Het fysiek; altijd dankbaar onderwerp! En veilig! Want neuzelen over welke kwaal ook, leidt de aandacht af van échte sores, waarover we het liever even niet hebben. Het ‘rondje fysiek’ doorspekt het gesprek vanaf een bepaalde leeftijd.
Uitzonderingen daargelaten; helaas moeten zij vele jaren hun ‘rondje’ ontberen. Ze zijn gewoon te vroeg met hun fysieke sores!
Uitzonderingen zijn vaak de lul.
Eén geluk: als je als ‘uitzondering’ tijd van leven hebt, komt het goed!

Het begint onschuldig.
De eerste rimpels, een kleine verzakking hier of daar, ongewenste stijfheidjes die zich op verkeerde momenten manifesteren! Het is te behappen vóór we aan de borrel toe zijn.
Maar met het stijgen der jaren, domineert het fysiek vaak het gesprek en zorgt “Dat heb ik óók!” ervoor dat onderwerpen tot op medicijn-niveau worden uitgediept!
‘Me too’ is een verbindende factor, maar vaak buitengewoon irritant!
Dat-heb-ik-ook laat de eerste inbrenger van de kwaal in de kou staan!
Want nummer twee lijdt hetzelfde euvel in overtreffende trap. En voor je het weet wordt er opgeboden!
Ik wacht altijd op “bingo!”: de állerergste, de meest trieste of gruwelijkste kwaal, waardoor iedereen stilvalt!

Arme, gezonde oudere! Buitengesloten van enig gemeenschappelijk leed, moet hij het rondje uitzitten. Wanhopig probeert hij z’n likdoorn als ernstig belemmerend in te brengen… tevergeefs. Wanneer de likdoorn niet wordt veroorzaakt door invaliderende teen- of voetstand, blijft hij buitenstaander.
De uitzondering, gewoon te laat! Maar wie weet, als hij tijd van leven heeft…
Want dat wil je toch; ergens bij horen! De gemene deler delen.
Werd je vroeger gepest vanwege je gebrek, nu is het ontbreken daarvan een dingetje.
Faken is de oplossing! Verzin een lekkere kwaal, brei er een verhaal omheen en stort je in het rondje fysiek!!
Alertheid is overigens geboden; nergens zoveel ‘medische kennis’ als tijdens het kwalenuurtje!

Ik weet weer even hoe het gaat. Gekrukt ben je een wandelende kwaal, waarop iedereen naar hartenlust zijn of haar ‘me-too-met-krukken’ botviert!
— en als het niet ‘me’ is, dan wel ‘she’ of ‘he’ of kennissen daarvan —
Gelukkig is het tijdelijk en kan ik straks weer meedoen in de alledaagse rondjes ‘dat-heb-ik-ook!’

Jeanette

Eén mensenjaar is zeven hondenjaren zeggen ze en gezien het verschil in groeispurten in de eerste jaren, is dat aannemelijk.
Dat andere levensritme is duidelijk; terwijl het mensenkind zich de eerste maanden van luier naar luier drinkt, slaapt en blèrt, dartelt een pup na een paar weken vrolijk rond, verkent de wereld met al z’n zintuigen en leert per dag honderd nieuwe dingen.
Sommige wezentjes leven een heel leven in één dag, terwijl andere met gemak een eeuw bestaan.
Het is zó iets van ‘ons mensen’, om leven in tijd te vatten en er een oordeel aan te hangen.

Nu mijn relatie met de ouwe peer zich heeft verdiept tot innig contact de afgelopen tijd, wil ik weten hoe oud ik ben in perenjaren.
Zijn bestaansleeftijd van 100+ is gemeten naar menselijke maatstaf.
Denk dat Peer zo rond zijn vijfentwintigste de puberleeftijd bereikte en de sapstromen hem naar ongekende hoogten stuwden!
De meeste bomen groeien maar een paar maanden per jaar in de lengte en worden elk jaar een beetje dikker.
Dus Peer viert zijn verjaardag niet elk mensenjaar, maar houdt er een geheel eigen jaartelling op na!
— viert trouwens ook op ingetogen, eigen wijze zijn verjaringen (verjaarringen) —

Ik vermoed dat ik in perenjaren ergens tegen de veertig hang!
Mijn reiken naar de hemel duurde (gelukkig) aanmerkelijk korter, maar de ‘diktegroei’ is een dingetje om rekening mee te houden…
— mijn ‘jaarringen’ zeggen meer over leefstijl dan over leeftijd —
Ik zag hem grijnzen toen ik ‘gekrukt’ de tuin in kwam!
“Tanend fysiekje??”, vroeg hij fnuikend, “Nu al??”
“Ben solidair!”, wees ik hem terecht.
Nadat hij z’n kop vervaarlijk had laten hangen na storm ‘Eunice’ zijn we toch een reddingsoperatie gestart; zijn kop verlicht door het amputeren van z’n zwaarste kopzorgen en zijn opgetrokken wortels goed ingestopt met vruchtbare aarde.

We zijn gezamenlijk aan het revalideren! Hij neemt daarvoor zijn tijd, terwijl ik niet kan wachten om de krukken weg te donderen!

Wat een rijkdom, zo’n wijze Ouwe Peer! Hoef ‘m maar aan te kijken om alles weer even in perspectief te zien en m’n leeftijd te relativeren tot wat het is...

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook

Maar nu even niet…

Vrijwel alle maatregelen rondom corona beëindigd; het feest kan beginnen!
Joelend je mondkapje afwerpen, elkaar in de armen vallen, kussen, uiteten, carnaval vieren, vakanties boeken…
Wég met alle beperkingen waar we zó klaar mee waren.

En ineens is daar een andere realiteit; krijgt de ‘vrijheid’ waar we zo naar snakten met z’n allen, een andere dimensie.
Ineens is het oorlog. Heel dichtbij
— en dat maakt het anders —
Beeld na beeld zie ik plotseling weer wat vrijheid betekent als het je écht ontnomen wordt…

Mijn blog was bijna af, maar delen voelt niet goed.
Heb humor hoog in het vaandel, omdat het licht en lucht kan brengen, zelfs in wat heel donker is.
Nu ff niet

Jeanette

Je zal maar Dick heten in deze tijd…
Handoplegging je beroep…
Altíjd al fluitend op de steiger staan…
Of in je wilde puberjaren een dickpic naar je lief gestuurd
en nu CEO van een groot bedrijf…
Dan ben je pas de lul!

Praat hier over dickpics alsof het tot mijn dagelijks vocabulaire behoort; het is een newbie in mijn woordenschat.
Las onlangs dat best veel vrouwen (ongevraagd) dickpics ontvangen. Tenzij mijn spamfilter mij behoed voor schokkende beelden van anonieme geslachtsdelen, heb ik nooit een lul voorbij zien komen
— tenminste, niet in de letterlijke zin des woords —
Zou wellicht een pré zijn voor mijn beeldvorming in de hele discussie, maar kan niet zeggen dat ik lijd onder dit gebrek aan ervaringsdeskundigheid…

Misschien heeft het met leeftijd te maken. In mijn jeugd had je geen sociale media om, laf anoniem, je pik de virtuele wereld in te sturen.
Als je hem wilde laten zien, stond je daar ‘volledig achter’!
En ik behoor tot de generatie waarin het goede (bourgondische) leven het maken van een penisselfie kán bemoeilijken.
Naast meerdere gezondheidsrisico’s heeft een ‘welvaartsbuikje’ dus een bijkomend nadeel.
Net als het dragen van een multifocale bril trouwens; het leesgedeelte schiet tekort.

De fantasie is grenzeloos; ik heb dus beeld! Neem aan dat het de bedoeling is om het onderwerp in optimale pose vast te leggen. Perfecte lichtinval, compositie en scherpte vragen om concentratie en vakmanschap. Wat nou als je armen te kort zijn of je buik te dik?
Dan moet je met spiegels aan de gang en voor welk aanzicht kies je dán??
— OMG, dit wil je toch allemaal niet weten!? —
Een slimme man kent zijn beperkingen en googled op Pixabay naar een ‘mooie’ in passende teint.
Want wie zegt dat de pik op de pic van de afzender is???

Jeanette

Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook