dec 06

Kippendijen…

Niet mobiel zijn, oftewel voor de helft ‘ontvoet’, is wennen.
Na een dag of 7 stil protest, heb ik me maar neergelegd bij wat het is op dit moment: vooral zitten met de poot omhoog.
Relativeren heeft weinig zin, want jahaa, er zijn mensen die maar één been hebben of wel twee, maar niet beide inzetbaar, of helemaal geen benen en zij hebben ook hun weg gevonden in het dagelijks bestaan. Maar zolang ik nog in de stil protest fase zit, word ik van dat soort goed bedoelde troost alleen maar boos. Mijn stip aan de horizon is van mij en daar moet niet teveel aan worden getornd door anderen.
Galgenhumor daarentegen mag altijd: “Je kunt ‘m altijd nog afhakken en ruilen voor een blade-run-voet! Verkrijgbaar in diverse kleuren, waaronder ook wit…”
P, naast reserve mantelzorger en steun en toeverlaat voor Y, relativeert met redelijk zwarte humor en dat kan ik hebben!

Mijn horizonstip is overigens niet heel scherp afgetekend. Alle ervaring ten spijt, ik moet afwachten hoe mijn voet over 10 weken is vastgegroeid aan de rest van mijn lijf.
Stel dat ze het gips eraf halen en constateren dat ie, in een moment van onachtzaamheid, toch een beetje scheef is vastgeschroefd!!
Na tien weken is zo’n foutje wel een definitief horrelvoetje!!
Hoe groot het aantal herkansingen is op herstel weet ik niet, maar het zou opnieuw een traject van horizonstippen worden.
Heb de tijd om te googlen, dus nader onderzoek is mogelijk. Maar mislukkingen worden altijd angstvallig afgeschermd.
Breng menig doorwaakt uurtje door op internet; brandende vragen moeten beantwoord.
Zo weet ik nu wat mijn gipsspalk weegt. Je bedenkt het niet, maar ik ben niet de enige die zich afvraagt hoeveel ons van het lichaamsgewicht toe te schrijven is aan het gips!

Wegen is trouwens een dingetje! Natuurlijk ga ik niet vragen of één van mijn mz’ers de weegschaal klaar wil zetten. Ze zouden niet weggaan om mij dat moment van absolute privacy te gunnen, wanneer de keiharde cijfers zichtbaar worden. Dus hup ik binnen de veilige omheining van mijn looprek naar de weegschaal, schuif ‘m in positie en druk ‘m één keer in om de nulstand te krijgen. Voordat ik het rek in positie heb geplaatst en met een zachte hup op één been op de weegschaal land, is het schermpje al weer zwart!
Na drie nieuwe pogingen lukt het en constateer ik tevreden, dat de curve nog steeds zijn neerwaartse lijn voortzet! Als ik dat enthousiast deel met een goeie vriendin, merkt ze fijntjes op dat (gedwongen) rust, leidt tot spierverlies én dus tot gewichtsverlies…
Heb mijn trainingstempo (zittend) naar moordend opgeschroefd om mijn spier’massa’ op gewicht te houden!

Wie het heerlijk vindt dat ik de hele dag ‘in beeld’ ben, is Ché! Geeft me voorbeeldig ruimte als ik langs rolstoel of rek-hip; vergeet alleen af en toe een stuk speelgoed op mijn route.
Soms verdenk ik hem van opzet, want als ik zeg dat ie z’n rotzooi moet opruimen is het feest en dendert hij om me heen, al zwiepend met z’n trofee van het moment.
En hij is nog niet gewend aan de gewijzigde routine.
Staat mij rond etenstijd vragend aan te kijken (en hij was niet de enige…) en de speur-, zoek- en leerspelletjes zijn ook tijdelijk opgeschort of drastisch aangepast aan mijn tamelijk immobiele status.
Wat hij trouwens ook irritant haarfijn aanvoelt, is mijn onvermogen adequaat in te grijpen tijdens boefacties.

Onlangs een raar smakkend geluid uit de keuken. Voordeel van de rolstoel is dat ik mij geluidloos kan voortbewegen (in tegenstelling tot het klapboem-húp geluid van het looprek). Zware overtreding vermoedend pak in onderweg een onderzetter op, om te gebruiken als ‘schrik-straf-discus’.
Ik hoef helemaal niet stilletjes te doen; meneer staat met beide voorpoten op het aanrecht en laat zich de kippendijen die daar staan te ontdooien goed smaken…
De beloning van een smakelijke kippendij is zo groot, dat mijn perfecte discus worp geen enkele indruk maakt. Zich vrolijk en uitermate tevreden om z’n bek slikkend komt ie naar me toe.
“Jij ook hier? Kijk eens wat een heerlijks ik heb gevonden! En er is méér!!”, klinkt zijn uitnodiging om samen de nog overgebleven kippendijen op te smullen.
“En let niet op rondvliegende onderzetters! Ze zijn ongevaarlijk!”…
— pff, herkenbaar moment voor iedere hondeneigenaar; ultieme beloning gescoord, dus wordt afleren een serieuze zaak! —

Dus, in ieder geval één fikse uitdaging de komende tijd!! Naast alle andere ‘zitklussen’ die ik bedacht heb.
Én lekker schrijven! Sta mezelf veel schrijftijd toe en als ik het nu niet in kan plannen…
Bij uitzondering een ‘dinsdagmiddagblog’ (dimiblo)! Na een paar weekjes stilte.
Maar het voelt ook best lekker om uit m’n eigen planning te ‘vliegen’; dus laat je verrassen.

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

nov 12

FF terug…

Deze week zat ik even in het Midlife Pleasures archief te sneupen. Gestart in oktober 2016 en met inmiddels 278 blogs is er altijd wel wat te ontdekken. Kom verhalen tegen die ik was vergeten, foutjes die ik alsnog herstel en brobbels die mijn huidige toets der kritiek niet meer kunnen doorstaan en dus de prullenbak in gaan. Beetje opschonen heet dat; tijdrovend maar zo leuk!
Bij de meeste verhalen zit ik gelijk weer in de emotie van toen.

Zo kwam ik “Ook ik…” tegen, een blog wat ik eind 2018 schreef.
Over mijn worsteling met een idioot recept van Klaas Kasma.
– Klaas plaatste (helaas niet meer) elke dag een recept in de Leeuwarder Courant en voorzag dat van heerlijk commentaar, waar humor en zelfspot elkaar raakten. Ik was fan!! –
Drie maanden later (8 februari 2019) plaatste hij persoonlijk een reactie onder mijn blog! Ik was zéér vereerd en trots!
Dus ff terug naar “Ook ik…”, nu mét reactie van Klaas Kasma:

Ook ik… (Blog van 1 december 2018)
Elke dag geniet ik van het recept van Klaas Kasma in de Leeuwarder Courant.
De dagelijkse kost wordt gelardeerd door een stukje tekst, dat meestal hilarisch is.
Over zin en onzin in de keuken.
Zo langzamerhand heb ik een redelijk uitgebreide ‘Klaas-recepten’ bibliotheek
(zelfs digitaal, maar als backup een ouderwets en onhandig knipsel archief)
Soms is het recept bewaar-waardig en soms vormt het onvervalste Klaas-commentaar op de (culinaire) wereld het pareltje in het recepten boek.

Onlangs bovenstaand recept voor schorseneren. De vergeten groente die aan populariteit wint.
Voortvarend en braaf een kilo(…) gekocht.
Over modder gesproken… voor ik het maagdelijk wit onder de schil bereik, ben ik al door meerdere lagen heen geworsteld. Snijplank, mes, dunschiller en aanrecht onder het zand!
Aangezien een blote schorseneer gezwind in ijswater moet, schil ik steeds drie voordat ik alle attributen afspoel en begin aan het tagliatelleren.
De eerste baantjes met de dunschiller zijn prachtig! Dan wordt het schorseneertje al dunner en dunner en blijkt het onmogelijk om er nog een redelijke tagliatel uit te halen.
Ik frommel nog wat korte stukjes en stort het resultaat af in het ijswater.
Ik moet zeggen, het ziet er best profi uit! Ze blijven prachtig wit onder invloed van koude en een citroentje. 

Worstel verder! En zo langzamerhand vraag ik me af wie in godsnaam dit recept heeft bedacht.
Dicht ik Klaas een dergelijke sisyfus-klus toe?
Multitasking is uitgesloten, dus nadat alle schorseneren min of meer keurig getagliatelleerd zijn, stort ik mij op de kaassaus waarvan de (uiteraard iets té) rijkelijk toegevoegde wijn moet inkoken. Hoe is het mogelijk dat zo’n kort receptje een volwaardige keuken-workout is?
Te laat begin ik met de quinoa; lees nu pas in de ingrediënten lijst dat het de gekookte variant betreft! Ik jongleer druk boven het fornuis en voel (naast lichte paniek) ook een soort van slappe lach opkomen. Wat wórdt dit???
Eindelijk kan ik het bedje van quinoa spreiden voor de authentieke schorseneren-tagliatelle met kaassaus!

Het smaakt zoals het eruit ziet…
De niet-smaak van de quinoa doodt volledig de creatief(?) uitgedachte en belachelijk arbeidsintensieve schorseneren-topping!

Op dit moment zie ik hem voor me:
Klaas Kasma, gniffelend in zijn knuist om wéér zo’n quinoa-kut die erin is getrapt!!

screenshot reactie

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

nov 05

Hoe lang nog?

Weten dat je iets dreigt kwijt te raken, maakt dat je er anders naar kijkt!
Het gaat hier over écht verlies, maar voordat iedereen zich in schokkende scenario’s stort: het betreft onze Ouwe Peer!
De grote oude reus buigt zich steeds verder en lijkt ieder verzet te hebben opgegeven.
Rond zijn levensaders die zich diep de grond inboren, ontstaan grote gaten.
De kracht om het bovengrondse fier rechtop te houden is tanende, net als het zich laven aan voedingsstoffen en water.

Elke dag praat ik even met ‘m en strijk bemoedigend over zijn gehavende bast.
In de loop der jaren hebben zich daar vele krochten gevormd en zelfs dáárvan lijkt elk een eigen verhaal te hebben.
Boorgaten van overijverige spechten, holletjes voor wat erin past met pootjes of vleugels, kommetjes waarin mossen zich veilig wanen en talloze perfect ronde gaatjes waarvan ik (in mijn onnozelheid?) denk dat het houtwormen zijn.

En diepe, diepe rimpels, elk gevormd in periodes van grote zorg.
Zorg over watertekorten en daarbij behorende droogte,
watertevelen en natte ‘voeten’, over hitte die net te lang aanhoudt en verlies van zuiverende vrieswinters,
maar zonder het verlammende bewustzijn van de veroorzakers daarvan.
Hij is… gewoon…
onze prachtige Ouwe Peer!

Zolang hij er is geef ik hem hier een podium, in de hoop dat hij veel volgers bekoort.
Dat hij alleen maar geliked wordt met hartjes, duimpjes en klavertjes vier!
Een ware influencer is, met zijn zuivere, stille boodschap, zonder winstoogmerk en volledig vrij van elk (voor)oordeel!  
Hij is… nog steeds… gewoon
Onze prachtige Ouwe Peer!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

okt 22

Mindset…

Ik ben nogal van de apen en beren. Op de weg.
Onvoorstelbaar hoe fantasierijk mijn geest is in het bedenken van wat zou kúnnen gebeuren!
Het meeste ontspruit in de nacht; stel dat je wordt afgeleid in je ‘creatieve proces’ van mogelijke rampen.
Of dat iemand je zorgen gaat bagatelliseren! Zeggen dat het wel meevalt, terwijl jij midden het worst-case-scenario zit!
Nee, in de nacht kun je je rustig onderdompelen in mogelijke ellende.
Want dat doen die verrekte apen en beren: rondlopen met spandoeken shitscenarios.

Om het te kunnen duiden noem ik het mijn ‘wat-als-stoornis’, die ik ook projecteer op anderen. Y geeft wel tegengas als ik weer een onzinnig scenario schets over mogelijk onoverkomelijke hindernissen in zijn wel-zijn!
De kinderen relativeren in volwassenheid hun eigen sores; blijft hond Ché!
Ché is dus vaak de klos als gewillig en onwetend object om mijn wat-als-pijlen op te richten! In mijn ‘stel-dat’ mogelijkheden, haal ik vaak alles uit de kast om ‘dat’ te voorkomen. De commercie omarmt mijn zorg met inhalig enthousiasme, want zodra ik google, opent zich een wereld van ‘oplossingen’ in vele vormen en prijzen!
Gelukkig brengt mijn ‘laisser-faire’ kant af en toe rust, ook voor Ché!
Zo langzamerhand is mijn ‘dierenapotheek’ zó gevuld, dat ik vaker bezig ben met wegdonderen van (wonder)middelen waarvan de THT is verstreken, dan dat ik ze werkelijk hoef in te zetten tegen (mogelijke) kwalen!

Blijf ikzelf over als dankbaar onderwerp in mijn wat-als projecties. Zwelg in totaal onvermogen tot relativeren. De worst-case-scenario’s buitelen over elkaar heen als mijn drama vaste vorm aanneemt in mijn hoofd!
Binnenkort word ik geopereerd. Aan mijn enkel. Die wordt ‘vastgezet’ om weer mobiel te worden. Grote vriend ‘Google’ schetst het revalidatieproces.
Kort: 13 weken gips, waarvan de eerste 6 onbelast! Tussen haakjes: “als er geen complicaties optreden…”!
Stort mezelf in wanhoop! Zés weken in op één been strompelende afhankelijkheid!
Slapeloze nachten, waarin ik me, elke keer als ik moet plassen, afvraag hoe ik dat op één been red?? En stel dat ik diarree krijg?? Zijn luiers dan afdoende? En hoe was ik dan mijn kont??
Mijn geest weigert in oplossingen te denken!

Afspraak bij de orthopeed, waarbij we alles voor de operatie nog even doornemen. Ik stort mijn twee grootste zorgen op tafel. Naast mijn totále afhankelijkheid voor zés lange weken, wil ik geen antistollings-injecties meer ‘zetten’ om trombose te voorkomen.
Ze lacht: “Mijn protocol ziet er íets anders uit! Lees dit formulier maar even en dan vooral het gedeelte ‘Na de operatie’!”
Begin te lezen: “Na de operatie krijgt u voor twee weken een achterspalk. Gedurende deze weken mag u het geopereerde been niet belasten. Vervolgens krijgt u vier weken gips, waarbij het been voor 50% mag worden belast. Dan wordt loopgips aangebracht, en mag u het been volledig belasten.”
Ik had al afgehaakt! Met een dikke grijns lees ik nogmaals “twee weken onbelast”: tralááááá!!!
Wég drama, wég zorgen! Pfff, twee weekjes. Peanuts!!
(terwijl dat in een vorig leven ook onoverkomelijk was…!)

Als ze dan ook nog vertelt dat de spuiten momenteel niet leverbaar zijn en iederéén pilletjes krijgt, zit ik te stuiteren op mijn stoel!
“Euh, het is wel een lang revalidatietraject he! Reken maar op een jaar voordat je alles weer redelijk kunt. En, je moet er niet vanuit gaan, maar er kúnnen complicaties optreden!”
Maar mijn mind staat in ‘relativeringsstand’ en ik zie alleen maar mogelijkheden! Alles wat ik straks kan zonder pijn is winst!
Het enige waar ik me nu nog fanatieker op ga storten is afvallen, want dat ik lange tijd moet ‘krukken’ is een gegeven.

Mijn mind fuckt nog wel even met een helder beeld: als hangbuikzwijntje tussen de krukken…

tekening: Pien
met dank!!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

okt 15

Gut…

Is het de herfst? Vallend blad zou het gemoed beïnvloeden. Maar ik word er altijd blij van! De kleurenpracht, die later als grote confetti door de tuin vliegt en bescherming biedt aan alles wat eronder leeft. Bomen die zich opmaken om een winterslaapje te pakken, terwijl de knoppen, nog in schutkleur getooid, zich weer opmaken voor een voorjaar in het eerste groen!
Paddenstoelen die je blijven verrassen, in eenvoud, pracht of veelheid!
Woeste luchten, die in enig ander jaargetijde hun weerga niet kennen; ik houd van de herfst!    

Gut, zou het dan de leeftijd zijn, dat melancholie me ineens bij de strot kan grijpen?
Of de ‘postovergang’ — het dubieuze fenomeen waarvan ik nog niet weet of ik er blij mee moet zijn — die me bij tij en wijle in een snotterend wrak veranderd? Getriggerd door emo momenten, zoals bruiloften vol (idiote) beloftes voor de rest van het leven,
eerste zwangerschappen met prille ouders die staan te juichen (blind voor het feit dat grut ook kutgrut kan zijn!),
tranentrekkende films, een boek waar ik ínleef, muziek uit lang vervlogen tijden,
de gouden plek voor een bijna vastgeroeste asielhond, de kat die na drie jaar thuiskomt of
écht ouden van dagen die elkaar al 65 jaar méér dan lief hebben.

Soms zijn kleine dingetjes genoeg om te balken; een langpootmug waar ik net onbedoeld drie poten uittrok (waarbij ik het leed van de langpootmug niet wil bagatelliseren tot ‘klein dingetje’), een lieveheersbeestje geplet tussen raam en kozijn omdat hij net op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zat, de roos die maar niet uitkomt terwijl ie ook z’n best doet, voorrang krijgen terwijl ik van links kom.
En, niet te vergeten, de woest emotionele snaar die geraakt wordt na net iets teveel wijn… waardoor ik de ober wil kussen als hij de deur voor me openhoudt!

Gut, érgens in mijn leef-tijd van de afgelopen jaren ben ik toch onbewust een grens over gegaan; de grens van onbedaarlijk!
Onbedaarlijk emo, onbedaarlijk snotteren, onbedaarlijk lachen, onbedaarlijk genieten, maar ook onbedaarlijk in m’n denkhoofd blijven zitten zonder te bewegen!
Gelukkig heb ik mijn blog, waar ik kan spiegelen en me af kan vragen waar al dat “Gut…” vandaan komt!  

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

okt 08

Wascyclus

Die bult schone was
was eerst zo hoog niet
Het ontstaat;
dat kleine hoopje was
wat aanwast per gewassen was
Ophoopt, verplaatst, zich nestelt
naast of op
een ouder bultje was

Wasgoed vertoeft graag op stoelen
— soms was een bank ook goed —
Moe van het hangen
aan waslijn of rek
neemt was alle tijd
te komen tot zijn volle wasdom

Vuile was
gedraagt zich anders
Ingetogen, wars van aanwas
en van buitenhangen
Leent zich niet
voor hergebruik
Vuile was is wachtwas
geduldig in een mandje

De rust bij stoelenwas
is schone schijn
Met grote regelmaat
wordt schonewas wreed opgeschud
En blijkt, uiteindelijk…
als de onderste was boven ligt
dat het laatste schonewasstuk
de gezochte was was

Als alle schonewas
de tafelschikking stoort
en uitzichten belemmert
is het tijd voor schonewasontruiming
Gevouwen en gestapeld
vinden wassoorten elkaar in lade of in kast
na lange periodes groei
van was tot heuse bulten

Ten opzichte van stoelenwas
is kastwas’ leven korter
Alsof vanuit wasoogpunt
het netjes voor het grijpen liggen
toch wel een beetje dom was

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

sep 24

Moveren

— Op 3 september schreef ik mijn blog ‘NAV wonderen’.
http://www.midlifepleasures.nl/midlife-issues/nav-wonderen/
Was het nog een prettige omschrijving van hoe wij elkaar vinden in het onvermogen tot navigeren; Y dropte de BOM toen hij het verhaal (na publicatie) had gelezen…
“Weet je wat zo gek is?”, vroeg hij me met een open blik en een vuil lachje.
“Als ik alleen op pad ben, rijd ik nóóit verkeerd!!”
Het verwerken van deze opmerking heeft geleid tot onderstaand verhaal; iets met zoet en wraak… —

Moveren
Kwestie van klemtoon en je hebt een ander verhaal!
Movéren:
1) aanzetten, bewegen tot iets
2) iemand treffen, boeien
3) iets voorstellen, opwerpen
Movéren kwam zeker aan bod; toen de beslissing nog niet was gevallen en we, tijdens het nuttigen van een glas wijn, in alle rust de best mogelijke strategie overlegden om de caravan vanaf de standplaats achter de auto te krijgen, om hem makkelijk te kunnen aankoppelen.

Het ‘hoe?’ was agendapunt nummer 1 in het overleg; alleen dat duurde al langer dan de hele actie zélf zou duren, op welke manier ook!
Onze visie liep nogal uiteen.
De aanwezigheid van een dure, nieuwe, grote Duitse Porsche in ons manoeuvreer gebied, beperkte de bewegingen.
Mijn voorstel om de caravan kort om de heg te draaien en dan terug naar de parkeerplaats, werd door Y resoluut verworpen. De kans dat we (ik?) de Porsche zouden raken was te groot.
Y had een veiliger plan: 5 keer proberen de Porsche te raken…
Na lang wikken en afwegen van de risico’s, over en weer vliegende argumenten en gelijken, wordt mijn idee, nadat ik de situatie letterlijk heb geschetst toch aangenomen

Moveren
Maar een groter struikelblok in de discussie bleek: ‘wie?’
De uitvoerende taak bestaat uit het ‘moveren’: middels de mover en remote control verplaatsen van de caravan.
Omdat Y al schoorvoetend akkoord is gegaan met mijn (betere) plan qua route, staat hij erop te moveren! “Jij vergist je altijd in links en rechts! Dan komt het helemaal niet goed!”
“Tuurlijk schat!” Meegaand tiepje…
Y posteert zich strategisch naast de caravan met de remote control.
“Klein stukje achteruit!” De caravan gaat met een klein schokje een stukje vooruit… Y grijnst (hij kan niet anders): “Dat was één!”
“Nu rechtsom!” de kont draait naar links…
Na 5 ‘slips of the remote control’ staat de caravan in positie.

De Porsche is onbeschadigd gebleven!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

sep 10

Meer merel…

Gister zat een merel op de buitentafel. Urenlang. Als wij voorbij kwamen, keek hij loom onze kant op, maar maakte geen aanstalten om te vertrekken. Zelfs zijn vleugels hingen ietwat in de depristand.
Onder z’n kontje lag een waterig plasje uitwerpsel.
Niet geheel ingewijd in de wereld van merelontlasting, heb ik geen idee of diarree een veel voorkomende aandoening is.

Over het algemeen zijn vogelflatsen niet snoeihard; die keren dat ik door een gelukstreffer werd geraakt, was het nooit een lekker stuiterend kogeltje.
Het druipt altijd en meestal zijn de randen wit, terwijl het midden de kleur van het laatst genuttigde voer aanneemt.
En het is hardnekkig! Een flats op je paasbest, laat zich niet met een papieren zakdoekje wissen! Doorgaans wordt het daar erger van. Mijn spuug heeft ook geen oplossend vermogen ten aanzien van vogelstront, dus zit er niets anders op dan trots binnentreden in-vol-ornaat-met-gelukstreffer!

Terug naar merelmans in deplorabele staat met waterdunne diarree.
Langzaam nader ik hem, terwijl ik geruststellende woordjes fluister.
“Hee, kleine merelman, wat is er aan de hand? Blijf maar rustig zitten, ik probeer erachter te komen wat je mankeert!”
Hij verroert zich niet, maar kijkt me aan met lodderige ogen. Ook dat lijkt me geen goed teken! Alert zijn op de omgeving voorkomt meestal dat je wordt opgegeten.
Wellicht schat hij mij op waarde; het tanende fysiek en de tevelen her en der, maken mij niet tot een gevaarlijk en snel toeslaand roofdier.

In mijn hoofd vliegt de lijst met mogelijke diagnoses voorbij.
Niet gehinderd door enige kennis van veel voorkomende vogelaandoeningen, is het Usutuvirus het eerste waar ik aan denk!
De schrik slaat mij om het hart, want het Usutuvirus is zeer besmettelijk en de merelpopulatie in onze tuin groot! Het zou een drama betekenen!
Een vaccinatieronde zou een operatie worden, die in kosten en inzet zijn weerga niet kent. Bovendien zou het vangen van de aanwezige merels, dusdanig veel opwinding opleveren, dat zij, die niet aan het Usutuvirus sterven, zeker bezwijken aan overmatige stress!!
Verdrietig besluit ik merelmans met rust te laten en de natuur zijn gang te laten gaan.

Toevallig zie ik hem even later opvliegen. Opvliegen is een understatement, want hij laat zich van de tafel vallen en landt drie meter verder op de grond.
Ineens zie ik dat de andere merels al hetzelfde gedrag vertonen!
Plots valt mij iets anders in! Na het nuttigen van 90% van onze aalbessen, werden de vijgen langzaam rijper en rijper. Hadden we vorig jaar grote groepen vlinders en wespen die zich tegoed deden aan de vijgenvrachten, dit jaar lieten de merels geen ruimte voor mee-eters!
De vijgen zijn op, maar de druiven rijpen nu volop.
Het is een ‘grande bouffe’ van wéken!!!
Ik ben eruit: onze merels lijden aan obesitas! En al redelijk morbide!!

En toch, die algehele lethargie kan ik bij obesitas niet plaatsen.
Het is nóg simpeler dan ik dacht: de grande bouffe van overrijp fruit heeft geleidt tot massale dronkenschap onder ons merelvolk!

De Turdus merula ebrius!! Oftewel: toeterzatte merel

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

sep 03

NAV wonder(en)

Er zijn maar weinig dingen waar Y en ik even goed in zijn, of elkaar beurtelings overtreffen.
Met stip op 1 staat het totale onvermogen tot navigeren!
De uitvinding van navigatie in de auto heeft geen soelaas gebracht, integendeel; ons wantrouwen in dat stukje techniek is te groot om ervan te profiteren.
Let wel: die achterdocht (waarin we elkaar wél vinden) heeft niets te maken met de functionaliteit van het apparaat! Waar een ieder zich zonder meer verlaat op de perfecte route in beeld en geluid, betwijfelen wij elke aanwijzing!
We versterken elkaar in ons onvermogen en vechten menig meningsverschil over de route al rijdend uit, waarmee het bereiken van de bestemming altijd langer duurt.

Onze ‘NAV-oorlog’ bereikte onlangs een hoogtepunt. We hadden besloten om eens niet naar Texel te gaan (wat we blind kunnen vinden), maar mét caravan af te reizen naar Zuid-Limburg!!

Soort navigatie
Het prettigst is een groot, vast scherm waarop we beiden kunnen zien waar de discussiepunten liggen.
Nadeel van zo’n geavanceerd systeem zijn de uitgebreide mogelijkheden, zoals alternatieve routes in geval van file!
De chaos is compleet als we ons ineens in vage woonwijken bevinden, waar je ook nog eens moet letten op onvoorspelbare scootmobielers, slingerende fietsers, overstekend grut of viervoeters en verkeer van rechts met voorrang. Voeg daarbij de eenheidsworst-bebouwing en we zijn het eens: “Kut-nav!”

Op onze tocht naar Limburg zijn we gedoemd tot routebegeleiding op de telefoon.
En met Y’s onwankelbare vertrouwen in z’n (oud model met een belachelijk klein scherm) iPhone, is gebruik van mijn Samsung een no-go.
Het zou wijs zijn als we tevoren afspreken wie rijdt en wie navigeert, maar de praktijk is dat we al rijdend de rollen verdelen en van plek wisselen, al naargelang de tegenvallende resultaten.
Bij gebrek aan een degelijke houder voor de telefoon, bungelt ie in een ongeschikt vakje of houdt de bijrijder (van dat moment) hem in de hand.
Bijkomend verontrustend feitje: het wantrouwen van de chauffeur in de navigatie-skills van de bijrijder is áltijd groter dan het wantrouwen in Tomtom.  

Afstand inschatten
“Over 800 meter rechtsaf slaan!” Zo’n aanwijzing geeft ruimte om nog even ontspannen achterover te leunen.
Plots is het nog maar 200 meter en rijst de vraag, welke van de drie afslagen op 200 meter ligt??
Bij 60 meter nemen we een drastische beslissing en slaan af!! Om er na 100 meter achter te komen dat we te vroeg waren! Na 3 achtjes door een woonwijk, waarbij de caravan vrolijk meestuitert over alle drempels, zijn we terug bij af en kunnen we onze fout herstellen.
Heel soms werkt het ook op onze lachspieren, wanneer we als volleerde truckers onze ‘combinatie’ op het laatste moment de juiste afslag inslingeren!
Met een high five vieren we ons succesmomentje!!

Topografische kennis
Niet gehinderd door enige topografische kennis en met het steevast ontbreken van een goede wegenkaart, is het vlot bereiken van onze bestemming sowieso gedoemd te mislukken.
En in al die jaren is er weinig veranderd; ooit kachelden we al zoekend over de Autobahn in der Heimat. Op mijn vraag op welke grotere Duitse plaats we ons in godsnaam moesten richten in onze (zoek)tocht naar de grens bij Arnhem, antwoordde Y: “Tussen Aken en Bonn door!”…

Onbevangen genietend van de prachtige omgeving in zuidelijk Limburg, toeren we wat rond en steken hier en daar aan. Je waant je in het buitenland met die vergezichten over het dal. Plots komen we erachter dat we in België zitten.
Geen punt! Y pakt z’n mobiel en start de routeplanner op. Geen internet, dus geen routeplanner!!
Omdat het navigeren betreft, is ons niveau van (logisch na)denken tot bijna 0 gedaald. Hoe voorkomen we, dat we blindelings steeds maar verder België insukkelen?? Terwijl ik lukraak allerlei weggetjes insla, staart Y onafgebroken op z’n mobiel om te kijken of we al weer bereik hebben…

Eindelijk terug op de camping en met vrienden genietend van een goed glas wijn, omschrijven wij schoorvoetend onze ongeplande sightseeing toer in België.
Er worden nogal wat inventieve oplossingen aangedragen om zonder navigatie en internet de juiste weg te vinden, zelfs als je geen Frans spreekt…

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

aug 13

Fantasie

Mijn fantasie speelt mij regelmatig parten. Niet in de laatste plaats bij mijn angst in donker. “Wat niet weet, wat niet deert”, geldt voor mij dus niet.
Oog in oog staan met ‘gevaar’ geeft me keuze; bevriezen, vluchten of vechten. Maar in donker staat ‘gevaar’ al met 1 – 0 voor!
Het is niet het donker, het is mijn fantasie die de pin uit de angstgranaat haalt!! — die overigens zelden ontploft —
Mijn fantasie staat altijd aan, ook overdag. Apen en beren begeven zich 24/7 op pad!
Én… hoe ouder, hoe rijker (de fantasie…)!!
Maar de nacht geeft meer tijd! Tijd voor verhalen.

Eén van de eerste keren dat we op Texel kamperen. Pal naast een schapenwei. Prachtig groen, met grote en kleine witte wolwolken. De lammeren zijn pasgeboren en houden ma schaap goed in de gaten. Dat geldt ook voor haar. Het gemekker klinkt de hele dag, want herkennen van elkaars stem is cruciaal!!
Lig op bed in de caravan. Diep in de nacht klinkt het klaaglijk gemekker van een lam! Kan het niet negeren, het blijft doorgaan! Het eerste beeld vormt zich al: lam is ma kwijt en doolt angstig rond in het donker. Langzaam dringt de paniek door in zijn langgerekte roep om antwoord. Heel even denk ik ma te horen, die slaperig terugpruttelt, maar geen actie onderneemt!
Ik weet het zeker! Lam heeft zich in de nesten gewerkt en ziet geen kans terug te keren in de kudde!!
Móet wel ingrijpen om erger, zoals verdrinking, te voorkomen!
Gewapend met zaklamp en hond (tegen échte gevaren in donker) loop ik naar de schapenwei, alwaar de rust totaal is en het hulpgeroep verstomd.

Thuis, nacht. Hoor een kat miauwen en hevig geritsel. Dit is geen gemauw van rivalen, wat met krijsende uithalen gepaard gaat.
Dit is gemauw van een kat in het nauw!
Balancerend over de pergola en worstelend door de druivenranken heeft ze zich vastgelopen. In een ultieme poging het vege lijf te redden, wil ze naar beneden springen, maar blijft met één poot vastzitten in de wirwar van takken. Tevergeefs probeert ze al bungelend houvast te krijgen!
Er wacht haar een langzame en uiterst pijnlijke dood!
Een erbarmelijke roep om hulp is haar laatste redmiddel!
Probeer Y te mobiliseren als reddende engel, maar dat heb ik al te vaak gedaan…
Met zaklamp en zonder hond naar buiten. Zodra ik buiten kom, schiet er een kat weg, racet onder de schuttingdeur door en is verdwenen.
Evenals het gemauw van een kat in het nauw…

Vannacht. Word wakker van een serie onzekere, korte blafjes van een hond.
Zo te horen een middelmaatje. Met tussenpozen van een kwartiertje herhaalt het beestje zijn geblaf. Het klinkt als waarschuwing, soms wat onzeker.
Scan de mogelijke aanleidingen:
– vastgebonden en achtergelaten
– per ongeluk buitengesloten
– naast z’n baasje(onwel geworden, te water geraakt of beide), roepend om hulp
– hopend op antwoord van een loopse lief

Mijn fantasie gaat nimmer uit van de meest logische verklaring: dat het beest wellicht uit verveling de omgeving uit de slaap probeert te houden.

Of zoals bij een slingerende vrachtwagen: chauffeur in ademnood als allergische reactie op een wespensteek, in plaats van een appende imbeciel
Dronkenmansgebrul in de nacht: wachtend op het schot, wat een einde maakt aan een jong leven, in plaats van bezopen sukkels die zich eindelijk durven laten horen
Hevig piepende autoremmen: gevolgd door het onvermijdelijke gekraak van blik wat zich om een boom vouwt, in plaats van alert handelen bij plots overstekend wild
Een onbewaakte overweg: stroomstoring, in plaats van simpelweg geen trein

Een fantasierijke geest is geweldig, maar nuchter verstand om het te stroomlijnen onontbeerlijk!!

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook