Gister zat een merel op de buitentafel. Urenlang. Als wij voorbij kwamen, keek hij loom onze kant op, maar maakte geen aanstalten om te vertrekken. Zelfs zijn vleugels hingen ietwat in de depristand.
Onder z’n kontje lag een waterig plasje uitwerpsel.
Niet geheel ingewijd in de wereld van merelontlasting, heb ik geen idee of diarree een veel voorkomende aandoening is.

Over het algemeen zijn vogelflatsen niet snoeihard; die keren dat ik door een gelukstreffer werd geraakt, was het nooit een lekker stuiterend kogeltje.
Het druipt altijd en meestal zijn de randen wit, terwijl het midden de kleur van het laatst genuttigde voer aanneemt.
En het is hardnekkig! Een flats op je paasbest, laat zich niet met een papieren zakdoekje wissen! Doorgaans wordt het daar erger van. Mijn spuug heeft ook geen oplossend vermogen ten aanzien van vogelstront, dus zit er niets anders op dan trots binnentreden in-vol-ornaat-met-gelukstreffer!

Terug naar merelmans in deplorabele staat met waterdunne diarree.
Langzaam nader ik hem, terwijl ik geruststellende woordjes fluister.
“Hee, kleine merelman, wat is er aan de hand? Blijf maar rustig zitten, ik probeer erachter te komen wat je mankeert!”
Hij verroert zich niet, maar kijkt me aan met lodderige ogen. Ook dat lijkt me geen goed teken! Alert zijn op de omgeving voorkomt meestal dat je wordt opgegeten.
Wellicht schat hij mij op waarde; het tanende fysiek en de tevelen her en der, maken mij niet tot een gevaarlijk en snel toeslaand roofdier.

In mijn hoofd vliegt de lijst met mogelijke diagnoses voorbij.
Niet gehinderd door enige kennis van veel voorkomende vogelaandoeningen, is het Usutuvirus het eerste waar ik aan denk!
De schrik slaat mij om het hart, want het Usutuvirus is zeer besmettelijk en de merelpopulatie in onze tuin groot! Het zou een drama betekenen!
Een vaccinatieronde zou een operatie worden, die in kosten en inzet zijn weerga niet kent. Bovendien zou het vangen van de aanwezige merels, dusdanig veel opwinding opleveren, dat zij, die niet aan het Usutuvirus sterven, zeker bezwijken aan overmatige stress!!
Verdrietig besluit ik merelmans met rust te laten en de natuur zijn gang te laten gaan.

Toevallig zie ik hem even later opvliegen. Opvliegen is een understatement, want hij laat zich van de tafel vallen en landt drie meter verder op de grond.
Ineens zie ik dat de andere merels al hetzelfde gedrag vertonen!
Plots valt mij iets anders in! Na het nuttigen van 90% van onze aalbessen, werden de vijgen langzaam rijper en rijper. Hadden we vorig jaar grote groepen vlinders en wespen die zich tegoed deden aan de vijgenvrachten, dit jaar lieten de merels geen ruimte voor mee-eters!
De vijgen zijn op, maar de druiven rijpen nu volop.
Het is een ‘grande bouffe’ van wéken!!!
Ik ben eruit: onze merels lijden aan obesitas! En al redelijk morbide!!

En toch, die algehele lethargie kan ik bij obesitas niet plaatsen.
Het is nóg simpeler dan ik dacht: de grande bouffe van overrijp fruit heeft geleidt tot massale dronkenschap onder ons merelvolk!

De Turdus merula ebrius!! Oftewel: toeterzatte merel

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

Er zijn maar weinig dingen waar Y en ik even goed in zijn, of elkaar beurtelings overtreffen.
Met stip op 1 staat het totale onvermogen tot navigeren!
De uitvinding van navigatie in de auto heeft geen soelaas gebracht, integendeel; ons wantrouwen in dat stukje techniek is te groot om ervan te profiteren.
Let wel: die achterdocht (waarin we elkaar wél vinden) heeft niets te maken met de functionaliteit van het apparaat! Waar een ieder zich zonder meer verlaat op de perfecte route in beeld en geluid, betwijfelen wij elke aanwijzing!
We versterken elkaar in ons onvermogen en vechten menig meningsverschil over de route al rijdend uit, waarmee het bereiken van de bestemming altijd langer duurt.

Onze ‘NAV-oorlog’ bereikte onlangs een hoogtepunt. We hadden besloten om eens niet naar Texel te gaan (wat we blind kunnen vinden), maar mét caravan af te reizen naar Zuid-Limburg!!

Soort navigatie
Het prettigst is een groot, vast scherm waarop we beiden kunnen zien waar de discussiepunten liggen.
Nadeel van zo’n geavanceerd systeem zijn de uitgebreide mogelijkheden, zoals alternatieve routes in geval van file!
De chaos is compleet als we ons ineens in vage woonwijken bevinden, waar je ook nog eens moet letten op onvoorspelbare scootmobielers, slingerende fietsers, overstekend grut of viervoeters en verkeer van rechts met voorrang. Voeg daarbij de eenheidsworst-bebouwing en we zijn het eens: “Kut-nav!”

Op onze tocht naar Limburg zijn we gedoemd tot routebegeleiding op de telefoon.
En met Y’s onwankelbare vertrouwen in z’n (oud model met een belachelijk klein scherm) iPhone, is gebruik van mijn Samsung een no-go.
Het zou wijs zijn als we tevoren afspreken wie rijdt en wie navigeert, maar de praktijk is dat we al rijdend de rollen verdelen en van plek wisselen, al naargelang de tegenvallende resultaten.
Bij gebrek aan een degelijke houder voor de telefoon, bungelt ie in een ongeschikt vakje of houdt de bijrijder (van dat moment) hem in de hand.
Bijkomend verontrustend feitje: het wantrouwen van de chauffeur in de navigatie-skills van de bijrijder is áltijd groter dan het wantrouwen in Tomtom.  

Afstand inschatten
“Over 800 meter rechtsaf slaan!” Zo’n aanwijzing geeft ruimte om nog even ontspannen achterover te leunen.
Plots is het nog maar 200 meter en rijst de vraag, welke van de drie afslagen op 200 meter ligt??
Bij 60 meter nemen we een drastische beslissing en slaan af!! Om er na 100 meter achter te komen dat we te vroeg waren! Na 3 achtjes door een woonwijk, waarbij de caravan vrolijk meestuitert over alle drempels, zijn we terug bij af en kunnen we onze fout herstellen.
Heel soms werkt het ook op onze lachspieren, wanneer we als volleerde truckers onze ‘combinatie’ op het laatste moment de juiste afslag inslingeren!
Met een high five vieren we ons succesmomentje!!

Topografische kennis
Niet gehinderd door enige topografische kennis en met het steevast ontbreken van een goede wegenkaart, is het vlot bereiken van onze bestemming sowieso gedoemd te mislukken.
En in al die jaren is er weinig veranderd; ooit kachelden we al zoekend over de Autobahn in der Heimat. Op mijn vraag op welke grotere Duitse plaats we ons in godsnaam moesten richten in onze (zoek)tocht naar de grens bij Arnhem, antwoordde Y: “Tussen Aken en Bonn door!”…

Onbevangen genietend van de prachtige omgeving in zuidelijk Limburg, toeren we wat rond en steken hier en daar aan. Je waant je in het buitenland met die vergezichten over het dal. Plots komen we erachter dat we in België zitten.
Geen punt! Y pakt z’n mobiel en start de routeplanner op. Geen internet, dus geen routeplanner!!
Omdat het navigeren betreft, is ons niveau van (logisch na)denken tot bijna 0 gedaald. Hoe voorkomen we, dat we blindelings steeds maar verder België insukkelen?? Terwijl ik lukraak allerlei weggetjes insla, staart Y onafgebroken op z’n mobiel om te kijken of we al weer bereik hebben…

Eindelijk terug op de camping en met vrienden genietend van een goed glas wijn, omschrijven wij schoorvoetend onze ongeplande sightseeing toer in België.
Er worden nogal wat inventieve oplossingen aangedragen om zonder navigatie en internet de juiste weg te vinden, zelfs als je geen Frans spreekt…

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

Ik relativeer de gaten in m’n geheugen. “Had ik ook toen ik dertig was…”
Beter. Stel dat ik over beginnende alzheimer panikeer bij ieder ‘gat’.
Had ik dat schrikbeeld vanaf m’n dertigste met me meegenomen. En, als het daadwerkelijk zo vroeg z’n intrede zou hebben gedaan, zat ik hier nu geen blog te schrijven.
Maar toch, ik herken de slinkse manier waarop ik naar m’n gaten kijk en ze in een luchtig daglicht plaats! Mijn moeder kon zonder aarzelen háár gaten zó redelijk verklaren, dat ik dacht dat ík het mis had! Groot verschil is dat zij dat deed toen ze twintig jaar ouder was dan ik nu…

Mijn chaoot zijn helpt ook niet. Dacht passend tevreden een laisser faire stijl te leven, maar het ontbreken van structuur (en het verbergen daarvan) zorgt voor kamertjes vol zooi, waarvan ik de deur stevig dicht heb getrokken. En niet alleen in m’n hoofd…
“Een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd!” schetteren de damesbladen in aanloop naar talloze therapieën die ‘mind’ en ‘home’ samenbrengen. Mijn hekel aan huishouden staat een objectieve beoordeling van mijn ‘state of mind’ in de weg! Of is gewoon een excuus om de boel de boel te laten!

Terug naar alledag, want ik heb nog geen mindfulle poging gedaan enige harmonie te brengen in de chaos. Waar ik het meest tegen aanloop zijn namen die, na de eerste seconde dat ik ze hoor, in een zwart gat verdwijnen en niet meer boven komen. — was ook al zo op m’n dertigste trouwens —
Natuurlijk inmiddels diverse slinkse technieken ontwikkeld om erachter te komen; “Dank je Mam!”
Maar het blijft (te) vaak pijnlijk stil, als ik uit alle macht in mijn zwarte gat naar de juiste naam roer!!

Hoe sukkelig ben je dan, als je járenlang terugkomt op dezelfde camping??
En dus vaak dezelfde mensen tegenkomt. Vooral de ‘randfiguren’(af en toe een praatje vanachter het windscherm) vormen het probleem; helemaal als ze niet als ‘paar’ komen beppen. Vooral mannen alleen roemen hun partner bij naam (waarvan akte!!), maar houden die van zichzelf angstvallig geheim!

Er lopen hier op de camping talloze figuren rond die ik heb ‘benoemd naar omschrijving’. Omdat ze lijken op iemand die ik ken, vanwege ‘silly walks’, haardracht, kleding, schoeisel, tics en, niet te vergeten, hun huisdier (RollmopsBeagle of TerribleTeckel)
En eindelijk een ‘Keep-notities’ aangemaakt in mijn telefoon: “Texel-camping-lui-with-no-name”.
Moet alleen, om e.e.a. helder te houden, niet vergeten hun werkelijke naam te koppelen aan mijn omschrijving.

Heb even teruggebladerd in mijn MP archief: inmiddels is mijn geheugen al meer dan tien keer een rode draad in mijn blog geweest… Moest ik trouwens ook opzoeken…

Jeanette

PS Voor wie het nog niet weet: volgende week zondag heb ik examen!
De ultieme test of er überhaupt iets van wat ik erin probeer te stampen, (lang genoeg) blijft hangen!

Heb een soort haat-liefde verhouding met de kauwtjes in onze tuin.
Of eigenlijk meer een liefde-haat verhouding; ze zijn zo grappig, ze zijn zo slim, mooi en zo lief voor hun lief, waaraan ze een leven lang trouw blijven!!
Vrijende kauwtjes zijn een lust voor het oog. Ze kroelen, pluizen, kussen en aaien elkaar.
— zie nooit wie van de twee het meest hartstochtelijk is, want volgens mij zijn er geen specifieke gender verschillen tussen man-en-vrouw-kauw —

De kauw is een zangvogel… en familie van de kraai. Het zal deze ‘zangeigenschap’ zijn, die mij niet zo bekoort. Zolang ze als paartje een beetje tegen elkaar zitten te jeuzelen, klinkt het gezellig en kan ik het gesprek bijna volgen. Maar wee, als er ongevraagd wat familie neerstrijkt naast het paar!!
Het getetter is niet van de lucht en klinkt allerminst vriendelijk!
Zie Romeo driftig over de nok van het dak hippen, naar de ongenode gasten: “WTF doen jullie hier??”
De gasten, een beetje overdonderd, deinzen wat terug: “Doe ff normaal man, plek zat hier, of wat??” Kom er niet achter hoe de familiebanden precies liggen, maar de gasten blijven en het gepruttel ook.
Op één of andere manier is de vroege ochtend het moment om de grenzen weer even duidelijk te stellen. Bij voorkeur van vijf tot zes; het moment waarop wij blij zijn dat we nog een uurtje kunnen tukken.

Moet nadenken over wat ik aan de lijn hang. Pluis is perfect nestmateriaal en als het niet aan de trui zat, dan is dat na een grondige hak- en verzamelbeurt van de kauwen wel het geval! En laat ook geen sok ongeknijperd; die verdwijnt in z’n geheel als kauwen-baby-dekbed in het nest.
Soms strooi ik Ché z’n voer hier en daar neer; iets doen voor je eten kan geen kwaad.
De kauwenfamilie heeft het allang door (in tegenstelling tot Ché…), zij scoren brok na brok op de plekken waar Ché even niet is!
Denk niet dat ze ooit verhuizen! De schoorstenen op de daken van de buren geven, naast een prima nestelplaats, perfect zicht op de omgeving.

Tot… twee weken terug het drama zich voltrok!! In het kader van broodnodige energiebesparing gebeurt er nogal wat op (oa) daken. Dakpannen worden verwijdert en nutteloze schoorstenen ontmanteld.

Te laat ontdekken de werklui de nesten met ongeborenen en rest hen slechts één ding: afvoeren!! In trieste stilte kijken alle kauwen-ouders toe hoe het nageslacht achteloos wordt weggesmeten! Ik zie het gebeuren en in stilte lijd ik met hen mee!!
In één dag is het kauwen-bolwerk van minstens twee decennia met het dak gelijk gemaakt!
’s Avonds brand ik een paar kaarsjes…

Maar, een eigenschap van de kauw die ik nog niet had benoemd, is opportunisme!! Het rouwen van kauwen duurt niet lang. Er is werk aan de winkel!
Zorgen voor nageslacht is essentieel voor het voortbestaan van de kauw, dus op zoek naar nieuwe nestelplaatsen… liefst in de buurt… want daar is het vertrouwd… Ziedaar! Vier prachtige vergaarbakken hangen te hangen aan de achtergevel van Ché’s huis!
Kat in het bakkie, oftewel kauw in het bakkie!!
Verheugd over zoveel woonpotentieel, kunnen ze hun geluk niet op! Takken, mos, stenen, sokken, pluis, álles komt van pas. De nieuwe huizen zijn diep, dus plempen die hap!
Mijn meerouwen-met-de-kauwen is snel verdwenen! Potverdorie! Bij de eerste en beste regenbui dondert het water niet in de goot, maar naar beneden!!

En zo ontstaat er een felle strijd!
Takkezooi erin en plempen… takkezooi eruit en afdekken met gaas!
Gaas eruit, takkezooi erin en plempen… takkezooi eruit en afdekken!!
We worden bekogeld, want zij waren eerst!
“Niet dus!”, bries ik naar boven, “Opzouten!!”
Het voelt dubbel, ik snap ze! Maar al zou ik het gutsende water voor lief nemen, de kauwenkinderen zouden keer op keer verzuipen in hun vergaarbak-nest!
Probeer het uit te leggen, maar spreek helaas geen ‘kauws’.

Jeanette