, want ook het schatten van de afstand tussen mijn lippen en het einde van de sigaret, heeft aan zuiverheid ingeboet. En weer moet ik corrigerend optreden, teneinde in rechte lijn op de rijbaan te komen. Overweeg handsfree-smoking te ontwikkelen maar voorzie veel praktische hiaten in de uitvoering.

Het doven van de peuk is peanuts, dankzij het strandzand. Met enige moeite draai ik de deksel op de augurkenpot en besef zuchtend dat het genot van roken op deze manier ernstig wordt verstoord evenals mijn doorgaans strakke rijkunst.

Grimmig constateer ik dat de overgang (what else) óók het multitasken, waarmee ik mij als vrouw toch significant onderscheidde van de man, doet verschrompelen tot singletasken!

Jeanette

Leuk als je deelt! En makkelijk, via onderstaande links!
Of geef je mailadres door op info@midlifepleasures.nl en ontvang het laatste nieuws!