Niet mobiel zijn, oftewel voor de helft ‘ontvoet’, is wennen.
Na een dag of 7 stil protest, heb ik me maar neergelegd bij wat het is op dit moment: vooral zitten met de poot omhoog.
Relativeren heeft weinig zin, want jahaa, er zijn mensen die maar één been hebben of wel twee, maar niet beide inzetbaar, of helemaal geen benen en zij hebben ook hun weg gevonden in het dagelijks bestaan. Maar zolang ik nog in de stil protest fase zit, word ik van dat soort goed bedoelde troost alleen maar boos. Mijn stip aan de horizon is van mij en daar moet niet teveel aan worden getornd door anderen.
Galgenhumor daarentegen mag altijd: “Je kunt ‘m altijd nog afhakken en ruilen voor een blade-run-voet! Verkrijgbaar in diverse kleuren, waaronder ook wit…”
P, naast reserve mantelzorger en steun en toeverlaat voor Y, relativeert met redelijk zwarte humor en dat kan ik hebben!

Mijn horizonstip is overigens niet heel scherp afgetekend. Alle ervaring ten spijt, ik moet afwachten hoe mijn voet over 10 weken is vastgegroeid aan de rest van mijn lijf.
Stel dat ze het gips eraf halen en constateren dat ie, in een moment van onachtzaamheid, toch een beetje scheef is vastgeschroefd!!
Na tien weken is zo’n foutje wel een definitief horrelvoetje!!
Hoe groot het aantal herkansingen is op herstel weet ik niet, maar het zou opnieuw een traject van horizonstippen worden.
Heb de tijd om te googlen, dus nader onderzoek is mogelijk. Maar mislukkingen worden altijd angstvallig afgeschermd.
Breng menig doorwaakt uurtje door op internet; brandende vragen moeten beantwoord.
Zo weet ik nu wat mijn gipsspalk weegt. Je bedenkt het niet, maar ik ben niet de enige die zich afvraagt hoeveel ons van het lichaamsgewicht toe te schrijven is aan het gips!

Wegen is trouwens een dingetje! Natuurlijk ga ik niet vragen of één van mijn mz’ers de weegschaal klaar wil zetten. Ze zouden niet weggaan om mij dat moment van absolute privacy te gunnen, wanneer de keiharde cijfers zichtbaar worden. Dus hup ik binnen de veilige omheining van mijn looprek naar de weegschaal, schuif ‘m in positie en druk ‘m één keer in om de nulstand te krijgen. Voordat ik het rek in positie heb geplaatst en met een zachte hup op één been op de weegschaal land, is het schermpje al weer zwart!
Na drie nieuwe pogingen lukt het en constateer ik tevreden, dat de curve nog steeds zijn neerwaartse lijn voortzet! Als ik dat enthousiast deel met een goeie vriendin, merkt ze fijntjes op dat (gedwongen) rust, leidt tot spierverlies én dus tot gewichtsverlies…
Heb mijn trainingstempo (zittend) naar moordend opgeschroefd om mijn spier’massa’ op gewicht te houden!

Wie het heerlijk vindt dat ik de hele dag ‘in beeld’ ben, is Ché! Geeft me voorbeeldig ruimte als ik langs rolstoel of rek-hip; vergeet alleen af en toe een stuk speelgoed op mijn route.
Soms verdenk ik hem van opzet, want als ik zeg dat ie z’n rotzooi moet opruimen is het feest en dendert hij om me heen, al zwiepend met z’n trofee van het moment.
En hij is nog niet gewend aan de gewijzigde routine.
Staat mij rond etenstijd vragend aan te kijken (en hij was niet de enige…) en de speur-, zoek- en leerspelletjes zijn ook tijdelijk opgeschort of drastisch aangepast aan mijn tamelijk immobiele status.
Wat hij trouwens ook irritant haarfijn aanvoelt, is mijn onvermogen adequaat in te grijpen tijdens boefacties.

Onlangs een raar smakkend geluid uit de keuken. Voordeel van de rolstoel is dat ik mij geluidloos kan voortbewegen (in tegenstelling tot het klapboem-húp geluid van het looprek). Zware overtreding vermoedend pak in onderweg een onderzetter op, om te gebruiken als ‘schrik-straf-discus’.
Ik hoef helemaal niet stilletjes te doen; meneer staat met beide voorpoten op het aanrecht en laat zich de kippendijen die daar staan te ontdooien goed smaken…
De beloning van een smakelijke kippendij is zo groot, dat mijn perfecte discus worp geen enkele indruk maakt. Zich vrolijk en uitermate tevreden om z’n bek slikkend komt ie naar me toe.
“Jij ook hier? Kijk eens wat een heerlijks ik heb gevonden! En er is méér!!”, klinkt zijn uitnodiging om samen de nog overgebleven kippendijen op te smullen.
“En let niet op rondvliegende onderzetters! Ze zijn ongevaarlijk!”…
— pff, herkenbaar moment voor iedere hondeneigenaar; ultieme beloning gescoord, dus wordt afleren een serieuze zaak! —

Dus, in ieder geval één fikse uitdaging de komende tijd!! Naast alle andere ‘zitklussen’ die ik bedacht heb.
Én lekker schrijven! Sta mezelf veel schrijftijd toe en als ik het nu niet in kan plannen…
Bij uitzondering een ‘dinsdagmiddagblog’ (dimiblo)! Na een paar weekjes stilte.
Maar het voelt ook best lekker om uit m’n eigen planning te ‘vliegen’; dus laat je verrassen.

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook