dec 18
Suffe SUV’s
Ik heb geen hekel aan Defenders. Helemaal wanneer ze in hun natuurlijke habitat voorkomen. Helaas is het percentage wat daadwerkelijk nog met de poten in de modder staat en doet waarvoor ze gemaakt zijn, bedroevend laag.
— overigens geldt hetzelfde voor de bestuurders —
Niet voor niks is er een speciale term voor dit fenomeen: de P.C. Hooft tractor. Wat niks minder betekent dat je een overkill aan power, omvang, dorst en dure sloffen inzet om te shoppen in een straat waar ruig terrein alleen in etalages te zien is.
Een trekker heet daar ook ineens tractor; een soort trieste adelstand voor de echte trekkers, die zich wijselijk distantiëren van dergelijk misbruik van genen.
Ik loop met ChéChé op de dijk — fijne plek als je even minder goed ter been bent; ik strompel m’n eigen tempo en hij kan er naar hartenlust rennen en spelen — Terug naar de auto lijn ik ‘m even aan omdat een hoge bult mijn zicht belemmerd en ik andere viervoeters en hun baasjes Ché’s mogelijke lompheid wil besparen.
Beter. Er nadert een man (in waxcoat en Dubarry laarzen) met twee jachthonden. Los. De jongste van het tweetal ontwaart ons, komt enthousiast aangestormd en nodigt Ché uit om mee te rennen. Aangezien ‘baasje’ op- noch omkijkt en zijn honden niet aanlijnt, besluit ik om Ché ook los te laten. Feestje!!
Inmiddels heeft de onbesuisde dame een dode vogel opgepakt en rent uitdagend voor Ché uit! Ze draagt haar prooi prachtig als volleerde apporteur; stevig en toch zacht.
Nu (ook) vogelgriep rondwaard, houd ik Ché uit de buurt van dode vogels. Hij weet het en loopt er met een boog omheen, maar zo’n geval in de bek van een mooie dame is meer dan aantrekkelijk.
Inmiddels nadert ook de baas van het stel met nog steeds 0 interesse in zijn honden of omgeving, laat staan in gevederde lijken die mogelijk zijn bezweken aan vogelgriep; hij loopt te bellen.
Loopt mij ook zonder meer voorbij, al lullend en met z’n aandacht elders.
— Néé, ik ga er niet meer op los. Zie het te vaak en word er zó witheet van —
Ché heeft lol en ik loop helemaal zen (…) verder.
Het kost mij, zonder enige medewerking van de bellende lul in waxcoat en Dubarry laarzen, best wel even moeite om Ché uit zijn staat van wilde adoratie te halen. Moet hem min of meer vangen wanneer zijn vriendin mij vriendelijk de dode vogel aanbiedt.
Lijn hem aan. Niet meer zen.
Loop naar de auto en ja hoor, daar staat ie: de Defender.
(Had het kunnen weten!) Natuurlijk in het gras geramd en met z’n voorwielen tot aan de as in de modder. “Niet mijn tuin!”, zal bellemans hebben gedacht toen hij zijn vierwiel aangedreven slurptrekker met teveel PK’s parkeerde.
Jeanette
PS, volgende week geen blog; beetje kerstvieren in (waarschijnlijk) strenge lockdown!
Blijf gezond en in contact, met jezelf en elkaar! Fijne dagen! X
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
dec 11
Stekdrang
Zit te mijmeren over mijn jubileum blog.
Hoe snel het gegaan is, hoe (best wel) veel en hoe ongelooflijk leuk.
Hoe ik in de loop van de tijd meer en meer bij mezelf kon blijven en stoppen met bedenken wie zich e-ven-tu-eel beledigd of geraakt zou voelen.
Stoppen met bedenken dat het voor iedereen alleen maar leuk moet zijn.
Vooral de gedichtjes belichtten ook de donkerder kant.
Begin te schrijven over vijf jaar blogplezier!
…
En ineens zie ik ze staan: mijn citroengeranium-stekjes…
Wiebelige halfbruine stelen met frisgroen blad getooid. Het ziet er niet uit en ik vraag me af of het ooit wat wordt.
Is het ‘redden’ of niet kunnen ‘loslaten’? ‘Sauver’ versus ‘laissez faire’.
Er staat een enorme, oeroude citroengeranium in de vensterbank.
Dankbaar, fris geurend en kleurend, maar absoluut monsterlijk. Te groot, vormloos en in een pot die zelfs buiten misstaat.
Dat weet ik, want hij heeft jaren buiten gestaan. Althans zomers. Noodgedwongen gedegradeerd tot vaste kamerplant; zomers werden ieniemienie eitjes onder het blad verstopt waaruit ’s winters vraatgrage rupsen kwamen. Resultaat: dikke rupsen en kale plant!!
Daar gaat het wringen: redden of loslaten?? Ga voor het eerste en daar staat ie nu; dankbaar, fris geurend en monsterlijk!
Wanneer het zicht naar buiten wordt belemmerd, neem ik hem ‘onder handen’. Een fikse snoeibeurt geeft licht en zicht.
Maar… ook allemaal groene ‘kindertjes’… — dus ga ik opnieuw om —
Ze krijgen allemaal een kans met hun pootjes in een laagje water. Sommigen geven de geest en dat is duidelijk; soort survival of the fittest in een woud van stekjes. De survivors staan nu in een pot. Wiebelige halfbruine stelen met frisgroen blad getooid.
Maar het vermeerderen van citroengeraniums valt in het niet bij mijn passie oleanders te kweken. De oleander is voor mij — net als de olijf, maar daar waag ik me (nog) niet aan — synoniem aan mediterrane sferen!!
Kleurenpracht en knoesterige hardheid doen mij de (extreme) giftigheid voor lief nemen.
Mijn eerste (gekochte) oleander tierde welig op een zonnige plek en kreeg prachtige zaaddozen.
Mijn vermeerderingsdrang deed zich gelden en twaalf zorgvuldig geselecteerde zaden kregen hun eigen pot.
Geduld is een schone zaak
Na eindeloze ‘draagtijd’ had ik tien aarzelende oleanderbaby’s! Ik werd een overdreven koesterende oleander moeder en ging zelfs zo ver dat ik ze, in onze zomervakantie, naar een oleander pension bracht…
Mijn zus, wonend in het bijna mediterrane zuid Limburg, was altijd jaloers op mijn ‘oleander successen’. Waar ik in het immer winderige noorden kon pochen met rijke bloei, bleven haar oleanders ietwat ‘sutterig’ (Fries voor schraal).
Maar het kwam niet vanzelf; ik was min of meer oleander slaaf.
Bleef zeulen met potten. Tegen wind, vrieskou en andere bedreigingen. Van tuin naar hok, van hok naar bijkeuken en van bijkeuken naar een koele kamer; fases van acclimatiseren respecterend. En in het voorjaar de hele route omgekeerd. Oleander-pamperen werd een levenswijze…
Bovendien neurotisch alert op losse oleander onderdelen; het zou mij niet gebeuren dat één van onze honden stierf aan een akelige oleander vergiftiging!
Toen las ik ergens dat je oleanders uitstékend kunt stekken (in tegenstelling tot mijn onwillige citroengeraniums)! Ben acuut afgekickt!
Cold turkey, zonder hulp.
Van de oorspronkelijke tien leeft nog één achterkind; de fittest, die zich heeft aangepast aan mijn laissez faire regime en alle elementen zelf trotseert… of niet
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
dec 04
Nou juh, ’t is wat…
Pff, totáál voorbij gegaan aan m’n eigen lustrum!!!
Ga taart bakken, slingers ophangen en feestje vieren!
… MIDLIFE PLEASURES BESTAAT 5 JAAR!!…
Dat vraagt natuurlijk om een ‘jubileum blog’! Ga ik komende week optuigen en zaterdag 11 december met jullie delen!
Voor nu terug naar één van mijn eerste blogs, van december 2016;
nog steeds actueel trouwens…
http://www.midlifepleasures.nl/midlife-issues/tanende-fysiekjes/
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
nov 27
De oudere partner…
De toon is gezet. Oren gespitst. Heikel onderwerpje.
Maar de perspectieven eindeloos. Míjn partner? Die van een ander? Of ikzelf?
En wat is oud? Ouder dan hij of zij? Oud in jaren of oud van geest?
Huisvrede
Hoef de doelgroep niet te duiden; alles komt samen in die éne ‘oudere partner’!
Eén groep uitgesloten: de partnerlozen. Vanuit verlies, bewust of bevrijd.
Hoewel ik in mijn blog meestal dicht bij huis blijf, laat ik het (strijd)toneel even in het midden. Huisvrede is een kostbaar goed!
Benul
Vraag me af wanneer het besef ontstaat. Kleine irritaties die sluipend uitgroeien tot ergernissen. Ergernissen die gaan over gemis. Gemis van handigheid, daadkracht, schoonheid, snelheid, inzicht, betrokkenheid, potentie, romantiek, empathie, netheid… langzaam klonteren toevalligheidjes samen tot benul. Oorverdovend benul!
Begrip
Waar was de werkelijkheid toen je nog kon ingrijpen en processen omkeren,
of stoppen.
Was het blindheid, dé bijwerking van verliefdheid?
Of gemakzucht, synoniem aan laissez faire??
En wat was de eerste stap? Inzicht, groei, begrip?
Van de ander, of van jezelf??
Gemis
En is elk gemis ook een gemis? Of klonteren er ook ergernissen samen, waardoor je elkaar juist weer vindt in onhandigheid, uitstel, stoffigheid, traagheid, afstand, impotentie, kilheid en zooi?
Zeveren
Pff, waar ben ik aan begonnen?
Waar ligt de lach in dit vraagstuk?
Zit gewoon te zeveren over ‘de oudere partner’!
Verzand in amateuristisch filosofisch gelul zonder humor!!
Kort samengevat
gaat het gewoon over samen ouder worden,
en door (levens)fasen heengaan,
waarin samen soms liefdevol,
soms praktisch en soms eindig is.
Schrijf in de derde persoon en dat is verdacht…
Stel dat ik het zelf ben, die oudere…??
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
nov 20
Vervolg…
Het onderwerp voor mijn blog komt ergens in de week voorbij. En groeit naar het moment dat ik ga schrijven. Kunnen voorvallen zijn, nieuws, of gewoon losse gedachten. Maar het is er en switchen naar een ander onderwerp blijkt best lastig.
Ik had er eentje voor vandaag en ineens kwam daar gisteravond eentje bij.
Die laatste voerde de boventoon, dus zitten en schrijven.
Want daarmee rijg ik losse gedachten, woorden en zinnen aan elkaar tot een (hopelijk) leesbaar geheel.
Maar… het onderwerp blijkt nogal heikel en behoeft ‘garing’. Laat het sudderen, ga schaven, voeg hier en daar een kruidje toe en zet het voor volgende week zaterdag op het menu.
De titel staat vast en zal leiden tot begrip van mijn beslissing: “De oudere partner…”
De meeste blogs zijn een momentopname en kennen een vervolg. Wat ik niet altijd deel; uitmelken kan saai zijn, of taai.
Maar http://www.midlifepleasures.nl/alledag/toeval-bestaat-niet-toch/ (voor wie ‘m gemist heeft), met name de sores rondom de pasfoto voor mijn rijbewijs, kreeg deze week een staartje wat blijft schuren!!
Er was die pasfoto. En, welke (uitéénlopende!) meningen ik ook hoorde, ik vond ‘m vreselijk!
Y gaf de doorslag met zijn nuchtere constatering dat niemand dat ding ooit weer ziet.
Dus dat en, uit verzet tegen de pasfotomafia, gaf ik op het gemeentehuis het misbeeld uit handen en kon niet meer terug.
Enkele dagen later haalde ik m’n rijbewijs en daar stond ik, met een warrig bol nest boven kale oren en vreemd op elkaar geperste lippen, fraudebestendig afgebeeld voor de komende jaren.
Mijn mantra op weg naar huis: “Niemand ziet dat ding ooit weer, niemand ziet dat ding ooit weer, niemand ziet dat ding ooit weer…”
Thuisgekomen werd troostend meegeleefd: “Het valt best mee… tóch??”
Stopte het ding in m’n beurs; prima plek voor de komende tien jaar of tot een (on)verhoopt geval van tasjesroof.
Maar… met een rijbewijs als ID-kaart ontkom je er niet aan: af en toe word ik gedwongen te laten zien dat ik toch écht ik ben!!
Raak er een beetje aan gewend; kijk weg als ze onderzoekend mijn afbeelding met de werkelijkheid vergelijken.
Tot ik me enkele dagen terug in het ziekenhuis moest legitimeren bij de ‘aanmeldzuil’!
Het apparaat slokte mijn rijbewijs op en spuwde het even later uit.
Ineens stond mijn pasfoto bijna levensgroot op het scherm, met de vraag: “Gaat u akkoord met het gebruik van deze foto voor uw medisch dossier?”
Ik kon kiezen, maar overzag de consequenties van keuze ‘Nee’ niet en de tijd drong. Tandenknarsend voor ‘JA!’ gegaan.
Er zou een wet moeten komen: herroepingsrecht voor mijn ‘dwaling’ die foute pasfoto te gebruiken voor officiële documenten. Een herkansing… gratis!!
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
nov 13
Gewoon…
“De gewone mensen”
Hoor het steeds vaker. Dacht eerst dat het enkel politici waren
— toch al van het ‘gewone’ afdwalend in woord en gedrag — die spreken over ‘de gewone man(!)’, ‘de gewone mensen’ of, als ze heel hoog van de toren blazen: ‘het gewone volk’!
Maar het lijkt besmettelijk!! Het wordt gewoon om het te hebben over ‘gewone’ mensen. In talkshows, interviews, cabaret of theatervoorstellingen.
Dat heeft voordelen; als iederéén het gewoon over gewone mensen heeft, zijn ook ‘gewone mensen’ weer gewoon!
Vormen ze niet meer die aparte groep, waarvan niemand een betere definitie kan geven dan: gewoon!
Maar zover zijn we nog niet.
Nader onderzoek van het begrip ‘het gewone volk’, bevestigt mijn vermoeden van een negatieve ondertoon!
Reeds meerdere eeuwen(!) wordt het gewone volk aangeduid met: gepeupel, plebs, rapaille, schorriemorrie en gespuis!
Niet heel vleiend dus!
— vind gepeupel trouwens wel lekker bekken, net als schorriemorrie —
Mijn verontwaardiging is dus terecht! Maar ook dat is een proces.
Eerst hóórde ik het niet eens, toen ging het me opvallen, toen ging ik erop letten en nu ontsteek ik in woede wanneer ik weer wordt neergezet als ‘gewoon’!! Dat is raar, want eigenlijk wil ik ook gewoon gewoon zijn!
Overweeg om er een issue van te maken!
Wat is de definitie van ‘de gewone mens’? Ben ík een gewoon mens, of val ik buiten de groep van gewone mensen? Want als dat zo is, voel ik mij gediscrimineerd!! En zal ik in actie moeten komen!
Hoe? Dat is een ding!
Wil niet als een blatend schaap — wat dan weer kwetsend kan zijn voor schapen die blaten — met een spandoek mijn boodschap verkondigen; zou een roepende zijn in een woestijn van gewonen.
Op een grote trekker de A7 blokkeren? Misschien krijg ik wel veel bijval van gewone boeren!
Wil ook geen vlag als ‘gewoon-symbool’ en de afkorting G is al in gebruik om een andere groep de erkenning te geven van ‘gewoon’!
Bovendien word ik ook heel moe van al die mensen die óveral een issue van maken en daar ook persé een podium voor willen.
Facebook is een gewillig medium, maar als ‘sociale’ media verre van sociaal.
Dus roeptoeter ik maar niet dat de uitdrukking “het gewone volk” kwetsend is en verboden moet worden.
Of dat ik vind dat we állemaal gewoon zijn of juist állemaal niet gewoon en dus bijzonder en uniek!
Want wee al die lange tenen en ultrakorte lontjes die zich hierdoor weer onbegrepen voelen en zich verliezen in pissige tot woedende reacties!
“Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg!”
Ik neem het maar gewoon ter harte!
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
okt 30
Toeval bestaat niet… toch?
Het begon allemaal natuurlijk veel eerder.
Alles is onlosmakelijk verbonden in dit universum.
Hoewel ik hier en daar nog wel eens twijfel vanuit agnostische overtuiging, was de samenhang achteraf(!) volkomen duidelijk.
Ergens eind 2020 kom ik er bij toeval(?) achter dat mijn rijbewijs in november 2021 verloopt. “Tijd zát!” schuif ik enige actie, ter voorkoming van een verlopen rijbewijs, terzijde.
De overheid vergeet niets! Dus krijg ik ergens in augustus een reminder over het verlopen van mijn rijbewijs in november.
In augustus is november nog ver weg…
Het RDW fietst op één of andere manier onlosmakelijk(!) mee in het waken over ’s lands burgers en ik krijg ook van die kant een vriendelijk briefje betreffende de eindigheid van mijn roze kaartje.
En zelfs de bank begint te zeuren dat ik straks identiteitsloos door het leven ga en dát heeft pas verstrekkende gevolgen, zo waarschuwen zij!
Eind oktober heb ik een afspraak met mijn kapper. Verheug me altijd op een uurtje gefröbel in mijn haar en een frisse look voor een aantal weken.
De dag vóór de afspraak met mijn kapper staat ’s morgens een plas water in de woonkamer die qua oppervlakte een klein binnenmeer genoemd mag worden.
Over het algemeen komt water op de begane grond van boven en onderzoek wijst uit dat er diverse stromen langs de muur het binnenmeer vullen. Eerste conclusie: hemelwater, aangezien boven de kamer geen waterleiding loopt.
En ja, het kleine kamertje boven de woonkamer staat blank en het water blijft vol enthousiasme met elke nieuwe regenbui uit het plafond stromen.
Er ligt zeil op de vloer; in geval van veel water altijd beter dan hoogpolig tapijt. Daar zit het zeer(de pijn) zeker niet.
Maar alle verhuisdozen, die daar al meer dan 10 jaar staan na de laatste verbouwing, zuigen vol enthousiasme de eerste toevoer op!!
Mocht er een God bestaan: sorry!
Heb hem op velerlei wijzen aangeroepen, waarvan “Godverdegodverdegodver!” de vriendelijkste was.
Oorzaak lekkage: kapotte dakpan, dus makkelijk op te lossen gelukkig.
Gevolg: enorme zooi. Vereist strakke organisatie en ‘loslaten’ van alle nutteloze troep die destijds zonder meer mocht blijven in afwachting van een degelijke beoordeling betreffende nut of emotie.
Terug naar de verbinding: de afspraak bij de kapper blijkt in het water te vallen; het afwenden van een ramp gaat vóór uiterlijk.
Ook de geplande ‘ontruiming’ van onze kampeerplek moet wijken naar een later tijdstip. In eerste instantie lijkt de aansluiting met de overige voorvallen opnieuw toeval(?), maar niets is minder waar!
Gedoemd tot de beslist bijzondere en ook geliefde ‘vakantiekapper’ is de link vakantiekapper – lekkage een feit.
Naast creativiteit is excentriciteit mijn ‘vakantiekapper’ niet vreemd en samen komen wij altijd tot verrassende resultaten. Met mijn aanwijzing “Ik wil het wat langer laten groeien om het nonchalant op te kunnen steken”, gaat hij los! Knippend, touperend, lakkend en met kekke klemmetjes creëert hij een gaaf kapsel, waar ik enthousiast over ben, maar onmogelijk kan reproduceren.
Dusss, als ik dan eindelijk de pasfoto voor mijn rijbewijs (wat inmiddels een week is verlopen) moet laten maken, wil ik de komende 10 jaar met een nonchalant opgestoken kapsel op de pasfoto!
Na het nodige geworstel lijkt het en face ‘onverschillig losjes’ dankzij de nodige lak en is de achterkant een warboel.
Ik fiets (fout) naar de Primera (fout) en vraag aan een opgeschoten knul in Primera-outfit naar de baas van het pasfotohokje.
“Loop maar mee!”, gaat hij me voor. “Daar hangt een spiegel!”, wijst hij.
— moet me tussen postzakken doorwringen en op m’n tenen gaan staan om een blik op mezelf te kunnen werpen —
De wind heeft z’n werk gedaan; wilde pieken zijn de lak ontsnapt!
Hij blijkt de baas van het pasfotohokje en vraagt me op een idioot hoge kruk te gaan zitten in een bezemkast zonder deur. En ik doe het ook nog (fout). “Alle haren moeten achter de oren!”, commandeert de knul.
Dus ‘onverschillig losjes’ verliest volledig z’n waarde!!
“Lippen op elkaar! Kijk in de lens!”
Klik. Klaar!
“Is het zo naar de zin?” In mijn ijdelheid mijn bril thuisgelaten, dus zie enkel rare contouren van een ietwat rood hoofd. “Geloof het wel!”, twijfel ik.
En voor ik het weet sta ik buiten met m’n nieuwe pasfoto’s.
Gebrild bekijk ik thuis het resultaat…
Een warrig bol nest boven kale oren! Bovendien kijk ik helemaal niet blij met vreemd op elkaar geperste lippen.
Wat had een gedegen planning de reeks van gebeurtenissen positief kunnen beïnvloeden en die paskiek kunnen opleveren waar ik over 10 jaar nog blij mee ben… toch?
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
okt 16
Overgave…
Vandaag een klein blogje over een groter dan gedacht onderwerp: overgave.
Van Dale kan er kort over zijn: 1 het zich overgeven of 2 toewijding.
In mijn beleving is overgave van andere orde!!
Misschien maak ik het groter dan het is; mijn leven zou een stukje simpeler zijn als ik niet van zo’n begrip de grenzen opzoek en oversteek.
Een beetje meer ‘laisser fair’ in mijn overgave misschien??
Overgave staat voor mij gelijk aan controleverlies.
En pats, daar zit mijn weerstand!! Dat ík niets meer bepaal!!
“Controleverlies, over m’n lijf (en dan álles), over m’n denken (wargedachten en wartaal) en over m’n leven is toch van totaal andere orde dan overgave?”, sus ik mezelf.
Dus laat ik controleverlies even los en geef me over…
Dat ik nu over overgave schrijf, komt niet uit de lucht vallen!
Onlangs, toen ik voor de keuze werd gesteld: een fietstocht op m’n eigen fiets óf als duopassagier bij Y op de tandem…
Toen we naar de fietsverhuur reden, tekende zich gelijk al het verschil in beleving af: Y grijnzend bij het idee dat híj bepaalde en ik sterk twijfelend over precies dát!
Hakte de knoop door en besloot tot de ‘achtertrap-positie’.
Echter, de achtertrap-positie is ook alléén maar dat: meetrappen of niet!
Om van richting te veranderen moest ik al in overleg/discussie of me overgeven aan de wil van stuurman Y. Zelfs staking had geen effect; als ik niet trapte, zette hij een tandje bij en stuurde vrolijk waar hij wilde!
Kon me dramatisch van de tandem laten vallen om m’n punt te maken, maar dat grenst aan hysterie en dat is niet zo mijn ding.
Dus nam ik vol overgave plaats achter Y z’n brede rug.
Het duurde even voordat ik ging genieten van mijn afhankelijke positie.
Sturen heeft geen zin, dus kon ik foto’s of filmpjes maken, appen of Wordfeuden.
Kon me (als restprotest) volledig terugtrekken in mijn ‘achtertrap-bubbel’, maar daar wordt de fietstocht niet gezelliger van.
We waren een heus team!! Vlógen al samentrappend door de natuur en bedwongen steile duinen (licht tot zwaar ondersteund door elektriek…).
Het was heerlijk!
Natuurlijk was er een moment van verzet!! Smal fietspad, links gras (zacht) en rechts los gestorte blokken steen met afgrijselijke punten (dodelijk).
Als beelddenker koos ik voor rechts en verstoorde onze samenwerking door teveel naar links te gaan hangen.
Discussie!
Ik verloor!!
We hebben onze tocht volbracht in knarsetandende harmonie.
Maar ook met een gevoel van triomf: ik gaf me over en overleefde!
Och, wat is mijn blog weer therapeutisch voor mezelf!!
Jeanette
PS, volgende blog over twee weken!
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
okt 09
Takkeleed en hoop!
Ineens zie ik hem zitten. Een prachtige, subtiel behaarde mot, met wit lijf en vleugels waarvan de randen rondom even in bruine verf zijn getipt en die prachtig afsteken bij het witte midden. Hij zit op het raam van de deur naar buiten.
Kan hem dus zowel van onder (binnen) als van boven (buiten) bewonderen.
Voor je het weet neemt zo’n wondertje de vleugels en moet ik putten uit mijn eerste indrukken. Race naar binnen om mijn mobieltje te halen.
Normale stand: knip, knip, knip, onderkant.
Macro: knip, knip, knip, onderkant van heul dichtbij!
Standje Pro: knip, knip, knip, onderkant.
Zelfde ritueel, maar nu sta ik buiten en leg de bovenkant vast; mot blijft onverstoorbaar zitten.
Ben ervan overtuigd dat ik een ‘exoot’ op m’n raam heb zitten; nooit eerder gezien, dus het moet van ver komen. Buiten de stad? De provincie? Of misschien zelfs buiten Nederland?
Overweeg om paar foto’s op facebook te plaatsen met verzoek om identificatie van dit wit/bruine wezentje.
Er zitten een paar natuurvorsers in mijn contacten.
Wellicht spoeden zij zich in mijn richting teneinde met profi camera’s het exootje vast te leggen om later enthousiast te delen met andere vlinderfielen.
Onderbuikgevoel volgend besluit ik toch een eerste verkenningsvlucht op internet; stel dat het een huis-tuin-en-keuken-exootje is?
Het eerste wat ik lees is dat deze ‘vlinder’ niet in vlinderboekjes staat. Een paar regels verder lees ik dat iemand “blij is geen buxus te hebben, na het spotten van… (jawel!!) de buxusmot!”
Daarna volgt het ene na het andere horrorverhaal over volledige verwoeste buxushagen en ben ik ineens niet meer zo blij met een excootje op het raam!
Want een exoot is het zeker. Hij/zij komt uit Azië en is waarschijnlijk met import van buxus (dus ook een exoot) meegekomen naar Europa.
Nu is de buxus geen excessieve woekeraar. Meestal staan ze vierkant gekapt in rijtjes rond een kruidentuintje. Of vorm-gesnoeid tot pauwen, kippen, egels of konijnen! Ben zelf niet zo buxus-minded.
Er is echter één uitzondering: ons buxusboompje ‘Buxusje’!!
Zoon P zat op de basisschool en kreeg een ieniemienie buxusje in een potje mee naar huis. Door de jaren heen kreeg buxus af en toe een groter potje, maar een echte groeispurt bleef uit. Uiteindelijk heb ik hem in onze laissez faire tuin gezet met de boodschap dat ie het nu zelf moest doen.
Ik had Buxusje geen groter plezier kunnen doen!! Binnen de kortste keren werd hij een reuze buxusbol!! Hij wringt zich stoer tussen buur-struiken en neemt mij die enkele rigoureuze knipbeurt helemaal niet kwalijk!
Zolang ik hem maar niet in vorm dwing!
Buxusje is een soort groen familielid geworden, waarmee we al veel verleden delen. Buxusje is een beetje heilig!!
Nu wordt Buxusje dus bedreigd!! Door een exoot waarvoor niet eens een klinkende naam is bedacht; hij vreet buxus, dus heet ie buxusmot.
Ik spoed mij naar Buxusje en zie gelijk danig verwoeste takken!
“Kútmot!” scheld ik de mot verrot die nog steeds op het raam geplakt zit.
Ten onrechte, want het leed aan Buxusje is veroorzaakt door de rupsen van die kutmot. Licht panikerend Google ik opnieuw advies:
“Hoe kom ik van mijn buxusmot af?”
gebiedjes
Boswachter Frans Kapteyns geeft tips:
– Knip op plekken waar veel buxusmotten zitten de struik een beetje kaal. Dan kan de koolmees goed bij de rupsen. De koolmees vindt de motten en rupsen een lekker maaltje, dus die eet ze graag op.
– En ook naaktslakken lusten de buxus-etende monstertjes maar al te graag. Haal de naaktslakken op andere plekken in je tuin weg. Zet ze vervolgens bij je haag weer neer.
– Maar de beste tip is volgens Frans om de buxusmotten er ouderwets met de hand uit te plukken. Eén voor één. En dan moet je ze natuurlijk niet op de grond laten vallen, maar aan de vogels voeren. Dan weet je zeker dat ze niet meer terugkomen.
Okééé… heb een gloeiende hekel aan naaktslakken!
— dat gevoel als je met blote voet (per ongeluk) eentje plet… —
Nu moet ik ze zoeken, oppakken(!!) en transporteren naar Buxusje!!
En, waar het de hele zomer wemelde van de (naakt)slakken die rond het huis slijmden, zijn ze nu niet te vinden. Hier en daar een baby-huisjes-slak, die ik dan met grote zorg in het bedreigde struikje plaats.
Ik knip ruimte tussen de takken voor de mezen, maar die zitten mij wazig aan te kijken en vragen zich af waarom ik geen volle ‘pindakaas’ pot ophang!
Leg ze uit dat ze die moeten verdienen met oppeuzelen van buxusmotrupsen.
Maar het is oktober! Misschien slim om op te zoeken hoe de cyclus van pop tot mot verloopt en wanneer het rupsengebroed rondwaart.
In een, in dit geval zeldzaam moment van verhelderend inzicht, vraag ik mij af hoe ‘laissez fair’ ik bezig ben.
Buxusje is verminkt, maar de gezonde takken zijn nog steeds in de meerderheid! En zelfs op de aangevreten sprietjes vormen zich, in prachtig nieuwgroen, kleine blaadjes!!
in beeld
Ik vertrouw voorlopig op Buxusje’s veerkracht en spreek hem nu en dan bemoedigend toe.
Waar ik nog wel over pieker zijn bolletjes die aan de takken hangen, maar waarvan ik de herkomst niet kan achterhalen. Heb het idee dat het poepjes zijn, maar uit welk gat? Rups of slak?? Leg het graag aan jullie voor!
En zo ja, van wie?
Jeanette
Delen is lief! Makkelijk via onderstaande links of faceboook
Volg Midlife Pleasures op facebook
Volg ons op facebook!
Recente reacties